De fascinatie voor 'underdogs' in de popmuziek, waar komt dat nou vandaan? Het is een fascinatie. Soms kom je iets tegen en dan boeit het verhaal rondom de artiest, groep of plaat. Hoe anders zou mijn leven er uitgezien hebben als ik vijfentwintig jaar geleden dit album had laten liggen? Ik hou niet van overdrijven, maar ik kan stellen dat mijn visie op de popmuziek een beetje is bijgesteld naar aanleiding van dit album. Het wrange verhaal van een groep welke steeds wordt afgerekend op één hit, terwijl het een aardige rij singles heeft gemaakt in verschillende stijlen en genres. De singles-discografie van The Turtles omvat als geen ander het spectrum van de popmuziek uit de late jaren zestig: Van folkrock en barokke pop naar psychedelica en zelfs groovy instrumentale funk. In juni 1992 koop ik een zeer fraaie partij elpees op de rommelmarkt in IJlst en volgende week stel ik ze allemaal aan jullie voor. Vanavond alvast een tipje van de sluier met de dubbelelpee 'Happy Together Again' van The Turtles, de Amerikaanse Sire-uitgave uit 1975.
In 1967 wordt in een televisieprogramma de muziekkennis getest van de Engelse zangeres Lulu. Ze hoort een stukje van een plaat waarvan ze de groep niet herkent. De plaat is 'She'd Rather Be With Me', de opvolger van 'Happy Together' van The Turtles. Lulu is verrast door het antwoord. ,,The Turtles? Die knapen van 'Happy Together'? Ik had niet verwacht dat we ooit nog van hen zouden horen". The Turtles is allerminst een 'overnight sensation' als 'Happy Together' op de hitparade komt en dus is het een beetje oneerbiedig wat Lulu zegt. Aan de andere kant: The Turtles zal de volgende twee jaar tevergeefse pogingen doen om met een even succesvolle opvolger te komen. Tot slot meldt zich eind 1968 een 'lifesaver' aan en dat is meteen de laatste grote hit. Toch heeft de groep een paar albums afgeleverd waar menig singles-groep jaloers op zal zijn. De singles vormen een universum op zichzelf dankzij een veelvoud aan stijlen en invloeden. Het zijn geen halve probeersels van een Bonzo Dog-achtig bandje. Nee, The Turtles weten heel goed wat ze willen!
Klakkeloos The Beatles of The Rolling Stones kopiëren heeft slechts weinig bands goed gedaan en in 1965 steekt in Amerika de folkrock de kop op. Het surf-orkestje The Crossfires volgt The Byrds in de voetsporen en wil met haar bandnaam. The Tyrtles, zowel een knipoog geven naar The Byrds als The Beatles. Toch wordt de naam correct gespeld als de eerste single wordt uitgebracht. Dat werk wordt verzorgd door White Whale, een kleine maatschappij met een goede distributie en The Turtles zal, zowel creatief als commerciëel, de meest succesvolle onderneming worden van White Whale. De eerste single is 'It Ain't Me Babe'. Om jezelf te vestigen als folkrock-band moet je eerste liedje geschreven zijn door Bob Dylan en mag het geen hit zijn geweest. Alleen Johnny Cash heeft enig succes gehad met 'It Ain't Me Babe', maar dat bijt The Turtles niet als dat met een folkrock-versie op de markt komt. The Turtles bestaat op dat moment uit de heren Howard Kaylan, Mark Volman, Al Nichol, Jim Tucker, Chuck Portz en Don Murray. De single is goed voor de Amerikaanse top tien en de gelijknamige elpee kijkt om het hoekje in de albumlijst. 'It Ain't Me Babe' haalt het nét wel in de albumlijst, de opvolger 'You Babe' zet niet genoeg exemplaren om. Daarvan is het titelnummer wel weer een grote hit.
Frank Zappa en zijn Mothers Of Invention worden ergens in 1966 aangesproken door een producent die zijn anoniem laten: ,,Als ik jullie imago iets zou kunnen oppoetsen, zou ik jullie even groot kunnen maken als The Turtles". De man wordt weggehoond door Zappa en zijn gevolg welke de uitspraak een ereplek geven op de hoes van 'Freak Out'. De folkrock is eind 1965 een zinkend schip gebleken en The Turtles zal een andere stijl moeten aanwenden. Het is aanvankelijk de 'good time music' van The Lovin' Spoonful en The Mamas & The Papas, maar gaat een experiment niet uit de weg. Zo verschijnt in 1966 het gekke 'Grim Reaper Of Love' op single en bereikt nog altijd de top dertig in Amerika. Drummer Don Murray staat in de eerste maanden van 1966 zijn kruk af aan Joel Larson waarna John Barbata het weer overneemt. Chuck Portz wordt vervangen door Chip Douglas. De 'good time music' heeft eveneens geen lange houdbaarheidsdatum en begin 1967 kleurt de lucht donker boven The Turtles. Dan wordt de band benaderd door liedjesschrijvers Garry Bonner en Alan Gordon. Zij hebben een liedje geschreven dat door velen de deur is gewezen, maar The Turtles wil wel een gokje wagen. Het is 'Happy Together', de grootste hit voor The Turtles. Het gelijknamige album is ook een bestseller. De volgende single heet 'She'd Rather Be With Me' en wordt, ondanks de kritiek van Lulu, in Engeland zelfs nog een grotere hit dan 'Happy Together'. In Nederland halen 'Happy Together' en 'She'd Rather Be With Me' respectievelijk een 5e en 21e plaats in de Top 40. Buiten de heruitgave van 'Happy Together' in 1975 (nummer 30) laat het 'Hitdossier' een lange lijst Tipparade-noteringen zien. Het is de tijd dat de Tipparade nog min of meer een hobby-project is van Rob Out en hij weet de geluiden van The Turtles zeer goed te waarderen.
Michael Nesmith van The Monkees ontneemt de groep Chip Douglas die tijdelijk als producent voor The Monkees gaat werken. Jim Pons is zijn vervanger in The Turtles. 'You Know What I Mean' en 'She's My Girl' zijn twee prachtige voorbeelden van het veranderende Turtles-geluid in de jaren zestig en doen beide evengoed nog de top vijftien aan in Amerika. Er verschijnen twee verzamelalbums: 'Golden Hits' en 'More Golden Hits'. Ook werkt de groep aan een ambitieus project. Het album heet 'The Battle Of The Bands' en de groep gaat schuil achter elf zelf-bedachte namen en dat levert een afwisselend album op. Op het album staat ook een nummer dat uiteindelijk de redding zal zijn voor The Turtles. Ondanks kwalitatief hoogstaande singles blijven de grote hits uit en dat telt zwaar voor White Whale. 'Elenore' is een stap terug in de evolutie van The Turtles maar levert de groep wel de top tien-hit op dat het nodig heeft. The Turtles mag weer even verder en haalt Ray Davies van The Kinks over om hun volgende plaat te produceren. Het is het album 'Turtle Soup' dat eind 1969 verschijnt. Het levert de groep een paar bescheiden hits op en het einde is in zicht. Volman en Kaylan voelen zich niet serieus genomen door White Whale terwijl The Turtles toch verantwoordelijk is voor het merendeel van de omzet van het label. White Whale meent de groep nog steeds van alles en nog wat door de strot te kunnen duwen en dat resulteert in de single 'Who Would Ever Think That I Would Marry Margaret'. Het nummer staat niet op 'Happy Together Again', dat door Volman en Kaylan is samengesteld, en dat album eindigt met de prachtige cover van Judee Sill's 'Lady-O'. Of eigenlijk met de kerstsingle van The Crossfires als bonus omdat de mannen vermoeden dat de luisteraar genoeg overtuigd zal zijn van de kwaliteiten van The Turtles.
Kaylan en Volman worden opgenomen in het circus van Frank Zappa als The Phlorescent Leech & Eddie, later ingekort tot Flo & Eddie. The Mothers speelt dan al een tijdje een guitige versie van 'Happy Together' tijdens haar concerten. De uitgebreide 'liner notes' van Kaylan en Volman bij de liedjes maakt dat deze al gaan 'leven' op de binnenhoes. In de zomer van 1992 maak ik een cassette-compilatie van liedjes van de elpee en vanaf dat moment kan de interesse voor The Turtles een aanvang krijgen. In 1995 koop ik tenslotte nog een compilatie-cd welke prachtig aansluit op 'Happy Together Again' en dat zorgt ervoor dat de liefde voor het werk voor The Turtles nóg sterker wordt. Zonder deze dubbelelpee op de rommelmarkt in IJlst in juni 1992 was dat nu wellicht anders geweest?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten