Sommige dingen willen nooit wennen en gelukkig maar! Ik ben halverwege mijn show gisteravond als ik het nieuws hoor uit Londen. Nu zou ik ervaringsdeskundige kunnen zijn, want ik maak ook 'vrolijk' radio als de aanslag in Parijs wordt gepleegd, maar het levert op dat ik flink uit mijn hum ben. Vandaar dat ik andermaal niet ben toegekomen aan publiceren. Ik heb nog in mijn foto-archief gekeken, maar kon niet een foto vinden waar ik geen lang verhaal bij hoef te schrijven en dus laat ik zaterdag 'blanco'. Nu ga ik het schrijven weer voortzetten en proberen niet elke keer 'een gat' te laten vallen. De derde aanslag in Engeland in korte tijd en dan reken ik nog niet de andere Europese aanslagen erbij. Het zal nooit wennen en dat móet ook niet! Ik hervat vandaag Soul-xotica met een aflevering van 'Raddraaien'. Ditmaal is het de twaalfde single uit de eerste rij van de tweede Blauwe Bak-koffer. Ik hoop niet dat jullie duizelig voelen na die zin. Wederom drie 'kansen' om een plaat te kiezen. De twaalfde wil ik aanvankelijk overslaan. Little Milton (nummer 24) is al eens Week Spot geweest en de 36e, Tami Lynn, is ook al eens aan bod geweest. Over 'I Can Feel Him Slipping Away' van Mamie Lee is niet veel bekend, maar... ik heb deze immers als bootleg. En dus licht ik de eigenlijke a-kant van de schijf uit: 'The Key To My Happiness' van The Charades (1966).
Eigenlijk is Mamie Lee een fraaie bonus. Ik koop de single aanvankelijk wel voor The Charades, maar heb het in april 2015 ook al een beetje gehad met de geijkte Northern Soul en kan me beter vinden in het fraaie midtempo-werk van Mamie Lee. Ik heb al eens gepoogd om meer informatie over haar te vinden, helaas zonder het gewenste resultaat. Nu laat ik dan The Charades aan bod komen en gelukkig bestaat daar méér informatie over. Als je The Charades niet kent, hoef je je niet te schamen. Het is één van de acts dat een superster-status heeft in de Northern Soul maar in werkelijkheid, bij wijze van spreken, nog de eerste plaat moet verkopen. De platen zijn zonder meer erg gewild en zeldzaam dat maakt dat ze flink aan de prijs zijn. En alle reden voor een goedkope bootleg als deze. Er is geen 'serieuze' dj die het wil toegeven om dit in de koffers te hebben, maar ik ben voor twee pond een gelukkig mens!
The Charades is een zanggroep uit Los Angeles. Het begint in de late jaren vijftig als The Latin Knights. In 1962 gaat het over in The Charades. De band is vooral lokaal een attractie in het live-circuit en mag dan ook een plaatje opnemen. De eerste drie singles zijn uiterst zeldzaam. 'For You' verschijnt als eerste in 1962 op Northridge en in hetzelfde jaar komt 'Christina' uit voor Impact. In 1963 brengt Ava Records 'Be My Love Tonight' uit, waarna in 1964 'Flamingo' het levenslicht ziet bij Skylark. Op de laatste is Billy Storm als leadzanger te horen. Storm is dan geen lid van The Charades, maar het is bewezen dat het dezelfde Charades is en dat Storm tevens mede-producent is van de single. 'Take A Chance' verschijnt bij Original Sound in 1964 en in datzelfde jaar brengt Warner Bros. ons 'He's Not Your Boyfriend'. Na een enkele single voor Okeh maakt The Charades een aantal opnames voor Mercury. Toch verschijnt daarvan oorspronkelijk één single: 'Power Of Love'. Vervolgens tekent de groep bij MGM maar ook dat blijft twijfels houden bij de hitpotentie van The Charades. Van 'Key To My Happiness' is het merendeel verschenen als demo en zijn de 'issues' met de zwarte labels zeldzamer dan een zuurstokrose Bugatti. Er is eens een exemplaar verkocht voor 350 pond en dat is een fiks bedrag voor een single op een 'major'-label. Er zijn twee mensen verantwoordelijk voor het succes van de single in de Northern Soul-scene. Ian Levine rekent het tot de tien beste Northern Soul-singles aller tijden en ook Casino-dj Richard Searling draait de plaat helemaal grijs. 'Don't Want To Lose You' is de opvolger van 'Key' en daarvan zijn momenteel drie exemplaren te koop op Discogs. Prijzen beginnen bij 150 euro. De overige singles van deze Charades stammen uit de jaren zeventig. Er is in 1966 eveneens een groep uit Nashville met de naam en dat heeft een hitje met 'Hammers And Sickles'.
In 1973 verschijnt een single op Harlem Hitparade en dat blijken twee opnames uit de archieven van Mercury. 'You Better Believe It' is sinds jaren een andere Northern Soul-favoriet en wellicht ook de grootste favoriet van de groep voor mij. Johnny T. Johnson is de leadzanger en doet tevens de tenor. Verder bestaat de groep in de jaren zestig uit de heren Syl Grigsby, Alex Pilkinton, Levern Butler en Ray Baradat. Baradat en Grigsby verdienen nog steeds een boterham met The Charades en hebben in 2015 nog een album uitgebracht: 'Echoes Of Yesterday'. In de late jaren zestig is Tom Johnstone soms van de partij bij live-optredens als extra zanger. Hem zullen we in de jaren zeventig tegenkomen als lid van The Doobie Brothers. Helaas doet hij niet mee op een plaat om zo een rol in de Northern Soul te spelen, die eer moet hij te beurt laten gaan aan collega Michael McDonald die als Mike McDonald een Casino-stamper op zijn naam heeft staan met 'God Knows' uit 1970.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten