Na publicatie van dit bericht ga ik verder met de 'Singles round-up'. Eentje die 'uit het hoofd' zal moeten gaan want de singles hebben reeds hun intrek genomen in de voorbestemde bakken. Waarbij ik meteen kan melden dat geen enkele van de singles in de Blauwe Bak-koffers terecht is gekomen. Vooral in geval van Natalie Cole heb ik daarbij getwijfeld, maar nee... de reserve-Blauwe Bak is het hoogst haalbare van deze platen. Om de 'Singles round-up' er exttra te doen uitspringen, onderbreek ik het even voor een 'Raddraaier'. Vandaag een single uit de zeventiende en dus op-een-na-laatste jaren zestig-bak. Wederom drie kansen. De eerste single is op zijn minst 'exotisch': Een EP van een volksdansgroep uit het oosten des lands. De tweede levert Sarah Vaughan op en die heb ik al eens te gast gehad in 'Raddraaien'. Als laatste zien we dan 'Daydream' van Wallace Collection en daar wil ik best nóg eens over schrijven, als het reeds eerder is gebeurd.
Waar en wanneer? Mijn eerste exemplaar van 'Daydream' is al brandhout als ik het koop. Dat zal ergens in 1993 of 1994 zijn geweest. Ik twijfel of ik in Engeland een exemplaar heb gehad. Hoe dan ook, die is vast niet mee gegaan naar Nederland. Op 1 mei 2010 haal ik tenslotte een hele partij singles bij 'De Gouden Kikker' in Steenwijk en daar zit ook dit betere exemplaar van 'Daydream' bij en eindelijk eens met fotohoes. Ik geloof dat ik 'Daydream' voor het eerst hoor bij Henk Westbroek. De tijd dat deze man op dinsdagochtend nog een 'Denk Aan Henk' heeft en een walhalla voor de ware muziekliefhebber. Ik heb meteen een fascinatie voor de groep en het nummer. Dat wordt verder gevoed als ik in 1992 'Parlez-Moi D'Amour' op single vind. In 2002 hou ik 'Laughing Cavalier' voor de eerste maal in mijn handen bij een oude kennis op een platenbeurs. Hij vraagt een lieve som terwijl de plaat geen buitenhoes heeft. Het album blijft 'spelen' in mijn hoofd en het zal uiteindelijk in 2006 of 2007 zijn geweest dat ik de elpee op Ebay heb gekocht van een Belg. Er staan een aantal pareltjes op het album en ik draai hem binnen de kortste keren grijs. Er staat overigens een compleet andere mix op van 'Daydream' en het 'la-la-la' gaat minder lang door. Hoewel het herhaling en woordloos gemurmel is, hoort dat lange 'outro' bij het nummer.
België is dol op dansen! Dat bewijst de steengoede documentaire die een paar jaar geleden is verschenen. Van de Decap-orgels uit de jaren dertig via de Popcorn-dansers van de jaren zeventig naar de dance van de jaren tachtig en negentig. In de jaren zestig maken de 'vedettes' de dienst uit op de Belgische hitparade. Bobbejaan Schoepen, Eddy Wally en nog een aantal scoren hit na hit. The Pebbles doet haar best om mee te komen in het geweld terwijl Jess & James juist weer voer levert voor de dansvloer. Voor een groepje klassiek geschoolde muzikanten is in België in 1969 geen plaats en deze mannen wijken vervolgens uit naar Londen. Het beestje heeft een naam nodig en ze zijn vlug bereid als ze de naam van het museum tegenover het hoofdkwartier van EMI zien: Wallace Collection. De groep bestaat dan uit de heren Sylvain Vanholme (zang, gitaar), Freddy Nieuland (drums, zang), Marc Hérouet (toetsen), Christian Janssens (basgitaar), Raymond Vincent (viool) en Jacques Namotte (cello). De groep wordt gekoppeld aan producent en arrangeur David Mackay en dit levert in 1969 het opvallende 'Daydream' op.
Het nummer leent twee stukken van Tchaikovsky. De melodie is natuurlijk afkomstig uit 'Het Zwanenmeer', maar ook bevat het stukjes uit 'String Quartet No. 1'. De single wordt een grote hit in Nederland, Frankrijk en België en gek genoeg niet in Engels-sprekende landen. In ons land noteert het nummer 14 op de Top 40, in Frankrijk nummer 3 en 'thuis' in België is het uiteraard goed voor een eerste plek. Hoewel de groep meer noten op haar zang heeft, zal het roemloos ten onder gaan in het archief van de 'eendagsvliegen'. 'Fly Me To The Earth' slaagt er al niet meer in een hit te worden en alleen 'Serenade' zal nog enige airplay krijgen. De elpee 'Laughing Cavalier' is een miskend juweel. Barokke pop met licht-psychedelische invloeden en vooral muzikanten die weten wat ze willen. In 1970 verzorgt de band de soundtrack van de Franse film 'La Maison' en dat geldt tot op heden als een cult-klassieker. Er verschijnt in 1970 ook een tweede album met oorspronkelijk materiaal, maar het tij is niet meer te keren. In 1971 valt Wallace Collection uiteen. Vanholme zullen we een jaar later opnieuw begroeten op de Top 40 met zijn volgende project. Hij vormt Two Man Sound met Lou Deprijck en heeft in 1972 een hit met 'Copacabana'. Later zal hij producent worden van uiteenlopende groepen en artiesten als Jo Lemaire & Flouze en Gorky. Raymond Vincent gaat verder met het experimentele Esperanto dat een aantal albums op A&M zal afleveren. Hérouet speelt bij Salix Alba dat in 1973 zal scoren met het erg leuke 'I Can't Resist'. Rond 1990 komt Wallace Collection bijeen in de oorspronkelijke bezetting en wordt gewerkt aan een comeback-album dat moet verschijnen in 1992. In 2005 is opnieuw een reünie maar nu zonder de heren Vincent en Namotte. Cédric Murrath is aangenomen om hen te vergeten.
Ondanks dat het geen hit is geweest op de meeste plekken, is 'Daydream' vanaf dag 1 populair in de wereld van de televisie. Talloze keren wordt de muziek gebruikt als achtergrond voor een documentaire. In 1970 neemt het Duitse Günter Kallmann Choir een easy listening-versie op die wellicht beter bekend zal worden in Engeland en Amerika. De muziek wordt in de jaren negentig en de nieuwe eeuw tal van keren gesampled in de dance en hiphop.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten