Op sleeptouw

In navolging van vorige maand ook nu weer een aantal 'hoogtepunten' uit mijn album-aankopen van 1992. Omdat ik Caravan op 1 heb gezet in de 'Eindstreep' van vorige maand en al eerder heb beloofd deze band nog eens onder de loep te nemen, ga ik vandaag meteen aan de slag. Ik heb in 1992 alleen maar van de naam gehoord en de elpee spreekt me het meeste aan vanwege zijn leeftijd. Hier moet ik meer van weten! Toch is dit niet waar ik in juni 1992 op zit te wachten en sindsdien heb ik nog enige pogingen ondergaan om het album te waarderen waarvoor het door anderen de hemel wordt ingeprezen. Na 'If I Could Do It All Over Again' op single te hebben toegevoegd tot de collectie, moest ik het wellicht nóg een herkansing geven. Ik koop dit exemplaar van 'In The Land Of Grey And Pink' van Caravan op een rommelmarkt in Heeg: Een Franse persing op het Motors-label en niet in een klaphoes (de afbeelding is overigens van het boekje uit de cd), maar toch is het de moeite waard om eens de gehele tekening af te beelden. 'Land' is allesbehalve een verkoopsucces in 1971, maar laat zich moeilijk vergeten. Tijd om de schijnwerpers eens te richten op een miskende band.

De Friese stad Harlingen heeft een zusterband met Canterbury in Engeland. Het zal omstreeks 1991 zijn geweest dat eens een Canterbury-avond is georganiseerd in de stad. Ik weet niet meer of Soft Machine of Caravan aanwezig was, wel dat er vertegenwoordigers optreden uit de roemruchte Canterbury-scene van de late jaren zestig en vroege jaren zeventig. The Wilde Flowers is van 1964 tot en met 1967 de 'moeder' van de Canterbury-scene. De groep maakt geen platen, ook al verschijnt in 1994 een cd met onuitgebrachte demo's van de groep. Menig Soft Machine- en Caravan-lid is zijn carrière begonnen bij The Wilde Flowers, om nog te zwijgen over de talrijke 'spin-offs' in de volgende decennia. Pye Hastings, Richard Coughlan en de broers David en Richard Sinclair zijn allen lid geweest van The Wilde Flowers, maar nooit tegelijk. Hastings en Coughlan komen in 1967 bij The Wilde Flowers als Robert Wyatt begint bij Soft Machine. Wyatt heeft bij The Wilde Flowers zowel de leadzang verzorgd als dat hij drummer is. Als Wilde Flower Hugh Hopper de band in juni 1967 verruild voor Soft Machine is het afgelopen met het enthousiasme van de heren. In oktober 1967 houdt The Wilde Flowers op met bestaan en na wat wikken en wegen wordt Caravan officiëel geformeerd in 1968. De band is ambitieus, maar ook arm als een kerkrat. Ze huren een huis, maar hebben geen inkomsten om de huur te betalen. Een geluidsinstallatie behoort ook niet tot de eigendommen. Als Soft Machine in 1968 op een Amerikaanse tournee is met Jimi Hendrix mag Caravan zo lang hun installatie gebruiken. Het geduld van de huisbaas raakt op en de leden van Caravan overnachten dan maar in tenten en mogen overdag in een kerk repeteren. Ian Ralfini is enthousiast over het werk van Caravan en brengt hen in contact met Engelse divisie van Verve Records. Dat brengt in 1969 'Caravan' uit en het is de eerste Engelse band dat een plaat mag maken voor het beroemde platenlabel. Toch sluit enige maanden de Engelse afdeling en zo zit Caravan weer zonder een contract. Het album is sindsdien een duur betaald collector's item.

Vervolgens meldt Decca zich aan als nieuwe gegadigde. Wie nog twijfelt aan de intentie van Decca om de band te promoten: Kijk maar eens op welke labels de platen zijn uitgebracht in Europa. Caravan-elpees gaan nimmer volgens de bestaande distributiekanalen. In Nederland gaat de plaat via Pink Elephant en in Frankrijk blijkbaar via Motors. Soft Machine is een album-band bij uitstek en Caravan doet daarvoor niet onder met tracks van bijna een kwartier, maar toch is Caravan lichtvoetiger dan de andere Canterbury-kolos. Tussen de uitgebreide exercities door klinkt soms een potentiële hit, maar Decca heeft haar handen vol aan andere bands en promoot het niet als dusdanig. Caravan wordt een festival-act en is ook te gast tijdens het Holland Pop Festival in het Kralingse Bos. Dat levert de band haar enige Top 40-hit op met 'If I Could Do It All Over Again'. De b-kant van die single, 'Hello Hello', brengt de band eenmalig in 'Top Of The Pops'. In 1971 verschijnt dan 'In The Land Of Grey And Pink' en dit album wordt alom bejubeld. Pink Elephant ziet brood in het kleurloze 'Love To Have You', maar verder dan de Tipparade zal dat niet komen. In Engeland komt 'Golf Girl' uit als single, maar Decca heeft alle interesse verloren. Het album verkoopt voor geen meter. Maar... dan een zéér opvallend gegeven...

Omstreeks 1992 is er een fabriek in Zwitserland dat aan de lopende band cd's perst van 'Dark Side Of The Moon'. Geen enkel ander album dat de fabriek verlaat. 'Dark Side Of The Moon' van Pink Floyd heeft dan al de Bijbel-status bereikt. Net zoals de Bijbel het best verkochte boek is, wordt het niet genoemd in de boeken-top-zoveel's. Hetzelfde is aan de hand met 'Dark Side Of The Moon'. Een speciale gelegenheid kan het album even terug in de lijst brengen, maar de helft van de tijd wordt het niet genoteerd. 'In The Land Of Grey And Pink' heeft nimmer in een album-lijst gestaan. Toch blijft het album voortdurend in omloop. Zelfs gedurende de jaren tachtig als Caravan in de stalling staat en het krijgt in de jaren daarna een nieuwe impuls met het verschijnen van de cd. Het is Caravan's beste werk met het onvolprezen toetsenwerk van David Sinclair. Hij ziet met lede ogen aan hoe Caravan het niet wil 'maken' en wijt dat vooral aan de lakse houding van Decca. Hij verlaat in augustus 1971 de band en dat brengt veel schade toe aan de sleurhut.

Caravan probeert het nog even met toetsenist Steve Miller, uiteraard niet hem van 'The Joker', maar het klad is er in gekomen. In 1972 ontbindt Caravan, maar besluiten Hastings en Coughlan een nieuwe Caravan op te richten. David Sinclair voegt zich in 1973 weer even bij zijn bandmaten en de groep maakt nog een paar elpees. Het pijnlijk getitelde 'Cunning Stunts' breekt slechts op bescheiden wijze door in de Engelse en Amerikaanse album-lijsten. De groep tekent dan bij Arista en maakt in 1977 haar voorlopig laatste album. Caravan is ingehaald door de punk, disco en new wave. In 1978 wordt Caravan andermaal losgekoppeld. In 1990 zal de band bijeen komen voor een eenmalige reünie. Sindsdien is de band niet meer van het toneel verdwenen. Het heeft enkele albums opgenomen en treedt nog steeds op, howel Coughlan een paar jaar geleden is overleden. Pye Hastings is de enige van het eerste uur. Jeffrey Richardson en Jan Schelhaas (ondanks zijn Hollandse naam een echte Brit) zijn in de jaren zeventig al van de partij geweest. Jim Leverton en Mark Walker zijn vrij recent toegetreden. 'Paradise Filter' uit 2013 is het meest actuele werk van de groep.