Het is mosterd naar de maaltijd, ik weet het, maar vanavond heb ik 'The Spirit Of 1997' mogen doen op Wolfman Radio. Twintig jaar terug in de tijd, dat heb ik al eens op Soul-xotica gedaan rond de Elfstedentocht. Ik ben van plan om het vaker te doen en dan bedoel ik vooral het schrijven op Soul-xotica over het jaar 1997. Een jaar uit mijn leven dat leest als een 'spannend jongensboek' om een vroegere psycholoog te citeren. Van de kerk via een kraakpand naar Engeland, dat is mijn 1997 en dan sla ik nog wat dingen over die in tussentijd zijn gebeurd. Tijdens de show waan ik mezelf in 1997 en dat is een warm bad. Dan krijg ik ook inspiratie voor het volgende verhaal: Het is twintig jaar geleden dat ik 'leer' dansen. Nee, geen danslessen voor mij en ingestudeerde routines, het 'durven' een dansvloer op te stappen en je ding doen. Ik word bijna per ongeluk de dansvloer opgeduwd en zal de rest van 1997 mijn heupen weinig rust bieden.
Ik? Dansen? Nee, ik ben van huis uit een 'rocker'. Ik vermijd aanvankelijk de dansfeesten in Het Bolwerk. Ik moet per ongeluk eens langs in de Sneekweek met een hardcore-feest. De reacties van andere bezoekers zijn op zijn minst agressief en ik loop alweer snel naar een café voor 'normale' muziek en bar hangen. Mijn wilde bos lange haren is niet bepaald in het 'kaal of kammen'-stramien van de uniform geklede gabbers en voel me ook niet prettig in hun gezelschap. De enige 'dansavond' welke ik regelmatig bezoek is wanneer Graham B. een set doet in Het Bolwerk. Dat is omstreeks 1993 als de jazzdance even op een hoogtepunt is. Ook dan ben ik niet op de dansvloer te vinden maar zit stoïcijns met een biertje voor me naar een nagenoeg lege dansvloer te kijken. Voor de meeste dansers is de platenkeuze van Graham B. té moeilijk. Hij doet dan ongeveer eenmaal per jaar Sneek aan en ik zit daar vooral om samples op te vangen en te luisteren naar het knisperende vinyl. Geen haar op mijn hoofd dat erover denkt om mijn appreciatie op de dansvloer uit te oefenen.
Het is deels te danken aan mijn werk bij de Popkelder, de muziekoefenruimte, dat ik kind-aan-huis word in Het Bolwerk. Het is niet langer enkel de plek om concerten te kijken en recensies te schrijven voor het Sneeker Nieuwsblad, maar het wordt een soort van clubhuis en hangplek. Als in juni 1997 het laatste dansfeest van het seizoen wordt gehouden in Het Bolwerk ben ik eveneens van de partij. Gewoon om bier te drinken met vrienden en een beetje lol trappen. Zaterdagmiddag ben ik naar de autocross geweest en moet daarvoor verslag uitbrengen in de Sneeker. In tegenstelling tot vorige keren heb ik ditmaal niemand bij mijn schrijfblok kunnen krijgen en dus gaat het een lastig verhaal worden waarbij ik het nodige moet improviseren. Tijd voor ontspanning! Het zal rond middernacht zijn als ik flink op stoom ben met de biertjes en opeens een kameraad naast me komt staan. ,,Je bent nu al twee uren binnen en we hebben je nog niet op de dansvloer gezien". Ik kijk hem verbaasd aan. ,,Kom op man, kom gezellig dansen. Je gaat het leuk vinden!". Ik wil nog een uitvlucht zoeken en zo duwt hij me opeens in de rug en sta ik in de bewegende massa. Stokstijf blijven staan is geen optie en dus begin ik wat losjes te bewegen. Ik merk dat ik 'offbeat' ben en wil geen figuur slaan tegenover de andere dansers. Die zullen me wellicht nooit hebben opgemerkt, maar voor mijn gevoel zit een jury aan tafel mij punten toe te kennen. Dan krijg ik op dit moment strafpunten en dus doe ik mijn best om in de 'groove' te vallen. Gelukkig is de muziek een stuk toegankelijker als bij Graham B. en binnen de kortste keren sta ik even uitbundig te swingen als de rest van de zaal. Tot zover mijn bewegingen, maar dan voel ik 'iets'. Een soort van 'wave' van eensgezindheid in de zaal. Een fijn gevoel waar ik eigenlijk al een tijdje naar had verlangd, maar dat ik niet heb opgemerkt terwijl ik bier zat te hijsen aan de bar. Ik heb het virus opeens goed te pakken en blijf dansen totdat de lichten aan gaan. Buiten een jointje om heb ik geen drugs op, maar kan nog uren doorgaan en dat doen we ook. Ik ben 's middags om vier uur meer dan een dag wakker en zo brak als een deur en schrijf dan het legendarische bericht over de autocross. Legendarisch omdat ik flink op mijn zoden heb gekregen en terecht! Het hele bericht moet worden herschreven en een collega van mij doet de interviews welke ik heb verzaakt.
Vanaf die avond wordt iedere gelegenheid om te dansen aangereikt. Dat levert nog eens problemen op als een paar vechtersbazen denken dat een kameraad en ik een homostel vormen. Zijn reactie van 'ik ben bi' werkt ook niet lekker mee. 'Dansen is voor mietjes', is het credo van de onrustzoekers. Toch laat ik me door niks remmen en swing erop los. Het maakt niet uit of het trance of oude disco of drum'n'bass is, ik waag graag een dansje. Als ik in het najaar van 1997 in Amsterdam terecht kom, doe ik me vooral goed aan de drum'n'bass- en jungle-feesten in de hoofdstad. Amsterdam loopt wat dat betreft vijftien jaar voor op het noorden. Als de drum'n'bass deze contreien bereikt, is het inmiddels flink verwaterd. Met enige weemoed denk ik terug aan de drum'n'bass-feesten in De Silo. 'Thuis' valt er overigens ook genoeg te dansen. Vooral als ik geregeld 'illegaal' de Popkelder open in het midden van de nacht voor een dansfeestje met vrienden. Ik heb vanavond in de show 'Around The World' van Daft Punk gedraaid en in 1997 heeft het Franse duo net haar eerste album uit: 'Homework'. Een plaat waarop ik in 1997 mijn schoenzolen heb stuk gedanst. Als ik na de kerst van 1997 naar Engeland ga, is het dansen van dat jaar min of meer afgelopen. Ik hos nog wel eens mee op een rockband en bouw mijn eigen feestje bij concerten van Da Skoda's, maar ik moet eerst weer 'nuchter' worden eer ik alle schroom van me af kan gooien en weer 'vrij' kan bewegen op een dansvloer. Omdat ik al tijden niet meer naar openbare dans- en muziekgelegenheden ga, zou ik het inmiddels weer 'verleerd' kunnen hebben?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten