Het is alweer een tijdje geleden dat ik voor het laatst een '(Kn)uffelt(j)e' heb uitgedeeld, maar dat wil niet zeggen dat de liefde over is met de omgeving. Nee! Juist het tegenovergestelde. Vanuit een auto heb je meteen een andere beleving. ,,Wow! Wat wonen wij in een mooie omgeving!". Ja, wij... Niet dat ik ben gaan samenwonen, maar mijn collega woont in het eveneens prachtige Diever en zij brengt me vanavond thuis. De Pioneer staat een nachtje bij de dokter. Een geval van lucht aan de verkeerde kant van de band, zoals mijn chef het noemt. Ik kan hem morgenmiddag weer ophalen. Graag wil ik jullie binnenkort weer iets laten zien van de omgeving, alleen... ik vergeet steeds mijn camera mee te nemen. Ik koester Uffelte nog altijd en vandaag niet eens, maar zelfs drie keer. De volgende in de 'Eretitel' is 'Cherish'.
3. Kool & The Gang (1984)
Ik ben al de hele dag op oorlogspad. Om het officiële verschijningsjaar van 'Cherish' van Kool & The Gang vast te stellen (ik zat er een jaar naast... voor mij is dit vooral 1985), kijk ik op Google en zie de videoclip. Hoe ging die ook alweer? En zo zadel ik mezelf op met deze onverteerbare ellende. Ik lees ook een paar commentaren en als iemand 'appels met appels' gaat vergelijken, móet ik reageren. Iets dat ik anders nooit doe! Ik noem onze nummer drie 'utterly commercial soft-soul crap' en dat Kool & The Gang wel degelijk kwaliteit heeft gemaakt vóór 1984. Het is het eeuwige gevecht tegen de bierkaai van de oudere generatie (hoewel de schrijver slechts tien jaar ouder is dan mij) tegenover de hedendaagse muziek en hij zet het heel belerend op schrift. Een toontje dat ik niet kan uitstaan. Terug naar de 'Eretitel': Natúúrlijk is 'Cherish' een zouteloze dweil als je het vergelijkt met de inventieve funk van de groep uit de jaren zeventig en ik kan vanavond ook niet anders dan het op nummer drie te zetten.
2. The Association (1966)
Ik heb het fotohoesje van deze plaat al klaar staan als ik besluit dat die andere 'Cherish' me net even meer doet. Vaak is 'de oudheid' de winnaar in de 'Eretitel', maar soms moet ik erkennen dat een latere titel gewoon beter is. The Association is zo'n groep waarmee je als sixties-liefhebber aangeeft hoezeer je van de sixties houdt. Toch vind ik dat The Association beslist betere nummers heeft uitgebracht dan 'Cherish' en dat sommige cover-versies zelfs beter zijn. Hun 'Cherish' weegt voor mij niet op tegen een 'Windy' of 'Along Comes Mary'. Toch een vrij aparte jaren zestig-single. De mannen kunnen écht wel zingen, maar in 'Cherish' is het af en toe nét niet vals. The Association moet in de 'Eretitel' de eerste plek afstaan aan een icoon in de popmuziek.
1. Madonna (1989)
Hier is nu typisch zo'n voorbeeld waarom je muziek uit 1985 niet kan vergelijken met muziek uit 2017. Het ligt hem niet aan de kwaliteit of stijl van de muziek, maar puur aan het feit dat je anno 2017 nog niet kan stellen wat deze artiesten over twintig jaar doen. In 1985 is Madonna ook pas komen aanwaaien. Een meiske dat goed kan dansen en springerige wegwerp-pop maakt. In de decennia daarop laat ze zien hoe invloedrijk ze is en plots blijkt de 'wegwerp-pop' moeilijker te vergaan dan dat gedacht werd in 1985. Het wordt een uitgangspunt voor hitgevoelige popmuziek en Madonna heeft laten zien dat ze méér kan dan dertig jaar 'Like A Virgin' of 'Holiday' te zingen. Wederom terug naar de 'Eretitel': Dit is gewoon de ultieme 'Cherish' van de drie en daarmee is de kous af voor deze aflevering. Straks de 'Eindstreep' van juni en volgende week gaan we driemaal handen vasthouden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten