Het wordt in vele opzichten een 'feestjaar'. Niet alleen hoop ik later deze maand het 2500e bericht te kunnen publiceren, ook is 2012 de start geweest van enkele zaken. De radio is pas in november, de Week Spot viert over vijf weken haar vijfde verjaardag. Het wordt even improviseren met de Week Spot zoals het nu lijkt. De platenhandel ligt momenteel even stil, maar ik zou voor volgende week nog wel een 'verse' Week Spot kunnen verzinnen. Misschien een paar 'Classic Week Spots' als aftelling naar de vijfde verjaardag? We zullen zien. De Top 100 heeft eventueel ook nog een paar titels die niet aan bod zijn geweest. De Week Spot van de laatste week van 2016 staat al geruime tijd vast, dat móet Gale Eason worden. Dan blijkt deze recente aanwinst van Lady Wray ook nét in de top 20 te staan en moet ik die even uitstellen. Een week... langer mag het niet duren want ik kan niet wachten om dit plaatje aan jullie voor te stellen. Hoewel het ruim veertig jaar oud klinkt, is het he-le-maal 2016: 'Do It Again' van Lady Wray.
Roddel, achterklap, hanengevechten, aandacht-junks, halve waarheden... Facebook is soms net het echte leven. Toch kun je zelf helemaal bepalen wat je krijgt te zien. Ik heb een aantal mensen 'uitgeschakeld'. Voor het oog zijn we nog wel vrienden, maar ik hoef hun berichten niet meer te zien. Enkele personen heb ik hermetisch laten afsluiten. Een enkele dissident daar gelaten, toont mijn Facebook vooral jolijt en bovenal veel muziek. Dat is toch wel het uitzonderlijke van een sociaal platform als dit. Eerder kon je nooit even mee kijken in de platenbak van een collega-dj. Nu 'delen' we onze kersverse aanwinsten. Ik heb Fabio via Facebook leren kennen. Naast grafisch ontwerper van platenhoezen en flyers is hij een veelgevraagde soul-dj. Daar heb ik meer van in mijn vriendengroep, maar niemand die zo sympathiek lijkt als deze Italiaan. Natuurlijk heeft hij enkele pronkstukken in zijn koffers staan, maar hij is ook niet beroerd om een goedkoop plaatje in zijn set op te nemen. De muziek staat bij hem op 1 en dat siert hem. Als Fabio iets deelt, ben ik op voorhand geïnteresseerd. Zo maak ik eind juni kennis met 'Do It Again' van Lady Wray.
Ik plaats het meteen op de lijst voor 'Tuesday Night Music Club', maar verder onderneem ik eerst geen actie. Zoals mag blijken uit het bericht over Cookin' On 3 Burners (7 juni 2016) bewaar ik een zekere afstand tot 'nieuwe' platen. Liever een onontdekte parel uit de jaren zestig of zeventig dan een nieuwe release voor hetzelfde geld. Als ze maar lang genoeg blijven groeien, kan ik altijd nog tot aanschaf overgaan en vaak zijn de singles dan al flink in prijs gestegen. Waarbij Cookin' On 3 Burners een buitenkans is geweest want die gaat steevast voor het dubbele of meer! 'Do It Again' is eveneens zonnig geprijsd, maar ja... voor hetzelfde geld heb je ook één of meerdere jaren zeventig-singles en dus ligt het niet in mijn interesse om het te kopen. Het blijft echter niet bij die ene keer 'Tuesday Night Music Club' en zeker in de afgelopen maanden (sinds de marathon in oktober) moet ik vaststellen dat 'Do It Again' mijn zomer van 2016 is gaan vertegenwoordigen. Die moet ik eigenlijk nog voor de Top 100 in huis hebben. Het wordt dus ook de laatste single die mee gaat in de lijst.
De 'dame' heet eigenlijk Nicole Monique Wray. Ze wordt op 2 mei 1979 geboren in het Californische Salinas, maar groeit op in Portsmouth in Virginia. Ze ontmoet Missy Elliott als Wray zeventien jaar oud is. Missy Elliott is onder de indruk van haar zangkunsten en tekent haar als eerste voor haar nieuwe platenlabel The Goldmind. Het album 'Make It Hot' verschijnt in 1998 als Nicole Ray, de eerste single vermeldt de naam Nicole. Dit zal wel niet zoveel hebben te maken met de Duitse Eurovisie Songfestival-winnares dan wel met Nicole McCloud die onder de naam Nicole bekend wordt. Rlliott is behalve platenbaas ook op alle andere fronten vertegenwoordigd bij de opname van 'Make It Hot'. Ze schrijft het merendeel van de liedjes, Ze is verantwoordelijk voor enkele arrangementen en staat te boek als 'executive producer' alsmede gastvocaliste op verschillende nummers. Het titelnummer van het album bereikt een vijfde plek op de Billboard Hot 100, de opvolger heet 'I Can't See' en boert een stuk minder. Daarnaast werkt Wray intensief mee op het volgende album van Missy Elliott en gaat ze in 2001 aan de slag met een tweede album. De plaat moet 'Elektric Blue' gaan heten en de eerste single draagt de titel 'I'm Lookin'. De single piekt bescheiden op een 66e plek in de Hiphop en R&B-Top 100 en het is de reden voor The Goldmind om de release van het album op te schorten. Dat is tot op de dag van heden nog niet verschenen. Er wordt niet met deuren geslagen maar Nicole stapt wel op.
Nicole neemt daarop Damon Dash in de arm. Naast zakenbehartiger en acteur is Dash ook eigenaar van een platenfirma: Roc-A-Fella Records. Als Nicole Wray verzorgt ze gastvocalen op het album 'Purple Haze' van Cam'ron (2004). Later in hetzelfde jaar verschijnt de single 'If I Was Your Girlfriend' op Dash' platenlabel. Het zou de opmaat moeten vormen naar een album dat 'LoveChild' wordt gedoopt. De single veroorzaakt geen aardschokken en dat is reden voor Rock-A-Fella om dit album op slot te doen, net als de voorganger bij The Goldmind. Het levert Wray wel het nodige studiowerk op. Dash zorgt ervoor dat ze in 2009 in de platenstudio is als The Black Keys het album 'Blakroc' opneemt. Wray staat tussen de giganten uit de hiphop-scene en drukt met haar stem een duidelijk stempel op het album. Ze is ook vertegenwoordigd op het volgende album van The Black Keys en doet daarnaast meer gastvocalen. In 2012 vormt ze met Terri Walker het duo Lady en dat is feitelijk het opstapje naar de Week Spot. Lady smeedt vijftig jaar Afro-Amerikaanse muziek tot een geheel en het, vooralsnog, enige album is in de laatste maanden uitgegroeid tot een favoriet.
In 2016 is Nicole opeens weer terug van nooit weggeweest. Op het dak van een wolkenkrabber mimiekt ze 'Do It Again' waatbij te zien is dat het haar uit de tenen komt. Ook een stoïcijns kijkende man die zich lijkt te schamen voor de lieflijke aanrakingen van een enthousiast zingende Wray. Of is het wellicht zijn afschuw voor de enorme lap dood dier dat Wray om de hals hangt. De eerste reactie van Fabio is dat we de plaat maar niet moesten kopen omdat ze anders wéér een bontkraag van dat kaliber zou kunnen permitteren. Helaas... Ik ben net zoals hem als een blok gevallen voor de plaat en heb het inmiddels in de koffers staan. Volgens Wikipedia zou haar album in september verschijnen, maar bij mijn weten is dit pas in november gebeurd. Het noemt evenmin de tweede single van Lady Wray, 'Smilin', dat wel in september verschijnt en dat ik persoonlijk minder interessant vind. Ofwel... niet interessant genoeg om het vinyl aan te schaffen. Digitaal is het album 'Queen Alone' al wel een grote hit geworden zowel in mijn huis als in de radioshows.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten