Zojuist even gecontroleerd en ik ben dus inderdaad in week 6 van 2016 begonnen met het 'Week Spot kwartet'. Dat betekent dat er nog drie afleveringen zijn en dan de cirkel rond is. Ik heb reeds enkele ideeën opgedaan voor de donderdagavond maar heb nog drie weken om daar een definitief besluit over te nemen. Vandaag eerst maar het 'Week Spot kwartet' want dat is blijven liggen van gisteravond. Verder bestaat de kans dat vanavond een aflevering van de 'Dodenrit' plaats vindt, maar dat hangt af van de hoeveelheid inspiratie en informatie omtrent het beoogde onderwerp. Ik wil binnenkort ook weer een 'Van hit naar her' doen, dus aan onderwerpen geen gebrek. Nu eerst de Week Spot-singles van de vorige vier jaar.
2013: Moving Hands Of Time-Derek Martin
Als ik de 'Blauwe Bak Top 40' over het tweede kwartaal van 2012 heb samengesteld, hoop ik in de berichten in de volgende edities méér van Derek Martin te kunnen presenteren. Helaas... Gisteren nog een 'beat ballad' van de man gehoord, maar de prijzen liegen er niet om. Roulette-singles van Derek Martin zijn erg in trek bij dj's en verzamelaars en de corresponderende bedragen wegen vaak niet op tegen het plezier dat ik ga beleven aan zo'n schijfje. De uptempo dingen zijn domweg onbetaalbaar, dat is vooral het territorium van de Mods. De ballades heb ik beter gehoord en dus blijft het bij deze 'Classic Week Spot'. Een single die ik in augustus 2008 in Rotterdam heb gekocht en dat op oudejaarsavond 2012 de rol van 'Hey Jude' en 'Nights In White Satin' speelt. Zo'n klassieker die je niet iedere dag wilt horen, maar die op een weemoedige avond als deze (ik ben alleen op oudejaarsavond 2012 en ben druk met singles zoeken voor het Pandje-optreden van de volgende dag) als geen ander past. Dit met een recente interesse voor de Teddy Randazzo-magie maakt dat Derek Martin ruim vier jaar na aanschaf alsnog de Week Spot-titel in ontvangst mag nemen.
2014: Walking Up A One Way Street-Willie Tee
Vorige week was het drie jaar geleden dat ik het weekend in Engeland heb doorgebracht en ik schrik daarvan. Ik kan me de kleinste details nog herinneren en, volgens mij, zit er nog klei aan de zolen van mijn Doc Martins. Ik heb even daarvoor ein-de-lijk dit plaatje van Willie Tee gewonnen in een veiling. Ik verlies dezelfde avond overigens opnieuw 'Why Girl' van The Precisions, niet wetende dat de single al tien jaar een beetje oneerbiedig in een bananendoos in de woonkamer staat. De divisie 'moeten-we-nog-eens-uitzoeken'. Willie Tee heb ik nog niet maar heb van de man wel de eenzijdig bespeelbare Sonic Wax-uitgave 'You Got To Pay Your Dues'. 'Walking' is mans' absolute klassieker en één van de grootste Northern Soul-dansers uit de geschiedenis. Hoewel de Northern nog maar weinig aan bod komt op de draaitafel is Willie Tee desondanks keer op keer een feestje.
2015: It Ain't No Big Thing-The Electrons
Luidt dit plaatje een nieuw tijdperk in in de Blauwe Bak? Niet helemaal. In 2014 heb ik al enkele 'nieuwe' toevoegingen dankzij Dorothy Morrison en The Kaldirons, maar toch voelt deze van The Electrons wel aan als een plaat waarna alles anders is geworden. De heren dj's zijn het er niet over eens, maar bij mij gaat de voorkeur uit naar deze van The Electrons in vergelijking met het origineel van The Radiants.
2016: What Is Soul-Ben E. King
Toeval? Bestaat niet! Toch kijk ik niet naar vorige edities van de Week Spot als ik een nieuwe Week Spot kies. Toch is het opvallend dat Carla Thomas (2017), Willie Tee (2014) en deze van Ben E. King alledrie op Atlantic zijn. Terwijl de Atlantic-soul niet bepaald de overhand heeft in de Blauwe Bak. Ik ken 'What Is Soul' van onze eigen Rob Hoeke en vind deze een beetje duf klinken. Ik verwacht dus niet veel van Ben E. King, hoewel de man me maar zelden in de steek heeft gelaten. Het resultaat is overdonderend! Ik laat me niet graag de les lezen, maar King mag het doen met zijn definitie van soul.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten