Mijn broer is geabonneerd op een app die je dagelijks voorziet van verjaardagen in de popmuziek en vaak speelt hij daarop in middels een Youtube-video van de betreffende artiest. Toch is het soms even een vluchtige blik. Ik heb wel gezien dat hij deze dag een clipje van 'Where Do You Go To My Lovely' van Peter Sarstedt heeft gepost. Misschien een Top 2000-suggestie? Een paar uren later vraagt hij mij of ik aandacht ga besteden aan Peter Sarstedt. ,,Is die overleden?", vraag ik hem. ,,Nee", luidt zijn antwoord. ,,Hij is 75 jaar geworden". Ook leer ik in de afgelopen maanden dat 'Where Do You Go To My Lovely' op nummer 1 heeft gestaan in Engeland. Ik ben jaren in de veronderstelling geweest dat 'Frozen Orange Juice' zijn tophit was geweest. De informatie komt vanavond op een trieste wijze bij elkaar in een bericht. Zanger Peter Sarstedt is na een lange ziekte vandaag van ons heen gegaan. Hij is 75 jaar geworden.
'Een leven met...' is zeer geschikt als het doopzeel al is gelicht van een bepaalde artiest en vaak ook om te kijken welke rol een artiest in mijn leven heeft gespeeld. Met Peter Sarstedt zou ik dan heel snel klaar zijn. Eind 1991 koop ik 'Where Do You Go To My Lovely' en een paar maanden geleden 'Frozen Orange Juice'. 'Beirut' ben ik in de vroege jaren negentig eens tegengekomen, maar moet dan keuzes maken en laat hem liggen. De komende dagen ga ik méér van Sarstedt leren kennen want deze man verdient een plekje in 'Tuesday Night Music Club' alsook een stoel in de 'Dodenrit'. Een man die voor eeuwig herinnerd zal worden vanwege 'dat ene nummer' en dat gedurende zijn leven allerminst als een bezwaar heeft gezien.
Hij wordt op 10 december 1941 geboren in Delhi in India. Vader en moeder Sarstedt zijn klassiek geschoolde muzikanten en dus is het niet vreemd dat dit wordt overgebracht op de kinderen. De oudste Sarstedt, Richard Graham Sarstedt, is in de vroege jaren zestig een succeesvolle zanger in Engeland onder de naam Eden Kane. Peter speelt een tijdje basgitaar in de band van Eden. Als Peter dertien jaar oud is, verlaat de familie Sarstedt de thee-plantage en verhuist naar Engeland. De gebroeders Sarstedt beginnen meteen een skiffle-groepje totdat Eden op grote schaal doorbreekt. De jongste broer van Richard en Peter heet Clive en hij is vanaf de late jaren zestig eveneens actief als pop-zanger. Hij doet dat onder andere onder de namen Clive Sands en Wes Sands, maar later ook onder zijn eigen naam en, meest succesvol, Robin Sarstedt. Peter's eerste single verschijnt in 1967 op het Major Minor-label en is toegeschreven aan Peter Lincoln. De naam 'P. Lincoln' is ook als tekstschrijver te vinden op een aantal Eden Kane-platen. De a-kant is echter té kleurloos voor 'Swinging London' en Peter ziet zich genoodzaakt de straten van die stad op te fleuren met zijn gitaar. Daar wordt hij aangetroffen door Ray Singer. Die maakt op dat moment deel uit van de Engelse band Nirvana en weet Sarstedt bij Island naar binnen te brengen. Er wordt een single gemaakt met 'Where Do You Go To My Lovely' op de b-kant, maar die blijft op de plank liggen. In januari 1968 verschijnt dan 'I Must Go On' met het pseudo-psychedelische 'Mary Jane' op de b-kant. Het label vermeldt steeds de naam Peter Sarsted zonder de 't' op het eind. Island blijft met de meeste exemplaren zitten en Sarstedt vertrekt met Singer naar United Artists.
Op 20 september 1968 ziet 'I Am A Cathedral' het daglicht. Een prettig uptempo nummer dat vanaf 26 oktober 1968 zes weken op de 'Breakers'-lijst staat van de BBC en daar piekt op nummer drie. De 'Breakers' is een soort van Tipparade, maar dan eentje die niet naar buiten wordt gebracht. Het wordt enkel gebruikt om speellijsten voor de BBC te bepalen. Het komt niet voorbij de 'Breakers' en dus is de eerste United Artists-single een flop. In januari 1969 gaat in Engeland een advertentie de ronde van United Artists: Peter Sarstedt komt met een langspeler en wordt vooraf gegaan door een nieuwe single met de titel 'UP 2262' met het catalogusnummer 'Where Do You Go To My Lovely'. Foutje bedankt! De single zélf is echter verre van een fout. De single schiet in Engeland naar de eerste plek van de hitparade. Amerika twijfelt met een zeventigste plek, maar in Europa krijgen ze niet genoeg van de single. In ons land bereikt Sarstedt een vierde plek. De opvolger heet 'Frozen Orange Juice' en is dezelfde uptempo pop als van 'I Am A Cathedral'. In Engeland piekt het op tien, maar verder doet het weinig. United Artists laat Sarstedt daarentegen twee albums uitbrengen in 1969, dus er is wel vertrouwen!
In 1978 brengt Sarstedt nog eenmaal een bezoek aan de Tipparade met 'Beirut', maar kan het hitsucces van zijn eigen single en de hits van broertje Clive/Robin niet evenaren. Hij woont enige tijd in Denemarken maar keert terug naar Engeland in de vroege jaren tachtig. Hij toert jaren met een 'sixties-revival-revue' door het zuiden van Engeland. Er verschijnen in deze jaren enkele elpees waarvan eentje met broer Clive in 1985. Ondanks dat je hem zou weg zetten als eendagsvlieg blijft Sarstedt door de jaren heen actief als platen-artiest. Toch zijn de verkoopcijfers minimaal. In 2007 zingt hij mee op een album van de Canadese zanger Peter Thompson. In 2013 verschijnt tenslotte zijn meest recente album en dat is een reünie met de man die hem in 1967 van de straat in Londen heeft gehaald: Producent Ray Singer. 'Restless Heart' heet het album. In hetzelfde jaar wordt Sarstedt ziek en aanvankelijk wordt gedacht aan dementie. In 2015 wordt echter vastgesteld dat hij lijdt aan progressieve supranucleaire verlamming. Met dank aan Google Translate, want ik had er nog nooit van gehoord. Sarstedt verblijft de laatste jaren in een bejaardenhuis in Sussex waar hij vandaag is overleden. Intussen heb ik al wat, voor mij, onbekend werk gehoord van Sarstedt en dat wekt mijn interesse. Ik duik voor dinsdag nog even diep in de materie!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten