Een leven met George

Het jaar 2017 gaat verder waar 2016 is opgehouden. Hoewel? De eerste naam van 2017 zal niet meteen tot de verbeelding spreken mits je al jaren een vaste en oplettende luisteraar van Wolfman Radio bent. Vanavond is bekend geworden dat Larry Rust het leven heeft gelaten. Ik moet voor de show van morgen straks even wat huiswerk doen, maar ik schat dat hij rond de zestig moet zijn. Rust noemt zichzelf graag ex-lid van Iron Butterfly, maar in werkelijkheid maakt hij in de jaren negentig enige tijd deel uit van de band. Als Wolfman Radio van start gaat en aandacht gaat besteden aan onafhankelijke muzikanten is Rust één van de eerste lichting. Bovendien een man die ervoor heeft gezorgd dat we veel luisteraars hebben gekregen. Nogmaals: té minimaal voor een bericht op Soul-xotica. De 'Dodenrit' kan, naar verwachting, blijven rijden in 2017, hoewel ik voor enkele artiesten liever 'Een leven met...' doe en dat is eveneens het geval met George Michael. Ik weet niet hoe vaak jullie het roemruchte levensverhaal van George Michael hebben gelezen in de afgelopen week, maar ik zie geen nut om dit nogmaals te herhalen. Normaal gesproken hoor je de oogkleppen af te doen, maar in geval van George Michael en nog een aantal artiesten moet je juist de oogkleppen benutten en de oren open zetten. 'Listen without prejudice', zoals de man zelf zou zeggen...

Je moest er bijna aan gewend zijn na een jaar en heel vaak voel ik niks als ik lees van een overleden artiest. In 2016 zijn het slechts drie waarbij ik een dreun op loop: David Bowie, Sharon Jones en George Michael. De laatste is van korte duur. Ik ben bij moeder als ik het nieuws verneem en wil haar niet opzadelen met 'verdriet' over een overleden popmuzikant. Als ik thuis was geweest, had ik waarschijnlijk alles even 'uit' gezet en had ik even diep moeten nadenken over het leven en de muziek van George Michael. Ook omdat de scherts niet van de lucht is sinds het nieuws bekend is. Natuurlijk... het is kerst en 'Last Christmas' is andermaal niet van de radio te branden. 'Last Christmas I gave you my heart', is dan het perfecte intro voor een grap en hoewel ik soms best heb gelachen, vind ik dat George Michael over het algemeen als een 'lichtgewicht' wordt weggezet. Heeft hij dat nu helemaal verdiend?

Ik ben een product van 1975 en dat betekent dat ik muzikaal opgroei in de vroege jaren tachtig. Opeens is daar Wham! en dat verbindt twee groepen. De meisjes zijn in de meerderheid. Het jaar 1983 heeft op dat moment geen tieneridolen zoals in de vroege jaren zeventig en de 'looks' van George Michael en Andrew Ridgeley maakt dat menig jongedame de longen uit haar lijf krijst en in katzwijm valt. De andere groep durft het maar moeilijk toe te geven. Zij zijn de 'serieuze muziekliefhebbers' en moeten erkennen dat Wham! geen gelikte disco of pop maakt voor tieneridolen. De producties zitten vernuftig in elkaar en zorgen voor een volle dansvloer. Toch moet Wham! her en der concessies doen om te voldoen aan de wens van de meisjes. Ik denk dat het laatste ruit sneuvelt met het uitbrengen van een kerst-single, ook al kan Motown-plagiaat als 'Freedom' de handen niet op elkaar brengen bij de 'serieuze' liefhebbers. Mijn oudste broer is geen 'teenybopper' in de vroege jaren tachtig, hetero als het maar kan en 'serieuze' popliefhebber. Hij draagt Wham! een warm hart toe en ik denk dat ik via hem voor het eerst verneem van de groep. Het zal tegelijk zijn geweest met het moment waarop 'Young Guns (Go For It)' stijgt op de hitparade. Intussen gaat hij voor stage naar Denemarken en komt thuis met een wapen van een locomotief. 'D.S.T.', de naam van de Deense spoorwegmaatschappij. Vanaf 1984 ook de naam van zijn eigen 'drive-in-discotheek'. Optredens blijven beperkt tot de huiskamer hoewel zijn huisvlijt voor een fraaie lichtinstallatie heeft gezorgd. Over de verklaring van de letters doet hij lang geheimzinnig, maar onthult dan dat het staat voor 'Dance Station Tropicana'. 'Where membership is a smiling face' is de ondertitel en dat is eveneens de tweede zin uit 'Club Tropicana' van Wham!. Hij vertrekt in 1985 naar Denemarken en rond dezelfde tijd valt ook Wham! uit elkaar. Dat zal wel het laatste zijn wat we van de heren hebben vernomen?

De KRO heeft bezit genomen van de zondag op Hilversum 3 en kiest de 'Speciale Aanbieding'. Deze zondag in 1986 is 'Careless Whisper' van George Michael één van de kanshebbers en... wint met glans. De KRO! Het oord van 'serieuze muziekliefhebbers' als Peter Van Bruggen en Marc Stakenburg! Ze kiezen allemaal voor dezelfde plaat en zo leer ik het nummer op een zondagmiddag kennen middels de Katholieke Radio Omroep. Net zoals jaren later bij Take That hebben de critici op het verkeerde paard gewed. In het laatste geval gaat menigeen er vanuit dat Gary Barlow de glanscarrière zal krijgen en van Robbie Williams weinig wordt vernomen. George Michael wordt in 1985 onterecht weggezet als de talentloze helft van Wham! en blaast vervolgens iedereen omver met het zeer sterk en soulvol gezongen 'Careless Whisper'. In 1987 verschijnt 'Faith' waarmee Michael zijn naam nog sterker vestigt. Ridgeley werkt in 1989 samen met ene Deon Estus en maakt de meest schandalige George Michael-rip off die er is gemaakt ('Heaven Help Me'), verder blijft die op de achtergrond. George heeft niet alleen succes met zijn eigen platen maar werkt ook mee met het project Boogie Box High en is zo te horen op 'Jive Talkin'. Begin 1988 is George Michael na een korte pauze andermaal hét tieneridool. 'Heit' werkt als vertegenwoordiger voor Schwarzkopf dat naast de ouderwetsche Zeven Kruiden-shampoo ook het 'hippe' merk Vogue op de markt brengt. Vogue heeft regelmatig acties bij haar producten en in begin 1988 zijn dat grote 'hi-gloss' foto's met de albumhoezen van 'Bad' van Michael Jackson en 'Faith' van George Michael. De actie zal geen groot succes zijn geweest want heit heeft enveloppen vol. Ik neem een paar mee naar school. De brugklas van de W.G. Baarda. George Michael blijkt meer in trek te zijn dan Michael Jackson. Eén van de afnemers is ene Gerda. Wat zou er van haar zijn geworden? Nee, ik ga geen lidmaatschap betalen voor Schoolbank.nl en dus ga ik het wellicht nooit weten. Een lieve meid in mijn herinnering en fijn dat ze op deze manier toch nog even 'terug' komt. Als ik zélf een keuze had moeten maken? Tja, ik zit dan al tot mijn oren in de jaren zestig-muziek, maar als het echt moet? George Michael! Ik ben niet zo zeker van zijn overige platen (in 1988), maar 'Faith' heb ik altijd een prettige single gevonden.

Terwijl ik dieper in de jaren zestig en zeventig duik, verlies ik George Michael ook meer uit het oog. Als 'Listen Without Prejudice' verschijnt, in 1990, geloof ik het wel en geef het eigenlijk nooit een serieuze kans. De singles komen weer hoog op de hitparade en dat is 'meer van hetzelfde' zoals ik dan redeneer. Het privé-leven van Michael is iets dat ik me pas later realiseer. Als hij in 1993 optreedt met Queen op het eerbetoon aan Freddie Mercury, zal het me worst wezen. Zowel Queen als George Michael hoeft niet zo nodig voor mij. Dan maak ik vervolgens een sprong van vijf jaar. Ik woon in Engeland als 'As' op de hitparade komt: Het duet van George Michael met r&b-zangeres Mary J. Blige. Ik moet opbiechten dat dit de eerste keer is dat ik 'As' hoor, ik leer hier dat het een cover is van Stevie Wonder's 'Songs In The Key Of Life'. Een uitstekende cover voor mijn geld! Sindsdien vang ik geregeld geluiden op van George Michael maar het weigert een plek in te nemen bij mij. ,,Niet mijn soort muziek", zeg ik dan vaak en dat zeg ik nu ook. Dat zegt niks over George Michael zijn kunnen, gewoon een stukje muziekbeleving dat 'ontbreekt' bij mij. Hij 'pakt' me niet en dat geldt voor meerdere artiesten en groepen. Toch duld ik ook geen kwaad woord over hem, want het is een zeer adequaat zanger en een vakman. Ik zal sowieso nooit een artiest aanvallen op zijn persoonlijke levensstijl, een schandaaltje of twee of het feit dat hij ooit een tieneridool is geweest. En dat laatste heb ik vaak moeten zien in de afgelopen week. Ook ik had me van een 'Jantje-van-Leiden' kunnen afmaken en de artiest belachelijk kunnen maken om het incident in het openbaar toilet (hoewel ik het kwalijker had gevonden als hij het plein publiek op straat had gedaan), maar nee... de muziek staat voor mij los van de persoon. Als ik alleen maar een blog zou willen schrijven of radioprogramma's wilde vullen met 'menselijke' artiesten, zou ik nu niet bijna op 2500 berichten zitten en zouden veel stiltes vallen in mijn shows.

Terug naar de muziek? In 2010 starten we in De Buze met de 'Vinyl-o-theek'. Jij brengt de platen, de dj (ene Soul-X) draait ze vervolgens. Het is één van de eerste avonden dat een vrijwilliger het album 'Faith' meebrengt. Het komt uit de verzameling van zijn ouders en, ach... weet je wat? Ik mag hem houden! Ik neem opnieuw een diepe buiging want buiten een paar singles en de 12"-maxi van 'Faith' ben ik niet gekomen. Dertig jaar later is 'Faith' nog altijd een album dat staat als een huis! Dan is het september 2015. 's Avonds is de reünie van Winston 'The Great' Watson & Aldous McFinley's Original And Magical Mushroom Pie Showband And Orchestra in Het Bolwerk in Sneek en ik verblijf een nachtje bij moeder. Zaterdagmiddag stap ik op de bus naar Sneek op platenjacht. Bij de Dorkas hou ik dan opeens 'Heal The Pain' in handen. Ik knipper met mijn ogen. Mijn herinnering zegt dat George Michael toen al die enge bakkebaarden en dat sikje had. Ik neem de plaat mee en zoek het later op. Het lijkt erop alsof het een iets oudere foto is want inderdaad... George was een 'engerd' in 1991. Met een radio-collega heb ik dan al maanden besloten dat het best 'okay' is om een 'mancrush' te hebben. Een man waarvan je stiekem droomt zonder dat je homoseksuele gevoelens zou koesteren of het zou willen toegeven. Hij heeft dat gevoel bij Paul Weller en als ik naar de foto kijk op 'Heal The Pain' heb ik hetzelfde. ,,I'm all yours, George. Maar met restricties en dat is niet alleen het openbare toilet". Dit is de prent waarbij ik zal blijven dromen en de George Michael die ik me zal willen herinneren.