Blauwe Bak Top 100: 40-31

Het is blues en soul dat de klok slaat op de burelen van Soul-xotica. De blues is dan vooral afkomstig van de cv-installatie. Dat dreigde me gisteravond ontzettend in de kou te laten zitten. Centrale verwarming is 'nieuw' voor mij, ik heb alleen maar panden bewoond met gaskachel en in de woongemeenschappen had ik geen omkijken naar de centrale verwarming. Gelukkig zijn er legio video's op Youtube, alleen... zeggen ze allemaal iets anders. Volgens enkele video's is een druk van 1,2 tot 1,5 bar uitstekend. Mijn ketel geeft op dat moment 1,3 aan. Toch vanmorgen met de eigenaar van de ketel gebeld en deze adviseert een druk van omstreeks 1,8 bar. Die heb ik bijgevuld en nu moet ik eerst langs een bouwmarkt om een ontluchtingssleutel voor de radiatoren te halen. Kortom: Het is nog niet warm in de kamer. Dan de soul... Zouden we aanvankelijk niet vrijdag beginnen met de Blauwe Bak Top 100 en had ik dat al niet naar donderdag gehaald? Klopt! Toch is mijn ervaring dat Eerste Kerstdag altijd een drukke dag is (voorbereiden op familiebezoek) en dus heb ik besloten om vandaag te beginnen en zaterdag te eindigen. Dat geeft jullie als volgers en/of toevallige passant ook een pluspuntje. Zaterdagmiddag draai ik namelijk de 33 hoogst genoteerde platen in de Blauwe Bak Top 100 in mijn show 'Do The 45' op Wolfman Radio. Vanaf drie uur (onze tijd) tot ongeveer half zes via de huiscomputer of middels TuneIn: Het geluid bij de plaatjes die ik de komende dagen ga beschrijven. Vandaag de nummers 40 tot en met 31.

40 Until The End-Gary Moore & New Joy (US, HSE HSE 449, 198?)
Ik vind het nog immer een gemiste kans. Stel: je runt een korfbalvereniging in Uffelte. Je hebt het idee gekregen om de eerste drie letters van de sport te combineren met de eerste letter van de plaats. Niemand die dan opmerkt van 'waarom noemen we het dan niet Korfu'? Het blijft dus bij de Koru, maar dan spreken we wel van een zeer actieve club in het Uffeltse. De mega-grote rommelmarkt is een trekpleister, naar het schijnt, en op deze zaterdagmorgen ga ik eerst op zoek naar het terrein. Via de lege voetbalvelden en een buurtbewoner ontdek ik dat de velden tegenover de school zijn. Ja! Ook dat hebben we nog in Uffelte. Met een meubelzaak, een electronica-winkel en vier horeca-uitspanningen. Helaas valt het tegen qua platen op de markt en thuis duik ik Facebook op. Daar adverteert een Italiaanse vriend en dj met een lijstje singles. 'Gospel' is een toverwoord geworden voor mij en hem kennende, heeft hij een uitmuntende muzieksmaak. Hij heeft een clipje van de single en dat klinkt uitnodigend. Goedkoop is die niet, maar ik heb geen seconde spijt. Het is vooral dat onweerstaanbare geluid van de basgitaar dat het speciaal maakt voor me, maar ook de ingetogenheid van Gary Moore en zijn kornuiten. Uiteraard niet te verwarren met zijn Ierse naamgenoot.

39 How Could You Be So Cold-Grand Theft (US, Honey HNS-1006, 1976)
Vraag me niet naar een definitie van de muziekstijl, daar ga ik zeker nog eens aandacht aan besteden. 'How Could You Be So Cold' is een klassieker uit de 'lowrider'-stijl. Ik denk dat veel van wat ik 'sweet soul' noem dat het iets met 'lowrider' van doen heeft: Crossover-sweet soul zoals ik het vaak betitel. Over Grand Theft is verder helemaal niks bekend. 'How Could You Be So Cold' is de b-kant van een middelmatig disco-deuntje. Het is midtempo, heeft het drama van croosover voor de refreintjes en suikerzoete harmoniezang. Het zou me helemaal niks verbazen dat ik het afgelopen jaar een voorraadje 'lowrider' heb aangelegd want dit is het geluid waar ik momenteel op jaag.

38 I’ll Make It Alright-Scott Singers (US, Alma S-5146, 1968?)
De overgang van Nijeveen naar Uffelte is niet zomaar het verwisselen van huis. Het is een contrast van dag en nacht. Op 6 april neem ik de sleutel in ontvangst maar moet eerst wachten totdat de aannemers klaar zijn. Gelukkig begin ik toch maar met oversteken want anders had ik het niet gered. De renovatie had maanden geduurd als ik er niet achteraan had gebeld. Toch heb ik in Nijeveen ook genoeg te doen en is het in april vooralsnog mijn uitvalsbasis. Ik heb de eerste smak geld binnen maar heb me voorgenomen om minder impulsief platen te kopen dan in 2012. Dan adverteert Greg een aantal singles en, ach, ik kan het me nu permitteren! Van de singles blijven alleen King Hannibal, Jewel Gospel Singers en deze nummer 38 over voor de Blauwe Bak Top 100. De hoogste notering is voor Scott Singers. Hoewel een 'kloppend' nummer als dat van Gary Moore erg fraai is, vind ik de ietwat rammelende gospel eigenlijk mooier. Bij Scott Singers ben ik aan het juiste adres! Het komt Virginia Scott uit de tenen en de overmeestering door de Geest overwint de stemvork, maar bovenal zijn de Singers gezegend met een zeer enthousiaste drummer. Zijn getrommel geeft het nummer nog een extra smoel. Dit is het geluid van obscure gospel, ook al spreken die twee woorden elkaar tegen.

37 Please Don’t Leave Me Now-The Fifth Amendment (US, New York Sound Company NYS-100, 1971)
Ik weet niet helemaal precies meer hoe het zat met deze van The Fifth Amendment. Heeft Mark hem geadverteerd of iemand anders? Feit is dat de plaat verkocht is. Dan zoek ik verder op Discogs en vind het voor een vriendelijke prijs. En zo heb ik weer een fraai staaltje 'sweet soul' in de koffers staan. De allure van een gevierde groep op een groot platenlabel, maar desondanks is het een onbekend gebleven gezelschap voor een minimale maatschappij. Daardoor mist het een goede distributie en breekt het niet verder door. Ontzettend jammer want hier zou meer in hebben gezeten! Het grenst bijna aan perfectie.

36 Baby I Love You-Benny Johnson (US, Today Ts-1527, 1973)
In een Facebook-groep wordt eens de vraag gesteld: Wat vind je beter klinken? Platen op Motown of platen op Stax? Natuurlijk is 'c' mijn antwoord: De opnames op Brunswick van omstreeks 1969-70. Ik heb het dan uiteraard over soul, de vraag is eveneens gesteld in een groep voor soul-liefhebbers. Toch is er drie jaar later een ander label dat eruit springt voor mij: Perception. Perception en Today zijn onderdeel van hetzelfde concern en ook deze van Benny Johnson ademt datgene dat ik in Perception waardeer. Een keurig gerangschikt 'vol' geluid met speelse elementen. Ik kom deze van Benny Johnson geregeld tegen door de jaren heen, maar nooit 'grijpt' hij me echt. Dan is het bijna een jaar geleden en gebeurt het alsnog. En hoe? Nou, een 36e plek in de Top 100 zegt genoeg?

35 Make My Life Over-The Artistics (US, Brunswick C 55444, 1971)
'Hope We Have' van The Artistics wordt erg vroeg opgepikt in de Northern Soul. MCA, de Engelse vertegenwoordiger van Brunswick, brengt het in 1971 opnieuw uit. Ik heb sinds een paar jaar de originele Brunswick uit 1966 in de koffers staan. De overige platen van The Artistics vallen buiten de interesse van de Northern Soul, maar onder liefhebbers van crossover-soul is de groep een legende waarmee je onmogelijk de mist kunt in gaan. Jörg uit Duitsland biedt deze aan voor een aantrekkelijke prijs (zes euro, als ik me niet vergis) en het geluidsclipje van 'Make My Life Over' klinkt best okay. De andere kant kan ik niks mee: 'Sugar Cane'. Toch staan beide nummers hoog aangeschreven. Voor mij is het 'Make My Life Over' dat er meteen uit springt en dat in augustus ook in een van de mixen komt. De vakantie doet de rest.

34 Don’t You Wake Me-Charles ‘Chuck’ Barrino (US, Sophisto-Soul 001, 1974?)
Bij de gospel staat geregeld een vraagteken bij het bouwjaar. Dat komt omdat het slecht gedocumenteerd is en gospel soms een beetje achter liep met opname-technieken. Gary Moore klinkt bijvoorbeeld alsof die in 1978 is opgenomen, maar er zijn aanwijzingen dat het uit de jaren tachtig komt en dus volg ik de massa. Scott Singers schat ik op 1968 vanwege de typografie op het label, de gammele mono komen we in 1973 nog immer tegen in de gospel. 'Unlisted' soul is doorgaans peperduur maar dat geldt niet voor Charles 'Chuck' Barrino. Toch is het geluid dermate midden jaren zeventig dat ik het aandurf om er 1974 aan vast te hangen. 'Quality seventies soul' heeft dit specifieke geluid voor mij en ik hoop nog vele voorbeelden als dit te mogen verzamelen in 2017!

33 Winners Together Or Losers Apart-George & Gwen McCrae (US, Cat 2002, 1976)
George zijn we vorig jaar tegengekomen met zijn 'Take It All Off'. De tijd dat ik zijn RCA-singles in de Blauwe Bak had staan (of het Engelse equivalent op Jay Boy) is lang geleden. Eigenlijk speur ik ook niet naar singles van McCrae. Het is wederom de fascinatie voor een label. Vorig jaar heb ik kennis gemaakt met het verhaal van Purple Mundi en haar 'Stop Hurting Me Baby'. Daarbij speelt het Cat-label een belangrijke rol. Ik leer dan dat Cat gelieerd is aan Alston, Glades en TK. Purple Mundi is goed voor een hoofdprijs op het Cat-label, verder zijn Cat-singles allesbehalve 'zeldzaam'. Toch is het de fascinatie dat me op het spoor brengt van deze single van George en Gwen en als Mark het aanbiedt, ben ik de eerste die reageert. Ik ga niet tellen maar schat in dat dit de meest gedraaide plaat in 'Do The 45' van dit jaar is geweest.

32 One Man Band-Ronnie Dyson (NL, CBS CBS 1278, 1973)
Het is vijf jaar geleden dat ik mijn Ebay-account af stof en eindelijk ook eens Paypal ga activeren. Kort daarop maak ik kennis met Rarenorthernsoul en haar dochter Buydiscorecords. In januari plaats ik een grote order waaronder veel van Buydiscorecords. 'When You Get Right Down To It' van Ronnie Dyson zit daar eveneens bij. Een ietwat poppy cover van het gelijknamige Delfonics-nummer en toch valt het enorm in de smaak bij mij. Een groot contrast met 'Why Can't I Touch You' dat ik reeds sinds de midden jaren negentig op single heb. Ik twijfel dan ook sterk als ik eerst 'One Man Band' zie bij Mark. Ik besluit even te kijken op Marktplaats want ik kan me niet heugen dat ik deze ooit in de Nederlandse uitdossing ben tegengekomen. Geen resultaat op Marktplaats en omdat Mark niet veel vraagt en het clipje me toch wel overtuigd, ga ik akkoord met de prijs en 'reserveer' het. Een paar dagen later adverteert hij met 'We Can Make It Last Forever'. Ik heb slechte ervaringen met twee nummers van dezelfde artiest in een kort tijdsbestek. Daar komt altijd een verliezer uit! 'We Can Make It Last Forever' komt desondanks toch in mijn koffers en is eveneens favoriet, toch wint 'One Man Band' in de Top 100 met een 32e plek.

31 We’re Still Together-O.V. Wright (US, Hi/Cream H 79531, 1979)
De Week Spot van deze week. Voordat er nog reacties op komen: Blue Cheer heeft geen 'Ace Of Spades' opgenomen. Het bedoelde nummer gaat wel over het kaartspel maar heet 'Aces'n'Eights'. Gelukkig heeft Link Wray een instrumentaaltje opgenomen met de titel 'Ace Of Spades' en zo kan 'Listen Carefully' toch nog doorgang vinden.