Blauwe Bak Top 100: 30-21

Ik ben benieuwd hoe Blogger dit gaat verwerken. Met name in de eerste twee jaar heb ik dit heel vaak gedaan. Hoewel? Nee, dan 'reserveerde' ik een bericht als leeg concept. Als ik dit voor negen uur 's ochtends deed, kon ik nog steeds op de voorgaande dag publiceren. Dat verklaart ook dat ik in 2011 relatief weinig 'achterstand' heb gehad. Toch heb ik ook toen vaak dubbel gepubliceerd. Té ambitieus om woensdag te beginnen met de Blauwe Bak Top 40? Er zijn een paar onvoorzienbare dingen voor deze dagen, maar deels wist ik wel dat het 'hard work' ging worden. Met als toppunt op vrijdagmorgen vroeg beginnen met werken terwijl 'Afterglow' ook een doorgang moet vinden. Van de aflevering 30 tot en met 21 heb ik gelukkig de foto al gemaakt, van de top 20 moet ik straks nog foto's maken. Onvoorzien is bijvoorbeeld ook de drukte met de cv-ketel maar sinds gisteren werkt alles weer naar behoren. De proef op de som is de douche van gisteravond. Hoewel het een tijdje duurt voordat het heet is, blijft het (boven verwachting) voor de rest van de tijd heet. Gelukkig maar, weer een zorg minder. Dan kan ik me nu gaan richten op de Top 100 want van 'van tevoren schrijven' is niks terecht gekomen. Het zal vandaag en morgen moeten gebeuren! Overigens zend ik zaterdagmiddag vanaf drie uur de gehele Top 33 uit op Wolfman Radio. Jullie zijn van harte welkom!

30 Tribute To Girls-The Soul Cop (US, Norfolk International 10001, 1976)
Er is een tijd geweest dat ik platen kocht vanwege het platenlabel. Dan heb ik het vooral over de jaren negentig als ik op zoek ben naar psychedelische rock. Wie kent niet de Buddah-labels met het 'psychedelische' effect? Zulke etiketjes op de platen deden mij de portemonnee trekken. Het is echter maar een sticker en vaak kom ik thuis met, bij wijze van spreke, The Cats-met-fuzzgitaar. Sinds een paar jaar heb ik een fascinatie voor soul op 'niets-zeggende' labels en wat dat betreft is The Soul Cop een schot in de roos. Niks geen logo: Gewoon een oranje label met zwarte lijntjes en standaard-typografie. Bij de a-kant ben ik niet overtuigd en haal mijn neus op als ik de titel van de b-kant zie: 'Tribute To Girls'. Een antwoord op Moments & Whatnauts? Het is niet geschreven door Sylvia Robinson en dus is het geen legale cover. Een eerbetoon is ook al vaak instrumentaal. Nee, het lijkt me helemaal niks, maar de nieuwsgierigheid overwint. Pardon? Niks geen instrumentaal, niks geen 'rip-off' van een bestaande artiest of groep, dit is gewoon pure crossover-soul zoals ik het graag hoor. In de wereld van de crossover kijkt menigeen met dezelfde gedachte naar het labels als mij, zonder dat ze de plaat ooit hebben gedraaid. Een plaat met een missie want hij is op iedere straathoek te koop voor centen in plaats van euro's.

29 Pool Of Bad Luck-Joe Simon (UK, Mojo 2093-014, 1972)
Ik neem geregeld mijn hoed af voor Peter en probeer vaak even terloops de aandacht te vestigen op singlehoesjes.nl. In de Blauwe Bak Top 100 komen we zijn naam echter niet vaak tegen, maar bij Joe Simon is het weer tijd om de hoed in de hand te nemen. Het is omstreeks 2010 dat ik een paar singles 'verzamel' van Joe Simon. Dan breekt de Northern Soul-interesse aan en dat Simon daarin een bescheiden plek in neemt, mag duidelijk zijn. Toch biedt Peter me op een gegeven ogenblik een 'dubbele' single aan: Een oudje van Joe Simon op het Monument-label. Hij heeft er een exemplaar (de Nederlandse?) van 'Music In My Bones' voor terug zodat ik, geloof ik, nog de Franse 'Discotheque Special'-fotohoes heb. Hierdoor blijft Joe Simon 'in the picture' en verder speur ik, sinds de cover van Eva Cassidy, naar 'Drowning In The Sea Of Love'. In de loop der jaren ga ik Simon steeds meer waarderen. Toch is het de liefde voor het Mojo-label en omdat deze 'Pool Of Bad Luck' het Engelse label-hoesje in tact heeft, dat ik overstag ga voor deze single. Het nummer zelf is een 'slow burner' en heeft in de beleving hetzelfde effect. Toch is het één van de meest gedraaide 'Do The 45'-singles geworden en kan ik op een zekere dinsdag de Week Spot niet meer ontwijken.

28 What More Can I Ask For-The Startels (US, Lamarr 1000, 1970)
Of het verhaal van de gebroeders Brown een vervolg krijgt in 2017? Dat valt te bezien. Ik had een jaar geleden niet gedacht om deze in de koffers te verwelkomen. Het begint in 2014 met 'My Baby's Gone Away' van The Chymes, dan ook de nummer 1 van het jaar. Vorig jaar zomer moest ik héél ver gaan om 'Falling In Love With You Girl' binnen te halen en buiten de single van Danny Bell om denk ik dat dit het moet zijn geweest. Dan zie ik 'What More Can I Ask For' bij de dealer in Chicago naast een evenmin verwachte tweede aanwinst van Contributors Of Soul. Beide zijn relatief gemakkelijk binnen te halen. De gebroeders kunnen er wat van! Momenteel gaan we steeds verder terug in de tijd en luister ik naar voorlopers van 'My Baby's Gone Away'. Op deze single laat The Startels zich van twee kanten horen, 'What More Can I Ask For' is de mierzoete crossover-kant en dit is het geluid dat ik liever heb dan de funky kant. The Chymes heeft singles gemaakt als The Chimes maar die zijn flink gezocht, wellicht dat dit het vervolg in 2017 zou kunnen zijn... Op de 'wishlist'.

27 Put Our Love Together-Arthur Conley (UK, Atlantic 584175, 1968)
De Blauwe Bak Top 100 bevat louter platen die ik voor 1 december 2015 nog niet heb. Hoewel de Duitse persing van 'At The Top Of The Stairs' van The Formations als een 'nieuwe' aanwinst voelt, laat ik deze en andere 'dubbele' singles uit de lijst. Ik maak slechts eenmaal een uitzondering en dat is bij deze nummer 27. Ik haal 'Funky Street' op de Zweedse Atlantic uit Denemarken. Dat moet dus in 1996 of 1997 zijn geweest. Natuurlijk vanwege de a-kant! Ik maak nooit aanstalten om de b-kant eens te beluisteren en dus blijft het daarbij. Dan hoor ik 'Put Our Love Together' van Youtube door de advertentie van deze single op de pagina van Mark. 'Funky Street' wordt niet genoemd en ik kijk meteen in de reserve-Blauwe Bakken naar mijn compacte Arthur Conley-verzameling: 'Sweet Soul Muxic', 'People Sure Act Funny' en 'Funky Street'. Het is de b-kant van de laatste maar de Zweedse persing van de single heeft zijn beste tijd gehad. Mark heeft een vriendelijke vraagprijs voor de Engelse Atlantic en dus schaf ik hem aan. De 'mix' maakt dat ik het steeds meer ga waarderen en bij de samenstelling van de Top 100 moet ik erkennen dat ik niet om deze plaat heen kan. Het voelt als een nieuwe plaat en een nummer dat onlosmakelijk is verbonden met de zomer van 2016 en dus doe ik hier een kleine concessie.

26 Nevermore-Renaldo Domino (US, Twinight 128, 1969)
De Twinight-hobby is weer iets bekoeld. De enige Twinight die ik gedurende 2016 heb gekocht is het bluesy 'Is It Because I'm Black' van Syl Johnson. Renaldo Domino koop ik in de laatste dagen van december 2015 en mag derhalve toch nog mee in de Top 100 van 2016. De interesse is verschoven naar de gospel plus dat ik in bijna een jaar niet meer singles uit Chicago heb besteld. Ik durf mijn hand ervoor in het vuur te steken dat ik met 'Nevermore' wel meteen één van de fraaiste Renaldo Domino-singles heb binnengehaald. Terecht op een 26e plek.

25 Use Me Up-The Phillips Singers (US, Pax P001, 1982?)
1982? Het is het Paasweekeinde van 2015 dat ik meen dat ik deze single voor het eerst tegenkom en dat de handelaar kan vermelden dat het uit 1982 komt. Toch kan ik die informatie nergens vinden. Het heeft wel het geluid van een vroege jaren tachtig-plaat. Overigens is dit de enige single op dit Pax-label, er zijn een paar andere maatschappijen die dezelfde naam hebben gebruikt. Er is totaal geen informatie over dit plaatje en tot mijn grote verrassing heeft Greg hem evenmin op zijn Youtube-kanaal. Ik besluit het hem te vragen in een privé-bericht. Ja, hij heeft de single wél. Hij zoekt hem even op voor mij en geeft het een draaibeurt. 'Fijne 80s midtempo, bedankt voor het herinneren, deze moet ik eens vaker draaien'. Ik weet niet of hij de daad bij het woord heeft gevoegd, anders heb ik het wel gedaan in het afgelopen jaar. Gospel is vooral tekstueel, liedjes die zijn opgedragen aan de Drie-eenheid of één van de afzonderlijke hoofdpersonen. Muzikaal kun je alle kanten op. Je kan gospel verzamelen vanwege het 'cheesy' karakter en dan heb je binnen de kortste keren een koffer vol. Je kan ook voor 'rocking gospel' gaan en dan is het ook niet moeilijk om een verzameling aan te leggen. Als je speurt naar funk en disco met een gewijde boodschap, dan wordt het een stuk avontuurlijker. Phillips Singers is een voorbeeld van hoe lonend de zoektocht kan zijn. Zelfs zonder geestelijke boodschap is het een 'choon', maar mét maakt het alleen maar exclusiever!

24 She’ll Be Sorry-Gloria Gaynor (US, Jocida J-300, 1965)
Soul-xotica heeft me het nodige geleerd over de vroege geschiedenis van disco-artiesten. De Koningin van de disco, Donna Summer, begint haar carrière met de Duitse 'Hair', maar verder...? Het maakt niet uit of we het over Barry White hebben of Dooley Silverspoon, Moments & Whatnauts en George McCrae hebben: Allemaal zijn ze hun loopbaan in de late jaren zestig begonnen. Ze hebben allemaal tenminste één single uit de vroege periode die wordt omarmd door de soul-dj's. Toch is Gloria Gaynor voor mij tot de zomer een witte bladzijde. Ze is daar opeens in 1974 met 'Honey Bee' en 'Never Can Say Goodbye' en vindt als het ware de disco uit. Dat Gloria ook in de jaren zestig iets heeft opgenomen, is me lange tijd onbekend. Dat het dan zo'n stamper is, is nog eens extra leuk! Dankzij latin-invloeden net geen Casino-stamper, maar toch... meer Northern dan hier gaat het niet worden en dit is een plaat waar ik maanden na aankoop nog steeds met veel plezier naar luister. Qua 'grote artiesten' is dit voor mij dé ontdekking geweest.

23 After Hours-J.R. Bailey (US, Toy TR-3805, 1972)
'After hours' hoeven niet saai te zijn. Ik heb eentje meegemaakt in de Tollemache Arms, mijn stampub in Mossley. Om elf uur moesten we naar buiten en wachten op de hoek van de straat. Daarna een-voor-een binnenstappen en achter gesloten gordijnen feest vieren als bezoek van de 'landlord'. De enige die er niet over te spreken is, is onze gemeenschappelijke hond. Ik stuur haar van de bank en dat vind ze niet lief, temeer omdat ik genadeloos stink naar Huddersfield Canal. In de Cloggers Arms in Uppermill heb ik het ook eens meegemaakt. Toch roept 'After hours' de associatie op van rokerige jazzclubs waar de meeste pit uit is. J.R. Bailey's 'After Hours' lijkt daarmee geen 'hit' te worden in mijn collectie en toch gaat de 'hook' voor mij werken na verloop van tijd. Het wordt één van de meest gedraaide singles van het jaar en het heeft de 23e positie dubbel en dwars verdiend!

22 If You Want My Love-Jimmie Bo Horne (US, Alston A-4612, 1972)
Waar Gloria Gaynor een volslagen verrassing is, daar weet ik het al langer van Jimmy 'Bo' Horne. Ja, vooruit, ik gebruik daar de spelling van de artiest die we kennen van 'Spank' en 'Dance Across The Floor'. 'I Can't Speak' is een gigant in de Northern Soul en ligt, buiten de Outta Sight-persing om, mijlenver buiten mijn budget. 'If You Want My Love' is echter nét zo leuk en voor een stuk minder bereikbaar.

21 Long Distance Love-Latimore (US, Glades 1752, 1979)
Ik heb getwijfeld of ik 'Let's Move And Groove Together' van Benny Latimore eveneens zou binnenlaten in de Top 100, maar dat heb ik niet gedaan. De laatste single heb ik immers sinds 2008 in de koffers staan, maar 'ken' ik pas sinds mei van dit jaar. Latimore dank ik aan de muzieksmaak van Mark en dat begint met het lager genoteerde 'There's No End'. 'Long Distance Love' koop ik in eerste instantie voor het disco-ding 'Out To Getcha', maar besluit dan een dinsdag 'Long Distance Love' in 'Listen Carefully' te doen. Met Little Feat en een derde die me is ontschoten. 'Long Distance Love' is niet de meest gewilde vorm van liefde, het is zeer gewild als gespreksonderwerp in liedjes. Het is door 'Listen Carefully' en uiteindelijk de 'mixen' dat ik deze van Latimore meer ga waarderen. Hij heeft dus nét niet de top twintig gehaald. Straks vervolg ik met de volgende aftelling, hoewel...? Ik moet eerst zien of Blogger dit accepteert als zijnde een bericht van donderdag of dat de wijzigingen té groot zijn geweest om voor die dag te gelden.