Ik ben net weer terug uit Friesland voor het traditionele familiebezoek. Ik ben gistermiddag weggegaan met een rugzakje en ben thuis gekomen met een aantal dozen. Feit is dat op zolder van het ouderlijk huis nog dozen met spullen staan die nog eens naar mijn huis zouden gaan. Eerst was dat Steenwijk, toen Nijeveen, maar nu ik in Uffelte woon heb ik eindelijk de ruimte om de spullen in ontvangst te nemen en eens te bekijken wat afgevoerd kan worden en wat niet. Zo zijn er een paar honderd elpees binnen gekomen, een bakje met veelal 'dubbele' singles, maar ook mappen vol oude persfoto's van bands uit de jaren tachtig en negentig. Zojuist voor de grap even op Ebay gekeken en ik verwacht een aantal wel voor een leuk prijsje te kunnen verkopen. Na een miserabel jaar voor de popmuziek qua aantal overledenen, komt George Michael daar vandaag nog eens bij. Hem ga ik in het nieuwe jaar in het zonnetje zetten met 'een leven met George Michael'. De komende vijf dagen ga ik terugblikken op 'mijn' 2016 en dat is gelukkig een stuk zonniger. Het 'Week Spot kwartet' schuift door naar volgende week. Vandaag eerst de hagelnieuwe Week Spot en dat is, zoals aangekondigd, de nummer 2 uit de Blauwe Bak Top 100: 'I Can See The Hurt' van Gale Eason uit 1974.
Nog maar eens een kwartier vruchteloos zoeken. Dat is ook precies de reden waarom de plaat niet eerder Week Spot is geweest. Er bestaat namelijk geen streepje informatie omtrent de artiest. Het enige dat we weten is dat ze deze single in 1974 heeft uitgebracht. Aanvankelijk als promo, maar Epic moet tevreden zijn geweest over het resultaat want er wordt ook nog een reguliere single geperst met 'Come Back Heavenly Father' op de keerzijde. Die blijkt anno 2016 het moeilijkste te vinden. Mark biedt in maart eens de promo aan en dat gaat als een warm broodje. Ik ben nét te laat maar wordt ter plekke wel bevangen door de schoonheid van het nummer. Een speurtocht op Discogs leert dat de promo het beste verkrijgbaar is. De stereo-single is echter lastig en dan zie ik hem opeens voor een uitstekende prijs staan. Hoewel Epic-styreen uit de midden jaren zeventig doorgaans niet best is, heeft deze een heel klein beetje 'distortion' in de finale, maar nauwelijks waarneembaar.
Met de b-kant ben ik snel klaar. Ook al zou het een gospel zijn, dan kan ik er nog steeds niets mee. 'I Can See The Hurt' is de kant die me omver blaast. Tekstschrijver, componist en producent is Billy Jackson en over hem is gelukkig nog een beetje informatie te vinden. Hij begint zijn loopbaan in de jaren vijftig met het zanggroepje The Revels en maakt in 1967 een single onder zijn eigen naam. In de vroege jaren zestig begint hij met liedjes schrijven en één van zijn eerste credits is een nummer dat we allemaal kennen? 'Don't Throw Your Love Away' wordt aanvankelijk opgenomen door The Orlons, maar is in 1964 een grote hit voor de Engelse Searchers. 'So Much In Love' (The Tymes) is een andere grote hit uit de pen van Jackson. In 1966 is hij betrokken bij het Daddy Kae Trio van Kae Williams dat een single opneemt met Yvonne Baker van The Sensations. In 1967 maakt Jackson onder eigen naam een single voor Brunswick: 'T.C.B. (Taking Care Of Business)'. Omstreeks 1970 schrijft en produceert Jackson onder andere voor Ronnie Dyson en Mashmakhan (ook op hun grootste hit 'As The Years Go By'). In 1974 maakt hij deze eenmalige single met Gale Eason en van haar wordt daarna niets meer vernomen.
Inell Young, onze nummer 1, vertelt het verhaal van mijn 2016 in een notendop en Gale Eason doet dat eveneens. Met de eerste zit er zelfs nog een staartje Nijeveen bij in. Het is twee dagen nadat ik voor het eerst in de boerderij ben geweest. De volgende dag ga ik met een onbestemd gevoel naar Ruinen omdat ik mijn inkomensverklaring niet op tijd heb binnen gekregen. Het huis wordt me toegewezen en ik mag een week later terug komen om de boel af te ronden. Het is niet zo netjes om een huis te bezichtigen en dan iets mee te nemen, maar stiekem heb ik dat wel gedaan. Het echtpaar heeft een tweeling van drie jaar oud. Eentje daarvan is zo ziek als een hond en ik neem haar bacil mee naar Nijeveen. De volgende dagen lig ik in de lappenmand. Ik breng de tijd eveneens door achter de computer en maak dan kennis met Gale Eason. De single arriveert vlot en biedt me troost in de laatste weken in Nijeveen. Wat een plaat! Mark beschrijft het als een 'builder' en dat is het ook. Normaal gesproken bouwt een liedje naar het refrein toe en dan is dat de voorlopige climax. Met het tweede couplet zakt het terug naar het eerdere niveau. Dat doet Gale niet. Het tweede couplet is eerder een brug en de climax wordt verder opgevoerd in het tweede refrein. Daarna lijkt het aan een 'fade' te beginnen maar ook daar bouwt het door. Dan hoop je dat de naald in een 'dode' groef gaat vallen en dat het avontuur nog minstens tien minuten doorgaat. Helaas komt de tijdslimiet van 3 minuten en 28 seconden in het vizier en sterft de plaat langzaam weg. Dit is een nummer waarin je wilt wonen...
Het gaat in de Top 100 echt tussen deze en Inell Young, maar de laatste wint het op het punt dat het méér het gevoel van Uffelte uitspreekt. Inell Young is het geluid van de nieuwe start in Uffelte. De komende dagen ga ik heerlijk terugkijken op deze wonderlijke twaalf maanden dat 2016 heet. Een jaar dat zo 'zuur' begint, maar uiteindelijk zal uitgroeien tot één van de mooiste jaren tot nu toe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten