De foto van gisteren is aangepast. Hoewel ik niet helemaal tevreden ben over de foto's zal het zo voorlopig toch moeten. Het gaat per slot van rekening om tien singles en niet alleen om de nummer 91 of 81 en bepaalde platen zijn zó zeldzaam dat afbeeldingen onmogelijk zijn te vinden. Denk dan met name aan de meer obscure gospel. Vandaag tel ik af van nummer 90 naar 81 en vervolg de Top 100 volgende week zaterdag. Het lijkt erop alsof ik met de radio bij het oude plan blijf: Drie afleveringen. De kans is aanwezig dat ik nieuwjaarsochtend weer een lange 'zit' heb en dan wil ik niet eerst al 's middags een show hebben gehad. Bovendien gaan 33 platen ook niet heel extreem uitlopen ten opzichte van de twee officiële uren van 'Do The 45'. Nu eerst verder met de aftelling.
90. Free To Be Me-C.J. & Co. (NL, Atlantic ATL 10956, 1977)
De invloed van Mark is niet te onderschatten in deze lijst. Ik tel alleen al 38 singles die rechtstreeks bij hem vandaan komen, maar hij introduceert mij eveneens tot een aantal platen die deze Top 100 hebben gehaald. Het is gek te bedenken maar door een rare regel van hoger hand worden Engelse singles pas vanaf 1982 standaard uitgeleverd met een fotohoes. De regel is dat je de vaste verkoopprijs van een geluidsdrager van de buitenkant moet kunnen inschatten. Een EP komt in de jaren zestig met fotohoes en kost dubbel zoveel als een single. De 'klassieke' EP is in de jaren zeventig al helemaal verdwenen, maar nog steeds is een fotohoes voor een single geen standaard. Het is de punk en de 'DIY'-beweging die daar eind jaren zeventig een einde aan maken. Soul-platen uit de jaren zestig en zeventig verschijnen in Engeland met doodsaaie neutrale hoezen en dus zijn 'onze' fotohoezen favoriet bij verzamelaars in Engeland. Mark biedt een exemplaar aan van C.J. & Co., maar natuurlijk kan ik die goedkoper krijgen in Nederland. Het is de b-kant van 'Devil's Gun' maar, naar het schijnt, in de jaren tachtig enige tijd als 'cover-up' te hebben gefungeerd. Een andere identiteit welke collega-dj's op een dwaalspoor moet zetten. Er zit iets erg aanstekelijks in 'Free To Be Me' dat het méér favoriet maakt dan de hit-kant.
89. It Hurts So Good-Millie Jackson (UK, Polydor 2066 363, 1973)
Sinds dat ik bij Wolfman Radio zit, heb ik al veel 'ingehaald' wat reggae aan gaat. 'Lovers rock'? Ik heb de naam wel eens horen vallen, maar weet niet wat ik erbij moet voorstellen. Wat 'sweet soul' voor de soul is, is 'Lovers rock' voor de reggae. Vaak mierzoete covers met een getemperde begeleiding. Muziek om je geliefde in de armen te nemen en zachtjes te schuifelen. Eén van de grote 'Lovers rock'-hits is 'Hurt So Good' van Susan Cadogan. Een nummer dat ik kan dromen, maar toch heb ik Millie Jackson reeds een aantal keren gedraaid voordat ik ontdek dat dit hetzelfde nummer is. Stiekem vind ik Susan's versie beter en dat vinyl staat nog op mijn wenslijst. Toch staat Millie in de Top 100 en dat komt omdat ik bij haar hetzelfde heb als bij Betty. Ik lust alles van deze dames, hoewel ik Jackson liever in dit langzame werk hoor.
88. Roll It-Nino Tempo & 5th Ave. Sax (Duitsland, A&M 13273 AT, 1974)
Jammer dat ik zo laat ben begonnen met 'Singles round-up' op Soul-xotica. Ik zou nog graag eens willen weten wanneer ik de elpee 'Come See Me Round Midnight' van Nino Tempo & The 5th Ave. Sax heb gekocht. Hij komt, naar alle waarschijnlijkheid, van de 'Pikkepoelie': De permanente vlooienmarkt in Steenwijk welke eens in de twee weken haar deuren opent. Ik heb zojuist in het archief gekeken, maar geen informatie op de mogelijke dagen. Ik denk dat het een week na het einde van mijn fietsvakantie in 2010 is geweest. De achterband is 'op' en terwijl deze bij Ten Veen wordt vervangen, loop ik de stad in en koop een partijtje elpees bij de 'Pikkepoelie'. Het banden vervangen heeft trouwens ook weinig nut, veel kilometers ga ik niet meer maken met deze achterband. De fiets is na de genoemde vakantie helemaal op. Terug naar Nino Tempo. Het is begin juli 2012 als ik een puur geïmproviseerde 'Soul-x-rated' opneem. Ik neem gewoon een graai elpees en maak daar een show mee. Dan 'ontdek' ik het geluid van Tempo. Ik ken 'Love Story' en 'Deep Purple' met April Stevens en had dit funky geluid nooit achter hem gezocht. 'Sister James' is de Northern Soul-favoriet van het album, zelf ga ik uit mijn dak op 'Chrome-Plated'. 'Roll It' komt van dezelfde elpee en ademt precies hetzelfde.
87. Do It In The Name Of Love-Ben E. King (Barbados, Atlantic 45-3274, 1975)
In 2013 staat Wendy Alleyne op nummer vijftig in de Top 100, een jaar later (vermoed ik?) is het Carolyn Leacock & The Outfit. Vorig jaar heb ik geen speciale nummer 50 gehad ('Ain't Gonna Run No More' van Mighty Lovers) en dit jaar is wel weer een speciale notering. Toch is het geen single van Barbados want ik heb Affetuosos Of St. Vincent gewoon op de top 20 los gelaten. Het afgelopen jaar kom ik zeer geregeld persingen van Barbados tegen. Vaak pure 'spouge' (Barbadiaanse popmuziek) met op één kant een zwijmel-cover en een ritmisch ding op de keerzijde. Ik kom eveneens deze single van Ben E. King tegen en neig in het begin nog naar de b-kant. De a-kant gaat het uiteindelijk toch winnen maar ik kan me voorstellen waarom de liefde niet spontaan is gegaan. 'Do It In The Name Of Love' is pure disco en dat is een stijl waarin King niet zo goed vorm aan weet te geven. De eerste indruk van de plaat is dat het té houterig is, maar de vakantie doet een ander licht schijnen op deze single van Ben E. King.
86. He’s On His Way-The Imperials (US, Impact R-5139, 1974)
Doen wel of niet gospel? Ja natuurlijk doen we gospel! Ik heb even het plan gehad om een losse gospel-top 30 te doen, maar de gospel-collectie maakt zo'n onderdeel uit van de Blauwe Bak en het jaar 2016 dat ik niet zonder zou kunnen. De laagst genoteerde gospel is één van de meest recente aanwinsten op het gebied van de gewijde muziek. The Imperials moet niet worden verward met The Imperials van 'Who's Gonna Love Me' welke in feite Little Anthony & The Imperials is. De status van die groep in de soul-muziek staat gelijk aan de status van 'onze' Imperials in de gospel. De groep bestaat nog altijd en er is niemand die erover klaagt dat de oorspronkelijke leden niet meer op het toneel staan. Een groep die met zijn tijd mee gaat en in 1974 dit aanstekelijke 'He's On His Way' op de markt brengt. De coupletten klinken als The Temptations en The Chi-Lites, maar het refrein heeft precies de vrolijkheid van gospel. Qua opname is The Imperials niet over één nacht ijs gegaan. Het resultaat is een klinkende crossover-productie met zeer fraai koperwerk en dito harmonieën.
85. I’ve Got Your Love-Charlie ‘Cole Black’ Brown (US, Jewel 838, 1973)
Hoewel het nooit het aanzien van een Columbia (onze CBS) of Warner Bros. zal krijgen, speelt de Ronnex-groep een zekere rol in de wereld van de Amerikaanse hitlabels. Het breidt zich in de midden jaren zestig uit naar het pop-label Paula en het gospel-label Jewel. Toch zijn er zeer soulvolle dingen uitgebracht op Paula en kan het voorkomen dat Charlie 'Cole Black' Brown een liefdesverklaring aan een mens mag openbaren op het Jewel-label. Brown heeft daarentegen wel gospel-singles op zijn naam staan, dus helemaal vreemd is de combinatie niet. Hij is dus op Jewel, maar geen vermelding van Jezus of God in dit nummer, gewoon een liedje voor zijn geliefde. Het is de ontspannen sfeer van het nummer dat maakt dat ik er wel pap van lust.
84. Bourne To Satisfy-Joe Bourne (NL, VIP VIP 7802, 1977)
Mark heeft een single in mijn pakketje gestopt en ik kan nog steeds niet herinneren of ik die heb gereserveerd of niet. Het is 'The One For Me' van Joe Bourne. Als we het over een obscuur plaatje hebben? Het lijkt in de vroege jaren zeventig te zijn uitgegeven en wellicht met het oog op het Caribische gebied want het past naadloos in de 'spouge'. 'Quirky' is de juiste omschrijving. Het is duidelijk dat Bourne dit heeft opgenomen voordat hij zijn carrière in Nederland begint. Het vestigt wel mijn aandacht op Bourne's latere singles en 'Bourne To Satisfy' neem ik een week later mee bij De Tafel vandaan. De vakantie doet het meeste werk voor deze single, na een moeizame start begin ik het steeds beter te waarderen. Ik voorzie zelfs een gouden toekomst voor de single en het grappige is dat deze nog gewoon op iedere straathoek voor een euro is te bemachtigen. Sla uw slag!
83. I’m Gonna Love You A Long Long Time-Patti & The Emblems (Oostenrijk, Record Shack RS-45.023, 1968, re: 2016)
Het wordt steeds lastiger om vijftien pond neer te leggen voor een Northern Soul-single welke me drie maanden later nog steeds boeit. Neem nou 'He's A Flirt' van The Sequins. Drie jaar geleden zou het top 20 zijn geweest, nu staat het in de reserve-Blauwe Bak en doet helemaal niet mee in de Top 100. Toch zijn er een aantal plaatjes die nog steeds op mijn verlanglijstje staan en 'I'm Gonna Love You A Long Long Time' van Patti & The Emblems heeft daar eveneens jaren gestaan. Sinds 'Mixed-Up Shook-Up Girl' is het enthousiasme even voorbij want 'Long Time' is peperduur. Dan komt Record Shack met deze fraaie heruitgave. In twee oplages: Eentje met 'Mixed-Up' als keerzijde en de tweede met fotohoes en een afwijkende b-kant. De laatste is degene die ik dit jaar kan toevoegen aan mijn koffers. Ondanks dat de jaren zeventig en de midtempo de overhand hebben, geniet ik nog altijd oprecht van deze knaller van Patti & The Emblems. Zo zijn ze weinig gemaakt!
82. Stay Away From Me-Major Lance (US, Curtom CR 1953, 1970)
Driemaal Archie Bell en driemaal Betty Wright. Ook driemaal Major Lance en dat had zomaar vier keer kunnen zijn. Het begint dit jaar met de nieuwe opname van 'Sweeter' uit de jaren zeventig, kort daarop gevolgd door 'R-H-Y-T-H-M'. Tenslotte kan ik deze demo van Major Lance goedkoop bij Mark krijgen. Een paar weken geleden had hij overigens de standaard-uitvoering met de b-kant, maar ik ben hiermee tevreden. Dit is een promo met een stereo- en mono-kant. Curtis Mayfield vloekt een paar keer als Major de beste liedjes uit zijn schrijfblok wil opnemen, in latere jaren neemt Curtis de liedjes eveneens op met The Impressions. 'Stay Away From Me' is daarvan een goed voorbeeld en niks ten nadele van The Impressions, maar Major doet dit nét ietsje beter! Het is een grof schandaal maar de overige twee Major Lance-singles hebben de Top 100 niet gehaald...
81. Bring Your Good Lovin’ Home-Al Downing (UK, Janus 6148 022, 1973)
De Week Spot van deze week. Zie hiervoor dus het bericht van afgelopen dinsdag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten