Jammer dat ik volgeboekt ben deze week. Toen ik vanmiddag dacht aan de datum schoot me ineens iets te binnen. Het is precies twintig jaar geleden dat ik mijn damesbrommer kocht. Daar had waarschijnlijk wel een verhaal in gezeten, dus wie weet...? Voor de goede orde: Deze brommer zat tussen de Solex en de latere Vespa-scooter in. Meer dan zeven maanden heb ik hem niet gehad. De 'Singles round-up' dan verder uitstellen? Nee! Ik heb de overige acht singles nog steeds niet beluisterd en een paar staan 'mysterieus' te zijn zonder dat ik weet wat het is. Nu mag het deksel van de pot. Ik zet mengpaneel met ingeplugde hoofdtelefoon en draaitafel aan en ik ben klaar voor een tweede deel 'Singles round-up'. Nog langer in spanning blijven? Nee, meteen beginnen met het eerste 'mysterie'.
* Clint Holmes- Playground In My Mind (NL, Epic, 1973)
Geschreven door Paul Vance en de onlangs overleden Lee Pockriss. Het arrangement op 'Playground In My Mind' is van Jimmy Wisner. Niet de minste namen! Helaas heeft het ding geen fotohoes. Vance/Pockriss zijn verantwoordelijk voor 'oorwurmen', maar hebben ook kwaliteit op hun naam staan. Hoe zal het komen met Clint Holmes? De a-kant is nogal knullige pop zoiets als dat oudgedienden uit de vroege jaren zeventig in 1973 voortbrengen. Het klinkt als een enorme Amerikaanse radio-hit, maar dat gaat het bij mij niet worden. 'There's No Future In My Future' klinkt qua melodie als 'I Just Can't Help Believing' en... oef... ik vind dit de betere kant. Toch mag duidelijk zijn dat deze plaat niet heel vaak de jaren zeventig-bak gaat verlaten?
* Tommy James & The Shondells- Sweet Cherry Wine (Duitsland, Roulette, 1969)
De Kring heeft altijd een verrassing in petto. Als je even denkt dat het nog precies dezelfde meuk is al de vorige keer, duikt opeens een jaren zestig-single op die je nooit had verwacht. Ik heb dit meegemaakt met 'Ame Caline' van Michel Polnareff en ook 'With The Eyes Of A Child' van Cliff Richard is best een verrassing. Maandag weerklinkt er een luide 'yes' als ik deze van Tommy James in mijn handen hou. Even hoop ik op 'Crystal Blue Persuasion' want die wil ik sinds een paar jaar graag in de Blauwe Bak hebben (en mijn maxi-single met het betreffende nummer blijft hangen). 'Sweet Cherry Wine' herinner ik als één van de plaatjes in de overdekte rommelmarkt aan de Gedempte Molenwijk in Heerenveen en is een schijfje dat ik in die 25 jaar niet meer ben tegengekomen. Ik heb geen idee wat ik me moet voorstellen bij de single. Het begint onheilspellend, maar het is de opvolger van 'Crimson And Clover' en dus is Tommy James & The Shondells haar bubblegum-geluid grotendeels kwijt. Het klinkt mij als een Spector-meidengroep-geluid dat door de mangel van 'Crimson And Clover' is gehaald. Leuke plaat! Dit schijfje is een beetje vies, wellicht dat ik hem eens probeer te poetsen want volgens mij is het vooral vettigheid aan het oppervlak.
* Pookiesnackenburger- Just One Cornetto (NL, Stiff, 1982)
Deze heb ik al jaren in de bakken staan, maar ergens is eens iets 'mis' gegaan met het schijfje. Als ik op een zaterdagmiddag in 'Riddim Train' zeg dat ik even naar de winkel moet (ik woon dan nog in Nijeveen), vraagt Lee om een 'cornetto' omdat het warm is. Dan besluit ik dit plaatje in 'Do The 45' te draaien als een soort 'antwoord'. Toch gaat dit met horten en stoten, want de plaat is nauwelijks te draaien en zo heb ik hem niet gekocht. Ik zoek dus al een tijdje naar een 'upgrade' want dit is gezelligheid ten top! Een groepje straatmuzikanten dat alleen maar via Stiff op de plaat kan worden gebracht en ik ben het label eeuwig dankbaar. Als je hier geen goede bui van krijgt?
* Suzi Quatro- Can The Can (Portugal, Columbia, 1973)
Ik hou de officiële spelling aan want de Portugezen maken er in 1973 een potje van. De voorkant van de hoes vermeldt 'Suzy Quatro', het label zegt dat het 'Suzi Quadro' is (de b-kant wordt ook aan Quadro toegeschreven), terwijl haar vorige single, 'Rolling Stone', als 'Susie Quatro' op de markt is gekomen. De single heb ik natuurlijk al, maar nog niet in de Portugeze persing en deze spelfouten maken een mooi excuus.
* The Rovers- Wasn't That A Party (NL, Epic, 1980)
Het is een schril contrast met de New Wave uit de vroege jaren tachtig, maar in Engeland beleeft de 'traditionele' folk een opleving. Oudgedienden slagen opeens erin een hit te scoren en dat geldt ook voor The Rovers. Dit zit qua muziek in dezelfde hoek als Fiddler's Dram ('Daytrip To Bangor') en Chas & Dave ('Rabbit'): Traditionele Engelse folkrock in een iets eigentijds jasje. 'Wasn't That A Party' is een nummer van de Amerikaanse folkzanger Tom Paxton en past in het straatje van de voorgenoemde platen. Met als verschil dat deze wél de Top 40 bereikt, hoewel bescheiden. Een plaat die ik op ene of andere manier associeer met 'Langs De Lijn'. Een geinig plaatje voor een zaterdagavond.
* Percy Sledge- When A Man Loves A Woman (NL, Atlantic, 1966)
Ik denk dat ik vooral allergisch ben voor 'My Special Prayer', maar verder begint de liefde voor Percy Sledge zich langzaam te ontwikkelen. Laatst heb ik weer eens 'I'll Be Your Everything' gedraaid, de plaat die bijna in de tweede Blauwe Bak Top 40 van 2012 had gestaan. Als ik de lijst heb samengesteld, mis ik opeens een titel die ik over het hoofd heb gezien. Tijdens de opname van de podcast verschiet ik van kleur als 'I'll Be Your Everything' hoor. Die gaat uit de lijst en de 'ontbrekende' titel erin, waardoor ik eveneens opnieuw kan starten met de podcast. Anno 2016 vind ik het 'southern' karakter van de plaat toch weer erg mooi. Nu dan deze. Ik heb het jaren lang niet kunnen uitstaan, maar het gaat opeens erg mooi passen in het Blauwe Bak-stramien. Het is de Nederlandse Atlantic en deze plaatjes met een zwart label zijn op dun vinyl geperst. Deze is wonderwel recht maar klinkt stevig genoten. Deze zou zomaar nog eens in de reserve-Blauwe Bak kunnen komen! Ook de meer uptempo b-kant is niet te versmaden...
* Rick Springfield- Celebrate Youth (Duitsland, RCA Victor, 1985)
Als je naar de foto's van beide heren kijkt, kun je het nauwelijks geloven. Toch is het niet zonder reden dat Rick Springfield in 1984 de single 'Bruce' uitbrengt. Volgens hem wordt hij erg vaak verward met Bruce Springsteen als mensen zijn naam horen. Muzikaal is dit ook het andere einde van Bruce Springsteen. Springfield is een soort Robert Palmer maar dan met eigen repertoire. In de midden jaren tachtig betekent het dat Springfield de disco-toer op moet. 'Celebrate Youth' weigert ook maar één herinnering van de jaren tachtig omhoog te brengen en dat is, denk ik, het grote manco aan Springfield. Niet onaardig, maar ook niet wereldschokkend.
* Freddie Starr- It's You (UK, Tiffany, 1974)
Tot slot een plaatje dat alleen al vanwege de hoes mee mag: Het is zo'n kartonnen affaire met doorzichtig plastic binnenin. In Engeland per tientallen op iedere straathoek te krijgen en het lijkt lekker 'vintage' in de Northern Soul-koffer. In Nederland kom je deze hoesjes minder vaak tegen. Rarenorthernsoul had laatst nog een stel in de aanbieding maar helaas werden niet naar het buitenland verzonden. Als dit muzikaal niks wordt dan heb ik nog altijd een mooi hoesje. Of, wie weet, misschien stop ik hem meteen wel in een blanco hoesje en gebruik ik dit kartonnen hoesje voor een collector's item. Bij de eerste noot heb ik al een wit hoesje in handen. Een droef diep tranendal. Dat is niet alleen waar meneer Starr vertoefd, maar ook mijn reactie op de plaat. 'We Can't Make It Anymore' begint als 'crossover' en dan een paar 'dode maten' en dan... nog erger drama! Nee, deze gaat in neutrale hoes de jaren zeventig in en ga hem alleen zaterdagavond even draaien. Het kartonnen hoesje is hier de hoofdprijs!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten