Ojee... heb ik iets ontdekt? Het kan dus wel, mits ik eerst de foto publiceer. Toch zal ik beloven dat het geen gewoonte wordt, hoewel ik het over een paar weken voor de donderdagavond zoiets zou kunnen doen? Terug naar de Top 100. Vanmiddag ga ik de nummers 33 tot en met 1 draaien in 'Do The 45', dat is vanaf drie uur 'onze tijd'. Een (klein) deel van de lijst is immers niet te beluisteren via Youtube of iets dergelijks. Uit de vorige aflevering is dit in ieder geval het probleem met de Phillips Singers. De top tien blijft voor zowel jullie als de luisteraars naar de show een verrassing. Ik verwacht dat ik dat bericht morgenavond na de show ga publiceren. Wellicht ook schrijven, want ik moet mijn show van morgenavond ook nog voorbereiden. De titel is 'Winging It' en misschien dat ik het ook wel doe. 'Winging It' staat voor iets doen zonder voorbereiding. Toch bedacht ik een uur geleden een 'link' die toch wel in de show moet, dus toch maar even een draaiboek in elkaar zetten? Eerst het eerste deel van de top twintig. Met de hoogst genoteerde gospel (en zelfs dat was voor mij een verrassing bij het samenstellen). De Week Spot van komende week is de nummer 2 in de Top 100. Volgens mij had ik dat al gezegd, maar de nieuwe Week Spot bevindt zich dus niet in dit bericht.
20 Under The Spell-The Burke Family (US, Cobblestone CB 701, 1968)
Ze zijn niet exclusief in de soul-wereld, ik ken in verschillende genres 'builders' hoewel die daar niet zo worden genoemd. Een 'builder' is een plaat die nergens stopt met groeien. Het begint (vaak) 'klein' en groeit naarmate het couplet vordert. In een gebruikelijke popsong gaan in het refrein alle registers open en zwakt het dan af naar het volgende couplet. Bij een 'builder' bouwt het nummer verder in het refrein en is het tweede couplet niet zomaar een herhaling van de eerste. Vaak een brug, dan refrein en aan het einde nog een ritme- of toonsoort-wisseling. The Burke Family is een voorbeeld van een 'builder' ook al klinkt het alsof de plaat halverwege begint. Qua harmonie-zang zijn ze soms té ambitieus en hebben ze een 'dirigent' nodig. Die verschijnt in 1969 ten tonele als de familie de kleine Cubie opneemt in het gezelschap en zich Five Stairsteps & Cubie gaat noemen. Curtis Mayfield weet de pijnlijke uithalen te filteren, maar het geeft dit 'Under The Spell' een surrealistisch tintje. Eigenlijk de b-kant van een niet erg interessante uitvoering van het Bacharach/David-nummer 'The Look Of Love'.
19 Punish Me-Margie Joseph (US, Volt VOA-4046, 1970)
Ze heeft eens de 'Classic Week Spot' gehad met 'Let's Stay Together' (1973) en dat is de reden waarom jullie weinig van deze aankoop hebben vernomen. Toch is hier andermaal sprake van een 'groeiplaat' die mijn 2016 is gaan beheersen. De 'mix' heeft dit alleen maar versterkt. Margie brengt hier een liedje dat vanuit haar tenen komt. Ze is stout geweest en verdient het om vernederd te worden. Blijkbaar is haar liefde zo nijdig dat hij de benen heeft genomen en dat is een bestraffing die ze niet kan doorstaan. 'Let's Stay Together' brengt vooral herinneringen aan de 'wereldtournee' in Hellevoetsluis, maar verder heeft 'Punish Me' gesmeekt om de Week Spot te mogen worden. Eén keer is echter genoeg voor een artiest als het geen ander verhaal heeft en dus is dit het hoogst haalbare voor 'Punish Me'.
18 Do It Again-Lady Wray (US, Big Crown BC 009-45, 2016)
Niets dan goeds over de doden. Het is niet zo dat Sharon Jones met haar Dap-Kings in 2002 het wiel opnieuw uitvindt, wel is het de start van een nieuwe lichting in de soul. Tot 2007 nog vrij ondergronds, maar met toetreding van Amy Winehouse, Duffy en Gabriella Cilmi (wat zou er van háár zijn geworden?) opeens geknipt voor de hitparade. Op moment van schrijven is het een week geleden dat ik kennis heb gemaakt met zangeres Andra Day en zij gaat vroeg in 2017 haar opwachting maken op Soul-xotica. Toch neigen Day en vele andere hedendaagse soul-producties teveel naar het Mark Ronson-geluid van Amy Winehouse. Net iets té retro. Dan is daar Lady Wray. Ik maak in juni kennis met 'Do It Again' als een Italiaanse vriend de Youtube-video deelt op Facebook. Het gaat zo de 'Tuesday Night Music Club' in. Toch ben ik al jaren gestopt om nieuwe soul-singles te kopen, hoewel het verlangen naar deze van Lady Wray steeds groter wordt. Het nummer hóórt in de Top 100 en zo bestel ik hem nog snel even in november. Zeer binnenkort de Week Spot. Als het niet boven de 20 was gekomen, had het deze week de Week Spot mogen zijn.
17 You Don’t Love Me No More-Candi Staton (US, Fame 91005, 1972)
Een zeer veelzijdig artieste. Voor het disco-publiek is ze een heldin dankzij 'Young Hearts Run Free' en voor de house-generatie hetzelfde dankzij 'You Got The Love' van The Source. Haar zeer obscure 'Now You Got The Upper Hand' is al sinds de jaren zeventig een 'hit' in de Northern Soul en in de Blauwe Bak geldt dat voor haar 'groovy' versie van 'Stand By Your Man'. Ofwel: Ik ken Candi het beste van het upbeat werk. Dat ze ook een paar tanden lager weet te overtuigen, is iets dat me niet geheel bekend is. Ik moet wachten totdat ik door haar stem word ingepakt. Dat is het geval met dit 'You Don't Love Me No More', een impulsieve aankoop waarvan ik geen spijt heb gehad. Dit blijft me ontroeren!
16 Ain’t Nothing Like Your Love-The Charisma Band (UK, Expansion EX7012, 1975, re: 2016)
Zouden het de hormonen zijn geweest? Tot februari 2015 ken ik dit nummer vrijwel niet. Ik heb eens een cover gehoord maar doet het kwartje niet vallen. Het is in 2015 als ik het origineel hoor en, oef, dat klinkt alsof het in mijn koffers moet staan. Op dat moment is een veiling aan de gang van een bootleg met 'Turning My Heartbeat Up' van The MVP's op de keerzijde. Het is meest vanwege die kant dat de plaat de pan uit rijst. Het origineel van The Charisma Band is praktisch onvindbaar en bovendien op zwak demo-styreen. Het is omstreeks juni dat het ineens gaat 'branden'. Ik móet de plaat nu eens in de koffer hebben. Bijna ben ik van plan om mijn zoektocht naar de bootleg openbaar te maken als ik opeens merk dat Expansion de single eind juli opnieuw uitbrengt. Ik prijs mezelf gelukkig dat ik heb gewacht. In plaats van een stukgedraaide bootleg voor dertig pond (of daaromtrent) heb ik voor een tientje nu een fraaie vinyl-persing. De concurrentie in de Top 100 is loodzwaar en nummer 16 is daarmee erg bescheiden voor zo'n 'wensplaat'.
15 You Can’t Help But Fall In Love-The Contributors Of Soul (US, Tad 101, 1969)
Het zal ergens omstreeks 1990 zijn geweest dat een 'record hunter' in een warenhuis in Chicago een ongeopend doosje singles vindt. Het is 'I Don't Know/ Look What You've Done To Me' van The Contributors Of Soul op het obscure New Miss-label. De plaat is even 'hot' in de Engelse soul-scene in de vroege jaren negentig en heeft zich daarna gesetteld als een vrij eenvoudig te bemachtigen plaatje. Dat The Contributors méér heeft gedaan, is niet bij iedereen bekend. Ik ben blij verrast als ik deze vrij eenvoudig en goedkoop kan binnenhalen uit een veiling. 'You Can't Help But Fall In Love' is mogelijk nóg beter dan de voorgenoemde single en op het Tad-label is dit een redelijke zeldzaamheid. Toch moet de tijd nog aanbreken voor dit nummer en ik doe mijn best...
14 Gift Of Love-Gloria Walker (NL, Seafair Bolo 001, 1972)
Update? Een paar weken geleden is dit nog de Week Spot geweest en toen heb ik verteld over het mysterieuze Seafair Bolo-label. Ofwel: Dat daar geen informatie over bestaat. Welnu: Sinds een paar weken weet ik dat Gloria's eerste twee singles in de jaren zeventig eveneens zijn samengebracht op het het Nederlandse Flaming Arrow-label. Misschien dat deze twee labels iets met elkaar van doen hebben. Qua typografie zou ik al denken dat deze Nederlandse 'Gift Of Love' eind jaren zeventig of begin jaren tachtig is geperst en dat zou rond dezelfde tijd zijn als de genoemde Flaming Arrow-single. Toch is deze Seafair Bolo-single waarschijnlijk toch opnieuw geperst vanwege de slome b-kant, maar 'Gift Of Love' is mijn soundtrack van Sleen geworden.
13 Lost Love-The Lintons (US, Erica ER-005, 1972)
'What I Couldn't Know' is één van de ontdekkingen van 2015. Een vrij zeldzame plaat die ik voor pinda's heb binnengehaald. Het ontbreken van informatie omtrent The Lintons maakt dat het onderwerp me mateloos boeit. Ik hap meteen toe als Mark deze 'double-sider' aanbiedt. Het is 'Lost Love' dat uiteindelijk wint van de twee, maar die keuze is zwaar geweest! Muzikaal minder vernuft dan 'What I Couldn't Know', maar deze nummers zijn dan ook niet door George Clinton geschreven. Qua 'sweet soul' is dit echter een droom zonder dat het slaapverwekkend is. Het is daarentegen juist 'speels' en dat geeft de plaat de hoge notering.
12 Take Me I’m Yours-Edwin Hawkins (US, Lection LN 3001, 1981)
Ik denk dat ik de fout nooit had geconstateerd, maar wat ben ik 'gelukkig' geweest bij deze veiling. Deze van Edwin Hawkins oogt obscuur en klinkt té mooi om waar te zijn. Ik ben bereid 'ver' te gaan met de plaat en baal in eerste instantie als ik word overboden. Dan haal ik opgelucht adem als blijkt dat de plaat voor ruim twintig dollar minder te bemachtigen is. In dezelfde veiling is ook een zéér zeldzame gospel-single voor vijftig dollar aan mijn neus voorbij gegaan. De single is nagenoeg ongedocumenteerd, de elpee van de betreffende groep doet ruim driehonderd dollar. Een 'once in a lifetime' waar ik even had moeten doorpakken? Edwin Hawkins is echter de normaalste zaak van de wereld. 'Take Me I'm Yours' is onbekend maar is bij honderden tegelijk geperst als demo voor de nieuwe elpee. Een nummer dat klinkt als het beste in post-disco uit 1981 en tot het 'Take my life Lord and use it' ook nog geïnterpreteerd zou kunnen worden als een liefdesverklaring. Net zoals 'Make My Life Over' van The Artistics als een gospel uitgelegd kan worden, maar 'gewoon' een liefdesliedje is. Deze volmaakte jaren tachtig-disco van een man met een 'beruchte' naam dankzij een wereldhit is in de Top 100 de meest ultieme gospel gebleken. Als ik een aparte gospel-lijst zou moeten doen, zou die een stuk lager staan, maar in de Top 100 'past' het zo precies!
11 Come On Home To Me Baby-Deniece Chandler (US, Toddlin’ Town 127, 1969)
Het moet wel erg bijzonder zijn, wil een hit in de Blauwe Bak staan. 'Free' van Deniece Wiliams is geen zeldzame plaat en heeft een paar maal op het punt gestaan om te verdwijnen naar de jaren zeventig, maar de single overleeft iedere schifting. De reden? De sfeer van de plaat en Niecy's zang waarbij de merels in mijn tuin talentloze mormels zijn. Bij deze single trekt, naast de muziek, eerst het Toddlin' Town-label en leer ik pas bij de verkiezing tot Week Spot dat het Deniece Williams is van voor haar huwelijk. Een pittige Aretha Franklin met een lekkere 'losse' productie zoals ik dat ken van talrijke Chicago-platen. Ik zie jullie morgen voor de top tien!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten