Ik had nog iets 'kunstzinnigs' willen doen met fotocamera en eigen singles, dus wellicht dat ik de huidige foto ga vervangen. Vandaag ben ik er niet aan toe gekomen. De afgelopen nacht heb ik niet al te best geslapen. Er is constructiewerk verricht in de nacht en ik denk dat het met de weg richting Diever heeft te maken. Het correspondeert niet met de windrichting maar gedurende de nacht is geregeld een 'gekletter' van vallende stenen te horen. Of zoiets...? Feit is dat ik er iedere keer ontwaak en net nu ik aan de uil ben gewend. Dat beest is wekenlang een mysterie geweest met zijn gekrijs om vier uur 's ochtends. Sindskort neemt hij plaats in de boom en heb ik ontdekt dat het naast krijsen ook gewoon 'oehoe' kan zeggen. Tijdens 'Do The 45' voel ik me al gaar en dus duik ik vrijwel meteen weer mijn nest in. Ook nu ben ik weer klaar voor bed, maar vooruit: Ik moet beginnen met de Top 100. Vandaag de nummers 100 tot en met 91.
100. Now That There’s You-Geraldine Hunt (US, Roulette R-7109, 1971)
Toeval? Bestaat niet, hoewel het hier niet bepaald is gepland. Deze van Geraldine Hunt staat als eerste plaat genoteerd in mijn overzicht van aankopen in 2016. Dat komt omdat ik bij meerdere aankopen op één dag de artiesten in alfabetische volgorde zet. Eigenlijk is Geraldine Hunt een 'bonus', want ik graaf op dat moment even diep om te ontdekken of 'Hang On In There' van The Stovall Sisters toevallig niet ergens als single is uitgebracht. Helaas! Het is en blijft een album-track. 'Hang On In There' heeft een breakbeat welke eindeloos is gesampled in de hiphop. Wel vind ik 'The Love Of God' bij een Nederlandse dealer op Discogs: Ook nog een persing van Barbados! Toch heeft deze gospel-single de Top 100 niet gehaald. Bij deze handelaar zie ik vervolgens Geraldine Hunt. Haar ken ik het beste van een onvindbaar nummer dat op de 'Northern Soul Jukebox' staat: 'Winner Takes All'. 'Now That There's You' op de Amerikaanse Roulette-demo is spotgoedkoop en mag dus mee. Eigenlijk een oud Motown-nummer dat door Hunt erg stemmig wordt gebracht. Ja, deze Top 100 begint beduidend rustiger dan voorgaande edities. Niet voor lang want met 99 is het meteen weer knallen geblazen.
99. Tighten Up-Archie Bell & The Drells (US, Atlantic 45-2478, 1968)
De Blauwe Bak Top 100 loopt van 1 december 2015 tot 30 november van dit jaar. In die zin is Archie Bell de eerste uit de genoemde periode. Een plaatje dat ik echter pas op het laatste moment mee kaap. Het is goedkoop en niet populair bij de bieders waardoor ik het voor de startprijs heb. Op het moment van schrijven heeft Jörg weer een veiling lopen, maar ik kan ditmaal niet meedoen. Topstuk van de veiling is 'Tear Stained Face' van Don Varner welke inmiddels ruim over de duizend dollar is. Ik doe het wel met de Soul City-uitgave. Van Archie Bell koop ik dit jaar (Top 100-jaar) drie singles. 'I Can't Stop Dancing' heeft het nét niet gehaald en 'Let's Groove' maakte meteen al geen schijn van kans. Ken uw klassiekers en dus mag 'Tighten Up' in de Top 100.
98. Do To Me-Lonette McKee (UK, Sussex SXX 4, 1974)
Twee jaar geleden ben ik als een blok gevallen voor 'Stop' van Lonette. Als ik de plaat bombardeer tot Week Spot ontdek ik wie Lonette nu eigenlijk is. Lonette McKee dus... Naast zangeres ook componiste en actrice. 'Do To Me' is oorspronkelijk een b-kant, maar uiteindelijk haar meest populaire nummer. Het wordt vaak foutief aangeduid als een alternatieve versie van Terry Callier's 'Ordinary Joe'. Hoewel de nummers veel op elkaar lijken, zijn ze echter verschillend. 'Do To Me' is echter net zo relaxed als voorgenoemde Terry Callier en dat is een geluid dat me in 2016 erg goed bevalt. Waarvan akte!
97. Chain Of Fools-Aretha Franklin (Duitsland, Atlantic ATL 70248, 1968)
Woensdag 6 april 2016. De dag waarop ik in Uffelte de sleutels in ontvangst mag nemen van mijn nieuwe stek. De Pioneer wordt op dat moment in orde gemaakt in de werkplaats waardoor ik ben aangewezen op de 'gewone' fiets. Met nog aardig wat wind betekent dat méér kruien dan het afgelopen weekend. Ik wen in die zin snel aan het ligcomfort van de Pioneer. Er zit toch niks anders op dan op de Multicycle naar Uffelte te fietsen. Ik heb niet al te best geslapen en ben doodop als ik bij de Albert Heijn in Havelte boodschappen doe. Daarna zal ik naar de fietsenzaak van Vredenburg om een helm uit te zoeken, maar kom dan langs het kringloopwinkeltje. De laatste keer heb ik daar leuke dvd's gehaald en zo kijk ik even binnen. Ik val met de neus in de boter. Een prachtige partij jaren zestig-singles en ze mogen voor een prikje mee. Aretha Franklin is, uit mijn hoofd, de enige die de Blauwe Bak haalt die ik nog niet heb. Ik vind namelijk ook nog de Amerikaanse '1-2-3' van Len Barry welke in de reserve-Blauwe Bak staat. Toch heb ik het vooral aan de 'mixen' in de vakantie te danken dat ik ontzettend van 'Chain Of Fools' ben gaan houden.
96. High Stepper-Jerry Butler (US, Mercury 73495, 1974)
Ik denk dat ik eens een hele stapel heb weggegooid. Omstreeks 1990 vindt je op iedere straathoek de single 'How Does It Feel' van Jerry Butler. Een Amerikaanse persing, allemaal met een ponsgaatje in het label. Het lijkt alsof de volledige voorraad destijds naar ons land is verscheept en bijna gratis is weggegeven in de importzaken. Als ik 'High Stepper' niet bij Mark was tegengekomen, had ik er vast geen aandacht aan geschonken. Dat zou eeuwig zonde zijn geweest, want het is verreweg Butler's fijnste single uit de jaren zeventig.
95. What A Shame-The Dynamics (US, Black Gold BG WWS 8, 1973)
Deze is erg goedkoop bij De Tafel en ik durf de gok wel aan. De a-kant biedt niet datgene dat ik zoek, maar dit 'What A Shame' doet me wel iets. Toch krijg ik de wind van voren als ik dit 'deel' in een Facebook-groep. Het zou in de schaduw staan van een andere Dynamics-single. Toch zet ik hem in de zomer op 'tape' en in Sleen vind ik opnieuw de liefde voor 'What A Shame'. Ik heb het andere nummer, eigenwijs als ik ben, nog niet opgezocht maar 'What A Shame' heeft alle ingrediënten voor een huidige Blauwe Bak-favoriet. Dramatische ritmewisselingen, mierzoete harmonieën én, niet te vergeten, gruwelijk ondergewaardeerd.
94. Turn Back The Hands Of Time-Otis Clay (US, Elka 301, 1975)
2016 is een tragisch jaar voor de popmuziek? Ik weet het niet. Ik mag graag relativeren en kijkend naar de sterren die we zijn verloren: Bij een deel is het een wonder dat ze de zeventig hebben gehaald en anderen zijn de tachtig gepasseerd. Prince, Sharon Jones en Colin Vearncombe (Black) vind ik daarentegen 'tragisch'. Otis Clay ontvalt ons eveneens maar ook hij heeft een hoge leeftijd bereikt. Ik ken hem voor de tijd erg oppervlakkig. Ik ken zijn versie van 'She's About A Mover' (een hit voor Sir Douglas Quintet) maar half en ben het beste bekend met zijn originele uitvoering van 'The Only Way Is Up'. 'Turn Back The Hands Of Time' mag mee omdat die goedkoop is, maar wint toch vrij snel aan populariteit bij mij. Wellicht dat het nieuwe jaar meer van Otis Clay gaat opleveren?
93. Hold On-Radiants (US, Chess 2037, 1968)
De jaren zeventig-hobby, de disco, de sweet soul... Alles kan niet voorkomen dat ik ook nog steeds wel voor uptempo jaren zestig-platen ga. En dat ik soms een plaatje opduik dat geruime tijd op mijn wenslijst staat. Ziehier het geval met Radiants. Ik leer 'Hold On' eerst in 2008 kennen middels The Montanas op een cd, maar moet een paar jaar later erkennen dat het origineel van Radiants ook zeer de moeite waard is. De plaat is vrij algemeen verkrijgbaar maar toch wil ik eentje met geluidsclips die precies aan mijn verwachtingen voldoet. Die vind ik in december bij Jörg en zo staat het op 93 in de Top 100 over 2016. Ik blijf een goed humeur krijgen van dit nummer en ik hoop dat dit nooit zal veranderen!
92. There’s No End-Latimore (US, Glades 1716, 1973)
De invloed van Mark is groot op deze Top 100. Hij brengt ook zijn liefde voor Latimore over op mij en dit 'essentiële' 'There's No End' is daarvan het eerste resultaat. De tweede single van Latimore in mijn collectie staat een flink stuk hoger! Ik heb zelfs de single als Benny Latimore afgestoft en in de Blauwe Bak-koffer gezet. Niet alleen een fantastische zanger, 'There's No End' past muzikaal naadloos tussen 'Please Don't Stop' van Wildflower en 'Please Don't Go' van KC & The Sunshine Band, hoewel ik die laatste weer niet in de Blauwe Bak heb staan.
91. It’s Bad For Me To See You-Betty Wright (US, Alston A-4620, 1974)
Archie Bell is niet de enige waarvan ik drie singles koop in een jaar. Betty Wright is een andere artiest. Van haar heb ik zowel 'Clean Up Woman' als 'Shoorah Shoorah' in de Blauwe Bak en 'Tonight Is The Night' in de live-versie in de jaren zeventig. Gedurende dit jaar koop ik 'Where Is The Love' (net in de 'bubbling under' blijven steken),het feestelijke 'Ooh La La' uit 1976 en dit 'It's Bad For Me To See You'. Als de plaat wordt geadverteerd op Facebook moet ik openlijk toegeven een 'sucker' te zijn voor Betty Wright. Hoewel ik tot dan toe Betty ken van de snellere nummers moet ik hier concluderen dat ze ook kan boeien in een midtempo-stuk. Het is opnieuw tijdens de vakantie dat er sprake is van liefde en dat maakt dat dit de enige bijdrage is van Betty in deze Top 100.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten