Van hit naar her: Fono

Soul-xotica is in de meeste gevallen een nostalgische trip. Negen van de tien keren kijk ik over de schouder naar een (vergeten) klassieker uit lang vervlogen tijden, maar vandaag is wederom één van die zeldzame momenten dat ik mijn fluwelen cape aan trek en over een witte bol ga strijken. In 'Van hit naar her' behandel ik geregeld een artiest met een plaat die in de Nederlandse en/of Engelse Top 40 staat. Welnu, dat is bij Fono nog niet het geval. Nog niet... Als we het hebben over dé danskraker van het moment op Ibiza en talloze festivals, dan gaat het over 'Real Joy' van Fono. Hoewel de single pas een week geleden is verschenen, ontbreekt nog ieder spoor op de BBC-lijsten. Het ontbreekt zelfs in de 'Dance Singles' en de 'Singles Update'. Er moet dus nog wel wat werk worden verzet? Vaak worden Ibiza-hits pas echt groot in oktober en november en ik kan me voorstellen dat 'Real Joy' net zo'n groeibriljant is. Of de plaat de Top 40 gaat halen, durf ik te betwijfelen, maar toch presenteer ik jullie vandaag één van de meest opvallende dance-platen van het moment: 'Real Joy' van Fono.

Wie in Nederland opgroeit op het platteland en ontdekt dat hij/zij een 'andere' geaardheid heeft, pakt de eerste de beste trein naar de hoofdstad. Als ditzelfde je overkomt in Engeland kun je weliswaar naar Londen gaan en ongetwijfeld zul je er in slagen een paar pubs te vinden. Het centrale punt voor de homoseksuele medemens in Engeland ligt echter in Brighton. De Gay Pride in Brighton zet alle andere Gay Pride-marsen in Engeland in de schaduw. Bovendien kent Brighton de meeste pubs en clubs waar je je niet anders hoeft voor te doen. Homo's die het nachtleven op zoeken, brengen hun tijd het liefste door op de dansvloer. Ik heb eens van iemand begrepen dat 'Never Knew Love Like This Before' van Stephanie Mills nooit een grote hit is geweest in Engeland, maar dat dit zo'n nummer is dat je in de begin jaren tachtig in de gay-clubs van Brighton kan horen. Natuurlijk heeft zoiets zijn weerslag op de rest van het nachtleven van Brighton en sindsdien weten niet alleen homo's en lesbiennes hun weg naar Brighton te vinden, maar ook aanstormende dj-talenten. Norman Cook verlaat Hull om in Brighton 'Fatboy Slim' uit te vinden en te ontwikkelen. Van Luke Fono weet ik wat dat aan gaat niets, maar wel dat hij vanuit Brighton opereert.

Het is ongeveer vijf jaar geleden dat Luke zichzelf aanbiedt bij promotors met zijn mixen. De eerste medaille is een optreden in de club Audio in Brighton en dat is zo'n succes dat een residentie volgt. Ook draait hij dan geregeld in clubs in Portsmouth, Bournemouth en Cardiff. Hij houdt dat drie jaar vol, maar raakt steeds meer geïnteresseerd in het produceren van zijn eigen tracks. Hij gaat muziek studeren en hier richt hij zich helemaal op het produceren. Een jaar geleden produceert hij een track die in handen komt van een klein label in Brighton dat desondanks de sleutel blijkt te zijn naar het fameuze Relentless-label. 'Real Joy' is de eerste single die verschijnt en Luke heeft reeds laten weten dat hij absoluut niet van plan is om als eendagsvlieg de boeken in te gaan!

Hij kan zich als de dag van gisteren herinneren hoe het voelt als hij 'Real Joy' klaar heeft. Hij durft nog niet te denken om dit nieuwe nummer in de dagprogrammering van de BBC te kunnen beluisteren, maar hij voelt wel dat dit een bijzonder nummer is. Dat zijn de vak-collega's met hem eens. Tot zijn eigen stomme verbazing wordt de track als snel opgepikt door enkele grote spelers in de dance-scene. Calvin Harris, één van de grootste namen in de Engelse dance-scene, is slechts een naam die helemaal wegloopt met 'Real Joy'.

Dance? Dat is toch een dertien-in-een-dozijn ritme met een gejat liedje erover heen? Helaas is het waar dat er ontzettend veel prut is in de dance. Het is wat dat betreft een beetje te vergelijken met de Eurohouse uit de midden jaren negentig: Stuk voor stuk platen met dezelfde hi-hat en totaal inwisselbare refreintjes. Fono, evenals andere voorbeelden die ik in 'Van hit naar her' en mijn radioshow 'Floorfillers' heb laten voorbij komen, onderscheidt zich van de meute. Ook al is dat in geval van 'Real Joy' een 'understatement'. 'Real Joy' heeft een videoclip waar de muziek rechtstreeks aansluit op de film. En andersom. Het begint rustig en de kijker ziet twee jonge meiden plezier maken. Het lijken hartsvriendinnen. Of... zijn het juist ook hartsvriendinnen? De twee meiden dansen vrolijk de horlepiep totdat de ene de ander probeert te wurgen en haar een bloedneus slaat. Op dat moment begint bij Fono 'de herrie'. De synthesizer-tonen worden in de meest onmogelijke vormen gebogen en even later, als de dames aan een hele smerige 'catfight' beginnen, start die oorverdovende beat. In de rustige passages zien we de meiden andermaal als het nog helemaal koek en ei is, maar als de beat terug komt, zien we het bizarre vervolg. Dat leidt via een moddergevecht naar een achtervolging waar de ene de ander in de heup schiet. Het nummer eindigt weer met dezelfde rust en beide dames zitten uitgeteld op het strand. Niet alleen een 'club classic' in de dop, maar wat mij betreft ook een 'clip classic'.

Duke Dumont is iemand die ik al eerder in deze serie heb gehad. Even spieken: 14 mei 2014. Dat is overigens erg handig... nadat je de 'cookies' hebt geaccepteerd, verschijnt linksboven een zoekvlak. Je typt er een willekeurige naam in en als ik erover heb geschreven, zoekt het de berichten. Wellicht een leuke tijdsbesteding voor op een regenachtige zondagmiddag? Maar goed... Duke Dumont heeft sinds kort een nieuwe single uit: 'The Giver'. Net zo'n klapper als 'I Got U' en 'Need U' als je het mij vraagt. Duke Dumont stelt een rechtstreekse ruil voor: Fono mag 'The Giver' zijn behandeling geven als hij 'Real Joy' mag remixen. De 'Duke Dumont re-edit', zoals het officieel heet, zit sinds twee weken in de residentie-speelijst van 'Floorfillers'. Voor Luke is het een enorme eer om met Duke Dumont te werken. Momenteel zit hij echter in dubio. Hij werkt enerzijds aan een album, maar twijfelt of hij de opnames gaat vrijgeven middels EP's. Duke Dumont en een paar andere giganten hebben hem gevraagd om mee te werken aan toekomstige opnames en verder is hij druk met zoeken naar zangers en zangeressen. Ja, zeker nu stroomt de arbeidsmarkt van zangers en zangeressen over, maar Fono is heel specifiek op zoek naar lieden met een 'ander' geluid, niet het geijkte Top 40-werk. En dan blijkt de spoeling erg dun te zijn.

Zijn agenda ziet er goed uit, hoewel het voorlopig alleen optredens zijn op Ibiza en tijdens festivals in Engeland. Er zit echter genoeg ruimte tussen de optredens, tijd die hij vooralsnog gebruikt voor het maken van een opvolger van 'Real Joy', maar waar met gemak enkele Nederlandse optredens kunnen worden ingeboekt. Als het lukt om Fono middels dit bericht bekend te maken bij het Nederlandse publiek, net zoals ik de afgelopen maanden 'Are You With Me' van Lost Frequencies heb grijsgedraaid in 'Floorfillers' en dat afgelopen week van niets op 2 is binnengekomen in Engeland. Ik kan het altijd proberen...