Een ietwat teleurstellende avond. Ik ben helemaal klaar om los te gaan met 'The Vinyl Countdown' en trap af met 'Well All Right' van Santana dat me meteen in de juiste stemming brengt. Dan begin ik aan mijn presentatie en bemerk al snel dat mijn luisteraars mij niet horen. Het volgende half uur plug ik microfoon in en uit en draai aan de knopjes en even heb ik 'contact', maar dan gaat het geluid weer 'stotteren'. Collega Lee heeft het stokje overgenomen en ik ben inmiddels erachter wat het euvel is. Niet dat het iets geeft, want ik moet morgen gewoon een nieuwe microfoon kopen. Deze heeft me drie jaar zoet gehouden en dus hoor je mij niet klagen. Ik was vanmiddag aan een opzet voor dit bericht begonnen, maar plots vind ik het té vroeg. Het duurt nog ruim een maand eer ik met vakantie ga, maar dan opnieuw... dit is het 1945e bericht en de interessante 'jaren' komen dichterbij dus wellicht dat die vakantieverhalen een beetje lastig worden de komende weken. Vandaag neem ik jullie terug naar de enige vakantie die ik niet alleen heb doorgebracht. Niet de héle vakantie, maar het is eerste weekend van de vakantie in 2007. Bestemming: Waasmunster (België).
,,Ik ga nóóit weer met iemand op vakantie", roep ik sinds 2007. Klinkt heel erg dramatisch en dat is het in 2007 ook wel even geweest, maar het is bovenal de kennis van mezelf dat ik in de vakantie niet onafhankelijk wil zijn van een ander. Nu is dit in het normale leven ook al van toepassing, vandaar dat ik nog immer vrij gezellig ben, maar voor een geslaagde vakantie kan ik het beste zo min mogelijk afspraken hebben. Onze vriendschap is alleen maar sterker geworden door deze vakantie, maar verder...? De vakantie van 2007 heeft weinig hoogtepunten voor mij, behalve dat eerste weekend. Dat is puur genieten!
Haar kennende (en dat doe ik sinds deze roemruchte vakantie toch wel een beetje...) weet ik wel zeker dat ze het niet jofel gaat vinden om tachtig keer met haar naam in een bericht te komen. Ik hou het dus maar bij W, vaste bezoekers weten dan ongetwijfeld over wie ik het heb? Sinds 2005 zijn we onregelmatige kroegtijgers. Iedere keer als ze in Steenwijk is, komen we elkaar tegen en dan wordt het laat! Of vroeg, het is maar net hoe je het bekijkt. Ik kom op vrijdag terug van de verjaardag van mijn moeder en moet de volgende ochtend in alle vroegte bij De Buze zijn voor het Stonehenge-festival. Ik neem mezelf voor in 'T Café het piekuur te vieren en daarna te gaan slapen. Dat gaat goed totdat W het etablissement komt binnenstappen. En, ja hoor, het wordt weer erg laat en ik sta de volgende ochtend met een knallende kater op het terrein. Intussen hebben we het over de vakantie gehad. Lokeren klinkt haar aantrekkelijk in de oren. Ik ga namelijk naar Lokeren om The Pogues en The Lemonheads te zien op de Lokerse Feesten. Op de fiets van Roosendaal via Antwerpen naar Waasmunster is ook wel te doen, volgens haar. De eerste etappe is van Roosendaal naar de camping op de grens waar ik vorig jaar ook heb gestaan. De rit er naartoe is al grimmig, 's avonds eten we friet en verdwalen we bijna op de fiets. Op de camping zélf is een vieze oude man die W lijkt te volgen, kortom: Niet om over naar huis te schrijven en dus ook niet hier. De volgende dag is de fietstocht van de grens naar Antwerpen. Dat gaat goed. Dan van Antwerpen naar Waasmunster. Dat is een stuk minder! We kunnen gelukkig een plekje krijgen in Waasmunster omdat ze mijn gezicht herkennen, maar eigenlijk zit het vol. Dan hadden we een probleem gehad, want de dichtstbijzijnde camping is op Nederlands grondgebied en dan moet je via Antwerpen of Terneuzen. We luiden de vrijdagavond in met een paar drankjes in de kantine van de camping, maar de échte vakantie moet nog beginnen.
Ik heb een kant-en-klaar rooster als we de volgende morgen wakker worden, maar dan laat W alvast weten niks van een rooster te willen weten. Ze wil niet fietsen, maar wandelen. En zo wandelen we naar het dorp. Bij de supermarkt wil ik krenterig doen. Het moet namelijk aanvankelijk uit mijn portemonnee komen en W koopt teveel 'onzinnige' dingen in mijn optiek. Ze kijkt me even heel strak aan. ,,Als jij iedere avond friet wilt eten, moet jij dat weten. Maar dat is geen kamperen. Kamperen betekent ook een maaltijd koken bij de tent". Ze heeft helemaal gelijk en ik stop met zeuren. De winkelwagen gaat vol met lekkere dingen en ik reken zonder morren af. We genieten van onze lunch op een bankje en ik merk daar dat de 'toespraak' in de supermarkt een gunstig effect heeft gehad op mij. Ik ga ontspannen! Roosters gaan de prullenbak in en plots wil ik leren kamperen! Daar hoort ook een fles wijn bij, want het is nog de tijd dat ik vrolijk mee borrel. Terug op de camping stelt ze voor een glaasje te nemen. ,,Gewoon eentje en dan de fles eerst weer dicht". Dat doen we en ik begin steeds meer te wennen aan dit bourgondische leven. Ik heb nog een boodschapje, volgens mij gaat het om een zaklamp of zoiets, maar ik fiets daarna solistisch naar Belsele naar de legerdump en haal ook nog een pakje vleeswaren voor op het brood. Dat waren we die ochtend vergeten. Ik fiets nog wat rond in de omgeving van Belsele en ben tegen etenstijd terug op de camping. W heeft intussen een paar foto's gemaakt en die ene foto... Als ik ernaar kijk, kan ik de lucht ruiken, voel ik de warmte op mijn huid en word bovenal overvallen door een héérlijk gevoel. Nee, het is geen verliefdheid of iets dergelijks, maar wel een gelukzalig gevoel dat ik zelden zo heb opgemerkt.
Na het eten, een zelfgemaakte tonijnsalade met stokbrood, gaan we wandelen in de bossen. Daarbij verdwalen we zelfs even, maar niks kan de sfeer verpesten op deze avond. We volgen onze neus en komen zo weer uit op de doorgaande weg. Bij de tent openen we de fles wijn en dan gaat hij leeg. Een vreemde gewaarwording, want we zijn beide meestal ladderzat als we de kroeg uitkomen, nu zijn we hooguit een beetje aangeschoten. Met een hapje erbij is dit echt 'back-to-basics', maar, o, wat geniet ik hiervan. Het samen slapen in mijn tent gaat nooit een hit worden. Ik eis volgens W teveel ruimte op en ik krijg zo nu en dan een trap onder mijn kont. Tegen het einde van de vakantie heeft ze me zover in een hoekje gedrukt dat ik mijn tegenoffensief begin. Ach, dan valt er toch niet meer zoveel te verpesten.
Zondag laat de zon zich niet zien, het blijft zwaarbewolkt, maar het is desondanks heerlijk weer. We zitten buiten bij de tent en drinken koffie en eten broodjes. Een 'buurman' maakt een foto van ons samen. De daaropvolgende uren leren we elkaar beter kennen. Ja, het is sowieso een avontuur geweest. W en ik kennen elkaar enkel vanuit de kroeg, lange drank-sessies met heel af en toe een serieus gesprek. Toch kennen we elkaar héél oppervlakkig en op deze zondag blijkt waar onze snijpunten liggen en begrijpen sindsdien ook hoe we op elkaars pad zijn gekomen. Ook al moest dat minder 'zweverig' klinken. We weten nog steeds niet alles van elkaar, maar de daaropvolgende jaren zal de rest doen. Tegen de avond gaat het regenen en dat is een voorbode. W wil opeens met een taxi naar Lokeren, wat ik niet zie zitten en daar is de eerste heibel. 's Avonds komen de drankjes erbij en dan is het gelukzalige gevoel heel ver te zoeken. Ik geloof dat W nog wel fijne herinneringen heeft aan deze vakantie, maar voor mij heeft het buiten de zaterdag en zondag om niet gehoeven. Hoewel? Ik betwijfel of we nog steeds bevriend waren geweest als dit niet was gebeurd. Het heeft onze vriendschap uiteindelijk alleen maar goeds gedaan.
De belangrijkste les die ik leer tijdens deze vakantie is 'het kamperen'. Ik heb daar voor deze vakantie in 2007 geen kaas van gegeten. Ik slaap in een tentje en eet en drink buitenshuis. Hoewel? In 2008 meen ik geen plek te hebben voor een gasflesje, sinds 2009 loop ik wel met dit artikel en rvs-schaaltjes uit het leger. Soms tot afgrijzen van 'buren' (de laatste avond in De Steeg in 2013 is hiervan een voorbeeld) pruts ik bij de tent aan maaltijden en geniet hier echt van. Dít is kamperen: Accepteer geen surrogaat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten