de jarige John

Op 14 oktober 2010 publiceer ik 'Letters I've written', een strofe uit 'Nights In White Satin' en dit ter viering van de 64e verjaardag van zanger-gitarist-componist Justin Hayward. Ik schrijf in dit bericht over de brieven die ik zorgvuldig opstel, met Engels woordenboek, maar die uiteindelijk nooit gepost zullen worden. Wel zitten de geboortedatums van de leden van The Moody Blues in mijn geheugen geslagen en met name de verjaardagen van Justin Hayward en John Lodge mis ik nimmer. Vandaag is de laatste zeventig jaar geworden en omdat Hayward een paar jaar geleden al zijn verhaal heeft gehad, doe ik vandaag hetzelfde bij Lodge. Van de zeventig jaar uit zijn leven zit hij bijna een halve eeuw in het vak als professioneel muzikant. Bovendien spreekt uit zijn verhaal een sympathieke persoonlijkheid die nog wel eens een ader heeft moet laten voor zijn 'bandje'.

Zijn geboorteakte vermeldt de naam John Charles Lodge en hij komt ter werled in Erdington in Birmingham. Lodge is een ambitieus student, hij droomt van een hogere technische opleiding, welke hij uiteindelijk ook zal halen. Hij groeit op met de rock & roll van Buddy Holly en Jerry Lee Lewis en ontmoet in 1960 Ray Thomas. Ray bespeelt dan de mondharmonica en met Lodge duikt hij in de muziekscene van Birmingham. In 1963 raken ze betrokken bij El Riot & The Rebels. The Beatles zijn dan pas terug gekeerd uit Hamburg en staan aan de top van de hitparade, als El Riot & The Rebels een enkele reis naar Duitsland boeken om het gouden tijdperk tegemoet te gaan. Dat valt hen zwaar want Hamburg wordt overspoeld met Engelse bands en de jongens uit Birmingham raken bijkans dakloos. Een gunst van de Engelse ambassade zet El Riot & The Rebels weer terug op de boot naar Engeland. Ray raakt kort daarop betrokken bij een nieuwe band: The Moody Blues. Hij vraagt John Lodge om hen te vergezellen, maar daar bedankt hij in eerste instantie voor. Op aandringen van zijn vader maakt hij eerst de gewenste opleiding af terwijl hij met een scheef oog naar Thomas blijft kijken, terwijl die met 'Go Now' de top van de Engelse hitparade aanvoert. Toch kan The Moody Blues maar moeilijk een vervolg geven aan 'Go Now' en bovendien begint het intern te rommelen. Denny Laine stapt op om aan een solo-carrière te beginnen. Bassist Clint Warwick verlaat eveneens de groep en wordt tijdelijk vervangen door Rod Clarke. Op het moment dat Justin Hayward wordt aangenomen, treedt ook John Lodge toe tot The Moody Blues.

Toch is de toekomst allerminst rooskleurig voor de band. De platenmaatschappij raakt moe van de floppende singles en weigert de groep een album. 'Go Now', met een andere zanger, is bijna twee jaar geleden een hit geweest en Justin Hayward vindt het uiterst bizar dat een 'stel blanke kerels uit Birmingham trachten te klinken als een zwarte rhythm & blues-band'. Alleen in Nederland en België kan de groep immer uit steun rekenen en ze maken daarop een, niet zo goed georganiseerde, tournee. Deze eindigt abrupt in België en Lodge ziet genoodzaakt zijn hagelnieuwe basversterker voor een habbekrats te moeten verkopen, zodat de mannen weer terug kunnen naar Engeland. De groep krijgt in de zomer van 1967 een allerlaatste kans van Decca: Het mag voor het nieuwe Deram-label een demonstratie-album opnemen dat 'stereo' moet promoten in de klassieke muziek. Het album pakt héél anders uit dan dat Decca heeft verwacht en 'Days Of Future Passed' wordt als een zelfstandig album uitgebracht. 'Nights In White Satin' en 'Tuesday Afternoon' (beide van Justin Hayward) zorgen ervoor dat plots alle deuren weer open gaan voor The Moody Blues.

Een van John's eerste opnames is 'Gimme Little Something' dat pas in 1977 op de elpee 'Caught Live +5' zal komen. Op 'Days' is hij verantwoordelijk voor 'Peak Hour' en 'Time To Get Away'. Vanaf zijn toetreding volgt Lodge de lijn van Hayward en dus verdwijnt de rhythm & blues steeds meer naar de achtergrond. In de plaats ervan komen melodieuze folkrock-achtige liedjes en het is het gebruik van de mellotron dat feitelijk de basis van de symfonische rock zal bewerkstelligen. John zal binnen The Moody Blues altijd de rocker blijven. Hij schrijft de meest betoverende liedjes ('Emily's Song', voor zijn dochter, en 'Isn't Life Strange'), maar pakt soms ook steviger uit. Verder blijft John altijd met beide benen op de grond, ook al gaat de muziek van The Moodies steeds meer 'zweven' en krijgt het politieke en religieuze bijgeluiden. John is protestants-christelijk en dankt de Heer voor het feit dat hij niet, zoals generatiegenoten, tenonder is gegaan in de gevaarlijke elementen van de popmuziek. Toch weet hij zijn liedjes 'schoon' te houden van zijn denkwijze.

Als The Moody Blues in 1974 tijdelijk uit elkaar gaan, start Lodge met Hayward het pretentieuze Blue Jays-project. Het moet een productiemaatschappij-annex-keten van platenzaken worden, zoals hun Threshold Records van vijf jaar eerder. 'Blue Jays' wordt met veel bombarie ten doop gehouden, maar het succes is beperkt. John is als producent in een vroeg stadium betrokken bij de hardrockband Trapeze, dat in de vroege jaren zeventig twee albums maakt voor Threshold. John's eerste solo-album verschijnt in 1977 en heet 'Natural Avenue'. 'Say You Love Me' verschijnt in ons land op single, maar is té mooi voor de Top 40. Een jaar later slaat The Moody Blues terug met 'Octave' en middels een liedje als 'Steppin' In A Slide Zone' (bij ons de b-kant van 'Had To Fall In Love') laat Lodge horen dat hij niet in de jaren zestig is blijven hangen. In 1980 maakt hij met Moodies-toetsenist Patrick Moraz de single 'Street Cafe'. Ook op zijn zeventigste is Lodge nog lang niet uitgeblust. In mei heeft hij zijn tweede solo-album uitgebracht: '10,000 Light Years Ago' waarop hij werkt met zijn oude collega's Ray Thomas en Mike Pinder. Pinder is sinds 1974 al niet meer bij The Moody Blues, Thomas is in de jaren negentig gestopt. Lodge toert zelf nog wel jaarlijks met The Moodies en doet daarbij ook steevast een uitverkochte Heineken Music Hall aan. Waar generatie-genoten als Rod Stewart en Keith Richard vrouwen op lease-basis hebben, is Lodge reeds 47 jaar getrouwd met dezelfde vlam.