Eis en weder dienende ga ik jullie in begin september het 2000e bericht voorschotelen. In de aanloop daar naartoe ga ik zo nu en dan een jaar in het zonnetje zetten. Het jaar dat correspondeert met het bericht. Omdat dit het 1935e bericht is, trap ik vandaag af met iets dat met het jaar 1935 heeft te maken. Het zou zomaar een bericht over 'The King Of Rock & Roll' kunnen zijn, want Elvis Presley is immers geboren in 1935. Toch wil ik dit bericht opdragen aan een man die vijf maanden jonger is dan Elvis. Twee weken geleden zou hij zijn tachtigste verjaardag hebben gevierd, iets dat ik me maar niet kan voorstellen en toch is die maandag een 'speciale' dag voor mijn gevoel. Dit bericht gaat over een man die héél snel voorbij is gekomen op Soul-xotica. De eerste keer in oktober 2010. Vervolgens de dag van zijn overlijden in april 2011 en na de begrafenis een bericht waar ik nog steeds stil van word. Bijna magisch... de juiste inspiratie en de juiste woordkeuze. Dit bericht gaat over mijn vader. Of... zoals wij hem kennen: 'heit'. Over iets dat ons anno 2015 had kunnen binden, maar waar ik toen, tot mijn spijt, te weinig aandacht aan heb besteed: Zijn radio-programma's.
Waar is onze angst op gebaseerd? Heit heeft onafgebroken gewerkt van zijn twaalfde tot zijn zestigste. Van zijn eerste werkdag bij de boer is hij zich blijven ontwikkelen. Via de kapper en de bakker naar de King-fabriek in Sneek. Kijk! Toch nog een naamsvermelding voor Elvis in dit bericht. Heit doet in de avonduren een schriftelijke cursus en werkt zich op tot handelsvertegenwoordiger. Als het aan hem had gelegen, had hij het vijfentwintig-jarig jubileum bij Schwarzkopf nog willen vol maken. Een jaar nadat hij met de VUT is gegaan, kan hij alleen maar dankbaar zijn. Maar goed, onze angst. We zijn bang dat heit niks gaat doen, een beetje in de stoel hangen en doorlopers gaat maken. Natuurlijk is die angst ongegrond. Zodra hij met de VUT gaat, zoekt hij vrijwel meteen vrijwilligerswerk. Hij maakt bij Veilig Verkeer Nederland de naamsverandering naar 3VO mee. Verder werkt hij in een verpleeghuis met vooral dementerende mensen. Heit gaat zo nu en dan op zondag met iemand naar de kerk of hij probeert de orde te bewaren als iemand de bokkenpruik op zet tijdens een ontspannend spelletje. Of hij is gevraagd of dat hij het zelf heeft ontdekt, dat weet ik niet meer. Maar het is vanuit deze positie dat heit zich aansluit bij de radio-omroep van het verpleeghuis.
Ik heb in 1993 een bliksemcarrière beleefd bij de ziekenomroep. Het is voorbij voordat ik het in de gaten heb. Eerdere en ook latere pogingen om aansluiting te vinden bij de lokale omroep van Sneek mislukken en ik verlies vrijwel alle interesse in radio. Maar wat bij mij geldt voor de muziek, dat is bij heit zijn vrachtwagen-hobby en het radiowerk: Als we eenmaal beginnen, weten we niet van ophouden. Ook al is de toehoorder de draad al lang kwijt, we gaan door met onze monoloog. Als we iets doen, doen we het immers met passie en we zuigen ons helemaal vast in datgene dat ons boeit. Heit vertelt maar wat graag over de radiostudio, maar zoonlief is eigenwijs en haalt nog net niet zijn neus op. Een gewillig oor is ver te zoeken. Toch zijn er bepaalde raakvlakken. De radiostudio werkt met minidiscs en dat apparaat is rond de eeuwwisseling al exotisch. We zweren beide bij de minidisc, maar we zijn roependen in de woestijn.
Of het de eerste keer 'live' is, weet ik ook niet meer, maar wel dat de programma's nog zeker een keer herhaald moeten worden. Vandaar dat er cassette-opnames zijn van de shows. Op een bepaald moment is het zover dat ook onze moeder mee gaat naar de studio. Heit doet de techniek en draait de (geestelijke) muziek, terwijl moeder gedichten voordraagt. Daar heb ik eens een opname van gehoord en ik moet zeggen... daar krijg ik toch wel een brok van in mijn keel. Ik moet er niet al teveel van hebben in die tijd, maar heit is wel een 'professional'. Als we iets doen, leveren we geen half werk. Een radio-collega bij Wolfman laat niets aan het toeval over en organiseert de muziek en de presentatie zó nauwkeurig dat hij precies op twee uren uit komt en daarbij geen platen hoeft af te kappen. Ik verdenk heit ook wel van zoiets. Dan ben ik, in vergelijking, maar een 'rommelpot' met de enorme mazzel dat vier van de vijf shows geen programma's na zich heeft. Het komt dus niet zo precies...
Ja, dat is iets dat de laatste jaren voor mij speelt. Ik heb op een gegeven ogenblik de kans op werk bij een radio helemaal vaarwel gezegd. Ik zou gewoon 'voor mezelf' podcasts maken en daarmee uit. Totdat de mogelijkheid komt om voor Wolfman Radio te werken. Heit heeft dit niet meegemaakt. Toch kan ik me voorstellen dat moeder wanhopig de kamer zou uit lopen als Louwsma senior en junior nu over hun radiowerk zouden praten. Hij heeft een hekel aan het 'Snekers' maar omdat een paar van zijn radio-collega's uit Sneek komen, schakelt hij moeiteloos van Fries naar 'Snekers'. ,,Mien seun...". Ik kan het hem horen vertellen met glunderende ogen, want ik weet zeker dat hij trots zou zijn geweest: Een Louwsma voor een Engels radiostation, waar de collega-presentatoren struikelen over de naam. Eigenlijk zou ik als 'Soul-X' mijn shows gaan doen, maar als collega Lee mijn naam onder de knie heeft en te pas en te onpas gebruikt, móet ik wel onder eigen naam. Ik dank het toeval, want het is een eer om de Louwsma-naam voort te mogen zetten in de radio-wereld. Louwsma's zijn geen fotomodellen. Omdat we een beeld van een witte duif op zijn graf hebben gezet, lijkt me dat de meest passende illustratie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten