Hoezo een vrije dag? Omdat ik op papier vier dagen per week werk en ik de afgelopen weken steeds vijf dagen heb gewerkt, had ik mezelf vandaag niet ingepland. Ik moest immers hoognodig in de tuin aan de gang, maar ja... toen wist ik nog niet van de weersomstandigheden af. Jullie zullen begrijpen dat het gras maaien er wéér niet van is gekomen? Ik moest overigens vanmiddag ook nog de speellijst van Tuesday Night Music Club maken en heb daar flink wat tijd in gestoken. Omdat het vandaag 265 jaar is geleden dat Johann Sebastian Bach dit leven heeft verlaten, heb ik het tweede uur van de show een Bach-special gedaan met samples en covers van zijn werk. Na de show zou ik een vergadering hebben met de rest van het management van Wolfman Radio (ja, het is stilletjes gegaan, maar ik ben sinds een maand officieel als dusdanig aangesteld), maar dat gaat niet door. En dan blijkt er nog geen vervanger te zijn voor de 'seventies-show' tussen elf en één. Ik besluit de uren te delen met de radiobaas en dus ben ik nét uit de lucht. Nu ga ik dan 'Raddraaien', vermoedelijk komt de Week Spot morgen. De Raddraaier is de vijfendertigste single uit de vierde jaren zeventig-bak: 'No More Mr. Nice Guy' van Alice Cooper (1973).
Ach, het verhaal van Alice Cooper kennen we allemaal wel? De tijd waarin ik deze single aanschaf, barst van de fijne herinneringen en dus ga ik ongegeneerd terug kijken naar die tijd. Ik mag weer even terug naar Mossley! De vaste lezers zullen weten dat ik meestal eens per jaar even in mijn Mossley-'tripje' zit. De achttien maanden dat ik heb doorgebracht in dit grijze arbeidersstadje zijn niet allemaal even rooskleurig verlopen, maar toch kijk ik er met heel veel plezier op terug. Met name de periode van september 1998 tot april 1999 ben ik door een flinke depressie gegaan. Dat mocht ook wel? Ik heb het voorgaande jaar genoeg meegemaakt, maar nergens de tijd genomen om dit te 'verwerken'. En dan krijg je het in september alsnog op je bordje. Toch beschouw ik het niet als een rotperiode. Ik heb veel geleerd in die maanden, dingen waar ik nog steeds iets aan heb. We gaan voor dit verhaal terug naar mei 1998. Een bijna-tropisch weekend en dat is best uniek voor Mossley!
Ik ben iets meer dan een maand geleden in Mossley komen wonen. De maanden ervoor in York zijn loodzwaar geweest. Ik vraag niet veel: Onderdak, werk en een beetje zakgeld. Dat alles kan ik bij de Emmaus krijgen, alleen niet in York. Ik dank het idee aan Tony Goldsboro, de sociaal werker van het Leger Des Heils in York. Hij begeleidt me bij mijn derde en laatste uitkeringsaanvraag en als deze mij opnieuw wordt geweigerd, oppert hij het idee van de Emmaus. Een week later brengt hij me op de trein en zo kom ik in Mossley terecht. Het gaat allemaal vrij snel. Omdat ik in York gewend ben om naar de Methodist Church te gaan, doe ik op de eerste zondag hetzelfde in Mossley. Het is gezellig in huis met al die nationaliteiten (twee Fransen, een Duitser en een Engelsman plus het Engelse echtpaar dat de leiding heeft). Ik moet in het begin erg wennen aan hond Sadie, maar na verloop van tijd zal ze mijn beste vriendin worden. Bovendien is het een komen en gaan van mensen in het huis en zo maak ik ook als snel kennis met Vince. Een 'piss artist', zoals ze dat noemen. Vince is een uitmuntend schilder, maar presteert het beste met een paar borrels op. De man zélf is ook een portret!
In het begin ga ik nauwelijks uit. Een paar keer naar 'The Best O'Brass', maar dat is niet mijn pub. De shag krijgen we goedkoop via een vrachtwagenchauffeur en dus hou ik wat geld over. Mijn racefiets uit York staat sinds kort ook in Mossley en dus kan ik naar hartelust fietsen? Dat laatste valt tegen. In tegenstelling tot York en directe omgeving is Mossley een stuk heuvelachtiger. Toch heb ik deze zaterdagmiddag het plan om naar Ashton-under-Lyne te gaan. Het betekent beide keren met fiets aan de hand tegen de heuvel op lopen en dan naar beneden. Er komt geen trapbeweging aan te pas. Vince staat deze zaterdag ingepland om ons te voorzien van een warme lunch, maar vanwege het mooie weer heeft hij iets anders besloten: Hij maakt gazpacho voor ons. We hebben er nog nóóit van gehoord en happen wat onwennig in de koude soep om. Op zaterdagmiddag zijn we allemaal vrij en de groep waaiert zich uit. Een paar gaan naar een nabijgelegen pub en ik pak de fiets en loop tegen de heuvel op. Heuveltje af en ik ben in het centrum van Ashton. Ik loop door het marktgebouw en stuit daar op een handeltje in tweedehands platen. Nee, niet alleen oude meuk, maar ook recente 'black label jukebox issues'. 'The Drugs Don't Work' van The Verve en 'Sunchyme' van Dario G. behoren tot de 'black labels' die ik daar koop. Die van The Verve is trouwens op dat moment 75 pond waard, maar ik betaal slechts 50 pence. Inmiddels is die flink in waarde gezakt. Daar koop ik ook mijn exemplaar van 'No More Mr. Nice Guy', een stevige Engelse persing in een neutrale hoes.
Ik loop nog wat verloren door Ashton. Ik zal pas over een paar maanden dat andere winkeltje vinden en het centrum heeft me weinig te bieden. Ik denk dat ik nog even heb rondgehangen bij Andy's Records, een zaak met nieuwe cd's en cassettes. Het is het moment dat iedereen uit onze gemeenschap kan herinneren. Huisgenoten klokken in één teug hun pint leeg in de pub. Ik loop in de winkelstraat, sprint een supermarkt binnen, drink in de winkel een halve fles sinas en reken vervolgens af bij een verbouwereerde kassière. De gazpacho... Het veroorzaakt pas uren later een dorstaanval!
Ik heb nooit echt heimwee gevoeld in Mossley, maar dat weekend is het wel aanwezig. Ik wil eigenlijk terug naar Amsterdam, naar de ADM en maak wel plannen, maar... blijf tóch in Mossley. De volgende dag ga ik de laatste keer naar de kerk in Mossley, loop vervolgens een heel eind door de heuvels naar Delph en Uppermill en ontdek op de terugweg de Tollemache Arms. Dat zal uitgroeien tot mijn stam-pub in Mossley, ook al is het bijna twee kilometer lopen. Daar stap ik die middag binnen met de ambitieuze plannen om terug te gaan naar Nederland. Ze zullen me daarna nooit meer geloven, zelfs niet als ik een anderhalf jaar later écht weg ga...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten