Week Spot: The Van Dykes

Ik ben niet heel angstig geweest voor de eventuele consequenties, want alleen een enkele 'Soul-x-rated-assistente' uit 2012 had het loodje moeten leggen. En hopelijk zou Blogger dan ook alleen de foto hebben verwijderd en niet het bericht. Het is een paar manden geleden dat Blogger met het voornemen kwam om 'expliciete' foto's van haar weblogs te verwijderen. Dit is niet vanwege een beetje naaktheid op een fotohoesje van Soul-xotica, maar vanwege het feit dat de sex-industrie Blogger heeft ontdekt als plek om haar websites te adverteren. Ik heb niet gereageerd, maar menigeen wel (Blogger kent ook vele non-commerciële fetisjisten bij wie je een leeftijdsverklaring moet afgeven voordat je 'binnen' komt) en dat heeft zijn vruchten afgeworpen. Ik ben blij dat Blogger geen censuur toepast, anders zou het schrijven van dit bericht nog knap lastig zijn geweest. Ik presenteer jullie vandaag de nieuwe Week Spot: Een keurige nette plaat van een dito trio. 'What Will I Do (If I Lose You)' van The Van Dykes (1966) mag deze week dit predicaat dragen.

Een paar jaar geleden was ik actief op het forum van 'Het Steenen Tijdperk'. Overigens is afgelopen maand een einde gekomen aan een tijdperk. 'Tijdperk Schiffers' is in 2010 al een concessie op de oude naam, maar ook daaraan is een einde gekomen. 'Het Steenen Tijdperk' schijnt sinds 1977 onafgebroken op de radio te zijn geweest bij de Avro. Terug naar het forum... De Avro heeft schijnbaar gebruik gemaakt van een Engels concept, want er wordt lukraak censuur gepleegd op 'onschuldige' woorden. Omdat 'Kraut' voor de Engelsen refereert aan het meningsverschil dat zeventig jaar geleden werd opgelost en derhalve een scheldnaam is geworden, is het op 'Het Steenen Forum' onmogelijk om over 'krautrock' te schrijven. De vermelding van Van Dyke Parks levert vast en zeker 'Van ***** Parks' op. 'Van Dike Parks' wordt wél geaccepteerd. Een 'dike' is een woord dat de Engelsen aan de Nederlanders heeft te danken, wij hebben hen per slot van rekening geleerd om zich te beschermen tegen het wassende water. Een 'dyke' is een 'pot', de neerbuigende aanspreektitel van een lesbienne, hoewel het in bepaalde kringen een geuzennaam is geworden. In 1977 besluit een groepje lesbiennes een popgroep op te richten en geeft dit de naam Van Dykes. Uiteraard is dit niet dezelfde groep als die ik vandaag aan jullie ga voorstellen.

'Onze' Van Dykes wordt in 1964 opgericht in Texas en is een zanggroep. Rondalis Tandy staat aan de wieg en hij bezit de kopstem die hem tot de uitgelezen lead-zanger maakt. Eddie Nixon heeft eveneens een falsetto, maar hij verlaat de groep reeds voordat de eerste plaat wordt gemaakt. Wenzon Mosley neemt de tenor voor zijn rekening en bariton James Mays maakt The Van Dykes compleet. Omdat veel ondernemers het Motown-verhaal aannemen als een 'overnight sensation' (dat het niet was...), schieten in de midden jaren zestig de onafhankelijke platenmaatschappijen als paddestoelen uit de grond. In 1965 neemt The Van Dykes een single op voor zo'n kleine maatschappij. Het gegeven dat de eerste persing van 'No Man Is An Island' op Hue Records erg schaars is, zegt wellicht iets over de oplage en het vervolg van Hue. The Van Dykes speelt zichzelf echter in de kijker bij Mala, een onderdeel van het groeiende Bell-concern. Bell heeft de Amerikaanse consumenten in de jaren vijftig getrakteerd op cover-versies welke in belachelijke 'oversized' hoezen werden uitgebracht. Het is nog maar sinds een paar jaar dat Bell met sub-labels als Amy en Mala 'serieuze' muziek brengt.

'No Man Is An Island' heeft 'I Won't Hold It Against You' op de b-kant en hoewel de plaat geen doorslaand succes is, wordt dit gerekend tot de meest populaire single van The Van Dykes. Wikipedia is niet zaligmakend en hier is weer eens het bewijs. Het debuutalbum van de reggae-zanger Dennis Brown heet 'No Man Is An Island' en het titelnummer wordt toegeschreven aan The Impressions. De vergissing zou snel gemaakt kunnen zijn, want The Van Dykes is gemodelleerd aan de groep van Curtis Mayfield, maar je mag toch wel een beetje huiswerk verwachten bij het opstellen van een pagina op Wikipedia. 'I Won't Hold It Against You' zal, evenals enkele andere singles van het trio, erg populair worden in de Northern Soul-beweging. De plaat krijgt zelfs een Engelse release via Stateside, terwijl Reo de plaat uitbrengt in Canada. In 1966 verschijnt de tweede single van The Van Dykes: 'I've Got To Go On Without You', dat eveneens in Engeland uitkomt op Stateside. Op de b-kant vinden we de Week Spot: 'What Will I Do (If I Lose You)'. Ik leer de plaat ongeveer drie jaar geleden kennen middels een mailing van Rarenorthernsoul. Ik bestel de plaat en betaal het totaalbedrag, maar krijg vervolgens het bericht dat de firma een deel van mijn geld heeft teruggeboekt. Achteraf blijkt dat deze van The Van Dykes enkele minuten voor mij is verkocht. Een paar weken geleden krijg ik opeens weer 'zin' in de plaat en vind deze met geluidsclips bij een Duitse dealer op Discogs. De verkoopster zegt over haarzelf dat ze 'een conservatieve wijze van kwaliteitsbepaling' aanhoudt. 'Overgrading' is iets waar je de dames en heren verzamelaars eerder over hoort klagen (een plaat die 'als nieuw' wordt verkocht, maar in werkelijkheid niet of nauwelijks te draaien is), maar er bestaat dus ook nog zoiets als 'undergrading'. Daar heeft de handelaar zichzelf mee te pakken, ik ben dat ook al tegengekomen bij 'Deep Love' van The Caprells. Bij een professionele Engelse dealer zou mijn exemplaar van 'What Will I Do' zijn weggegaan voor een hoofdprijs, maar ik krijg het voor de prijs van een stukgedraaide plaat. Dan spreken we niet over wereldbedragen: de Amerikaanse Mala zit op ongeveer dertig euro in uiterste nieuwstaat, de Engelse Stateside is ietsje duurder.

The Van Dykes maakt nog vier singles voor Mala en krijgt zelfs een elpee op haar conto. 'Tellin' It Like It Is' uit 1967 suggereert dat het een cover zou bevatten van de Aaron Neville-hit, maar deze is in geen velden of wegen te bekennen. 'Hey Mr. Lonesome' is het enige nummer van de elpee dat niet op een single wordt geperst. Toch maakt de groep meerdere opnames voor Mala die aanvankelijk niet het vinyl halen. In 2000 brengt het reissue-label Sundazed een cd uit, 'Tellin' It Like It Is - The Mala Sessions', maar daarop ontbreekt onze Week Spot. 'Doin' The Best I Can' en 'I'm For Real Baby' maken voor het eerst hun opwachting. Als in 1968 het succes verder uitblijft, pakt Rondalis Tandy zijn koffers en gaat naar Californië. Daarmee valt het doek voor The Van Dykes.

Je blijft het proberen? 'Rondalis Tandy is op Facebook', krijg ik als melding van Google. Rondalis is een vrij unieke naam en in combinatie met Tandy móet het wel familie zijn. De twijfel slaat toe bij het eerste bezoek aan het profiel van Rondalis Tandy. Zijn educatieve achtergrond geeft aan dat hij in 1978 is geslaagd aan de universiteit. Dan zou ik in eerste instantie iemand verwachten die jonger is, maar dan... de foto's zouden wel corresponderen met iemand die is opgegroeid in de jaren zestig. Lang genoeg door 'scrollen' en dan krijg ik wat ik zoek: Rondalis wordt weer eens geëerd door oude fans als 'de beste zanger die zij hebben gekend'. In dezelfde alinea wordt gezinspeeld op een reünie van The Van Dykes en plaatst Tandy ook nog maar een videoclipje van zichzelf uit de jaren zestig. Ik weet dat hij op 13 februari jarig is, maar niet het geboortejaar. Nee, ik heb hem geen vriendschapsverzoek gestuurd, ook al zie ik wel in zijn vriendenlijst (op zoek naar de andere leden) dat menig Engelse Northern Soul-deejay en -verzamelaar dit wel heeft gedaan.