Ik moet zeggen dat het me steeds beter bevalt: De zondag zonder 'De Schijf van 5'. Door het radio-werk heb ik het 'druk' gekregen in het weekend en met name zondagavond na de show heb ik geen fut meer om een bericht te tikken en al helemaal niet een goed onderbouwde 'Schijf van 5'. Ik heb het ook al vaker gezegd... het is niet dat ik in de vier jaar van de serie alle onderwerpen heb gehad, maar het werd wel steeds lastiger om met leuke onderwerpen te komen. Het zij zo. Wie weet dat het ooit nog eens terug komt, maar voorlopig hou ik de zondag 'vrij' en zoals gisteren heb ik dat weer erg letterlijk genomen. De volgende 'Raddraaier' komt uit een Blauwe Bak en dat ziet er aantrekkelijk uit, maar ik weet niet of ik vandaag of morgen dubbel ga publiceren. Ik moet namelijk ook weer mijn show van vanavond voorbereiden. Het klinkt bijna als werk, maar het is nu eenmaal véél te leuk om te doen. De Raddraaier van nu staat niet in de Blauwe Bak, maar 'gewoon' in de achtste jaren zeventig-bak: 'My Way' van Samantha Jones (1970).
Haar geboorteakte vermeldt de naam Jean Owen. Met die naam komt ze op 17 november 1943 ter wereld in Liverpool. Ze moet haar achttiende verjaardag nog vieren als ze haar eerste schreden zet in de wereld van de showbiz. Jean treedt dat jaar toe tot The Vernons Girls. Als ze zich bij de groep voegt, bestaat dit ensemble nog uit zestien zangeressen. Even later dunt het in tot een trio. The Vernons Girls heeft een aantal Engelse hits in de eerste helft van de jaren zestig. Daartussen zit één van de vroegste liefdesliedjes aan The Fab Four: 'We Love The Beatles'. The Beatles houden evenzeer van The Vernons Girls, want de dames treden vaak op als voorprogramma en ze zijn te zien in de televisie-special 'Around The Beatles'. In 1964 ontmoet ze de producer Charles Blackwell. Hij weekt Owen los van The Vernons Girls, dat dan praktisch op zijn gat ligt, en brengt haar onder bij United Artists. Vanaf dat moment zullen we haar beter kennen als Samantha Jones.
Hoewel? De eerste jaren zijn mager voor Samantha Jones. Ze neemt verschillende singles op en een elpee welke alleen in Amerika verkrijgbaar is: 'Call It Samantha' (1968). Enkele van haar singles worden in het volgende decennium ontdekt in de Northern Soul-scene. 'Surrounded By A Ray Of Sunshine' wordt tegelijk met Samantha Jones opgenomen door 'onze' Annet Hesterman, die single zit al vanaf het eerste begin in de Blauwe Bak. Ik moet toegeven dat ik Hesterman's versie eigenlijk ook beter vind. 'And Suddenly' is een tweede Northern Soul-kraker van de hand van Jones, maar... Northern Soul draait hem om niet-succesvolle singles en Jones zal nooit de vruchten plukken van de forse verkoopprijzen van haar jaren zestig-singles.
Volgens de verschillende media is The Vernons Girls eind 1964 uiteengevallen, maar ik herinner me een interview met Charles Blackwell in 'Record Collector'waar hij vertelt over de opnamesessie van 'Release Me' van Engelbert Humperdinck. Volgens Blackwell doet The Vernons Girls daar de achtergrondzang en omdat Blackwell nauw samenwerkt met Jones, is het aannemelijk dat zij ook betrokken is geweest bij deze productie. De dames zijn uiterst melig tijdens de opnames en iedere keer als Engelbert 'Please release me, let me go' zingt, barsten de meiden in lachen uit. Dit gaat tot vervelens toe en Engelbert wordt er niks zekerder van. Op een bepaald moment smijt hij de microfoon aan de kant en beent naar Blackwell. ,,Volgens mij sla ik een aap-figuur met dit nummer. Laat me maar iets anders opnemen". Blackwell spreekt de meiden bestraffend toe en zet daarna de opname verder. Aan het einde van de rit krijgt The Vernons Girls een paar tientjes voor hun medewerking, terwijl Engelbert Humperdinck lachend naar de bank loopt.
In 1969 tekent Jones bij het nieuwe Engelse platenlabel Penny Farthing. Met producer Mark Wirtz, betrokken bij Keith West's 'Teenage Opera', neemt ze haar tweede album op: 'A Girl Named Sam'. Met haar opname 'Today' doet ze in oktober 1969 mee aan de Grote Prijs van Radio Luxemburg. Een jaar later vertolkt ze 'My Way' op het Knokke-festival en loopt weg met de hoofdprijs. De plaat is vooral in Nederland een doorslaand succes, hier bereikt het een vierde plek in de Top 40. In de daaropvolgende jaren neemt Jones nog enkele elpees op, doet een gastoptreden bij het Britse komische duo Morecambe & Wise en wint in augustus 1971 het Poolse Songfestival in Sopot. De laatste elpee van haar hand verschijnt in 1982 via het Nederlandse Dureco-label: 'Goin' Places'. Jose Gourmal werkt reeds sinds 1970 als haar adviseur, maar in 1986 slaat de vonk over. In 1998 stappen ze in het huwelijksbootje en ze woont met haar man in Londen en Henley-on-Thames. Ze heeft de muziekwereld reeds in de begin jaren negentig vaarwel gekust.
Ik ontdek het nét op tijd. Ik ben al eens eerder bij de kringloopwinkel in Sneek geweest, een beetje achteraf verstopt op de Oude Oppenhuizerweg. In april 1992 kom ik daar opnieuw en ontdek dat het een 'droomcollectie' aan singles heeft staan. Idemdito met de elpees en ik ben net van plan om daar een flinke slag te slaan als ik op het nieuws hoor dat een brand de winkel in de as heeft gelegd. 'My Way' is één van de tientallen singles die ik daar vandaan heb gehaald. Het is niet de enige Samantha Jones-single die ik heb. In 1970 maakt ze een single voor autofabrikant Ford: 'Ford Leads The Way'. Menig platenverzamelaar zal hem herkennen in het kleurrijke klaphoesje. De plaat zelf is echter niet te pruimen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten