Raddraaien: En Vogue

Natuurlijk zijn jullie de eerste die het mogen weten. Ik ben vandaag druk geweest, tussen het werken door, met het op schrift stellen van alle Raddraaiers uit de eerste negen series. Het idee zou oorspronkelijk zijn om in de volgorde van de singles-bakken zoals ze nu zijn, eentje per bak (de mooiste...) uit te kiezen en deze morgenavond (zaterdag) in 'The Vinyl Countdown' te draaien. Nu ik de lijst voor me zie, moet ik zeggen: Daar zitten volgens mij wel een paar shows in. Okay, ik moet even om Leni & Ludwig en Willem Wip heen fietsen, maar verder lijkt het voer voor enkele verrassende radioshows. Morgenavond (zaterdag 9 mei) begin ik met de eerste show rondom het fenomeen 'Raddraaien' en ik ben van plan om uit alle 43 (huidige) bakken te draaien, dus goed nieuws voor mensen die graag een paar laatste rondjes lusten, want twee uren zijn té krap voor zoiets. De Raddraaier van vandaag doet uiteraard niet mee, ik eindig het overzicht aan het einde van de negende serie en deze is de tiende van de tiende serie: 'Hold On' van En Vogue (1990) is de veertiende single in de derde jaren tachtig-bak.

Mijn buurvrouw vertelt me in 1991 dat soul-muziek voor 'watjes' is en ik geloof het meteen. Ik luister zelf immers ook tien keer liever naar een stukje progrock uit de jaren zeventig dan naar het gezwijmel van Otis Redding. Dit heeft ook zijn weerslag op de plaatjes die in die tijd in de hitparade staan. Met name nu ik in staat ben om 'schade in te halen' met mijn radioshows kan ik eindelijk erkennen dat ik bepaalde groepen en artiesten altijd al heb zien zitten. Een tikkeltje nerveus draai ik een week geleden 'I Love Your Smile' van Shanice en kan opgelucht adem halen. Ik ben blijkbaar niet de enige die er in 1992 niet voor durfde uit te komen, maar tegenwoordig liever naar dit luistert dan naar 'Smells Like Teen Spirit' van Nirvana wat toen de top was voor mij. En Vogue past ook in dat rijtje, hoewel ik daar aardig vroeg mee 'zondig'.

Wat heeft En Vogue gemeen met de Dolly Dots? Welnu, oorspronkelijk hebben de producers hetzelfde idee bij En Vogue als bij de Dolly Dots, hoewel het totaal verschillende teams zijn. Het duo Foster/McElroy wil een moderne variant van The Supremes op de bühne brengen. Er vinden audities plaats in 1988 en Cindy Herron, Maxine Jones en Dawn Robinson zijn meteen favoriet. Als de mannen vervolgens Terry Ellis horen, gaan ze snel overstag: Het gedroomde damestrio wordt een kwartet. De zangeressen worden beoordeeld op hun zangtalent, hun uiterlijk en bovendien mag er sprake zijn van enige intelligentie. De naam gaat van 'For You' naar 'Vogue', maar als de producers ontdekken dat er reeds een act bestaat met die naam, ontstaat de naam En Vogue. Van augustus 1989 tot en met de kerst zijn de dames met de producers in de studio te vinden om het eerste album op te nemen. 'Born To Sing' verschijnt op 3 april 1990 en schopt het tot een 21e plek op de Billboard 200-albumlijst en nummer drie in de R&B-albumlijst. De verkoop wordt gestimuleerd door de succesvolle debuutsingle van En Vogue: 'Hold On'. Het prijkt op twee in de Amerikaanse Billboard en op een in zowel de R&B- als de dance-lijsten. Engeland maakt het tot nummer vijf en in Nederland is twaalf het hoogst haalbare voor de single.

In het voorjaar van 1992 komt het tweede album uit, 'Funky Divas', en deze breekt alle records ten opzichte van 'Born To Sing'. Het album komt nieuw binnen op acht in de Amerikaanse albumlijst en zal uiteindelijk goed zijn voor meervoudig platina. De singles-lijsten worden gedomineerd door 'My Lovin' en 'Giving Him Something He Can Feel'. Dat zijn nummers die ik nog wel kan negeren, maar dat verandert als eind 1992 'Free Your Mind' uitkomt. Is dit soul of dance of heel stiekem rock met getinte zangeressen? Zelf schaar ik 'Free Your Mind' in het rijtje van 'P:ece Of The Rock' van Mother's Finest. Het maakt niet uit waar je draait, deze zou altijd tot zijn recht moeten komen. Toch ben ik eind 1992 niet zó bezig met het kopen van actuele singles, dat zal pas vanaf eind 1994 gaan gebeuren. 'Free Your Mind' heb ik pas in 2004 gekocht en dan is het alweer een stuk eenvoudiger om toe te geven dat je het 'leuk' vindt. In 1993 beginnen de eerste scheuren zich te vertonen in het succesverhaal van En Vogue. De groep zal een tournee doen met Luther Vandross, maar die laatste krijgt een knalruzie met de dames en wil nooit meer met hun werken. Zelf brengen ze een EP uit, 'Runaway Love', en assisteren Salt-N-Pepa op de top tien-hit 'Whatta Man'. In 1995 maakt Terry Ellis een solo-album en hoewel dat een hitsingle oplevert, staat het in de schaduw van de En Vogue-hit van een jaar later: 'Don't Let Go (Love)' zal de grootste hit worden voor het kwartet. Het is echter ook de tijd dat Dawn Robinson steeds meer problemen krijgt met het contract en de opnames voor het nieuw album zijn in volle gang, als zij eind 1996 besluit op te stappen. Een deel van het album moet daarom opnieuw worden opgenomen en 'EV3' verschijnt als een trio. Hoewel menig groep of artiest zou dromen van de verkoopcijfers van 'EV3' is het voor de producers en platenmaatschappij een kleine teleurstelling. 'Masterpiece Theatre' is in 2000 het vierde album voor En Vogue, maar de verkoopcijfers blijven achter en Elektra heft het contract op. In 2001 verlaat Maxine Jones de groep om zich te richten op haar gezin. Amanda Cole komt binnen als haar vervanger. Ze doet alleen mee op een kerstalbum in 2001 en wordt dan opnieuw vervangen door Rhona Bennett. In januari 2002 verschijnt eveneens het solo-debuut van Dawn Robinson.

Eind 2003 is Jones weer terug in En Vogue, maar nu ter vervanging van Herron die met zwangerschapsverlof is. In 2004 verschijnt het album 'Soul Flower' en En Vogue bestaat dan uit Terry Ellis, Cindy Herron en Rhona Bennett. Als het album klaar is, komt Maxine Jones weer bij de groep en is het weer een kwartet. Een jaar later keert ook Robinson weer terug en, minus Bennett, is de 'klassieke bezetting' weer een feit. Toch kan Robinson het opnieuw weer niet eens worden over de zakelijke details en verlaat de groep. Bennett neemt opnieuw har plaats in. Op 30 juni 2008 maakt ze echter wereldkundig weer lid te zijn geworden van En Vogue en ditmaal houdt ze het vol tot en met december 2011. Als Maxine Jones in de zomer van 2012 het ook heeft gezien, begint ze samen met Robinson en Shaunté Usual een 'nieuwe' En Vogue. Cindy Herron, Terry Ellis en Rhona Bennett gaan eveneens door met die naam. De beide groepen staan als kemphanen tegenover elkaar in de rechtszaal en Herron en Ellis winnen de zaak. Jones staat ook een beetje alleen omdat Robinson in de midden jaren negentig al afstand heeft gedaan van de rechten op de naam. Een paar maanden later kondigen Robinson en Jones aan een nieuwe groep te starten met de naam 'Heirs To The Throne', maar dat komt niet van de grond. Jones toert even met Alison Carney en Maria Freeman als En Vogue To The Max, maar verliest dan het recht op het gebruik van de naam. Haar debuutsingle verschijnt in 2014, maar dat mag niet baten. Door toedoen van de rechtszaak is ze failliet verklaard. De 'originele' En Vogue neemt een nieuw album op, 'Electric Cafe', dat nog moet verschijnen. In februari van dit jaar klaagt Rene Moore, eigenaar van Rufftown Entertainment, En Vogue aan voor contractbreuk. Zijn eis is niet misselijk, hij vraagt maar liefst 310 miljoen dollar. Wordt vervolgd?

Vanaf de zomer van 1994 kom ik regelmatig in De Karre in Tuk. Vaak per Solex en niet zelden een weekend met provisorisch slapen boven het café of op de bank bij nieuwe vrienden. Op zaterdag 17 december 1994 ga ik met de trein en door een 'ongelukje' ben ik heel veel tijd kwijt aan het reizen. Ik ben op tijd om mijn haar te laten uit punten bij de kapper in Steenwijk en schuifel daarna door naar het boekwinkeltje tegenover de kapperszaak. Ik heb hier met Woodstock twee singles gekocht en vandaag koop ik onder andere deze van En Vogue. Na een bliksembezoekje aan De Karre 'vlieg' ik weer terug naar Sneek, want 's avonds is er een folkconcert waarover ik wil schrijven. Dat is op het laatste moment afgezegd, maar de organisatie heeft voor vervanging gezorgd: Een totaal onbekende John Wright (19 december 2012: 'recenzeuren') en mijn recensie zal mee helpen in het succes van de Engelse zanger.