Raddraaien: Len Barry

De strijd van de donker getinte medemens in het Amerika van de jaren vijftig en zestig is veel beschreven, maar het kan ook andersom. Len Barry, de hoofdrolspeler van deze aflevering van 'Raddraaien', heeft daar een semi-autobiografische roman over geschreven: 'Black-Like-Me'. Barry groeit op in West-Philadelphia en wordt als 'bleekscheet' geregeld met de nek aan gekeken. Toch slaagt hij erin om één van hen te worden. Ik ontdek een paar jaar geleden dat Len Barry blank is en dat is dan voor mij een totale verrassing. De opdracht van de kappers is eenvoudig: Pak de achtste single uit de eerste rij van de eerste Blauwe Bak-koffer en schrijf daar een bericht van normale lengte over. Ik heb mezelf ooit toegestaan om desnoods tweemaal verder te tellen en dan een keuze te maken uit een van de drie. De achtste is 'Sugar Daddy' van Levert Allison. De broer van Gene Allison en heet waarschijnlijk Leevert Allison. Einde informatie. De zestiende is 'High On The Mountain' van Lonnie B. & Viki G. Eenzelfde laken een pak, helemaal niks te vinden over dit duo. De 24e moest hem dan worden: 'Like A Baby' van Len Barry (1966).

Len Barry wordt op 12 juni 1942 geboren als Leonard Borisoff. Als kind heeft hij totaal geen aspiraties om het artiestenvak in te gaan, maar wil een professioneel honkbalspeler worden als hij zijn diploma heeft gehaald. Eerst heeft 'Uncle Sam' Borisoff nodig en tijdens zijn militaire dienst ontwikkelt hij een liefde voor de showbiz. Hij zingt geregeld voor wild enthousiaste makkers. Als hij afzwaait, keert hij terug naar Philadelphia en wordt lid van de blanke zanggroep The Dovells. Als leadzanger is Barry te horen op de populairste plaat van The Dovells: 'Bristol Stomp'. Hiervan worden in Amerika alleen al meer dan een miljoen verkocht. Er volgen een aantal andere hits en ook is de groep te zien in de film 'Don't Knock The Twist'. In 1964 houdt Barry het voor gezien bij The Dovells en neemt zijn eerste single op: 'Lip Sync'. Dat is een bescheiden succes, maar blijkbaar wel de aanloop naar een monstersucces. Als Barry tot tien telt om vervolgens de hitparade te bestijgen, haalt hij de vier niet eens. '1-2-3' zal Barry's grootste hit worden.

'Like A Baby' zou ook als '4-5-6' ervoor door kunnen gaan, want het is zo'n typische opvolger. Maar, hetzelfde als dat ik na de aanschaf heb geschreven, 'niks minder leuk dan die andere plaat'. En dat is iets dat ik nog steeds onderschrijf! Zowel '1-2-3' en 'Like A Baby' zijn geschreven door Borisoff en John Madara, samen met Dave White, voormalig 'Junior' uit Danny & The Juniors. Gek genoeg heeft Barry met zijn solo-singles nog het meeste succes in Engeland, zowel 'Like A Baby' als '1-2-3' bereiken daar de top tien. In 1966 volgen 'Somewhere' en 'It's That Time Of Year Again', maar de laatste haalt enkel een bescheiden 82e plek in Australië. Daarmee zijn de succesvolle jaren van Len Barry als zanger voorbij, maar... hij blijft ons nog ruim vijftien jaar vergezellen op de achtergrond.

In 1969 wordt Barry met Madara gevraagd om de muziek te schrijven voor de elpee 'The Original Version: Journey To The Moon'. Dit is de eerste en officiële 'soundtrack' van de vlucht naar de maan. De NASA stuurt iedere dag authentieke opnames van gesprekken met astronauten en andere belanghebbenden en Barry en Madara zorgen voor bijpassende muziek. Het resultaat verschijnt via Buddah op een elpee. John Madara brengt zijn begeleidingsband binnen en daar zien we een piepjonge Daryl Hall op toetsen. De groep heet 'Sounds Of Genesis' op dit novelty-album. Barry heeft bovendien een fascinatie voor de indianen-cultuur en dit resulteert in 1969 in de instrumentale single 'Keem-O-Sabe' van The Electric Indian. Dit is een uitgebreide versie van de groep van 'Journey To The Moon' en dus horen we ook hier Daryl Hall terug. Barry schrijft eveneens 'Broad Street', de b-kant, welke in eerste instantie ervoor zorgt dat de plaat in de Blauwe Bak komt te staan. De opvolger, 'Land Of Thousand Dances', is geen succes (en op papier leuker dan op vinyl) en dan verschijnt nog wel een album, maar is het over en uit voor The Electric Indian. Hall zal Oates opzoeken en de rest van de groep gaat door als MFSB.

Barry houdt zich tot en met 1982 bezig als producer en songschrijver en gaat er uit met een 'big bang'. Hij werkt voor WMOT Productions en is in dat laatste jaar verantwoordelijk voor twee hits die hem als veertigjarige met pre-pensioen kunnen laten gaan: 'Love Town' van Booker Newberry III (een voormalige 'Raddraaier') en 'Zoom' van Fat Larry's Band. Het is vooral '1-2-3' dat zijn boterham zal beleggen, ook al gooit Motown roet in het eten als deze overeenkomsten vinden in het arrangement van 'Ask Any Girl'.

Tot slot het 'waar en wanneer': De zinderend hete donderdag van 10 juli 2014. De dag nadat Nederland uit het WK is gegooid, ga ik 's middags op de trein naar Meppel om eens flink 'boodschappen' te doen bij Diskid. Oorspronkelijk vijf euro en zodanig in 2010 al eens in de handen gehouden. Vier jaar later mag de single, met fotohoes, weg voor twee euro en dat is écht een koopje!