Vanmiddag heb ik zes singles gekocht bij 'De Tafel', maar heb op dit moment even niet de inspiratie om de singles te draaien en er vervolgens over te schrijven. Dat ga ik morgen doen! Misschien zelfs nog wel met extra plaatjes, want ik heb morgen een vrije dag. Ik kan jullie in ieder geval beloven dat de naam van Ian Dury & The Blockheads opnieuw gaat vallen, want één van de plaatjes is 'Reasons To Be Cheerful part 3' van de beste man. Vandaag eerst de vijftiende plaat op de vijfde jaren zeventig-bak en ik denk dat ik daarin een foutje heb gemaakt. 'Wake Up' staat vóór 'Hit Me With Your Rhythm Stick', maar ik zeg uit mijn blote hoofd dat 'Wake Up' daarvan een opvolger is. Maakt niet uit, het onderwerp verandert niet en gelukkig ga ik net voorbij André Van Duin, hoewel Duke Of Burlington daar ook nog tussen moet staan. Ik moet binnenkort ook weer wat extra bakjes kopen, hoewel dat weer veranderingen gaat aanbrengen in het Raddraaien. We blijven lekker bezig op deze manier... Vandaag zet ik Ian Dury in de schijnwerpers met zijn single 'Wake Up' (1978).
Ian komt op 12 mei 1942 ter wereld in Harrow in het graafschap Middlesex. Dat vermeldt zijn geboorteakte, terwijl menig 'in memoriam' Upminster als zowel geboorte- als sterfplaats wordt genoemd. Zijn vader heet William George Dury en is een voormalige bokser en bus-chauffeur. Rond Ian Robins Dury's geboorte is hij in opleiding bij Rolls-Royce als privé-chauffeur en is zo lange tijd 'uit beeld' terwijl moeder Peggy met Ian naar haar ouders in Cornwall gaat, waar ze samen de Tweede Wereldoorlog uit zingen. Na de bevrijding kan George aan de slag als chauffeur voor een Zwitserse miljonair en hij wordt gevolgd door Peggy en Ian. Toch houdt die laatste het snel voor gezien en in 1946 keren moeder en zoon terug. Hoewel George nog enkele malen op bezoek komt, zal hij nimmer opnieuw samenleven met zijn gezinnetje. In 1949 breekt een polio-epidemie uit en vermoedelijk doet Ian het virus op in een zwembad in Southend-On-Sea. Hij verblijft ruim een anderhalf jaar in ziekenhuizen en komt dan terecht op de Challey Heritage Craft School, een combi van een hospitaal en een school. Hier leren de patiënten 'praktische' vakken, maar zijn moeder en tante Moll willen hem liever in een academische richting hebben. De eerste school in die richting is niet een succes, de straffen zijn er middeleeuws en Dury is daar slachtoffer van. Hij heeft goede waarderingen voor Engelse taal, Engelse literatuur en Kunst op zak, als hij als zestienjarige overstapt naar Walthamstow College Of Art. In 1964 gaat hij studeren aan Royal College Of Art en staat daarbij onder supervisie van de Engelse kunstenaar Peter Blake. Vanaf 1967 geeft Dury zelf colleges en werkt als illustrator voor The Sunday Times in de vroege jaren zeventig.
In 1971 wordt Dury leadzanger van de band Kilburn & The High Roads, één van de eerste pubrock-bands. Hoewel de groep opent voor The Who en de twee albums van de groep gunstige kritieken ontvangen, beleeft de band nooit de gehoopte doorbraak. In 1974 formeert Ronan O'Rahilly, de baas van Radio Caroline, de band The Loving Awareness. 'Loving Awareness' is een 'product' dat O'Rahilly middels reclames op Caroline aan de man en vrouw probeert te brengen. Hij trekt John Turnbull en Mick Gallagher aan van de psychedelische rockband Skip Bifferty. Verder zijn drummer Charlie Charles en bassist Norman Watt-Roy van de partij. De laatste heeft in 1970 gespeeld bij Greatest Show On Earth. Loving Awareness maakt een album en valt in 1977 uiteen. Watt-Roy en Charles formeren in dat jaar een band met Ian Dury. Deze is net begonnen met liedjes schrijven met Chaz Jankel. Davey Payne maakt de bezetting compleet en de groep neemt een album op en stuurt dat rond naar platenmaatschappijen. Nul op het rekest. Naast het kantoor van de manager zit echter een nieuwe platenmaatschappij en Dury blijkt als een vis in het water te zijn bij dit label: Stiff. Dury toert vervolgens met Elvis Costello, Nick Lowe, Wreckless Eric en Larry Wallis als onderdeel van de 'Live Stiffs Tour'.
Onder leiding van de allereerste managers van Pink Floyd, Andrew King en Peter Jenner, vestigt Ian Dury & The Blockheads al snel een naam van een zogenaamde 'new wave'-band. 'Sex & Drugs & Rock & Roll' is het debuut van Dury met The Blockheads en de plaat maakt meteen een 'statement'. De BBC doet de plaat in de ban, maar New Musical Express kiest het uit als 'single van de week' en deze controverse zorgt ervoor dat de plaat het ook zonder de BBC uitstekend redt op de hitparade. In Nederland heeft Dury de grootste hits met 'Sex & Drugs & Rock & Roll' en 'Hit Me With Your Rhythm Stick', hoewel 'Wake Up' en 'Reasons To Be Cheerful part 3' nog altijd de hitparade halen. 'Wake Up' bereikt in Engeland de vijfde plek van de hitparade, maar dan als b-kant voor het meer populaire 'What A Waste'. De Nederlandse single heeft 'Wake Up' gekoppeld aan de naamgever van Dury's begeleidingsgroep: 'Blockheads'. Challey is een harde leerschool en ook de ervaringen die hier op volgen, zorgt voor Dury's rebelse voorkomen en het talent om de vinger op de zere plek te leggen. Door de polio is hij 'gehandicapt' en als 1981 wordt uitgeroepen tot 'gehandicapten-jaar' trapt Dury tegen het zere been met zijn hit 'Spasticus Autisticus'.
In 1996 wordt kanker geconstateerd bij Dury en hij ondergaat behandelingen. Toch wordt al snel duidelijk dat de ziekte zich heeft uitgebreid naar zijn lever en dat dit niet valt te genezen. Hij trouwt nog snel met zijn nieuwe vriendin. In 1998 vertelt Bob Geldof op radiozender XFM dat Dury is overleden, maar dat is niet waar en hij herstelt dit een uur later. In 1999 doet Dury mee op de comeback-plaat van Madness en, tegen advies van de medici in, onderneemt een laatste tournee. Alle data zijn onder voorbehoud, want zijn gezondheid gaat met rasse schreden achteruit. Op 6 februari 2000 doet Dury zijn laatste optreden en kan niet zonder hulp het podium op of af. Op 27 maart 2000 overlijdt hij op 57-jarige leeftijd. 'Eén van de weinige 'originals' in de Britse muziek', zegt een journalist van The Guardian. Er zijn zelden woorden aan het papier toevertrouwd door deze krant die meer de waarheid dragen dan deze.
Dury is op het laatst nog bezig aan een album, deze wordt na zijn dood voltooid door The Blockheads. Het is rond dezelfde tijd dat Johnny Cash ook al 'afscheid' aan het nemen is met zijn 'American Recordings', maar niets komt in de buurt van Dury's afscheidsalbum. Dat is gewoon dolle pret!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten