Week Spot: Jackie Moore

Hoewel de singles van Terri Bryant en The Para-Monts fiks duurder zijn dan de overige singles uit mijn Blauwe Bak, veroorzaakt dit duo niet de 'rust' in mijn soul-aankopen zoals Dorothy Morrison dit een jaar geleden deed. Nee, het zijn overige uitgaven die even voor gaan, ook al moet ik soms erg aantrekkelijke dingen weg klikken. Wat te denken van een veiling van mijn maat uit Chicago? Ik heb de ongelezen mail zó weg gekieperd. Daar naar kijken, zou je reinste sm zijn. Jörg heeft ook een mailing en daar ga ik nog wel iets uitzoeken, maar haal vervolgens ook een streep door het lijstje. Rarenorthernsoul inspireert me op enkele vlakken en ook moet ik hoognodig de laatste uitgaven van Alice Clark en The Valdons binnen halen. Het komt er voorlopig even niet van en de Blauwe Bak Top 40 over het 2e kwartaal staat op de tocht, maar je hoort mij niet klagen. Met de Week Spot heb ik immers keuze uit enkele tientallen en allemaal gekocht in dit jaar. Ik kies vandaag voor een plaatje uit mijn eerste Discogs-vangst van januari en een nummer dat een ware favoriet is gebleken: 'Here I Am' van Jackie Moore (1968).

De hovenier is gisterochtend langs geweest en heeft in een paar uurtjes tijd heel wat werk verzet. Het geeft me geestelijk ook meteen meer 'ruimte'. De uitgegroeide struik is weer een bescheiden 'bol' geworden, eentje is met wortel en al uitgegraven en afgevoerd en de rozenstruik is twee dode takken kwijt. Mijn vermoeden wordt andermaal bevestigd: De tegels zijn zó op het gras neergelegd. Alle tegels liften, gras verwijderen, geel zand erop en tegels terug zou de kortste klap zijn, maar dat kan ik voorlopig nog niet betalen. We kunnen weer even vooruit met de tuin! Vervolgens is de fiets van veertig euro, drie weken buiten de garantietermijn, in de rui en begin ik mezelf steeds vaker af te vragen waarom ik mezelf zo tekort doe. Gezien mijn fiets-enthousiasme en de kilometers die ik maak, hoor ik mezelf niet te verplaatsen op zo'n oude barrel. Bovendien mag ik graag vanuit het werk, zoals vanavond, even over Havelte fietsen. Ik moet dus ten allen tijden een goede fiets onder mijn achterwerk hebben. Gaan we deze maand eveneens aan werken.

Ik speel nog met het plan om over een maand een Top 40 te doen van de afgelopen drie maanden plus de platen uit de 'bubbling under' van de vorige editie, maar zeker weten doe ik het niet. Feit is wel dat ik nu ongeveer op tien titels zit en dat de benodigde dertig niet meer deze maand gaan komen of ik moet voor héél weinig tegen een hele bijzondere partij aan lopen. Een partij zoals die van Discogs in januari zou schitterend zijn: Allemaal 'toppertjes' van gemiddeld drie pond per stuk. Een fijne 'pietlut' als handelaar die een 'drill hole' als een minpunt ziet. Een 'drill hole' is een gaatje in het label dat toont dat de Amerikaanse plaat in een bulk naar Europa is verscheept en dat het hier niet voor de volle prijs verkocht mag worden. In het geval van Jackie Moore is het boren niet helemaal gelukt, de afdruk van de boor staat wel op het label. Over Jackie zélf is niet zo heel veel bekend. Er wordt aangenomen dat ze in 1946 is geboren in Jacksonville in Florida. Over haar jeugd en muzikale educatie is niets bekend, maar het zou me niks verbazen dat ze daar is begonnen waar menig soul-artiest is begonnen: Het kerkkoor. Ze werkt vanaf het begin van haar carrière met producent Dave Crawford. In 1968 maakt ze haar eerste single voor het Shout-label. 'Dear John' doet aanvankelijk helemaal niets, maar zal decennia later worden ontdekt door een groep dj's. Zelf geef ik echter de voorkeur aan de keerzijde van het plaatje: 'Here I Am' en dat mag deze week de Week Spot heten. Ook 'Loser Again' uit 1969 doet niets op de hitparade. Het is slechts een aanloop want koud aanbeland in het nieuwe decennium, doet Jackie Moore meteen van zich spreken: 'Precious Precious' bereikt een dertigste plek in de Billboard, nummer twaalf op de R&B en zeventig in Canada. De plaat gaat vaker dan een miljoen aantal keren over de toonbank en dat levert haar in maart 1971 een gouden plaat op.

Jackie Moore beschikt over een 'southern soul'-geluid en maakt dankbaar gebruik van de talenten van The Dixie Flyers, The Memphis Horns en Dr. John. In de jaren 1972 en 1973 neemt ze eveneens materiaal op in de Sigma Studios in Philadelphia. Bunny Sigler en Phil Hurtt schrijven 'Sweet Charlie Baby' voor haar en dit heeft iets meer een Phillysound-geluid. Jackie's debuutalbum stamt uit 1973 en draagt de naam van de grote hit, 'Sweet Charlie Baby', en verschijnt op Atlantic. In 1975 wisselt ze opnieuw van platenmaatschappij en zal dat eind jaren zeventig nog eens doen. Dat zal haar nog één hele grote hit opleveren: 'This Time Baby' bereikt in 1979 de top van de Amerikaanse Dance en wordt ook in Engeland een hit. Echt consistent is Jackie niet als hitmaakster, hoewel ze van 1970 tot en met 1983 vijftien R&B-hits heeft. De grootse is 'Make Me Feel Like A Woman' uit 1975. Haar laatste album stamt uit 1980, wel maakt ze in 1991 en 1992 een paar singles waaronder eentje met Timmy Thomas. Het beste uit de Atlantic-periode is sinds Nieuwjaarsdag nog opnieuw verschenen op een cd. Dat die dingen nog bestaan?

Allmusic-biografen zijn altijd eerlijk. Een niet-te-pruimen comeback-album is een niet-te-pruimen comeback-album en dus niet je volgende miskoop omdat Allmusic het de lucht in heeft geprezen. In geval van Jackie Moore moet de biograaf erkennen 'dat er eigenlijk niets wereldschokkends is aan de vertoning van Jackie Moore'. Hij roemt haar vanwege het rauwe 'southern' geluid uit het begin van haar loopbaan, maar vooral sinds 'Sweet Charlie Baby' klinkt het meer gepolijst en in de late jaren zeventig is het één pot nat in vergelijking met de overige disco. 'Here I Am' staat daar geheel los van, dit ademt het diepe zuiden en klinkt desondanks erg fris voor de leeftijd van de plaat. Dit is precies 'het toontje' dat ik zo kan waarderen de laatste tijd...