Eind 1996 en begin 1997 vertoef ik enige tijd 'in de Here' en breid ik mijn cd-collectie uit met het fenomeen 'gospel'. Toch moet ik niet teveel hebben van de 'traditionele' gospel en neig ik al snel naar alternatieve pop- en rockbands met een christelijke identiteit. Eén vriend uit die tijd probeert het nog eens met The Five Blind Boys Of Alabama. Het is het begin van mijn tijd bij de Popkelder en Jan brengt me daar Captain Beefheart en Tom Waits bij. Five Blind Boys zou perfect in dat rijtje hebben gepast, maar toch laat ik het niet toe. In 2002 keer ik de kerk andermaal de rug toe en nu definitief, inclusief uitschrijving. Ruim tien jaar lang nemen mijn tenen een krommende houding aan bij het horen van een gospel. Dan moet ik erbij zeggen dat ik het lot tart door avond aan avond naar de 'late night show' van de EO te luisteren. Het is de nota bene de VPRO dat mijn oren héél even opent voor de gospel. Vervolgens duurt het tot 2013 eer ik Greg Belson leer kennen en zijn Youtube-kanaal met obscure gospel-platen. Vandaag presenteer ik jullie het beste uit twee werelden als de Week Spot voor deze week: Gospel uit Chicago! 'I've Gone Too Far' van The Salem Travelers (1971).
Het is de memorabele veiling van een paar weken geleden. 'Come Go With Me' van The Para-Monts is de hoofdprijs en buiten een enkele 'crossover'-plaat na (een zeer matige pop-single van Myrna March) is het vooral gospel dat de klok slaat. Ik haal Gospel Nikias, tot mijn eigen verbazing, voor erg weinig binnen. Okay, we hebben het niet over een handjevol dubbeltjes of dollars, maar er zijn veilingresultaten bekend van mindere exemplaren die het driedubbele hebben opgebracht. Op een vreemde manier ben ik ook erg nerveus bij een single van The Salem Travelers Of Chicago, zoals het label vermeldt. Volgens de dealer is het andermaal een 'private pressing' en datzelfde verhaal hing het ook al op bij The Voices For Christ, toch zijn beide platen uitgebracht op het One Way-label. Dat dit een lokale maatschappij is met, naar verwachting, een beperkte oplage, is een aardig gegeven, maar dat maakt het niet tot een 'private pressing'. De veiling van 'Heaven Is My Goal/ Children Of The Spirit' is erg spannend en even lijkt het erop alsof ik de plaat ga verliezen in de laatste seconden. Bij wijze van 'troost' zoek ik even op de groepsnaam op Ebay en zie dan 'I've Gone Too Far' voor een héle leuke 'nu kopen'-prijs bij een oude bekende met een nieuwe naam. Als de koop is gesloten, keer ik terug naar de veiling in Chicago en ontdek dan dat ik ook de One Way-single van The Salem Travelers heb gewonnen.
Ik heb al vaker geschreven dat ik eigenlijk een hekel heb aan de term 'crossover'. Dat wil zeggen: Het gebruik van de term als in 'crossover-soul'. Het zegt namelijk niks over de muziekstijl, alleen maar over het feit dat het zowel op de rhythm & blues-hitparade als de 'algemene' hitparade heeft gestaan. Dezelfde 'crossover' zie je ook in de country en eveneens in de gospel. In de laatste hoek behelst de 'crossover' vaak groepen en artiesten die zowel geestelijk als seculier repertoire op plaat uitbrengen en met beide succes hebben. Het is immers een vorm van evangeliseren: Eerst het publiek winnen met iets algemeens en vervolgens hen de boodschap van de Here God brengen. Er zijn in de loop der jaren nogal wat groepen en artiesten die het beide doen en daardoor bekend zijn geworden. Om dichtbij huis te blijven in Chicago: The Impressions is hiervan een uitstekend voorbeeld. 'Amen' en 'People Get Ready' passeren hier de revue tussen 'Can't Satisfy' en 'We're Rolling On'. The Mighty Clouds Of Joy heeft lange tijd dezelfde cult-status als The Salem Travelers, maar dat tekent in 1975 bij ABC en scoort een hit met 'Mighty Cloud Of Joy'. The Salem Travelers blijft 'underground', ook al staat die term in schril contrast met de christelijke identiteit.
Zoals het gospel betaamt, is het verschrikkelijk slecht gedocumenteerd. Lezen de liefhebbers dan alleen maar de Bijbel? De informatie die me wordt aangereikt, is... via een Youtube-kanaal. 'Learn about the Salem Travelers', heet het filmpje en het is eentje uit een serie met de belangrijkste gospelgroepen uit Amerika. Zanger Robert Dixon vertelt in minder dan drie minuten het verhaal van de groep, terwijl op de achtergrond de groep een deuntje speelt in de 'Jubilee Showcase' van omstreeks 1970. Singles-database '45cat' geeft de meest uitgebreide discografie weer van de groep. Dit begint in 1964 met de allereerste 'release' op Ha-Lo, dat ten tijde van de derde single al gedoopt is tot Halo. Nummer zeven is in 1965 voor The Gospel Ambassadors en daar worden de laatste etiketten van Ha-Lo gebruikt. Halo is een onderdeel van One-Derful! Records. M-Pac! is een onderdeel dat ons onder andere 'New Girl' of 'Spring Song' van The Accents brengt en The Salem Travelers maakt eveneens twee singles voor dat label. In 1968 wisselt het van maatschappij en komt het uit bij Checker. In 1968 is dat, als ik het goed heb, nog een algemeen label, maar ten tijde van onze Week Spot heet het 'Checker Sermons And Spirituals' en staat het in dienst van het 'Grote Nieuws'. 'Tell It Like It Is' (1969) is bijna een hit naar aanleiding van de moord op Dr. King, waarmee The Salem Travelers verschillende malen heeft opgetreden. In 1970 ziet 'Children Gone Astray' het levenslicht, het tweede album van The Salem Travelers. Daarop staat ook 'I've Gone Too Far' dat in 1971 als single wordt uitgebracht. Na 'Don't Disappoint The Lord' (1973) eindit de samenwerking met Checker.
In 1976 verschijnt 'Heaven Is My Goal' op het One Way-label, vier jaar later gevolgd door 'The Man Lifted Me' en een elpee op het Creed-label. The Salem Travelers is gekend als een van de best bewaarde geheimen in de gospel van Chicago. De Youtube-kennismaking van drie minuten laat horen hóe perfect de harmonieën van de heren op elkaar aansluiten. En onze Week Spot? Als ik zou weten dat de groep zondagochtend in de plaatselijke kerk optreed, ga ik zaterdagavond vroeg slapen en zet ik mijn wekker.
Morgen zo gezegd geen bericht, donderdag en vrijdag haal ik de schade in!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten