Op het gebied van de soul-hobby mag april een rustige maand worden genoemd. Buiten enkele 'laatkomers' en een stapel bootlegs is het deze maand niet gekomen. Wat betreft de 'pop' zit het deze maand goed. 'De Tafel' geeft een nieuwe impuls aan mijn platen verzamelen: Ik vind vrijwel iedere week titels die ik nog steeds niet in de bakken heb staan en die daar toch thuis horen, uiteraard voor hele mooie bedragen in vergelijking met de prijzige soul-platen uit Engeland en Amerika. Als ik naar het vakje van Bart kijk, dan hou ik mijn hart vast... De ene na de andere pracht-single op CBS van omstreeks 1970. Zou het dan zomaar kunnen gebeuren dat ik hier binnenkort de originele 'Come To The Sabbath' van Black Widow tegenkom? We zullen zien. De buurman heeft ook een vracht singles neergezet. De meeste zitten op een euro per stuk en dat is geen gekke prijs. Het valt me op dat de prijs-stickers een groene viltstift-streep hebben en dat betekent aan de kassa extra korting: Die platen gaan voor de halve prijs en opeens zijn ze 50 cent per stuk. Ik denk dat ik daar binnenkort nog even in ga lopen graaien, want voor vijftig cent ligt er nog wel mooi spul tussen. Hierbij de vangst van vanmiddag.
* Blood Sweat & Tears- You've Made Me So Very Happy (NL, CBS, 1969)
Het is echt even wennen als ik deze op zet. Ik ben de afgelopen jaren zó gewend geraakt aan de originele versie van Brenda Holloway dat ik bijna ben vergeten hoe briljant deze cover is. Toch heeft CBS in de brug even de schaar in de hand genomen, want daar mis ik een klein stukje. Ik leer dit nummer van Blood Sweat & Tears kennen in de begin jaren negentig. Ik heb vlagen van de band gehoord in het, vaker hier genoemde, NCRV-programma 'Elpee Pop Special'. De compact disc is nog maar net 'algemeen' geworden als CBS een serie wenskaarten op de markt brengt: Deze bevatten een 3"-cd-single met daarop een 'boodschap'. De boodschap van deze bewuste kaart is 'You've Made Me So Very Happy' en het cd-tje bevat dit en 'Spinning Wheel' van Blood Sweat & Tears. Ik heb hem helemaal grijs gedraaid. Op het gebied van de singles blijft 'Hi De Ho' ruim twintig jaar de enige single van de groep in mijn verzameling, maar deze 'Happy' mag er zijn! Prachtige staat met dito fotohoes voor slechts een euro. Is het dan toch waar wat een collega-verzamelaar een paar weken geleden schreef? 'Een goede platenverzameling hoeft niet duur te zijn en daarbij kun je heruitgaven en bootlegs ontwijken'. Zelf heb ik daar een kanttekening bij, maar in geval van 'De Tafel' is het de waarheid als een koe.
* BZN- Barber's Rock (NL, Negram, 1973)
Ja... ik ben wel kritischer geworden ten opzichte van een paar jaar geleden. Zo'n bak met singles voor vijftig cent zou ik tien jaar geleden nog hebben geplunderd, nu loop ik niet voor alles meer warm. Voor vroege BZN heb ik echter een zwak en dat wordt met deze single geheel beloond. BZN rockt hier nog dat het een lieve lust is. Jan Keizer zit nog gewoon achter het drumstel en Anny Schilder is nog in geen velden of wegen te bekennen. Hoewel de groep anno 1974 een fraai bestaan kent dankzij optredens voor Defensie, wil het op de hitparade niet echt vlotten. BZN is een middenmoter totdat het in 1976 een jubileum-single met een iets ander geluid uitbrengt. 'Barber's Rock' is vooral een erg grappige plaat. Rossini wordt heerlijk op de hak genomen en de heren laten horen over een uitstekende instrumentbeheersing te beschikken. Zo strak als menig ding van Status Quo!
* The Edwin Hawkins Singers- Oh Happy Day (NL, Pavilion, 1969)
En nu valt het me dan ook voor het eerst op... de leadzang wordt toegeschreven aan Dorothy Combs Morrison. Goh, is het al bijna een jaar geleden dat ik die 'hele dure' heb gekocht van Dorothy Morrison? Ja, dat kan na Terri Bryant tussen aanhalingstekens. De single van Dorothy Morrison is echter zo'n aderlating dat het in die maanden mijn platen verzamelen even helemaal plat legt. Ik geloof dat ik deze van The Edwin Hawkins Singers nog niet had of dat die in een hele slechte staat is. Deze kan ermee door. Met fotohoes en het vinyl oogt goed, maar in het refrein en de overige dynamische stukken klinkt het niet overal even koosjer. Voor vijftig cent staat die goed in de jaren zestig-bak, want deze komt uiteraard niet tussen mijn gospel-platen te staan...
* Little Richard- EP Here's Little Richard (België, Moonglow, 1957)
Ik val van de ene in de andere verbazing. Opeens hou ik een originele Little Richard-EP in handen! Mét het fotohoesje en in een redelijke staat. Dat laatste heeft dan vooral te maken met een lichte ruis over de plaat, maar dat is voor mij acceptabel voor een EP van bijna 58 jaar oud. Eén euro en vijftig cent. Ook al zou ik niks met Little Richard hebben, dan zou zo'n plaat mooi ingelijst kunnen worden. Toch heb je voor die prijs een paar knallers van Penniman: 'Slippin' And Slidin', 'Oh Why?', 'Ready Teddy' en 'Baby'. Dit is het tweede deel uit een Amerikaanse serie van drie. Een langspeelplaat is in 1957 nog bijna onbetaalbaar, vandaar dat de platenmaatschappij dan liever drie EP's uitbrengt. Ten opzichte van de elpee mis je na deze drie EP's twee nummers of daaromtrent, maar daar is mee te leven?
* The New-Yorkers- Lovely Peter (NL, Peter Stuyvesant, plm. 1976)
Eigenlijk weet ik bij de aanblik van het hoesje wel dat het helemaal niks gaat worden, maar als de euro opeens vijftig cent blijkt te worden, móet ik gewoon wel gokken. Misschien is het dan toch de fascinatie waarmee ik het blog volg van 'Lord Of The Boot Sale', een Engelse verzamelaar die middels rommelmarkten en kringloopwinkels louter obscuur en onbekend werk koopt: Van reclame-platen middels geestelijk en fanfare naar 'eendagsvliegen' uit de popmuziek. Als hij het bij voorbaat niet kent, zit het in zijn boodschappentas. 'Lovely Peter' is een reclame-plaatje voor Peter Stuyvesant-sigaretten. Het is een knullig dixieland-orkestje met een dameskoortje. Als iemand meer weet over deze plaat (en vooral het exacte verschijningsjaar), laat het me dan even weten. Discogs noemt de single wel, maar geen details over wanneer dit ding is uitgebracht.
* Redbone- Poison Ivy (NL, Epic, 1973)
Ik ben al een paar weken 'sterk'. 'De Tafel' heeft een 'exotische' 'Fais-Do' liggen. Ik denk zelf het eerste aan een Belgische persing met fotohoes, maar ik heb de single al zó vaak met Nederlandse fotohoes dat ik sterk moet blijven. Deze 'Poison Ivy' ontbreekt nog in mijn collectie en is zeer welkom. Op het gebied van de hits ontbreekt alleen 'Maggie' nog?
* Vicki Sue Robinson- Turn The Beat Around (Frankrijk, RCA Victor, 1976)
Exact elf maanden geleden nog gekocht bij de kringloopwinkel in Ruinerwold, alleen blijkt die zo krom als een hoepel te zijn. Deze is helemaal vlak en klinkt super! Voor in de reserve-Blauwe Bak, want dit nummer is sinds een jaar bezig aan een opmars in de meer progressieve Northern Soul-hoek. Het schijnt dat de single niet heel hoog heeft gescoord in Engeland en daar is het dus net genoeg 'underground' om in de Modern Soul-beweging te mogen.
* Lisa Stansfield- All Around The World (Duitsland, Arista, 1989)
Jarenlang heb ik deze plaat niet kunnen uitstaan. Toch heeft dat weinig te maken met de kwaliteit van de single, maar heeft het alles van doen met de tijd waarin het een hit is. Misschien dat 'Het zilveren goud' het wel duidelijk maakt: Voor een vijftienjarige ben ik ondergedompeld in 'de oudheid'. Ik koop singles die hits zijn geweest vóór mijn geboorte. Plaatjes uit de hitparade zijn klanken van de 'koude' wereld die ik met de klanken van The Moody Blues en Creedence Clearwater Revival probeer te ontvluchten. De liefde voor 'All Around The World' houdt verband met een weekend in 2008 dat ik ooit als 'legendarisch' heb bestempeld, maar waarvan me nu de tenen krom gaan staan. Er komt flink wat alcohol voorbij in dat weekend en ook een paar andere dingen die God heeft verboden. Dat weekend zorgt er overigens wel voor dat ik serieus ga luisteren naar Lisa Stansfield en ontdek wat voor prachtige plaat ik eigenlijk heb gemist.
* Joe Walsh- Life's Been Good (NL, Asylum, 1978)
Ik ken het nummer het beste van Arrow Classic Rock, de tijd dat ik vaak naar die zender luister. 'Life's Been Good' is dan zo'n plaat die geregeld op zondag voorbij komt. Dat is de enige dag dat Arrow niet aan nieuws-bulletins doet. Als je halverwege een plaat drie korte piepjes hoort, is dat het tijdsignaal van het hele uur. Op oudejaarsdag 2013 heb ik een jaar Soul-xotica besloten met deze single, sinds vanmiddag heb ik het dan eindelijk op single. Ja... op single. Ook hier is flink in geknipt, maar er blijft nog altijd vier minuten en veertig seconden over, dus dat heeft erger kunnen treffen. Misschien is deze plaat wel de meest ultieme om een maandje platen verzamelen mee af te sluiten...
Overigens ga ik zaterdagavond de meeste van de singles van 'De Tafel' draaien in 'The Vinyl Countdown'. Jullie zijn van harte welkom op Wolfman Radio, dat is vanaf elf uur 'onze' tijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten