De fiets, deel 3. Omdat er twee mensen ziek zijn in de postbezorging, heb ik gisteren aangeboden om vandaag mee te helpen. Het oorspronkelijke idee is om alleen 's ochtends te werken en dan 's middags de fiets te halen en te genieten van het fraaie weer. Welnu, dat laatste is niet aan de orde geweest. Ik vind het waterkoud ondanks dat ik nog behoorlijk ben gekleed. Bij de fiets is na publicatie van de berichten van gisteren even wat twijfel toegeslagen. Ik heb al langere tijd enorm veel zin in een ligfiets voor erbij. Ik heb gisteravond twee zien staan: Beide van betrouwbare adressen en voor een prijs die in het budget past. De ene is al afgevallen. Ik denk dat het fenomeen sowieso al wennen is, dus laat me in dat geval 'instappen' met een bovenstuur. Die andere is een onderstuur, maar wel met een 'recht' stuur. Naar rechts sturen is naar rechts fietsen en niet andersom, zoals bij de meeste ligfietsen met onderstuur. Toch denk ik dat ik het plan moet laten varen en toch maar voor de toerfiets moet gaan die ik op het oog heb. Ik ben er vandaag niet meer aan toegekomen. Ik word zonder plattegrond het centrum van Meppel ingestuurd en, ik moet zeggen, ik ben best een beetje trots op mezelf. De poststukken die ik niet ben kwijtgeraakt, zijn ook écht onvindbaar volgens collega's. Morgen maar weer! Dan ga ik nu Raddraaien uit de Blauwe Bak. De elfde single uit de eerste reserve-bak. De gelukkige is 'The Soul Drummers' van Ray Barretto (1969).
De single is bijna negen jaar niet uit de bak geweest waar deze nu in zit. Dat klinkt weinig opbeurend, maar toch is het waar. De eerste reserve-Blauwe Bak is namelijk het blauwe huishoudmandje waarmee het soul-verzamelen is begonnen. 'The Soul Drummers' stamt eveneens uit de begintijd daarvan. Logisch! Ooit was het een pronkstukje in mijn koffers en meende dat ik de man was met deze in mijn Northern Soul-koffer. Nee, ik ga niet vertellen wat er op dat moment nog meer zit in die Blauwe Bak, maar het is hilarisch. Toch heeft het 'Latin-hoekje' een speciaal plekje ingenomen bij live-sets en daardoor staat deze vreemde eend nog altijd in de Blauwe Bak. Evenals 'Ella Fue' van Fania All Stars en 'Latin Dance' van Massada, hoewel 'Quiet Village' van Martin Denny al tijden weer in de 'gewone' jaren zestig-bak staat.
Het gezin Barreto verruilt in de vroege jaren twintig Puerto Rico voor New York. In 1929 bevalt moeder Barreto van een zoon. Toch wordt er een fout gemaakt bij het opstellen van het geboortecertificaat. Daar wordt Ray's achternaam gespeld als 'Barretto' en dergelijke fouten zijn niet meer te herstellen. Hij groeit op in Spanish Harlem, maar het is vooral de muzieksmaak van zijn moeder die hem op het spoor zet. Zij luistert graag naar jazzmuzikanten als DUke Ellington en Count Basie. In 1946 moet Ray het leger in en wordt gestationeerd in Duitsland. De ontmoeting met de Belgische vibrafonist Fats Sadi is cruciaal en vooral als hij 'Manteca' hoort van Dizzy Gillespie met de Cubaanse percussionist Chano Pozo, is zijn toekomst op slag duidelijk. Hij komt in 1949 thuis in New York en krikt binnen onafzienbare tijd zijn conga-spel op. Ray doet mee in tal van jamsessies en op een zekere avond is ook Charlie Parker aanwezig. Deze nodigt Barretto uit om hem te vergezellen. Daarop volgen uitnodigingen van José Curbelo en Tito Puente. Het is aan Barretto te danken dat binnen een bestek van een paar jaar de conga-drummer 'hot property' wordt in de jazzwereld.
In 1960 is Barretto kind-aan-huis bij labels als Prestige, Blue Note en Riverside. Daarnaast speelt hij mee op platen van Herbie Mann. New York is het episch centrum geworden van de Latin en in 1961 springt Barretto in op de populaire 'pachanga'-stijl met het nummer 'El Watusi'. Het is een grote hit en zet hem op de kaart als een vooraanstaand salsa-muzikant. Zelf is hij bescheiden en met name in de vroege jaren zeventig zal hij de salsa even helemaal vaarwel zeggen. In 1967 tekent hij bij Fania en debuteert in 1968 met het album 'Acid', waarop hij soul door Latin heen schudt. Van dit album komen ook de twee singles die matig populair zijn in Nederland: 'The Soul Drummers' en 'A Deeper Shade Of Soul'. Die laatste kom ik straks even op terug.
Als in 1973 zijn bandleden massaal opstappen om over te gaan naar Típica 73, een internationaal salsa-gezelschap, heeft Barretto het helemaal gehad. Hij keert de salsa even de rug toe en gaat weer bezig in de jazz. Hoewel... hij blijft betrokken bij het werk van Fania All Stars en doet sessiewerk voor onder andere Rolling Stones en Bee Gees. In 1990 valt Barretto in de prijzen als hij een Grammy ontvangt voor zijn album 'Ritmo En El Corazón', de eerste onderscheiding in zijn lange loopbaan. Celia Cruz is de zangeres op dat album. Later is hij nog lid van The Latin Legends Of Fania', een 'supergroep'. In 1999 wordt hij bijgezet in de internationale Latin Music Hall Of Fame. Op 17 februari 2006 overlijdt Barretto in New Jersey.
Ook ik leer 'A Deeper Shade Of Soul' kennen door de samples in het gelijknamige nummer van Urban Dance Squad. Ik heb zelf in 2006 nog geen beschikking over internet, daarvoor ben ik afhankelijk van de openingstijden van De Buze. Op woensdagavond zie ik de single staan op Marktplaats en zet, voor mijn doen in 2006, enorm hoog in: Vijftien euro. De eerstvolgende keer dat ik wéér op het wereldwijde rag ben, is de volgende vrijdagavond. Mijn mailbox zit vol met reacties van de verkoper. Waar blijf ik toch? Geen reactie na 24 uur? Dan zet ik hem weer terug op Marktplaats. Ik word even ontzettend giftig en schrijf haar dat ze de single in een deel van het lichaam mag stoppen, waar je normaal gesproken beter geen platen kunt bewaren. Lucht dat op? Nee, want daarmee heb ik de single niet en... ik ben hem ook nooit weer tegengekomen. Vijftien euro voor de Pink Elephant in nieuwstaat en met fotohoes is een koopje! Een paar weken later zie ik 'The Soul Drummers' op hetzelfde Marktplaats. Zó kan het ook... De handelaar is nog altijd actief, 'Ha-Vo' uit Leeuwarden, en dit is een zeer vriendelijk contact en een prachtige single als bonus. In Nederland verschijnt 'The Soul Drummers' eerst op London, waarna Pink Elephant de distributie overneemt. De b-kant, 'Mercy Mercy Baby', is 'The Soul Drummers' maar dan nét even anders en is ook een favoriet geworden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten