Ik ben gisteren even van plan geweest een Schijf van 5 verjaardagen te doen, dit naar aanleiding van een telefoongesprek. ,,Je viert al jaren niet meer je verjaardag...". De gedachten dwalen even af naar mijn achtentwintigste verjaardag. De enige verjaardag die ik op de Rembrandtstraat heb gevierd en tevens ook de laatste waarbij ik familie heb uitgenodigd. De jaren ervoor zat ik bij Harry en Jan in de kost en toen heb ik ze ook gevierd. De verjaardag in 2003 is nog een hele operatie, want ik heb mijn ouders uitgenodigd en een chaoot ben ik altijd geweest en zal ik ook altijd blijven? Ik ben de hele maandag druk in het spier om de woonkamer 'toonbaar' te maken. Gelukkig hoeven ze niet naar de slaapkamer die erachter ligt, want daar heb ik veel van 'de troep' naar toe geschoven. Een dag later hap ik de laatste oranje-tompoucen weg en maak ik me op voor een concert. Een concert dat een diepe indruk zal achterlaten en dat mijn volgende 48 uur zal bepalen, maar dat ook even snel weer wegebt als dat het is gekomen.
Ik ben in november 2002 eens in Leeuwarden bij King Kong. Het is, volgens mij, de tijd dat ik even meer met cd's bezig ben dan met de vertrouwde vinylplaat. Ik kan me niet meer herinneren wat ik daar heb gekocht. ,,Jij woont toch in Steenwijk?", vraagt de eigenaar van King Kong plotseling. De man getuigt van een olifantengeheugen, want zo vaak kom ik niet bij hem in de zaak. ,,Dan woon je vlakbij de Witte Paarden. Wist je dat daar regelmatig de crème de la crème van de alternatieve Americana optreedt?". Nee, dat is absoluut nieuws voor mij. Niet dat ik héél thuis ben in de Americana, maar ik heb het nooit gelezen of gehoord. Let wel: Dit is de tijd dat ik nog geen 'nee-nee'-sticker op de deur heb en dus iedere dinsdag door het plaatselijke huis-aan-huiskrantje blader. Ik kom regelmatig bij concerten in De Buze, maar ook daar zie ik nooit een poster hangen van de Witte Paarden. Nee, dit is nieuws voor mij.
Het is inmiddels in het voorjaar dat ik op een zondagmiddag zin heb om een eindje te wandelen. Natuurlijk met de koptelefoon op en er staat me iets van bij dat het deze middag de walkman-met-cassette is. Eerst een stuk langs Het Diep en dan schuin over richting Thij en over Tuk weer terug naar Steenwijk. In Tuk steek ik natuurlijk even aan bij De Karre en daar zie ik de poster hangen. Het suggereert al dat het 'de laatste keer' kan zijn, vandaar dat de entreeprijs héél laag wordt gehouden. Het concert vindt plaats op Koninginnenacht in café De Witte Paarden en is van het duo Johnny Irion en Sarah Lee Guthrie. Bij de laatste wordt meteen verklapt dat het de dochter is van Arlo Guthrie en daarmee de enige 'wettige' kleindochter van de legendarische Woody Guthrie. Hier heb ik wel oren naar en ik noteer de datum in mijn agenda.
De toestand van mijn fiets? Niet zo heel goed, geloof ik. Ik heb de fiets pas in begin 2004 in de renovatie gedaan en toen had ik hem in anderhalf jaar niet tot nauwelijks gebruikt. Maar... een wandelingetje naar Witte Paarden draai ik nog steeds mijn hand niet voor om en dus ga ik per benenwagen. Bij De Karre oogt het al flink druk, daar hebben ze de traditionele 'talentenjacht'. Twee jaar geleden heb ik daar de regenwormen uit de grond 'geboerd' met mijn vertolking van 'Green Green Grass Of Home' van Tom Jones. Nee, ik heb niet gewonnen, maar krijg wel een heel mooi compliment van stadstroubadour Gerard Buisman vanwege mijn Engelse accent. De aanblik van De Karre en deze van Witte Paarden is een schril contrast. Ik blijk één van de drie betalende bezoekers te zijn. Als dank voor de entree en de genomen moeite krijg ik van de kroegbaas twee cd's. Hij zegt dan ook dat hij er 'helemaal klaar mee is' en daar is geen woord Frans bij. Nauwelijks een paar weken later staat het café te koop.
Het concert is eentje van de categorie 'kippenvel'. De intieme sfeer en het feit dat de kleindochter van Woody Guthrie een héle gezellige meid blijkt te zijn, dragen daar zeker aan bij. Ze leert me dat 'Alice's Restaurant' van Arlo Guthrie tijdens 'Thanksgiving' op bepaalde radiostations ieder uur wordt gedraaid. De volledige versie van twintig minuten, wel te verstaan! Ook vertelt ze van de jaarlijkse picknick met kinderen van Woody. Woody heeft in ieder stadje zijn schatje en hoewel Arlo Guthrie de enige is met zijn vrouw, heeft hij in totaal zo'n zestig kinderen. Muzikaal trekt het me terug naar de intieme folk-concerten die ik in de jaren negentig in Sneek heb gezien. Ik verlaat de Witte Paarden in een melancholieke stemming die me 48 uur in de ban zal houden. Dat is niet helemaal nieuw, want soms gebeurt het nog wel eens met een concert. Daarbij herinner ik dan met name het optreden van Thee Silver Mt. Zion in 2010 in Groningen.
Ik ontwaak 's middags op Koninginnedag met een fikse kater, maar nog steeds met dezelfde melancholie. Ik zoek wat platen bij elkaar en neem vervolgens een minidisc-schijfje op dat ik later nog eens dunnetjes zal overdoen middels een cassette. De sfeer is akoestisch, 'rootsy' en beetjes folk en jazz ter afwisseling. Er is gesproken over het aanstaande optreden van Johnny en Sarah Lee in Assen. Dat is morgen. Omdat dit het laatste jaar is dat ik het straatmagazine mag verkopen, wil ik morgen een flinke slag slaan met de nieuwste editie en morgenavond per bus naar Assen gaan. Ik stel in Leeuwarden zelfs voor om in Assen te gaan verkopen, maar dat wordt me ten strengste verboden. De handel gaat niet volgens wens, want ik heb mijn residentie vooral in Dokkum en Leeuwarden 'wil' niet van mij kopen. Hoewel het pijn doet, moet ik Assen uit het hoofd zetten. Terwijl Johnny en Sarah Lee mooie muziek voortbrengen in Assen, zit ik weer thuis in Steenwijk. Het weekend daarop heb ik alweer andere drukte en de liefde voor 'kuntrie' verdwijnt alweer snel.
Ik ben later goed bevriend geraakt met de toenmalige eigenaar van De Witte Paarden. Hij heeft het in dat seizoen meerdere malen geprobeerd: Het aantrekken van grote namen uit de Americana, maar bij ieder optreden moet hij zelf geld bij leggen. De Witte Paarden is daarna nog enkele malen van eigenaar verwisseld. Het is rond 2008 een wok-restaurant geweest, maar het staat inmiddels alweer een paar jaar leeg. Tot de aanleg van de A32 is De Witte Paarden een wegrestaurant, gelegen aan de doorgaande weg van Heerenveen naar Zwolle. Rond 1970 is dit hét uitgaanscentrum van het noorden van Nederland. The Cats treedt vrijwel overal op, maar... als de Volendamse band in De Witte Paarden optreedt, is het afgeladen! De ansichtkaart boven dit bericht toont De Witte Paarden in de glorietijd, de midden jaren zestig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten