Raddraaien: Mr. Big

'Raddraaien' is 'in' voor een feestje, zo blijkt. Natuurlijk is het altijd fijn om over The Moody Blues te mogen schrijven en die eer heb ik gisteravond gehad. Nu zou ik gaan schrijven over de tweede single in de tiende jaren zeventig-bak, maar moet dan toch even iets anders verzinnen. De tweede single is namelijk 'Isn't Life Strange' van... The Moody Blues. In de volgende aflevering zou ik de vijfentwintigste uit een andere jaren zeventig-bak moeten hebben en dat heb ik nu even omgedraaid. Met als resultaat dat ik me even mag verdiepen in een mysterieus plaatje uit de jaren zeventig die ik indertijd heb gekocht met 'die andere band' in het achterhoofd. Dit is in begin 1992 als 'To Be With You' een forse hit is voor een Amerikaanse band, maar vandaag ga ik het hebben over de Engelse naamgenoot. De Raddraaier van vandaag is: 'Zambia' van Mr. Big (1975).

Het is leuk hoe dingen samenkomen. Nu had ik het donderdag over de platenhandel van Bart en hoe ik hem in juni 2012 eens thuis heb opgezocht. Ik geloof niet dat het echt zijn manier van verzamelen is, maar hij vertelde me toen wel dat hij iets had met 'onbekende naamgenoten'. Ik scoor die avond bijvoorbeeld 'Love Diet' van The Imagination. Niet te verwarren met de Engelse groep van 'Just An Illusion', bij thuiskomst blijkt deze single een bommetje duiten waard te zijn. Als ik ontdek dat het zijn handel is bij 'De Tafel' is het opeens heel erg logisch. Hij heeft een single staan van Therapy. Zonder vraagteken en niet bepaald een Ierse alternatieve rockband op het fotohoesje. In dat kader heb ik nog eens een single gekocht van Europe, als ik me niet vergis heeft dat een connectie met Kayak. In de late jaren tachtig en begin jaren negentig zijn er twee rockbands die voor nogal wat verwarring zorgen.

Dan noem ik als eerste The Scorpions. Ik kan me nog een 'Playbackshow' op televisie herinneren waar een kind 'Hello Josephine' nadoet terwijl hij is uitgedost als de zanger van de Duitse band ten tijde van 'Still Loving You'. De geschiedenis van beide groepen werkt ook niet mee, want de Duitse Scorpions wordt reeds in de midden jaren zestig opgericht. 'Hello Josephine' zou dus van de latere hardrockband kunnen zijn? The Scorpions van 'Hello Josephine' blijkt een groepje Engelsen dat vooral populair is in Duitsland en Nederland. Beide bands hebben dus alleen de naam gemeen. Een paar jaar later maakt de wereld kennis met 'To Be With You' van Mr. Big. Het 'Hitdossier' vermeldt een Mr. Big dat in 1977 een hit heeft gehad met 'Romeo'. Wie de leeftijd van de Amerikanen in ogenschouw neemt, komt al snel tot de conclusie dat die niet vijftien jaar eerder al een hit kunnen hebben gehad. Om nog meer verwarring te zaaien: Van 1990 tot en met 1998 is de 'oude' Engelse band eveneens weer actief. Ik verlaat nu echter snel het pad van 'To Be With You' en richt mijn vizier op de Engelse groep.

In de late jaren zestig formeert Jeff Dicken de groep Burnt Oak. Dat speelt reeds een paar jaar als het in 1972 een optreden krijgt in de legendarische Marquee Club. De manager besluit eigenhandig de band anders te afficheren en tot hun ontsteltenis zien de leden van Burnt Oak de avond aangekondigd als Mr. Big. De manager blijkt onvermurwbaar en het feest moet doorgaan. Na dit optreden vinden de mannen het wel best en de groep gaat vanaf dat moment als Mr. Big door het leven. In 1974 krijgt Mr. Big eerst een contract bij Epic. Het maakt drie singles die geen van allen succesvol zijn, maar Mr. Big tot tweemaal toe op de buis brengt. In 1975 wisselt de groep van manager en krijgt Bob Hirschman het stokje overgedragen. Hirschman is eveneens manager van Mott The Hoople en weet een contract los te peuteren bij EMI. Mr. Big mag een album opnemen. 'Sweet Silence' brengt de groep niet alleen vaker op televisie, bovendien mag het de avond openen voor Queen tijdens hun 'A Night At The Opera'-tournee.

Hoewel Mr. Big geregeld nieuw werk uitbrengt, moet de groep het vooral hebben van haar live-optredens. In 1976 is het de 'headliner' tijdens een eigen tournee door Engeland, maar als The Sweet op rondreis gaat door Europa, is Mr. Big op het podium te vinden als voorprogramma. Denemarken en Nederland zijn de eerste landen buiten Engeland waar Mr. Big op televisie voorbij komt. Clive Davis tekent de groep in 1976 voor zijn Arista-label en het is daarmee de eerste Engelse band in zijn stal. Mr. Big neemt haar tweede album, 'Mr. Big' getiteld, op in Amerika. In de eerste maanden van 1977 onderneemt Mr. Big een grootscheepse tournee door Amerika met Tom Petty, Journey, Kansas en The Runaways. Op het zelfde moment staat de groep in de Engelse top vijf met de single 'Romeo', dat eveneens in Nederland de hitparade zal aandoen. Wat de reden is geweest, kan ik niet meer nagaan, maar het schijnt dat de BBC 'Romeo' enige tijd in de ban heeft gedaan. De opvolger heet 'Feel Like Calling Home' en doet vrijwel niks meer. In 1978 verschijnt het derde album van Mr. Big: 'Seppuku'. De producent van dat album is niemand minder dan Ian Hunter, de leadzanger van Mott The Hoople. Toch verdwijnt de schijf geruisloos in de uitverkoopbak en ligt de groep een paar weken later op zijn gat.

Dicken en bassist Pete Crowther richten een nieuwe band op: Broken Home. Dat brengt twee albums uit, speelt op het Reading-festival in 1980 en heeft een paar kleine hits in Duitsland en Noorwegen. Dicken blijft muzikaal actief onder diverse namen. Vanaf 1990 gaat hij even teren op oude roem en formeert een Mr. Big voor revival-feesten. In 1996 verschijnt het laatste album van Mr. Big: 'Rainbow Bridge'. Momenteel schijnt Dicken te werken aan een nieuw solo-album.

In 1992 koop ik zo gezegd 'Zambia' dankzij een foutieve associatie met de Amerikaanse Mr. Big. De Duitse persing heeft niet het bovenstaande fotohoesje, maar wel een neutraal hoesje dat aantoont dat ze deze in 1975 in Duitsland niet aan de straatstenen kwijt raakten. De single kost me een Hollandse florijn bij Sunrise in Sneek. Jaren later neem ik 'Romeo' mee vanuit Mossley.