Toen ik jullie vorig jaar een 'Boot-up' presenteerde, heb ik het fenomeen een dag eerder in een apart bericht uitgelegd. Ik ga dat laatste nu iets beknopter doen. Wat is een 'bootleg' en wat maakt het dat het illegaal is deze te verhandelen? Als een partij 'valse' platen, cd's of dvd's in beslag wordt genomen, wordt nog wel eens ten onrecht gesproken van bootlegs. Een bootleg is géén vervalsing van het origineel en is niet voor de gemakkelijke snelle handel. Een bootleg is een uitgave waar de belanghebbenden (artiest, platenmaatschappij, producer e.d.) geen toestemming voor hebben gegeven. Een officiële 'live'-plaat gaat nooit rechtstreeks de markt op, maar wordt altijd nabewerkt in een studio. Een optreden is namelijk nooit foutloos en een artiest wil niet geconfronteerd worden met zijn foutjes. De illegale live-opname wordt niet gepresenteerd als zijnde het laatste studio-album. Nee, het ziet er in alle opzichten 'anders' uit. De plaat is niet bestemd voor iemand die 'lekker goedkoop' een plaatje wil 'scoren'. Een bootleg is voor de échte verzamelaar, iemand die met alle liefde een paar tientjes extra uitgeeft nadat hij de studio-plaat heeft gekocht, alleen maar om de verzameling compleet te krijgen. Bij het uitbrengen van oude studio-opnames is het vaak een ander verhaal. Daar is domweg niet bekend wie de belanghebbenden zijn. Als het al een opname is van een grotere platenmaatschappij, dan is deze totaal niet geïnteresseerd om dit nummer opnieuw uit te brengen. Al mogen de labels soms letterlijk worden gekopieerd, je weet als verzamelaar dat je nóóit die tweede 'Do I Love You' van Frank Wilson op het Soul-label zal bemachtigen voor vijf pond (eentje is jaren geleden verkocht voor 25.000 euro), dus dan is er nog steeds sprake van een bootleg. De tijd dat je naar een zwarte markt moest voor dat spul is sinds de toetreding van internet verleden tijd. In de wereld van de verzamelaars wordt niet voor niets vaak gesproken van 'Evilbay'. Vandaag presenteer ik jullie vijf van deze 'nepperds'.
Soulful Records, heet de 'business'. Hoewel het vooraanstaande Juno ze eveneens aanbiedt. Toch meen ik maar dat Soulful Records het dichtst bij de haard zit. Ik moet het toch nog maar eens proberen, misschien kan ik een 'release' bewerkstelligen? Ik krijg wekelijks een mail van Soulful Records met daarin de laatste aanwinsten. Soms zijn dat legale Outta Sight-heruitgaven, maar meestal zijn het 'double-siders' of soms zelfs eenzijdig bespeelbare schijfjes. Je weet wat je kan verwachten voor de prijs. Dit zijn rechtstreekse vinyl-rips met de kraakjes van het origineel óf het is van cd gehaald. De échte dj's en verzamelaars willen niks met dit spul te maken hebben, maar ja... die kunnen zich het permitteren om honderden of duizenden euro's te besteden aan een single. Voor ons armetierige dj's is dit vaak de enige mogelijkheid om iets op de draaitafel te krijgen. In de maanden december en januari en rond Pasen heeft Soulful Records altijd een leuke aanbieding, waarbij veel van deze bootlegs al vanaf drie pond per stuk te koop zijn. Ik moet bekennen dat ik het bij de meeste 'nieuwe' bootlegs het niet warm of koud kreeg, totdat ik twee weken geleden The Pointer Sisters zag staan. In het volgende Paasweekend krijg ik de melding dat hij uitverkoop houdt en zodoende doe ik de eerste bestelling in een jaar.
* The Charades- The Key To My Happiness/ Mamie Lee- I Can Feel Him Slipping Away (MGM, 1966/1967)
Ja mensen, ik ga het vandaag hebben over een paar Northern Soul-klassiekers vanjewelste. (Over taalverloedering gesproken: Het was altijd van jewelste, maar dat 'mag' niet meer? Boe!). Neem nou zo'n 'Key To My Happiness' van The Charades. Die heeft praktisch nooit op mijn verlanglijstje gestaan omdat je al heel snel 'hoort' dat dit een onmogelijke plaat is. Het enige dat ik nu nog 'wens' is 'You Better Believe It' van The Charades, die kan ik trouwens nergens in officiële discografie tegenkomen. Er schijnt dus wel een bootleg van te zijn. Er zijn momenteel geen originele exemplaren te koop van 'The Key To My Happiness', maar '2 haves en 52 wants' op Discogs zegt wel hoe de verhouding is. Popsike biedt tenslotte uitkomst. Op 16 februari van dit jaar is een demo verkocht voor 367 dollar. De officiële met het zwarte label doet 'wat de gek ervoor geeft, maar zeshonderd euro is het laagste wat ervoor betaald is in het afgelopen jaar. Deze bootleg oogt als een demo, behalve dat MGM veel minder vet gedrukt is als op het origineel. De b-kant heeft vanmorgen mijn hart gestolen. Oorspronkelijk is 'I Can Feel Him Slipping Away' de b-kant van 'The Show Is Over', een vroege compositie van Dr. John. 'Slipping Away' is melodieuze midtempo zoals ik die zo graag lust. Discogs geeft de verhouding '4 haves' tegen '12 wants'. Toch is de prijs hier een stuk 'milder'. Deze zitten tussen de veertig en de zeventig euro. De bootleg was overigens drie pond...
* Frankie & Johnny- I'll Hold You/ Timi Yuro- It'll Never Be Over For Me (Southern Artist, 1966/1969)
Eigenlijk gekocht vanwege de keerzijde, maar de Frankie & Johnny-kant heeft een matrijs-nummer met een 'A'. Ook weer een erg fraaie 'double-sider' met twee plaatjes die in iedere Northern Soul-koffer thuis horen. Frankie & Johnny is een Engels duo. De 'Frankie' is Maggie Bell, die in de vroege jaren zeventig bij de band Stone The Crows zal zingen. De single is oorspronkelijk in Engeland verschenen bij Decca en er is een Amerikaanse persing op Hickory. Dat Hickory heeft in 1966 nooit witte promo's laten drukken, dat zijn dan weer bootlegs uit 1978 en doen nog altijd leuke prijzen. Een jaar later brengt Inferno hem officieel uit en in 2010 is 'I'll Hold You' de vierde in de OSV-serie van Outta Sight. Op de b-kant staat een nummer dat momenteel de raarste bokkensprongen maakt op Ebay: 'It'll Never Be Over For Me' van Timi Yuro. Een plaat die uitsluitend in Engeland is uitgebracht als single, als b-kant van 'As Long As There Is You'. Afgelopen vrijdag heeft de gelukkige winnaar een exemplaar op de kop getikt voor maar liefst 1400 pond. Maar dat is nog niet alles, want een week ervoor heeft een ander 1295 pond betaald voor een plaat met flink veel krassen. Deze van Timi Yuro is al jaren gezocht, maar tot een half jaar geleden zat een topexemplaar op 900 pond en nimmer boven de duizend. Overigens is 'Southern Artist' een fantasie-label, grappig genoeg vermeldt de Frankie & Johnny-kant de woorden 'GEMA', 'BIEM' en 'NBC'. Dat zijn de auteursrechtenorganisaties van Duitsland, Frankrijk en Denemarken. Maar ja, het ding is zo illegaal als de pest...
* Marvin Gaye- This Love Starved Heart Of Mine/ When I Feel The Need (Tamla, 1965/1967?)
Via Soulful Records heb ik ook al vaker 'Motown-spul' gekocht. Hier is dan sprake van keurige cd-rips en vaak beter stereo dan een originele plaat. Hoewel? Het doet niet in alledaagse Motown-opnames, de singles zijn vaak nummers die pas in de nieuwe eeuw op cd zijn verschenen. Dat geldt eveneens voor deze van Marvin Gaye. Van 'This Love Starved Heart Of Mine' kan ik geen bouwjaar vinden, van 'When I Feel The Need' weet ik dat het uit 1967 komt. Dat is namelijk de kant die mijn meeste interesse geniet. Jo Armstead verlaat het koppel Ashford & Simpson als deze zich gaan toeleggen op het schrijven voor Motown. De kritiek van Armstead dat Motown alleen de liedjes wil en niet geïnteresseerd is in de zangtalenten van het trio is aanvankelijk geheel terecht. Valerie zal in de vroege jaren zeventig nog wel een paar platen maken voor Motown, maar Nick Ashford komt niet aan de bak met zijn 'When I Feel The Need'. Deze verschijnt uiteindelijk via Verve, maar is ontzettend moeilijk te vinden. De uitvoering van Marvin Gaye klinkt méér geproduceerd en, vooruit, Marvin is nu eenmaal een betere zanger dan Ashford.
* The Pointer Sisters- Send Him Back/ Jimmy Mack- My World Is On Fire (Out Of The Past, 1972/1967)
Dit is de enige volledig geprijsde bootleg, de rest is drie pond per stuk. Wat dat zoal kost? Acht pond, maar zelfs de bootleg op Wright uit 1977 is onbetaalbaar. De keuze voor het label is bijzonder grappig. Out Of The Past is een Engels label dat in de jaren tachtig en negentig regelmatig plaatjes uitbrengt. Het is niet volledig illegaal, maar ook weer niet helemaal legaal. Net zo'n geval als met het Canadese Stardust-label. Hoewel The Pointer Sisters vooral bekend is van het funky 'Yes We Can Can' en pop/rock-georiënteerd werk als 'Fire' en 'Slowhand', laat de groep op de albums horen dat het zeer breed inzetbaar is. Het kan ook zomaar blues of jazz worden. 'Send Him Back' verschijnt vlak voor de eerste doorbraak en is de b-kant van de single 'Destination No More Heartaches'. Het plaatje ligt vijf jaar te verstoffen in uitverkoopbakken als het nummer wordt opgepikt in The Casino. Zo'n originele Atlantic is schaars goed en zelfs de jaren zeventig-bootleg doet een slordige dertig pond bij John Manship. Over de Jimmy Mack-kant kan ik kort zijn: Het is een dijenkletser en origineel eveneens onbetaalbaar, maar dit is 'het toontje' waar ik me al twee jaar niet meer mee bezig houd.
* Velvet Hammer- Party Hardy/ Happy (Soozi, 1977)
Als Pharrell Williams 'Happy' uitbrengt, staan de Northern Soul-snobs met hun 'Keep The Faith'-bowlingtassen te dansen op nummers uit vervlogen tijden. Ze willen vooral het vertrouwen houden dat 'die goeie ouwe tijd' weer terug komt, dat de jeugd-van-tegenwoordig de essentie in ziet van het jong zijn: Het acrobatisch dansen op godvergeten platen uit Amerika. Dan is daar opeens een Engels meisje. Zij past de Northern Soul-dansbewegingen toe op 'Happy' van Pharrell Williams. De video gaat 'viral' op Youtube en opeens zijn er tientallen video's van jongeren die op de meest vreemde plaatsen acrobatisch dansen op 'Happy'. De snobs worden wakker. Eindelijk heeft de wereld een Northern Soul-plaat in de hitparade! O, wat zijn we trots. Dan meent iemand een overeenkomst te horen met 'Happy' van Velvet Hammer en slaat de toon om: Williams is een rat en zou zijn royalties moeten afstaan aan die arme stakkers van Velvet Hammer, want hij is aan de haal gegaan met hun nummer. Het is jammer dat Sita niet bekend is in Engeland, anders had ik geroepen dat Pharrell het had gejat van Sita. De enige overeenkomst is namelijk de titel... Je zou in alle commotie bijna vergeten dat 'Happy' van Velvet Hammer een uitstekend Modern Soul-nummer is dat nog maar sinds twintig jaar in de lift zit. Het is weer zo'n verhaal als bij 'I Will Survive' van Gloria Gaynor. Beide b-kanten en daardoor een stuk bescheidener geproduceerd en gearrangeerd. Uiteindelijk komt dat de 'soul' ten goede en daar gaat het om in de hobby. Ik ben al eerder in de verleiding geweest, want er is een bootleg met Pharrell op één kant en Velvet Hammer op de andere. Dat heb ik gedaan uit sympathie voor Pharrell, want dit is een 'gemakkelijk scoren'-bootleg waar hij eigenlijk aan zou moeten verdienen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten