niet vergeten: The Jayhawks

Kunnen jullie het nog bijhouden? Ja, dat herinnert me er ook aan dat ik weer de informatie moet aanpassen in 'over mij', want sinds een paar weken heb ik een vijfde show op Wolfman Radio. Eigenlijk een vervolg op 'Laid(back) Night Show' en in eerste instantie als tijdelijke invulling, maar gezien ik dit tijdstip kan hanteren in combinatie met mijn werk en dat het de show is die nog ontbrak op mijn lijstje, heb ik vorige week officieel aangegeven door te gaan met 'Tuesday Night Music Club'. Iedere dinsdag mag ik de programmering openen op Wolfman Radio, tussen 19.00 en 21.00 maak ik een reisje door ruim een halve eeuw muziek. '3 From 33' is iets dat heel snel is ontstaan: Gewoon drie nummers van een persoonlijk favoriet album. Daarbij probeer ik vooral te letten op meer ondergewaardeerde albums en dingen die ik ooit op cd heb aangeschaft. Morgen is 'Tomorrow The Green Grass' van The Jayhawks (1995) het album dat centraal staat en dat herinnert me eraan dat ik dat The Jayhawks niet mag vergeten op Soul-xotica. Hoewel? Ik heb het niet nagezocht, maar volgens Google heb ik het in begin 2011 al eens over The Jayhawks gehad...

Het is wonderlijk dat je soms jaren niet aan een bepaalde band of plaat hoeft te denken en dat het binnen een weekend zo klaar als een klontje is. Ik weet niet meer wat de aanleiding is geweest, waarschijnlijk iemand met eenzelfde groen t-shirt, maar daar begint het mee. Vervolgens vind ik 'Bad Time' van Grand Funk in de bak tijdens 'The Vinyl Countdown - The 7" Collection' en mag ik hier schrijven waar en wanneer ik 'If I Said You Had A Beautiful Body' van The Bellamy Brothers heb gekocht. Wat heeft dit alles van doen met The Jayhawks? Meer dan je denkt. Eigenlijk is het voor mij al duidelijk als ik 'Bad Time' zit te beluisteren, bij de afkondiging vermeld ik dat 'Tomorrow The Green Grass' binnenkort de '3 From 33' is in 'Tuesday Night Music Club'. Dat gaat morgen gebeuren.

De laatste twee maanden van 1992 gaat het niet echt lekker. Het tweede schooljaar op het KMBO is al slecht begonnen. Nee, ik heb het dan niet over de ingescheurde enkelband die me twee weken extra vakantie geeft. Als ik terug op school kom, blijkt dat we een 'oude bekende' als klasgenoot hebben. Een kerel die volgens zijn website tegenwoordig probeert 'mensen gelukkig te maken'. Nou, dat heeft hij in die jaren niet op mij getraind. Ik was al blij dat hij na de LEAO naar een andere school ging en nu is die 'galemmer' weer terug. Het zelfstandig studeren wil ook niet. Ik heb als zeventienjarige een stok achter de deur nodig. Ik vertel thuis dat het uitstekend gaat op school en dan is het zover... Op woensdag 9 december is er een gesprek tussen mij, mijn ouders en de decaan. Ik zie de bui al hangen! Hoe gedreven ik ook ben in het recenseren van popconcerten, het is me dan al duidelijk dat ik daar geen boterham mee kan verdienen. Dan kom ik ook nog eens terecht op dat stage-adres waar ik het geen minuut naar mijn zin heb gehad. De radio staat daar de hele dag op 3 en er zijn een paar liedjes die me 'troost' brengen: De remix van 'Temptation' van Heaven 17, 'Rosie' van Claw Boys Claw en 'Take Me With You (When You Go)' van The Jayhawks.

De laatste is zo'n typische Jan Douwe Kroeske-plaat. Een stevig southern rock-geluid met een zeer opvallende fuzz-gitaar. Het blijkt een 'Fuzzy Face' te zijn, een effectje dat de heren op een rommelmarkt hebben gekocht en dat te pas en te onpas wordt gebruikt op hun album 'Hollywood Town Hall'. Een jaar later maak ik al onderdeel uit van het dagelijkse meubilair van De Draai in Sneek, een koffie- annex speciaalbieren-café. Daar zit 'Hollywood Town Hall' vastgeroest in de cd-speler en ik kan me helemaal vinden in de muziek. Kort daarop koop ik het album op cd. The Jayhawks is een band als dat Live ooit was en Venice nog steeds is: 'Thuis' speelt de band in bars voor drie mensen, in Nederland is het een attractie. Begin 1995 verschijnt het album 'Tomorrow The Green Grass'. Het is de opvolger van 'Hollywood Town Hall' en hoewel dat de doorbraak betekent voor The Jayhawks is het niet de debuutplaat. Ik zit tijdelijk thuis en nu is het aan Omrop Fryslân de eer me te overtuigen. Dat lukt vrij snel, na drie dagen heb ik het kersverse Jayhawks-album in de cd-speler zitten. Via Het Bolwerk peuter ik een vrijkaartje los voor het optreden van The Jayhawks in Zalen Schaaf in Leeuwarden. Er zit zelfs een 'backstage-pasje' bij inbegrepen.

Hoe gek het ook mag klinken, maar buiten het Sneeker Nieuwsblad om bezoek ik bijna geen concerten. De recensies zorgen ervoor dat ik iedere week minstens één optreden meemaak, maar ik ben nog nooit bij een concert geweest met tienduizenden bezoekers. Evenmin heb ik een superster gezien in Ahoy of Heineken Music Hall. Het beperkt zich allemaal tot kleine clubs. Zalen Schaaf is geen uitzondering daarop. Het is een dinsdagavond en dat nekt het bezoekersaantal. Het is 'gezellig druk'. Het concert zelf is verdwenen in een roes alcohol. Ik ben héél even in de kleedkamer geweest, heb handen geschud met Gary Louris en Mark Olsen, maar wordt ook heel snel eruit gegooid. Zal iets met de alcohol-consumptie te maken hebben gehad? Ik weet niet meer wat ik me heb voorgesteld bij slaapplek, maar feit is dat ik dit niet heb. Het is een regenachtige dinsdagavond in februari of maart 1995. De volgende dag komt de vuilnis langs om grof vuil op te halen. Ik vermaak me die nacht door stoelen te verzamelen en bij een bushalte neer te zetten. Als het licht wordt, stap ik op de eerste trein richting bed in Jutrijp.

,,Ik weet niet wie dit zijn, maar het klinkt alsof ze al dertig jaar onder de zoden moeten liggen". Mijn Popkelder-collega Jan is niet bepaald enthousiast als ik in 1997 'Tomorrow The Green Grass' in de lade van de cd-speler leg. Jan voorziet me dat jaar van enig muzikaal onderricht en ik leer Captain Beefheart, Tom Waits, Mr. Bungle en Daft Punk kennen. Hetzelfde jaar verschijnt het album 'Sound Of Lies' van The Jayhawks. Ten opzichte van 'Hollywood Town Hall' (de foto komt uit de sessie voor dat album) is de band op 'Tomorrow The Green Grass' uitgebreid met een zangeres-annex-toetseniste. Dan moet Mark Olsen een lastige keuze maken. Hij kiest ervoor om voor zijn zieke vrouw te zorgen en is niet van de partij als 'Sound Of Lies' uitkomt. De plaat komt niet vlekkeloos uit de recensies en ook ik ben niet helemaal overtuigd. Toch kan ik een vrijkaartje bemachtigen voor het concert in De Harmonie. Travis, de voorloper van Lucas (zie: 13 augustus 2012), is het voorprogramma en, wat mij betreft, het hoogtepunt van de avond. The Jayhawks zelf kan er maar niet in slagen een indruk achter te laten. Natuurlijk wil ik een souvenir hebben van de avond en zwicht dan voor het 'Sound Of Lies'-shirt. Het is de 'kleurrijke' zomer van 1997. Ik ben steevast getooid in oranje spijkerbroek, druk overhemd en mijn viesbruin leren jasje uit de jaren zestig. Het schreeuwend groene t-shirt met de gele handjes en 'Sound Of Lies'-opdruk is opeens een 'item' dat niet in mijn garderobe mag ontbreken. The Jayhawks zélf raak ik dan helemaal uit het oog, alleen 'Save It For A Rainy Day' (2003) hoor ik met regelmaat uit de radio. Ik heb een paar vrienden en kennissen die in die tijd helemaal weg lopen met Calexico, ook zo'n band die ik nooit heb begrepen, en dus is het op dat moment echt té 'arty farty' om me er nog in te verdiepen.

Het t-shirt ligt jarenlang in de kast bij mijn ouders. In 2008 gaat het met me mee naar Steenwijk. Niet dat ik open en bloot met dit t-shirt over straat ga, maar het kan nog van dienst zijn als hemd. Zo draag ik het kledingstuk ook op 20 september 2009, mijn 20092009. Omdat de medici bij mijn blote borstkas moeten en de tijd ontbreekt om het shirt ordentelijk uit te trekken, gaat de schaar erin...