Stilte na de storm en dat mocht onderhand ook wel eens. Ik heb de afgelopen maanden meer singles gekocht dan dat ik sommige jaren in totaal heb gedaan. Buiten het geplande bezoek aan 'De Tafel' verwacht ik op dit moment helemaal geen singles. Er zijn andere prioriteiten. In de week voor Pasen is mijn stalen ros door de hoeven gezakt. Ik heb Goede Vrijdag een andere gehaald uit Hoogeveen, maar dat is een fiets voor woon-werkverkeer. Het is veruit de slechtste fiets die ik heb gehad in jaren en daar ga je niet voor je plezier een bochtje van dertig kilometer op maken. Er moet dus een 'sportieve' fiets erbij komen: Een betrouwbare tweedehands toerfiets voor de langere stukken. Ik denk dat ik hem heb gevonden, dus ik hoop dat ik die morgenmiddag uit Vledder kan halen. De 'oude' is voor het fietsen van en naar het werk en 'even snel' boodschappen doen in Meppel, de 'nieuwe' mag op woensdag- en zondagmiddag draven. Toch nog nieuws op Northern Soul-gebied? Ja, ik heb afgelopen weekend een single gevonden in de bakken welke ik al ruim tien jaar heb. Een compleet onbekend nummer met een lekker 'crossover'-gevoel. Ik denk dat dit maar mijn eerste 'cover-up' moet worden. Ik noem hem 'Gotta Find Her' van The Intrigues en het had bijna de Week Spot geworden. Toch gaat deze eer naar Frankie & Johnny met een heuse Northern Soul-klassieker: 'I'll Hold You' (1966).
Northern Soul is een vreemde vergaarbak van muziekstijlen, het hoeft niet perse als 'soul' te zijn opgenomen om geliefd te zijn in de 'scene'. Er zijn tal van pure popplaten, folkrock en zelfs progressieve rock (en dan met name 'Elusive' van Babe Ruth) welke voor volle dansvloeren zorgen aan de overkant van de Noordzee. Toch is de zwarte Amerikaanse rhythm & blues, populair gezegd 'soul', dat het uitgangspunt is. De plaatjes die het niet hebben gehaald toen ze zijn uitgebracht. De Engelse jeugd wil namelijk iets van hun zelf hebben en niet iets dat is voorgekauwd door radio en platenmaatschappijen. De voorkeur gaat uit naar onmogelijk te vinden singles, vaak in een beperkte oplage vervaardigd of op een bepaald moment 'weggegooid' omdat in Amerika niemand meer brood ziet in deze schijfjes. Ik herinner me nog een gezellig onderonsje tussen twee Amerikanen op een soul-forum. ,,Die Engelsen hebben ons toen maar mooi gered met hun Northern Soul. We hadden pakhuizen vol met platen die niemand wilde hebben". Het is de waarheid. Toch zijn de Engelsen ook niet beroerd om in eigen land te kijken. Er is namelijk genoeg leuke 'blue-eyed soul' uit Engeland dat het nooit heeft gemaakt op de hitparade. Zo komen de soulies al snel bij de b-kant van een Decca-single uit 1966. Een plaatje dat zelfs is geprobeerd in Amerika te laten doorbreken, maar dat in alle gevallen niks is geworden. Totdat het een hit wordt in de Northern Soul, dan schiet de prijs van een origineel naar record-waarden. Volgens Popsike is op 11 november van het vorige jaar een originele Decca voor 200 pond verkocht. De bootleg op het witte Hickory-label zit ook al rond de zeventig pond.
Frankie & Johnny zijn Maggie Bell en Johnny Curtis. De laatste heet eigenlijk Bobby Kerr en is een singer-songwriter uit Glasgow. Hij heeft zangervaring opgedaan in de band van Bob Miller. Het is in die hoedanigheid dat hij Val Ross tegenkomt. Ross is vanaf een jonge leeftijd een professionele zangeres en treedt op als voorprogramma voor Bob Miller, Mr. Acker Bilk, Fleetwood Mac, Pink Floyd en Bob Miller & His Band. Ze is de vaste zangeres in het orkest van Ken Birch. In deze periode ontmoet Val Johnny Curtis en het is liefde op het eerste gezicht. In 1968 schrijft Curtis 'Picking Up Pebbles' dat hij, geperst als vinyl-single, geeft aan Ross. Op de eerste februari van 1969 slaat het noodlot toe. Curtis is op de weg terug van een optreden als hij in de Londense wijk Battersea met zijn auto verongelukt.
Maggie Bell wordt op 12 januari 1945 geboren in Glasgow en werkt in 1960 reeds als zangeres. Alex Harvey introduceert Maggie tot zijn oudere broer Leslie. Leslie Harvey is op dat moment de gitarist van The Kinning Park Ramblers en Bell wordt één van de zangeressen. Als de groep uiteen valt, zingt ze bij The Mecca Band en bij The Dennistoun Palais Band, alsook de duetten met Johnny Curtis. Als Frankie & Johnny nemen ze drie singles op. 'Climb Ev'ry Mountain' verschijnt op Parlophone en 'Never Gonna Leave You' op Decca. De tweede wordt in Amerika uitgebracht op Hickory. De b-kant, onze Week Spot, wordt in de late jaren zeventig 'ontdekt' in The Casino. Het wordt al snel bekend dat Hickory de plaat nooit als demo heeft uitgebracht en deze Hickory-singles met witte labels zijn dan ook ordinaire bootlegs. In 1979 verschijnt de single officieel via Inferno en het is in 2010 de vierde single in de OSV-serie van Outta Sight. Ik heb hem gekocht als een nieuwe bootleg op het niet-bestaande Southern Artist-label en met Timi Yuro op de keerzijde. Originele Decca's en Hickory's zijn bijna onvindbaar.
Bell zal in 1968 aan de wieg staan van de Schotse rockband Stone The Crows en woont van 1986 tot en met 2006 in Nederland. Dan sluit ze zich aan bij The British Blues Quintet met Zoot Money. Ze toert eveneens met Chris Farlowe en The Manfreds. De laatste is dan weer een band bestaande uit ex-leden van Manfred Mann. Nu vermeldt Discogs nog een derde single, maar die is compleet onbekend: 'Two's Company' zou in Amerika als een promo bij Epic zijn uitgebracht. Het zou me niks verbazen als dit een héle andere Frankie & Johnny is, maar wie het weet mag het zeggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten