Eindstreep: april 2024

In blijde verwachting. Zo kan ik deze maand in één keer samenvatten. In blijde verwachting van het voorjaar als het plots nog even herfst dreigt te worden en in blijde verwachting van héél veel singles. De singles van Mark zijn nog altijd onderweg. De order die ik vrijdag heb geplaatst zal naar verwachting morgen worden verzonden. Ik las iets dergelijks op de website, iets van een korte vakantie rondom Koningsdag. En ik heb begrepen dat ik nóg meer singles tegemoet kan zien. Het komt volgende maand wel goed met de 'Singles round-up'. En hoe zit het met de maand april? Welnu, qua Gele Bak word ik vooral gered door Assen. Bij de Blauwe Bak heb ik zelfs nog wat pre-orders nodig uit vorige maanden om tot een top tien te komen. Uiteindelijk is het dan toch nog wel vrij eenvoudig om twee top tien-lijstjes te maken ondanks dat het deze maand niet overloopt van de platen. Uiteraard kunnen we wellicht twintig of dertig erbij op rekenen van Mark, maar dat is vooralsnog een verrassing.

Ik laat het pakket van Mark even helemaal buiten beschouwing. Dat komt volgende maand wel. Buiten dat trek ik gedurende deze maand 79 maal de portemonnee voor een schijfje vinyl. Daar zijn zeven 'pre-orders' bij waarvan de laatste drie op 24 mei moeten gaan verschijnen. De Juno's zijn hier wel voor het einde van de maand schat ik zo, de andere zou iets langer kunnen nemen. Verder is de bestelling van vrijdag nog niet gearriveerd en dat zijn er 23. Voor de Eindstreep komt het erop neer dat ik keuze heb uit 46 singles. De Gele Bak is uiteraard de grote winnaar deze maand: 34 singles die heden zijn binnengekomen. Er zijn 8 Blauwe Bak-singles die ik gedurende deze maand heb gekocht en welke reeds in de koffers staan plus vier die ik al eerder heb besteld en deze maand zijn binnengekomen. Verder reken ik 7 singles als dubbel en die doen helemaal niet mee. De top tien van de Gele Bak moest er als volgt uit zien:

1. Some Velvet Morning - Nancy Sinatra & Lee Hazlewood

2. Young Souls - Angela & The Rude

3. Action - Freddie Cannon

4. Yah Mo Be There - James Ingram & Michael McDonald

5. Do You Know The Way To San Jose - Dionne Warwick

6. Something About You - Level 42

7. I Should Have Known Better - Jim Diamond

8. Angie Baby - Helen Reddy

9. L'Amour Interdit - Gemini

10. Tell Me Something Good - Rufus

Tenslotte de top tien van de Blauwe Bak.

1. No Longer Mine - Thee Heart Tones

2. If I Was A Boy - Arthur Prysock

3. I Got You! - Cheeba's Prestige All Stars

4. Long Gone - Debbie Fleming

5. Beautiful You - Lynn Davis

6. You And I - American Gypsy

7. Baby Girl - Mel Day & Tito Lopez Combo

8. Don't Let It Ever End - Harvey Scales & The Seven Sounds

9. Creeping Around - Pratt & Moody

10. What Kind Of Fool Do You Think I Am - Bill Deal & The Rhondells

Een leven met Mike

Als ik zondagavond bij thuiskomst Facebook aanklik en het eerste bericht zie, val ik even stil. Ik wist wel dat hij al jaren lang vocht tegen de kanker en dat het voorlopig even afgelopen zou zijn met zijn 'optredens'. Deze optredens waren vaak voor de camera op zijn woonboot en deze deelde hij met ons op Facebook. Het is zaterdag dodenherdenking maar het lijkt deze week ook van toepassing op Soul-xotica. De Engelse vriend wil geen begrafenis maar heeft 'ons' gevraagd vrijdag een toast te willen uitbrengen op zijn leven. Ik drink uiteraard niet meer maar zal donderdag of vrijdag zijn leven vieren met een berichtje. Vanmiddag belt mijn broer me voor de verjaardag. 'Je hebt vast wel gehoord dat Mike Pinder is overleden'. Nee, dat had ik niet gehoord. Een beetje bizar want ik ben vorig jaar zomer lid geworden van een Facebook-groep van fans van Mike Pinder, ook om eventueel op de hoogte te worden gebracht als de beste man dit leven verlaat. Ik heb sinds woensdag wel een aantal foto's voorbij zien komen, maar niets over het feit dat hij ons is ontvallen. Mike Pinder, de laatste van de originele bezetting van The Moody Blues, is woensdag overleden. Hij is 82 jaar oud geworden.

Wie zijn er nu nog in leven? Dat is een volgende vraag van mijn broer. Welnu, dat zijn de 'jongeren' van de band: Justin Hayward en John Lodge. Drummer Graeme Edge is in november 2021 overleden, fluitist Ray Thomas een paar jaar eerder. Denny Laine, de eerste zanger van The Moody Blues ten tijde van 'Go Now', is in december overleden. Bassist Clint Warwick (eigenlijk Albert Eccles) is reeds in 2004 op 63-jarige leeftijd ons ontvallen. Het is de bedoeling dat John Lodge meteen al toetreedt tot de band maar deze besluit eerst zijn opleiding af te maken en is pas vanaf 1966 een vast bandlid. Dezelfde tijd dat Denny Laine het schip verlaat en Justin Hayward het roer overneemt. O ja, Patrick Moraz leeft ook nog. Hij is in de jaren tachtig de toetsenist maar staat niet erg hoog aangeschreven bij Moody Blues-fans. Als hij de groep heeft verlaten, sleept hij ze voor het gerecht vanwege achterstallige betalingen waar hij eigenlijk helemaal geen recht op heeft. Michael Thomas Pinder is al jaren de 'vergeten' Moody. Er zijn hele naties die de Moodies hebben leren kennen in de jaren tachtig en negentig en dus helemaal weglopen met Justin en John. Het is echter Mike Pinder die op een indrukwekkende manier een verandering in de muziek heeft voortgebracht.

Het begint allemaal met een bedrijfskantine in Birmingham. Dat heeft sinds jaar en dag een piano staan zodat een getalenteerd personeelslid zijn collega's kan vermaken tijdens de lunch. Dat bedrijf laat zich overtuigen van een nieuw toetseninstrument. Iets dat wellicht de toekomst gaat worden van de klaviermuziek. Het schaft een mellotron aan maar het ding staat sindsdien stof te happen. Bij een piano hoef je alleen maar het deksel op te tillen en je vingers op de toetsen te zetten. Er is niemand binnen het bedrijf die weet hoe je de mellotron moet bespelen. De mellotron wordt vlak na de oorlog geïntroduceerd en is feitelijk al totaal geflopt en achterhaald als Mike een goed bod uitbrengt voor het instrument. Een mellotron werkt met banden met daarop een monotoon geluid. Met het klavier wordt de band versneld of vertraagd. Vandaar dat de tonen van een mellotron hoekig klinken als bij een kerkorgel. Een paar jaar later zal de Moog-synthesizer haar intrede maken in de muziek. Toch heeft rond die tijd menig zichzelf respecterende toetsenist eveneens een mellotron aangeschaft. Denk daarbij aan Rick Wakeman in David Bowie's 'Space Oddity' maar ook onze eigen Earth & Fire met onder andere 'Memories'. In de jaren tachtig heeft Orchestral Manoeuvres In The Dark een hoofdrol voor de mellotron in 'Maid Of Orleans'. Zelfs in de jaren negentig horen we een mellotron in 'Exit Music For A Film' van Radiohead (op het album 'OK Computer'). Wat als....?

Als Mike Pinder het niet eens zou zijn geworden met het bedrijf of kort daarop had besloten de mellotron als meubelstuk in zijn woonkamer te zetten? Dan hadden we de bovenstaande voorbeelden niet gehad of de nummers zouden heel anders hebben geklonken. De productie van de mellotron is zelfs al bijna opgegeven als Mike het instrument intensief gaat gebruiken. De eerste keer zal, volgens mij, op 'Love And Beauty' zijn geweest, een single van The Moody Blues uit 1967 welke het nooit heeft gehaald. Het instrument is ook prominent aanwezig op 'Nights In White Satin' en 'Tuesday Afternoon', de twee hitsingles van 'Days Of Future Passed'. Dat zal de mellotron een wedergeboorte gunnen. Mike zal de daaropvolgende decennia voor altijd verbonden zijn aan de fabriek van de instrumenten. Toch zullen de Moody Blues-leden soms hoofdpijn hebben gekregen van het instrument. Vooral tijdens de tournees in Amerika is het hopeloos. Omdat het instrument een Engelse netspanning heeft, moeten ze omvormers gebruiken in Amerika. 's Middags tijdens de soundcheck is er geen vuiltje aan de lucht. Als de duister is ingevallen en Amerika massaal de lampen heeft aangedaan, veroorzaakt dat een brom op de mellotron. Bovendien heb je op een Mini-Moog veel meer mogelijkheden dan met de oude mechanica van een mellotron. Veel andere bands zullen het instrument voornamelijk in de studio gebruiken.

Mike begint zijn werkzame leven bij Streetly in Birmingham, het bedrijf dat de eerste Engelse mellotrons zal ontwikkelen. Dat is eveneens hoe hij in contact komt met het bedrijf met de mellotron in de kantine. Hij gooit ook de 'grappige' geluidseffecten eruit en breidt de 'string tapes' uit voor een voller orkestgeluid. In 1963 wordt hij, na zijn dienstperiode, de pianist van El Riot & The Rebels met onder andere Ray Thomas en John Lodge. Als ik me niet vergis is El Riot & The Rebels de band die even in Hamburg heeft gespeeld en via de Engelse ambassade een lening moet afsluiten om weer terug in Engeland te komen. In 1964 haakt Lodge even af om zijn opleiding af te maken, maar gaan de overige twee verder met Denny Laine, Graeme Edge en Clint Warwick. Hoewel Denny Laine de voornaamste leadzanger is, schrijft Pinder veel van het vroege werk samen met Laine en zingt ook geregeld lead. In 1967 gaat Pinder de mellotron gebruiken. Als kind heeft hij al een fascinatie voor de ruimtevaart en dan krijgt hij de bijnaam 'Mickey The Moon Boy'. Hij kan dan ook helemaal 'los' op 'To Our Children's Children's Children' dat een testament moet zijn uit het jaar van de eerste maanlanding. Tegelijk raakt Pinder ook steeds verder verwikkeld in (oosterse) filosofie en 'down-to-earth' godsdienst. Met name op 'Seventh Sojourn' wordt pijnlijk duidelijk dat hij helemaal is afgedreven van de rock'n'roll.

In 1974 gaat The Moody Blues tijdens een optreden in Denemarken tijdelijk uit elkaar. De tournee wordt niet afgemaakt en de leden willen afzonderlijk soloplaten uitbrengen. Pinder brengt in 1976 het album 'The Promise' uit, een album dat voortborduurt op de grote thema's die hij op 'Seventh Sojourn' heeft behandeld. In 1977 gaan de leden aan de slag met het album 'Octave'. Hij levert 'One Step Into The Light' en levert wat keyboards voor een paar nummers. Na verloop van tijd komt Mike niet meer opdagen voor repetities en hij zal ook niet op de hoesfoto komen voor 'Octave'. Hij heeft besloten zich met zijn familie te vestigen in Californië. Hij verdwijnt helemaal uit de schijnwerpers en ik ontdek pas weer wat over zijn leven en welzijn als ik beschikking krijg over internet.

Mike maakt dan een aantal 'spoken word'-albums alsook muziek voor kinderen. Hij heeft drie zoons die allemaal actief zijn in de muziek. De jongste twee als The Pinder Brothers en daar heb ik al eens wat muziek van gehoord. Mike assisteert hen op toetsen op een aantal nummers. In 2018 wordt hij met de overige Moody Blues toegevoegd aan de Rock And Roll Hall Of Fame. Hij leed de laatste paar jaren aan dementie en is woensdag op 82-jarige leeftijd overleden in zijn huis in het noorden van Californië.

Verticaal vijf letters: Zondag 28 april

Als ik de Buienradar een paar uur voor vertrek nog eens bekijk, roep ik het bijna uit. Rond een uur of twee wordt aan de kust van Noordwijk windkracht zes verwacht! Dat is iets om naar uit te kijken. Niets fijner dan eens goed uit te waaien aan het strand en hopelijk met een flink stuk tegenwind. W. is beduidend minder enthousiast. Ze klaagt over lage energieniveaus en ondanks dat ze een sjaal heeft om gedaan, denk ik dat ze niet echt gekleed is op windkracht zes tegenwind. Ik heb dan weer geen sjaal bij me maar wel mijn warme bomberjack waar geen zuchtje doorheen komt. Als ik tegen tien uur naar buiten loop, word ik al verwelkomd door dunne spettertjes regen. Ook dat staat in een forse hoeveelheid ingetekend voor het toppunt van de storm. De bus arriveert ietsje te laat en ik hoop niet dat ik een half uur moet wachten op Meppel. Nergens goed voor want ik haal zeer eenvoudig de trein naar Zwolle. Daar haal ik een kop koffie en neem plaats in de tsjoek naar Den Haag Centraal. Alles loopt voorspoedig. Ik zit boven in een dubbeldekker bij de deur en help een aantal, voornamelijk vrouwelijke, reizigers door de deur voor hen open te houden. Vooral in geval van de bloedmooie 'buurvrouw' die van Almere tot Amsterdam-Zuid tegenover me zit. In Leiden haast ik me naar buiten want ik heb mijn laatste nicotineshot gehad in Uffelte. Ik heb de peuk net uitgedrukt of W. komt aan gewandeld.

Er is druk overleg. Ik stel voor even Leiden in te gaan voor koffie met gebak maar dat ziet W. niet zitten. Welke bus? Wassenaar, Katwijk of Noordwijk. Ik stel voor om naar Katwijk te gaan zodat we wind in de rug hebben naar Noordwijk. Het stuk Wassenaar-Katwijk vind ik ook prachtig alleen durven we dat niet aan vanwege de voorspelde hoosbui. De keuze valt op Katwijk. W. herinnert opeens dat we in 2018 in strandtent Zand 'kletskoppenkoffie' hebben gehad. Nu ze het zegt? Deze variatie is van de menukaart verdwenen. We gaan beide voor een cappucino en ik trakteer op taart. W. heeft een wortelnotengebak terwijl ik een red velvet heb met een flinke toef slagroom. Als we dat achter de kiezen hebben, lopen we verder het strand op. De wind waait ons bijna automatisch naar Noordwijk. De lucht doet rare dingen. Het ene moment hangt er een donkere wolk boven Noordwijk, dan is het weer uitbundig licht en vervolgens hangt er een donkere wolk achter ons. Dan zijn we bijna in Noordwijk. We steken de kermis over en gaan het centrum in. We zoeken naar een adresje voor koffie als het net begint te regenen. Dat moet de voorspelde bui zijn alleen valt die reuze mee. We duiken echter wel een koffietent in. Ik neem een tosti bij de koffie. Ik wil nog een stukje tegenwind maar W. ziet het niet zitten. Wat gaan we dan doen?

We besluiten een stukje door de duinen te lopen en dan het laatste stuk langs het strand naar de vuurtoren te lopen. Als we weer in de buurt komen van de kermis gaat het regenen. We duiken opnieuw het centrum in en hebben beide ons oog laten vallen op een ander koffietentje. Het is twintig voor vijf en deze nering sluit om vijf uur. Geen probleem! Even na vijven staan we bij de bushalte en hierdoor ben ik zeer mooi op tijd bij Leiden CS. We nemen buiten afscheid en ik heb bijna een half uur te gaan. Ik besluit om toch maar een maaltijdje pasta af te halen bij een restaurantje in de stationshal en deze in de trein te nuttigen. Dan hebben we dat maar gehad! Ik stap om kwart over zes in de trein en deze gaat rechtstreeks naar Meppel. Daar is de overstap op de bus ook slechts tien minuten en hierdoor ben ik even na half negen weer thuis in Uffelte. De strandwandeling is niet bepaald lang geweest, maar toch voel ik het in mijn voeten.

Van het concert des levens: 2020

'Niet normaal maken wat niet normaal is'. Deze woorden spreekt de jarige Jop van vandaag tijdens de Dodenherdenking in 2020. Een uitgelezen kans om vandaag dus andermaal terug te gaan naar het uiterst merkwaardige jaar 2020. Een jaar met gemengde gevoelens. Ik denk dat ik me in 2021 meer 'opgesloten' heb gevoeld dan in 2020 maar toch blijft het een raar jaar. Zoals ik eerder heb geschreven op deze praatpaal voel ik in de zomer van 2019 al dat 'er iets aankomt'. Sinds de vakantie is alles opeens 'voor het laatst', terwijl ik optimistisch in het leven sta en niet verwacht dat ik binnen een jaar de pijp zal uit gaan. Als 2020 aanbreekt, heb ik nog altijd dat gevoel hoewel ik er totaal geen vinger op kan leggen wat het zal zijn of worden. Er komt een verandering aan en eentje die ik liever niet heb, dat is alles wat ik weet. Als ik een paar weken later een relletje heb op het werk en een paar weekjes vrijaf moet nemen, merk ik pas hoezeer ik toe ben aan een beetje rust. Ik kan deze tijd mooi benutten om te ontdekken wat de verandering gaat zijn en waarom ik hier zo tegenop kijk. Na een paar weken moet ik concluderen dat ik het nog altijd niet weet en dat langer thuis rondhangen ook geen zin heeft. Ik ga aan het werk als 'Unfair' van het Franse Deleo onze 'Record Of The Week' is op Wolfman Radio en dit is één van de nummers welke meteen het gevoel oproept van deze rare tijd. Hoewel Baudet in de Kamer het reeds over een virusuitbraak in China heeft gehad, ziet de rest nog niet het nut in van een debat. Het is pas de zondag ná de eerste persconferentie als ik me realiseer wat er aan de hand is. Is dit waar ik tegenop heb gehikt?

Ik hoor de vrijdag wel iets over een virus, maar het hoe en wat is me niet duidelijk. De persconferentie heb ik gemist en op zaterdag heb ik niemand gesproken. Ik ga de zondagmiddag een blokje om fietsen en hoewel het niet het mooiste weer is, vallen de lege straten me wel op. 's Avonds kijk ik rond op het internet en zie dan 'dat je vooral thuis moet blijven'. De post gaat echter onvermoeibaar door en er zit warempel in het begin zelfs een stijgende lijn in! Je ziet dat verjaardagsfeestjes worden afgezegd en dat een kaartje toch persoonlijker is dan een whatsapp berichtje. De reden van mijn eerdere afwezigheid en de 'fittie' met de chef houdt verband met het feit dat ik een vast contract kan krijgen bij het postbedrijf. Normaal gesproken zou iedereen enthousiast reageren maar ik heb mijn bedenkingen. Deze zullen achteraf gezien terecht zijn en ik smeek een jaar later de sociale werkvoorziening om me te bevrijden uit deze situatie. Daar heb ik geen seconde spijt van gekregen! Hoewel we maar 'gewoon' postbode zijn, hebben we opeens een essentieel beroep. Ik word die eerste weken gillend gek want ik kan niet tegen de stilte op straat. Het is overal voortdurend alsof het zondagmorgen is. Een enkeling die naar de kerk gaat of bij familie op bezoek en verder uitgestorven. Ik ken mensen die het héérlijk vinden maar voor mij klopt het niet. Zeker niet op een doordeweekse dag in de spits. Gelukkig duurt die eerste lockdown niet heel erg lang en gaat twee maanden later het land weer heel voorzichtig van slot.

'Het is nooit dom om vragen te stellen', is iets dat ik ooit heb geleerd. Als journalist móet je vragen en het liefste ook nog doorvragen. 'Waarom dan? Waarom dan? Waarom dan?', als een jengelende kleuter. Ik zie iets aftekenen dat terecht vragen oproept. Maar... dan komt het probleem: Je mag geen vragen stellen. Braaf 'ja en amen' zeggen en het narratief volgen. Sorry, maar dan ben ik nog net teveel journalist voor en dus leg ik al snel mijn oor te luister bij experts die wél tekst en uitleg willen geven. Die tegelijk ook weer worden 'gecanceld' en buiten de media worden gehouden. Het is al met al een gekke gewaarwording. Dan kondigt Viruswaanzin de eerste demonstratie aan in Den Haag. Ik heb contact met iemand in Meppel maar die besluit 'last minute' niet te gaan. De demo is zaterdagavond ook al afgelast en eventuele bezoekers gaan op persoonlijke titel. Dat is het eerste slagveld geweest waarvan er nog vele zullen volgen. Ik volg in 2020 een aantal demo's via livestreams maar ben zelf nergens aanwezig. Het probleem is dat alles ver weg is en dat ik niet gemakkelijk kan 'ontsnappen' als het uit de hand loopt. Het heeft overigens ook niets gescheeld of ik was op de grote demo in Berlijn geweest in augustus 2020.

In de zomer komt het leven weer op gang en gaan ook de campings weer open. Toch begrijp ik van sommige campings dat het gebruik van sanitair aan allerhande regels is gebonden en daar heb ik geen zin in. Bovendien is openbaar vervoer alleen voor essentiële reizen en daar reken ik een vakantie in Oost-Groningen niet bij. Ik heb even het plan om met mijn tent op een camping in Ruinen te gaan staan. Ik kan dan immers thuis douchen als ik dat wil. en hoef niet eerst met de bus of trein ergens naartoe. Als de vakantie in zicht komt, wordt er gesproken over een storm op de dinsdag. Dat gaat mijn oude trouwe tentje niet verdragen en dan besluit ik om op de fiets naar Warnsveld te gaan en een paar nachten in een bed & breakfast te gaan. De woensdag heb ik de wind in de rug naar huis en met de naweeën van de storm fietst dat héérlijk! De vakantie zelf is verre van ideaal maar het is roeien met de riemen die ik heb. De vriendelijke eigenaresse staat er wel op dat ik iedere keer bij binnenkomst mijn handen ontsmet. Enfin, dat heb ik dus maar gedaan voor drie dagen. Daarna ook nooit weer!

Ik kijk anno 2024 nog wel eens naar herhalingen van programma's die zich afspelen in 2020 en 2021 en verbaas me over de krankzinnige maatregelen die (naar we nu weten) totaal geen bijdrage hebben geleverd aan de voorkoming van dit of dat. In september 2020 moet je bijvoorbeeld nog een formulier invullen als je een ijsje wilt halen bij een snackbar. Qua gevallen is het even stabiel, maar ja.. het griepseizoen begint altijd in oktober en zal ook dus dit jaar weer...? En warempel, de gevallen gaan weer omhoog in oktober en november en een maand later is het weer crisis ten top. Een beetje voorspelbaar. Met de kerst mag je een maximum aantal bezoekers over de vloer hebben. Mijn zus heeft al aangegeven dat 'mem' helemaal voor mij alleen is tijdens de kerst en toch moet ik verstek laten gaan. We hebben het extra druk in de week voor kerst en ben afgepeigerd. De dag na Tweede Kerstdag moet ik opnieuw aan het werk en besluit thuis te blijven, ook omdat er sneeuw en gladheid wordt voorspeld.

'Niet normaal maken wat niet normaal is'. Het geeft ons, wappies, even een sprankje hoop. Kan de Koning nog een verandering teweeg brengen? Helaas. We weten over een fotoshoot dat hij openlijk de spot drijft met de maatregelen, maar eenmaal in dienst geeft hij groen licht voor alle plannen die worden ingediend. En dus blijven we 'vechten'. Ikzelf nog op afstand en vooral door met mensen in discussie te gaan. Ik ga niet op de trein naar Den Haag om me aldaar murw te laten slaan door een ME-er. In 2021 ben ik dan eindelijk bij een 'veilige' demonstratie dichtbij huis welke gigantisch uit de klauwen zal lopen. Dat is voer voor de volgende aflevering van 'het concert'.

Over twee weken ga ik beginnen met een wekelijkse serie genaamd 'De symfonie des levens' met daarin wekelijks een bloedmooie plaat uit een bepaald jaar. Ik begin over twee weken met 1975 en eindig de symfonie vijftig weken later met 2024. Als er iets van een verhaaltje bij komt over het jaar dan zal dat vooral over muziek gaan.

Week Spot Kwartet: week 17

Op de dag des konings doe ik eens lekker helemaal niks! Misschien straks een wandelingetje maken maar verder doe ik het vooral rustig aan. Een beetje platen klaar zoeken voor vanavond. Ik ga deze week overigens van 21.00 tot middernacht een show doen omdat ik niet te laat wil gaan slapen. Ik heb mezelf al grondig gereinigd en moet het scheermes nog aanwenden om kin en wangen vrij te maken van de grijze haren. Ik acht het niet onwaarschijnlijk dat ik op de dag voor mijn verjaardag even iemand bel om een maaltijdje te bezorgen. Schijf van vijf kan volgende week wel weer. Ik heb vanmiddag, luisterend naar de reggae-show van een Wolfman Radio-collega, benut om twee Week Spots te zoeken. Ten eerste is dat The Regime van vorige week. Deze stond dus wél in de bak met de nieuwe releases, alleen niet op alfabetische volgorde maar gewoon voorin de bak gekwakt. De Week Spot van vorig jaar speelt ook even verstoppertje maar... ik heb hem gevonden. Deze week geef ik de joker een vrij weekend.

2020: We've Got Everything Going For Us - Kiki Dee (1967)
Van sommige platen word ik extreem hebberig. In 2020 ben ik op Discogs op zoek naar een bepaalde plaat maar weet niet meer specifiek welke. Ik heb hem gezien bij een Nederlandse dealer en besluit de rest van het aanbod te bekijken. Dan zie ik een Kiki Dee-single uit 1967 op de Engelse Fontana. Compleet met 'birth sleeve' en voor een aardig prijsje. De a-kant is 'I'm Going Out', een nummer dat ik ken van de Zweedse Tages maar dat zijn oorsprong heeft in de buurt van The Four Seasons. In 'We've Got Everything Going For Us' hoor ik de 'beatballad' waar ik anno 2020 even erg prat op ga. Het mag er nog altijd zijn hoewel het niet de 'monsterhit' is geworden die ik eerder in gedachten heb.

2021: You Got Me - Jaibi (1968)
Ik ga geregeld door een fase binnen het verzamelen. Waar 2019 en 2020 in het teken staat van de 'beat ballads' daar zwicht ik in 2021 definitief voor de Deep Soul. Binnen een paar weken tijd koop ik zowel deze Kent Deep Soul-uitgave van Jaibi als 'It Was Like A Nightmare' dat ook een gigantische hit wordt in mijn huis. De term Deep Soul heeft dezelfde oorsprong als Northern Soul, beide zijn ze groot gemaakt door platendealer Dave Godin. Qua Deep Soul heeft hij 'It Was Like A Nightmare' alsook ander werk van Jaibi als zijn ultieme favorieten. 'You Got Me' heeft het in 1968 nog tot een reguliere single-release geschopt, 'Nightmare' blijft onuitgebracht op de plank liggen. In retrospect gaat mijn voorkeur uit naar de laatste maar toch laat ik me vanavond weer graag overtuigen van de kracht van 'You Got Me'.

2022: I Am - Laura Rain & The Caesars (2022)
Anno 2024 ben ik blij dat ik heb doorgezet met LRK. In maart 2022 hoor ik 'I Am' van Laura Rain voor de eerste maal en ben op slag verliefd. De daaropvolgende weken hoor ik het geregeld (in een iets andere versie) vanaf een mp3 en dan ben ik even niet zo zeker. Als de plaat arriveert, is de meeste lol er vanaf. Het is echter wel mijn introductie naar het LRK-label en dat heeft me inmiddels een fraaie collectie opgeleverd. Ik heb gisteren nog een 'pre-order' geplaatst voor een plaat welke op 24 mei het levenslicht gaat zien. Met LRK kan ik bijna niet meer mis grijpen. Toch moet ik bekennen dat ik de uithalen van Laura minder indrukwekkend vind ten opzichte van de eerste luisterbeurt in 2022.

2023: Give Me The Sunshine - Leo's Sunshipp (1980)
Wat is de reden geweest om deze in week 17 van 2023 als Week Spot te hebben? Het zomerse weer? Ik kan me de vrijdag van mijn verjaardag nog wel voor de geest halen. Het is dan erg benauwd en zo nu en dan een felle regenbui met kans op onweer. Het zal vast een reden hebben maar ik ga niet terug bladeren. Het is een lekker ontspannen nummer en dat kan ik vanavond vast gebruiken!

Singles round-up: april 6

Bij navraag blijkt dat Mark de platen pas een week geleden op de post heeft gedaan. Helemaal geen probleem, zeker omdat hij er een hele goede reden voor heeft. Het is dus afgelopen week een beetje zinloos geweest om meerdere malen per dag de brievenbus te checken. Deze zullen volgende week wel binnen komen als ik geen invoerkosten hoef te betalen. Ook heb ik gisteravond nog een flinke vracht singles gekocht welke eveneens volgende week zullen arriveren. Ik krijg het nog druk met de 'Singles round-up'. Vanmiddag is het laatste pakketje met nieuwe singles binnengekomen. Ik verwacht maandag niets dringends. Als er dinsdag wel iets binnen komt, moet dat maar mee voor mei. Vanavond, zoals beloofd, de 'Singles round-up' met de nieuwe releases die deze maand zijn binnengekomen. Op de twee Izipho's na heb ik ze allemaal al eens (of meerdere keren gedraaid) maar desondanks zet ik nog even de apparatuur aan voor een definitief oordeel.

* Harvey Scales & The Seven Sounds- Love That One (UK, Epsilon, 1969, re: 2024)
Harvey is ons vijf jaar geleden ontvallen maar laat ons een schatkist aan muziek na. Hij begint zijn loopbaan als zanger in de vroege jaren zestig en formeert later in dat decennium zijn Seven Sounds. In de jaren zeventig gaat hij ook schrijven voor anderen en zijn credit op 'Disco Lady' van Johnnie Taylor is één van de meest succesvolle. Epsilon biedt ons hier twee opnames die Harvey in 1969 in Chicago heeft gemaakt. 'Love That One' lijkt niet eerder uitgebracht te zijn en, eerlijk gezegd, klinkt ook zo. Labeleigenaar Yann restaureert vinyl en tapes en dat levert soms wel eens pijnlijke luistermomenten op maar 'Love That One' klinkt op zichzelf niet slecht. De boel zou wellicht beter gemixt kunnen worden. De saxofoon zit aanvankelijk in dezelfde hoek als de gitaar en de zang is heel erg op links. En over een einde zijn ze het ook nog niet eens in de studio. De b-kant heet 'Don't Ever Let It End' en dat heeft in 1969 wel een release gehad op het Magic Touch-label. Eigenlijk is dit de betere kant van de plaat. Harvey gaat lekker tekeer in een topzware ballade. Het is daarmee ook soulvoller dan de a-kant als je het mij vraagt. Wederom een prachtige release van Epsilon.

* Lynn Davis- Beautiful You (UK, Izipho Soul, 2024)
Izipho levert wederom twee releases in één keer af en deze zijn vanmiddag pas binnengekomen. Ik begin met Lynn Davis. In een prachtig kartonnen fotohoesje met de uitgebreide biografie vanaf haar website op de achterkant gedrukt. Lynn draait al een flink aantal jaren mee in de muziek maar vóór 2022 vooral op de achtergrond. Ze heeft onder andere achtergrondzang verzorgd voor George Duke, Marvin Gaye, Chaka Khan en Stevie Wonder. Ook schrijft ze nummers voor anderen. Zo schrijft ze de meeste hits voor Patrice Rushen waaronder de hit 'Forget Me Nots'. Met name binnen de band van George Duke neemt Davis als zangeres een belangrijke plek in, maar toch stelt ze haar talenten meestal beschikbaar voor andere artiesten. Sinds een paar jaar durft ze het aan om zich te presenteren als solo-artieste. 'Beautiful You' is prachtig geproduceerd en refereert aan de verscheidenheid van artiesten waarmee ze heeft gewerkt. Het resultaat is een prachtige tijdloze ballade met jazzy elementjes en het 'feelgood'-thema waar Izipho patent op heeft. De b-kant heet 'Can I Come Over' en is volgens Discogs op 14 oktober 2022 uitgebracht als digitale track. 'Can I Come Over' is meer van de jaren negentig r&b-stijl en iets meer upbeat. Ook een zeer fraaie kant!

* Mel Day & Tito Lopez Combo- Everyday I Try (UK, Izipho Soul, 2024)
'Hear the voice of one of the Last Soul Legends', staat op zijn website. Is dat teveel gezegd? Nee, als dit de Mel Day is dan is dat zeker een grootse stem. Day is opgevallen tijdens 'Britain's Got Talent' en heeft nu dit plaatje gemaakt met rotro-soul band Tito Lopez Combo. De a-kant klinkt als authentieke soul uit de periode van Sam Cooke en Otis Redding. De keerzijde heet 'Baby Girl' en is meer uptempo en klinkt onbedoeld een beetje 'vintage'. Toch is dit qua nummer iets beter geschikt voor wat ik zoal draai in 'Do The 45' maar 'Everyday' is zeker niet slecht. Mel Day heet overigens in het echt Austin Griffith en is woonachtig in het Engelse West Bromwich.

* Charlie Ingui- Wake Up Old World (UK, LRK, 2024)
LRK gaat voor deze release met een echte veteraan in zee. Ingui is één van de oorspronkelijke leden van The Soul Survivors. Dat heeft in ons land in 1969 een hit met 'Mama Soul'. Aanvankelijk is de b-kant mijn favoriet van deze single maar 'Wake Up Old World' groeit per draaibeurt. Een heerlijke 'laidback' groove met tinkelende gitaar en fluit. Laat de zomer maar komen! De b-kant heet 'Movin' In Love's Direction' en is een oud Soul Survivors-nummer dat de band vaak speelt tijdens optredens maar dat nimmer tot een plaat komt. Het heeft méér dan 'Wake' het geluid van de oude Soul Survivors en dat vind ik aanvankelijk erg mooi. Toch ga ik ongemerkt meer onderuit zitten en leunen met 'Wake Up Old World' door de koptelefoon.

* Cheeba's Prestige All Stars- I Got You! (UK, Echo Chamber, 2024)
Ook Sir Cheeba kan geen moment stil zitten en de volgende release staat voor volgende week ingetekend. Ik moet hem alleen nog wel reserveren. De volgende plaat gaat in de latin-rock. Met Prestige All Stars put hij uit de rijke catalogus van het Prestige-label en we hebben het dan uiteraard over jazz. Het is 'Soul Jazz Lessons #2'. Op blauw vinyl want ik ontdek te laat dat die ook op zwart vinyl is. Enfin, net als bij zijn vorige Prestige-productie is de a-kant met zang en de b-kant instrumentaal. Het is ditmaal iets meer de funky jazz. Mijn kennis van jazz is té gering om de muzikanten te herkennen maar ik begin steeds meer 'fan' te worden van Sir Cheeba's stijl. Zo lust ik er nog wel vijftien dit jaar en met zijn tempo denk ik dat we dat wel gaan halen!

* Pratt & Moody- Creepin Around (Finland, Timmion, 2024)
De producties van Timmion zijn altijd van een hoogstaand niveau en menigmaal vraag je jezelf af of je niet stiekem naar een plaat uit 1969 zit te luisteren. Pratt & Moody zijn bekend vanwege hun 'dark soul' en ook 'Creepin Around' heeft weer een prachtige atmosfeer. Op de b-kant staat de instrumentale versie en dus ruim baan voor huisband Cold Diamond & Mink.

* Arthur Prysock- If I Was A Boy (US, Audiodisc, 1969, re: 2024)
'I Was A Boy' van Billy Shields is één van mijn favoriete 'oude' platen welke ik vorig jaar heb gekocht. Billy Shields is in werkelijkheid niemand minder dan Tony Orlando (van het latere Dawn) welke een pseudoniem moet aannemen vanwege lopende contracten. Nu blijkt veteraan Arthur Prysock rond die tijd ook een demo te hebben opgenomen. Tot zover bekend is slechts één exemplaar van de acetaat bekend en is in bezit van een gewaardeerde verzamelaar en Northern Soul-dj. Het is me niet duidelijk hoe deze Audiodisc mogelijk is gemaakt want de dj zit er zeker niet achter! Het klinkt té schoon voor een Youtube-rip of een opname van de radio en toch vermoed ik zoiets vanwege de exclusiviteit. Hoewel de plaat op vinyl is geperst is het label een rechtstreekse replica voor de acetaat-singles uit de jaren zestig. Ook is de titel met pen geschreven op het label. Hij is zeer gelimiteerd en er bestaat de twijfel aan de authenticiteit. Arthur doet een fraaie versie van 'I Was A Boy', ook al zingt hij vooral over het meisje terwijl hij een vrouw nodig had. Curieus ding!

* Thee Heart Tones- No Longer Mine (US, Big Crown, 2024)
Tot slot de Week Spot van vorige week. Ook weer zo'n weergaloze plaat waarvan ik meteen trek krijg in de zomer. Dat gaat volgende week dan toch eindelijk gebeuren?

Singles round-up: april 5

Rond een uur of twee heb ik voor het laatst de brievenbus gecheckt. Ik zal dat uiteraard straks nog een paar maal doen, maar het lijkt erop alsof de singles van Mark nog wel even onderweg zijn. Tot mijn grote verrassing zit er vanmiddag wel een pakketje in mijn bus. Nou zeg? Een pakketje uit Zweden dat dinsdag op de bus is gegaan en dat twee dagen later in Uffelte ligt. Punt is alleen wel dat er een week van stilte zit tussen bestelling en betaling én het eventuele verzenden. Dat is een beetje jammer maar voor de rest is een anderhalve week op zichzelf niet verkeerd vanuit Zweden. Als de dealer het niet expliciet had vermeld op Discogs zou ik wellicht geen probleem hebben gemaakt. Ik ga vandaag alvast aftrappen met dit vijftal singles. Na het weekend kunnen jullie in ieder geval nog een 'Singles round-up' tegemoet zien met de nieuwe releases. Nu dan de vijf singles uit Zweden.

* Bill Deal & The Rhondells- What Kind Of Fool Do You Think I Am (Spanje, Polydor, 1969)
Het is niet alleen qua stijlen en genres een 'mixed bag' maar ook met de persingen. Dit heb ik overigens niet in de gaten totdat ik de order heb geplaatst. Ik denk het allereerst aan Scandinavische persingen maar dat zijn er slechts twee. Verder een Spanjaard, een Franse en een Engelse persing. Ik bestel zelden één plaatje van een dealer en zoek in ieder geval platen uit om de verzendkosten 'vol' te maken. Het is een megagrote dealer met geluidsdragers in alle mogelijke genres en ik zoek even in de soul. Daar staat ook deze van Bill Deal & The Rhondells. Een titel die ik ken uit het Hitdossier (het heeft in ons land in de Tipparade gestaan). Ik heb reeds 'It's Too Late' dat ergens in de Northern Soul-beweging nog een 'hit' is geweest. Deze single is me nagenoeg onbekend. Het is ietwat drammerige 'blue-eyed soul' in de traditie van The Foundations maar op zichzelf niet onaardig gedaan. Ik durf deze wel tot de Blauwe Bak te rekenen. 'I've Been Hurt' krijgt door het orgel een beetje een reggae-groove. Leuk om mijn maat mee te plagen maar niets bijzonders. Nee, ik hou het bij de a-kant en het mag in de Blauwe Bak.

* Debbie Fleming- Long Gone (UK, Bradleys, 1975)
Twee weken geleden draait mijn Wolfman-collega Lee vooral 'hits' uit de Northern Soul-club Cleethorpes en dat bevat veel werk uit de midden jaren zeventig waarvoor de puristen hun neus ophalen. Debbie Fleming komt eveneens voorbij en ik ga meteen op zoek. Het origineel is niet heel erg duur maar ik ga desondanks voor de Engelse persing. Debbie is een blanke allround zangeres uit Canada en 'Long Gone' heeft een feestelijke refreintje dat lekker in het hoofd blijft zitten. Wie de microscoop erbij pakt ziet gewoon een puur popnummer, maar hee... in Cleethorpes gaat het dak eraf als het wordt gedraaid. Het is overigens ook de club waar 'I've Got The Need' van onze eigen Spooky & Sue wordt 'ontdekt'. Dit is overigens de hoofdreden voor de bestelling, de rest zijn 'kassakoopjes'.

* The Soul Children- It Ain't Always What You Do (Frankrijk, Stax, 1972)
En zo blijft het nog even Bananaramaweek. O nee, dat is een ander nummer. Ik heb deze single niet eens beluisterd voordat ik tot aanschaf ben over gegaan. Volgens mij heeft de Zweedse dealer abusievelijk de Duitse uitgave gebruikt maar je hoort mij niet klagen. Met The Soul Children kun je eigenlijk nooit mis grijpen en dit is andermaal een bewijs. Een lekker stevige beat en de hoogstaande kwaliteit waar Stax in de vroege jaren zeventig patent op lijkt te hebben. Op de keerzijde staat 'All That Shines Ain't Gold' en dat is een fraaie ballade met alle bekende Soul Children-ingrediënten. Het kan voor mij de boeken is als een 'double-sider'.

* Dionne Warwick- Do You Know The Way To San Jose (Zweden, Scepter, 1968)
* Dionne Warwick- Who Is Gonna Love Me (Zweden, Scepter, 1969)
Qua zang heb ik heel erg moeten wennen aan Dionne's stem maar heb desondanks al heel gauw een verslaving voor wat betreft de fotohoesjes. 'Who Is Gonna Love Me' heb ik onderhand in drie verschillende persingen en met fotohoesjes, dus daar zou ik klaar mee kunnen zijn? 'San Jose' ontbreekt nog in zijn geheel in de collectie. Ik ben alleen nog niet helemaal zeker of dit duo in de Blauwe Bak terecht komt. 'Who Is Gonna Love Me' heb ik daar al eens staan en 'San Jose' is een ontzettend 'feelgood'-nummer maar raakt al snel ondergesneeuwd in de Blauwe Bak. Een kandidaat voor de Gele Bak Top 100 dan maar?

Honderd achteruit: Trea Dobbs

Het wil voorlopig even niet opschieten met de posterijen. Nee, dan heb ik het niet over de eigen posterijen want deze gaat erg voorspoedig. Ook vanmiddag ben ik in een vloek en een zucht klaar en met slechts één buitje tijdens het bezorgen. Ik wacht met smart op de partij singles van Mark waarvoor ik, schat ik zo, drie of vier berichten nodig zal hebben. Als ze morgen niet zijn gearriveerd, ga ik waarschijnlijk wel de schade inhalen qua berichten. Dan is er nog de Zweedse bestelling op Discogs. Ik denk aanvankelijk dat het een soort van 'disclaimer' is voor onder andere de periode rond kerst, maar het is standaard voor hem: Het duurt acht dagen na betaling voordat hij de platen op de bus doet. Ik heb al ruzie met hem gehad maar de platen zijn dan gisteren tóch op de post gegaan. Het is voor mij de eerste en de laatste keer, de reden is een Engelse persing waarvoor ik, achteraf gezien, liever invoerkosten had betaald en de plaat een week eerder in huis. Enfin, ik ga vanavond verder met de 'Honderd achteruit'. Op Soul-xotica gaat het vaak over Engelstalige artiesten en toch heb ik Trea Dobbs al eens te gast gehad in 'Raddraaien'. Ik zal straks de datum even opzoeken. Ze is vanavond terug met de nummer 85 uit de Gele Bak Top 100 van 2022: 'Marmer, Staal En Steen Vergaan' uit 1965.

De datum is 4 juli 2013 als het huisnummer van de kapper uitkomt op 'Parel Van De Zuidzee' van Trea Dobbs. Of van Trea Van Der Schoot? Onder het mom van 'je mot alles verzamelen', heb ik ze beide in de jaren zestig-bak staan. Ik herinner me nog de anekdote uit dat bericht over hoe ze, vóór haar roem, zong op het toilet en het doorspoelen beschouwde als een zaal vol applaudisserende mensen. Zeker sinds ik radio maak en de aanschaf van een plaat meestal ook betekend dat deze op de radio moet worden gedraaid, is de Hollandse muziek het ondergeschoven kindje geworden in mijn verzameling. Toch kan ik me niet bedwingen als ik in mei 2022 deze single van Trea Dobbs tegen kom in de kringloop in Wolvega waar ik onlangs opnieuw ben geweest. Hij is aan de prijs en wellicht had ik even iets kritischer moeten zijn. Hij is namelijk iets krom getrokken. Enfin, ik sta open voor een upgrade en het fotohoesje is in ieder geval pico bello!

In dat bericht van 4 juli 2013 ga ik uitgebreid in op de handel en wandel van Trea Dobbs. Wellicht dat ik vanavond een update kan geven. Leeft ze nog? Jazeker! Ze is een paar weken geleden 77 kaarsjes op de taart uitgeblazen. Trea Van Der Schoot wordt geboren op 4 april 1947 in Eindhoven. Ze doet mee aan talentenjachten en maakt in 1963 haar eerste single. Even later wordt ze door Caterina Valente ontdekt voor de Duitse markt. Omdat Van Der Schoot lastig uit te spreken is voor een Duitser suggereert ze de naam Dobbs. Dobbs zou een clown uit een oud circus-geslacht zijn. Hoewel haar stem minder eigenaardig is dan die van Cilla Black zal Dobbs in 1965 in de voetsporen treden van de Engelse zangeres. Ik koop Trea's versie van 'You've Lost That Lovin' Feeling' in 1994 en heb het altijd als één van de betere versies beschouwd. Pas jaren later hoor ik Cilla's versie en dan blijkt dat Trea en haar producent het arrangement van Black's versie hebben overgenomen. Ik zie net dat ze in 1966 ook 'Love's Just A Broken Heart' op de plaat heeft gezet.

Trea is voor Nederlandse begrippen erg allround. Ze waagt zich soms aan jazz, dan weer aan Engelstalige pop maar dient zich eveneens aan voor deelname aan het Eurovisie Songfestival met 'Ploem Ploem Jenka'. Op het Nationaal Songfestival eindigt ze als derde maar 'Ploem Ploem Jenka' wordt een gigantische hit in ons land. Na 1965 loopt het succes heel snel achteruit. In maart 1967 trouwt ze met componist Harry Van Hoof. Tijdens een optreden met de Sleeswijk Revue stort ze in en is haar carrière ineens ten einde. Het huwelijk met Van Hoof loopt op de klippen. Ze runt enige tijd een kledingzaak in Maarheze welke failliet gaat. Ook een tweede huwelijk is geen lang leven beschoren. Toch begint ze in de jaren tachtig weer te zingen en is het meest succesvol met 'Kus Van U Meneer'. Het zal de Top 40 niet halen maar een 'evergreen' worden in de homo-scene. In 1999 neemt ze een nieuwe versie van 'Ploem Ploem Jenka' op met Ome Henk en dat is de laatste keer dat we haar horen zingen. Door haar nicotineverslaving is haar stem niet meer van het oude niveau en 'dat wil ze de mensen niet meer aandoen'. Het enige wapenfeit sinds 4 juli 2013 is dat ze een jaar later deel uitmaakt van de 'Krasse Knarren', een show van omroep MAX.

Drafi Franz Richard Deutscher wordt geboren op 9 mei 1946 en is in 1965 al een gevierde zanger in Duitsland. Hij stapt op een zeker moment het kantoor binnen van een muziekuitgeverij en zingt alleen 'Dam dam, dam dam'. Christian Bruhn hoort iets in deze simpele woorden en vraagt wat voor nummer het is. 'Dat mag jij bepalen', is het antwoord van Deutscher. Samen met Günter Loose schrijft hij vervolgens 'Marmor Stein Und Eisen Bricht'. Toch klopt de titel niet helemaal. Het zou eigenlijk het meervoud 'Brechen' moeten zijn, daarnaast is marmer een soort gesteente en zou 'Marmorstein Und Eisen Brechen' een juiste titel zijn geweest. H. Peters is verantwoordelijk voor de Nederlandse vertaling van het nummer. Marcel Stellman voorziet het van een Engelse tekst: 'Marble Breaks And Iron Bends' en dat zal de tachtigste plek innemen op de Amerikaanse Billboard Hot 100. In Nederland is de single goed voor een zevende plek voor zowel Drafi als Trea.

Drafi's verhaal gaat nog wel even door maar dat is voor een andere keer. Hij is op 9 juni 2006 overleden.

Week Spot: The KBC S

De vooruitzichten in Uffelte zijn niet onaardig. Achttien graden, zonnig en een kleine kans op neerslag. Wanneer? Zondag. Ik vier mijn verjaardag nooit uitgebreid maar heb me nu voorgesteld om zondag een gebakje te eten bij de overburen van De Roskam en wellicht een fraaie wandeling of fietstocht te maken. Dan krijg ik vanavond een sms-je van W. Of ik geen zin heb om de verjaardag aan de kust te vieren? Oh, wat stom. Ik heb haar al maanden beloofd weer eens richting Leiden te gaan maar het komt er steeds niet van. Het klinkt als een plan. Een half uur later heb ik al twee goedkope treintickets gescoord en dus blijft het gebakje bij De Roskam in de vitrine staan. Ik ga zondag voor het eerst in bijna vijf jaar weer terug naar de kust. Met of zonder Maggie MacNeal. Er staat wel wat regen ingetekend voor Katwijk, maar ach... als het maar niet meer zó koud wordt als in maart 2015. Ik kan me niet heugen dat ik me ooit zó koud en rillerig heb gevoeld als toen. De singles van Mark zijn nog altijd niet binnen en ik hoop dat deze morgen arriveren. Voor de Week Spot kan ik terug gaan naar dezelfde lijst als vorige week, maar nee... Er speelt opeens een nummer in mijn hoofd dat een redelijk grote 'hit' is in huize Louwsma en welke desondanks geen Week Spot is geweest. Deze mag het voorjaar uit de tent lokken: 'I Wish You A World Of Happiness' van The KBC S met medewerking van Nora Becker.

Ik heb in november 2022 'The Center' van The KBC S als Week Spot gehad en heb toen alle voorradige info over de band gedeeld. Een beetje onzinnig om dat opnieuw te doen? The KBC S is een Duitse instrumentale band met een jazzy geluid. Voor de opnames maakt de groep gebruik van gasten. Op 'The Center' horen we de fraaie stem van zangeres J. Lamotta. The KBC S is gelieerd aan het Sonar Kollektiv-label. De platenmaatschappij is in 1997 gestart door Alex Barck, beter bekend als Jazzanova. Het doel is niet om een specifiek dance-label te starten of zich aan te sluiten bij een bestaande 'hype'. Sonar Kollektiv biedt een catalogus van meer dan 350 releases welke allemaal zeer uiteenlopend zijn. Eind 2023 komt Sonar op het idee om een nummer van Shirley Turner uit de jaren zestig opnieuw uit te brengen. Omdat het alleen de licentie kan krijgen voor de a-kant wordt besloten de keerzijde aan The KBC S te geven. Dat combo weet overal iets speciaals van te maken en zo ook met 'I Wish You A World Of Happiness'. Het tempo wordt flink naar beneden gehaald en krijgt een jazzy lounge-jasje aangemeten.

Als je in Duitsland woont en regelmatig radio luistert of televisie kijkt, moet je de stem van Nora Becker wel kennen. Nora is een professionele stemkunstenaar. Ze biedt haar stem aan voor reclames, fadiojingles, voice-overs en ook voor muzikale projecten. De pratende Nora Becker is de vrouwenstem die je bij de les houdt en die je aspecten laat onthouden zonder dat je werkelijk naar de reclame luistert. Als Nora gaat zingen, neigt het al snel naar de jazz. Het resultaat is dan ook dat het vlotte nummer van Shirley Turner nauwelijks is te herkennen in de behandeling van The KBC S. Het kost mij drie draaibeurten om de overeenkomsten te vinden waarbij de tekst nog het meest herinnerd aan het origineel. Ik heb Shirley Turner al maanden niet meer gedraaid en The KBC S steeds vaker. Als het plaatje in december arriveert, zit ik thuis met de griep. Op hetzelfde moment zit ook Nora thuis met dezelfde klachten. Alleen kost het haar wel geld want ze is haar stem kwijtgeraakt. Gelukkig is ze voor de kerst weer hersteld en is nu weer overal te horen. Waaronder komende zaterdag opnieuw in 'Do The 45'.

Recreatief kraken

Om met de deur in huis te vallen: Ik ga in ieder geval één bericht 'achterlopen'. Dit omdat ik deze week een pakket van Mark verwacht dat ik in ieder geval nog deze maand wil behandelen. Technisch gezien is dit het bericht van zondag en in de weekeinden probeer ik meestal een 'luchtig' bericht te plaatsen dat niet noodzakelijk over muziek of platen hoeft te gaan. Ik zou eerst een aflevering doen van 'Het zilveren geheugen' maar dat zou al niet heel specifiek over april 1999 gaan. Ik ben in 2017 begonnen met het terugblikken naar de tijd van twintig jaar geleden en dat is een zeer onregelmatige rubriek geworden. De laatste keer is alweer een aantal maanden geleden en gaat over de 'geboorte' van Sideburner. Of is 'Jarig haar' meer recent geweest? Enfin, het jaar 2004 is 'action packed' voor mij en zo nu en dan wil ik wel even terug gaan naar de goede oude tijd. Vanavond komen we uit bij waar het terugblikken ooit is begonnen. Hoewel? Het is al een gespreid bedje als ik arriveer en bovendien zal ik er nooit wonen of dergelijke plannen hebben. Vandaag ga ik terug naar de Zwolse kraakkroeg Co-9.

In het vorige jaar, dat is dan 2003, is mijn minidisc-speler gesneuveld. Het is begin 2004 en ik wil wel weer eens een nieuwe speler hebben. De Mediamarkt in Zwolle heeft dan nog altijd een aantal modellen op voorraad maar het zal niet lang duren of ook deze zullen plaats moeten maken voor de iPod en dergelijke mp3-spelers. Het is een donderdagavond als Zwolle koopavond heeft. Ik loop vanaf het station richting Assendorp en passeer halverwege een paar gekraakte huizen. Ze hebben bij een brievenbus een hoeveelheid 'Ja/Nee'-stickers gemonteerd zodat er 'Neeeeeeeeeeeen' komt te staan. Daar moet ik altijd even om lachen. Vervolgens zie ik een flyer op een lantaarnpaal. Het vertelt over een optreden van een ska-band in een, mij onbekende, kraakkroeg genaamd Co-9. Ik schrijf het adres op en neem me voor een kijkje te gaan nemen. Dat is een week of twee later. De wandeling er naartoe valt nog niet mee en voor mijn gevoel ben ik de eerste keer wel een anderhalf uur onderweg. Ik ben echter ruim op tijd van huis gegaan en ben op tijd voor het concert. Dat is een feestje! Dan ontmoet ik een meisje dat me uitnodigt om een paar drankjes te doen in Eureka. Dat staat op het punt van sluiten maar de barman vertrouwt haar dat ze de zaak goed zal afsluiten. Ik kan haar naam nog altijd herinneren, maar zal het achterwege laten omdat ze mogelijk nog altijd vrijwilliger is bij Eureka? Het 'illegaal' open blijven zou ook twintig jaar later nog eens gevolgen kunnen hebben? We zijn dus spoedig met zijn tweetjes. Dan heeft zij ook genoeg drank op dat de tranen komen. Ze heeft vanmiddag net haar vriendje gedumpt en... en... en...? Ach, kom maar meid. Huil maar eens lekker uit op mijn schouder. Komt allemaal goed. Wanneer gaan we weer afspreken? We nemen met een heel bescheiden kusje afscheid op het station in Zwolle. De volgende afspraak is pas op Koninginnedag. Toch ben ik een maandje erg 'high'.

Armand treedt op met Koninginnedag bij Eureka maar deze heeft weer eens de bokkenpruik op. Armand is wisselvallig als het weer. Of hij doet zijn best en het is geweldig óf hij gooit er met de pet naar. Welnu, dit was een concert in de laatste categorie. Alle vrijwilligers van Eureka zijn aanwezig. Behalve eentje dan. Enfin, ik vermaak me ook wel zonder haar. Die avond hoor ik dat de volgende avond de legendarische Meppeler punkband Vopo's zal optreden in Co-9. Het voorprogramma lijkt me nog véél leuker: Dat is het Friese Kadaverbak. Eigenlijk horen daar een paar trema's op de klinkers, maar laat maar. Als ik die avond in de Co-9 kom, hebben ze het programma omgegooid. De Vopo's hebben reeds gespeeld en zijn naar huis. Ze hebben ook 95 procent van de zaal meegenomen. Kadaverbak speelt vervolgens voor tien man waaronder ikzelf. Op een bepaald moment stap ik achter de bar en daar maakt helemaal niemand bezwaar tegen. Sterker nog: Ze laten me zien waar ik 'ons' kratje bier kan vinden. Op Bevrijdingsdag heeft de Co-9 een alternatief bevrijdingsfestival in gedachten op het oude Scania-terrein. Dat is al ontruimd als ik arriveer en dan gaat het feest verder in de Co-9. 'Wil jij achter de bar staan?', vraagt één van de 'leiders'. Natuurlijk wel. Vanaf dat moment ben ik niet meer van deze positie te branden geweest. Er is nog maar één avond geweest in de daaropvolgende maanden dat ik niet achter de bar mag staan. Overigens tref ik op deze dag nog wel het meisje. Dat blijkt achteraf binnen twaalf uur na ons kusje op het station alweer samen te zijn met haar vriendje. Ze is achteraf ook niet zó leuk als dat ik me had voorgesteld. Met een zooi drank op was ze best aardig.

Voordat ik aan dit bericht ben begonnen, heb ik eerst een uur gezocht naar de locatie. Had niet gehoeven. Bacteria is een aardige website over punk in Nederland en dat heeft een paar flyers gearchiveerd. Van de oude gebouwen kan ik geen foto's meer vinden. Tegenwoordig heeft Hornbach zich gevestigd op het terrein. Er staat me iets van bij dat de lijnbusmaatschappij er was gevestigd en dat het pand van Co-9 een onderhoudsgarage was van de bussen. Voor het podium is een complete smeerkelder. In de kantoren wonen enkele personen en eentje heeft een eigenhandig fabriekje opgezet in bakbrommers. De gemeente heeft geen duidelijke plannen met het terrein maar voert aan dat de aanwezigheid van krakers een brandgevaarlijke situatie geeft. We zitten namelijk niet ver vanaf de 'ketels' van Shell. Ik heb half-om-half een garagerockfestival gepland voor augustus 2004 maar zover komt het niet meer. Het slot van het hek naar de Co-9 wordt een paar weken voor het ultimatum al vervangen waardoor we zelfs een band moeten cancellen. Een maand later worden ook de kantoren ontruimd en gaat de boel tegen de vlakte. Het is aanvankelijk een bewaakt parkeerterrein voor vrachtwagens totdat Hornbach het terrein koopt voor een splinternieuwe winkel.

Een van de krakers gaat schuil onder de naam 'Broer Konijn' en Co-9 is een flauwe woordspeling (ko-nine). Ik maak voor de eerste keer in mijn leven een noise-performance mee van de Amerikaan Crank Sturgeon en met enkele formaties uit de Hondenkoekjesfabriek. Verder is het erg veel punk. Ik herinner me een avond waarop ik met een punkband naar een 'hippe' kroeg in Zwolle ga. Een van de punkers maakt er een sport van om zoveel mogelijk mensen met een dienblad bier in de handen te laten struikelen. We krijgen het op het laatst nog aan de stok met een stel boeren die onze aanwezigheid niet op prijs kunnen stellen. Rock'n'roll! Ook is daar de legendarische dansavond waar de bovenstaande foto waarschijnlijk is genomen. Opeens staat 'de kit' aan de bar. Ik weet niet wat ik moet doen maar dan neemt iemand anders van de organisatie het over. 'Blauw gaat naar buiten', ,blijft hij roepen en krijgt het ook nog voor elkaar! Als ze goed en wel buiten zijn, begint iemand aan de bar zijn neus te poederen. Ook rock'n'roll.

Gelukkig is de muziekapparatuur al in veiligheid gesteld als het pand wordt leeggehaald. Ondanks dat het hek op slot zit, weten we nog wel een manier om binnen te komen. We zoeken deze avond allemaal naar een souvenir van de Co-9, alleen... er is niets meer. Ik blijf over met een deur van een koelkast met daarop een fraai mozaïek van gebroken stukjes spiegel. Als ik de volgende dag een kilometer heb gelopen met het onmogelijke ding heb ik al drie keer mijn handen open gehaald. Dat souvenir eindigt in de bosjes.

Week Spot Kwartet: week 16

Hee? Hebben we vorig jaar een stuk karton als de Week Spot gehad? Nee, het is daadwerkelijk een vinylplaatje maar ik zet vandaag de joker in. Als ik naar de kandidaten kijk van de Week Spot Carousel in 'Do The 45' denk ik aanvankelijk dat ik een makkie heb. Twee singles uit de Europese Blauwe Bak en eentje die ik recent heb gedraaid in een show. Dan begint de zoektocht. Waar heb ik deze single gelaten? Ik heb zaterdagavond ruim een half uur gezocht en intussen genoeg nummers bijeen gesprokkeld voor een volledige show, maar de Week Spot van een jaar geleden doet succesvol verstoppertje. Enfin, die duikt wel weer eens op en kan ik dan alsnog van een draaibeurt voorzien in 'Do The 45'. Voor de foto maak ik maar gebruik van het kartonnetje. Twee Nederlandse persingen op vinyl, eentje op styreen en de vierde op karton. Dat maakt deze week het Week Spot Kwartet. In de lijn met The Righteous Brothers en Nancy Sinatra & Lee Hazlewood begin ik deze aflevering met een, voor mij persoonlijke, evenknie uit de hoek van de soul.

2020: Mister Soul Singer - Vivian Verdree & Ed Boze (1975)
Een beetje vreemd maar... als je de plaat een paar draaibeurten geeft, neemt het vanzelf je hart en kun je geen liever voorstellen zonder dit schijfje. Hugo & Luigi zijn samen met het Avco-label in 1975 druk bezig met de 'sweet soul' van The Stylistics en proberen een ingang te vinden in de disco. Dan komt het opeens op de proppen met dit gekke plaatje. Vivian Verdree die met een flinke portie soul zingt over hoe zij de soul beleeft als ze haar favoriete zanger hoort zingen. Intussen is Ed Boze de favoriete zanger die helemaal zijn eigen partij zingt. Het resultaat zijn twee krachtige soulvolle explosies samengevat in één liedje. Ook ik heb de plaat een paar keer moeten draaien voordat het kwartje valt, maar gisteren heb ik het andermaal geroepen in de show: Voor mij is dit één van de allerbeste soulnummers ooit gemaakt. Omdat het verschrikkelijk 'left field' en 'oddball' is, verschillen de meningen hierover.

2021: Nathan Jones - The Supremes (1970)
Mijn collega Lee claimt inmiddels dat hij het concept heeft uitgevonden en ik laat hem maar. Ik ben stiekem ooit de initiator geweest van de Bananarama-week op Wolfman Radio. In eerste instantie als plaagstootje naar een andere, toenmalige, radiocollega die niets moet hebben van de meest succesvolle damesgroep aller tijden. Ieder jaar vragen we het ons weer af: Komt er weer een Bananarama-week of is het mopje wel klaar? De afgelopen week hebben we de week weer gehad en als er volgend jaar wéér een week is, maak ik 'Really Saying Somethin' van The Velvelettes tot Week Spot. Drie jaar geleden heb ik het gevierd met 'Nathan Jones' van The Supremes, een nummer dat eveneens door Bananarama is gecoverd.

2022: Breakfast In Bed - Dusty Springfield (1969)
En we blijven in de hoek van plaatjes uit de jaren zestig die later succesvol zijn gecoverd. Ik leer Dusty pas laat 'kennen' en associeer dit nummer in eerste instantie dan ook met UB40 en Chrissie Hynde. Ik mag in 2000 na 32 jaar het folie verbreken van 'Dusty In Memphis'. Wellicht had ik hem dicht moeten laten en moeten verkopen, maar plaatjes zijn er om te worden gedraaid. 'Breakfast In Bed' springt meteen in het oog en het nummer staat synoniem aan de eerste weken in Tuk. Op zondagavond naar Gelderingen lopen en eindeloos aan de bar hangen, in alle vroegte puddingbroodjes halen bij bakker Sloot en daarna slapen in mijn caravan op de Baarse Vrijstaat. Ik ben een en al 'hippie' in deze tijd. Bij het horen van 'Breakfast In Bed' voel ik dan ook de fleurige en kleurige sarong om mijn knieën en de blote voeten in de sandalen.

2023: Be A Lover - The Regime (2023)
Eind 2020 word ik gegrepen door 'Never Gonna Stop' van The Regime, wellicht één van de meest succesvolle singles voor Patrick's Izipho Soul-label. Als ik de plaat ontdek, is het reeds toe aan een derde oplage. Ofwel... het is één van de zeldzame Izipho's die meerdere persingen heeft gehad. De mijne is op gespikkeld vinyl om nog even in de sfeer van Record Store Day te blijven. 'Be A Lover' is de langverwachte opvolger van 'Never Gonna Stop' en is opnieuw onweerstaanbaar. Zodra deze opduikt zal ik hem weer draaien in 'Do The 45' en kijk daar nu al naar uit. Vooralsnog wint het plaatje met verstoppertje.

Singles round-up: april 4

Het publiceren gaat momenteel met horten en stoten, maar zolang ik op 30 berichten sta op Koninginnedag ben ik tevreden. Vrijdag valt het nog mee qua weer, een paar buien gehad en bovenal lekker gefietst. Tijdens mijn verblijf in Bunnik is een nieuwe modem gearriveerd en deze moet ik nog altijd aansluiten. Er staat op de doos dat dit binnen twee weken moet gebeuren maar dat zal wel niet zo'n vaart lopen? Dan is het kwart voor elf op vrijdagavond en besluit Ziggo dat het lang genoeg heeft gewacht. Een hoop gestress maar een half uur later ben ik alweer online en begin de seventies-show een kwartier later. Voor gisteren heb ik op de Buienradar gekeken en deze belooft plechtig dat het tot twee uur nagenoeg droog zal blijven en daarna de kraan in de lucht wordt opengedraaid. Welnu, om twee uur ben ik al ruim op weg naar huis en moet concluderen dat het gedurende de hele dag buiig is geweest met flinke opklaringen tussendoor. Na de show van gisteravond heb ik niet meer de fut om te publiceren en zo is het opeens zondagmiddag. Laat me aftrappen met het derde deel van de singles van donderdag.

* The Righteous Brothers- Unchained Melody (Duitsland, Metronome, 1965)
Eigenlijk heb ik deze al in de jaren negentig-persing zoals deze een nieuwe hit is geweest, maar nog altijd reken ik dit origineel als een 'new addition'. Dat geldt overigens ook voor 'You've Lost That Lovin' Feelin' als ik deze in een originele uitdossing tegenkom. Het mag duidelijk zijn dat ik beide nummers van The Righteous Brothers al talloze keren heb. Net even gecheckt en, ja, buiten de 1990-persing heb ik 'Unchained Melody ook als flip van 'Feelin' op de BR-single uit de jaren tachtig. Wat kan ik voor zinnigs zeggen over de plaat? Het is domweg één van de grootste momenten in de popmuziek, voor mij op gelijke hoogte met bijvoorbeeld 'God Only Knows' van The Beach Boys. Je gaat nog niet in het gelid staan of buigt je hoofd en vouwt de handen. Maar het is nooit ver verwijderd van dat moment. En het heeft warempel ook The Righteous Brothers op de b-kant en niet ene of andere instrumentale stoplap. 'Hung On You' leunt tegen 'The Sun Ain't Gonna Shine Anymore' aan van die andere nep-broers en is méér Phil Spector dan de a-kant. Uiteraard is deze single gewoon voor de Gele Bak.

* Tommy Roe- Sing Along With Me (NL, Artone, 1967)
Waar word ik nog steeds blij van na vijfendertig jaar verzamelen? Welnu, de volgende single. Een plaatje van Tommy Roe dat ik nog nooit eerder heb gezien of gehoord. Nederlands fotohoesje in een prachtige staat en met het prijskaartje van één euro. Dat zijn het soort platen waar ik helemaal voor ga, ook al weet ik niet wat ik muzikaal kan verwachten. Het is een opvolger van 'Sweet Pea' en dat heb ik altijd een leuk plaatje gevonden. Het dreigt in marstempo te gaan dankzij de drums in het intro maar dan is het opeens heel erg 1967. Een heel lief popliedje dat altijd goed smaakt. De b-kant heeft het nummertje gekregen van de eerste eigenaar en dus geef ik 'Nightime' ook een kans. Dat is ietsje meer folkrock maar opnieuw onweerstaanbaar. Eigenlijk de betere kant als je het mij vraagt. In Uffelte gaat de zon zelfs weer schijnen met dit kantje.

* Rufus- Tell Me Something Good (NL, Probe, 1974)
Ik heb zowel singles van Rufus in de Blauwe Bak als in de Gele en de hits eindigen vaak in de laatste, terwijl ik ook wel eens twijfels heb bij de Blauwe Bak-aanwinsten. Chaka Khan heeft natuurlijk een zeer markante stem, maar muzikaal vind ik het al snel neigen naar de rock. Dat geldt ook voor dit heerlijke 'Tell Me Something Good'. Een compositie van Stevie Wonder compleet met 'talking box'. Het is een lekker plaatje maar ik reken dit toch gewoon tot de Gele Bak. Dat de plaat geen fotohoesje heeft, is een tijdelijk 'probleem'. Ik kom vast nog wel eens een upgrade tegen.

* Barry Sadler Staff Sergeant U.S. Army Special Forces- The Ballad Of The Green Berets (Duitsland, RCA Victor, 1966)
Niet een beetje fout, maar vooruit maar! Of... heb ik deze single al? Ik begin te twijfelen en ga dus kijken in de digitale kaartenbak. Ja, ik heb hem wel, maar niet met fotohoes. Dit is dus een upgrade.

* Gary Shearston- Without A Song (UK, Charisma, 1974)
De laatste van het kwartet singles die ik op woensdag heb gekocht bij Van Der Laan in Steenwijk. Ook veruit de meest interessante single die ik heb kunnen vinden. Het is de opvolger van 'I Get A Kick Out Of You' en dat is vooral een plaatje met een persoonlijke herinnering. Het is de tijd van het eindexamenjaar LEAO en het begin van de Golfoorlog. 'Without A Song' klinkt meteen als meer van hetzelfde. Softrock met tinkelende akoestische gitaren en een orkest op de achtergrond plus Shearston's typische stem. Het is geen hoogvlieger maar een zeer welkome aanvulling.

* Nancy Sinatra & Lee Hazlewood- Some Velvet Morning (US, Boots, 1967, re: 2020)
Gisteren was het Record Store Day maar dat heb ik nooit uitgebreid gevierd. Niet door een platenzaak te bezoeken en platen te kopen. In 2020 is Record Store Day opgesplitst in drie zaterdagen in augustus, september en oktober vanwege de maatregelen in de wereld en toen heb ik drie radioshows gedaan met RSD--'exclusives'. Deze van Nancy Sinatra heeft een sticker van 'Black Friday', want ook dat heb je nog. Zelf kijk ik al stiekem uit naar 'International 45 Day' dat op de vierde mei is. Uiteraard geen dag die je uitbundig gaat vieren in ons land, maar vanwege de combinatie '4-5' toch wel speciaal voor de singlesverzamelaars. In januari 2023 bezoek ik voor de eerste keer de platenwinkel binnen Van Der Veen, hét warenhuis van Assen. Dan hou ik deze al in mijn handen maar twijfel bij de prijs. Deze twijfel speelt ook afgelopen donderdag, maar vooruit... het is een erg bijzonder nummer. Ik meen op het etiket iets te lezen van 'Blac' en hoop dat dit slaat op het vinyl. Nee, het houdt verband met 'Black Friday' want helaas is het vinyl besmeurd met bruine verf. Muzikaal is het een meesterwerkje. Het is niet zozeer een duet als wel Lee die zingt over een ingebeeld persoon en dat Nancy de rol van deze persoon speelt. Tegen het einde wisselen de twee werelden zich af en dat maakt het geheel 'psychedelisch' zonder dat er 'phasing' aan te pas hoeft te komen. Magisch moment. Op de flip staat een versie van The Kinks' 'Tired Of Waiting For You' dat Nancy en Lee in 1968 aan de tape hebben toevertrouwd. Het lijkt niet eerder te zijn uitgebracht. Het profiteert van de melodie van The Kinks. De opname klinkt een beetje 'onaf'. Lee heeft betere dagen gehad en de percussie gaat even flink in de fout. Een curieuze opname om het zachtjes uit te drukken.

* Ray Stevens- Turn Your Radio On (NL, CBS, 1971)
Een beetje een vervolg op het verhaaltje bij Tommy Roe, hoewel ik over het algemeen niet heel enthousiast wordt van Ray Stevens. 'Turn Your Radio' leunt tegen 'Cotton Fields' aan en tot en met het eerste refrein hoor ik nog geen studio-gimmicks. Na dat eerste refrein heb ik er eigenlijk ook wel weer genoeg van en dat effect heb ik bij meerdere singles van Ray Stevens.

* Lally Stott- Chirpy Chirpy Cheep Cheep (NL, Philips, 1971)
Deze man heb ik onlangs nog genoemd in de 'Singles round-up' als ik een single van Mike Logan heb. Logan en Stott maken deel uit van The Motowns, oorspronkelijk een Engelse band welke erg succesvol is in Italië. Lally schrijft 'Chirpy Chirpy Cheep Cheep' dat wordt opgepikt door een team van Italiaanse songschrijvers en producenten en deze laten het weer uitvoeren door het Schotse Middle Of The Road. Lally probeert zo serieus mogelijk in de lens van de camera te kijken maar ook hij weet dat zijn imago als topmuzikant op het spel wordt gezet. Je moet maar ervoor durven uit te komen dat je deze prul hebt geschreven. Enfin, ik had deze single nog niet en dus heet ik meneer Stott van harte welkom in de bakken. Toch moet ik bekennen dat ik hem liever in de versie van Middle Of The Road hoor.

* Bobby Vinton- Sealed With A Kiss (NL, Epic, 1972)
Goed gegokt want ik blijk alleen 'Hurt' te hebben van Vinton. Misschien komt het door Nancy & Lee maar het is moeilijk om enthousiast te worden over bepaalde platen. Nu is 'Sealed With A Kiss' op zichzelf een prachtig nummer alleen heeft het zelden zo zielloos geklonken als in Vinton's uitvoering.

* Dinah Washington- Make Me A Present Of You (US, Mercury, 1958)
Tot slot heb ik nog twee, hopelijk, stampers uit de jaren vijftig. Stampen met Dinah? Welnu, ik heb een jaren vijftig-single van Dinah in de Blauwe Bak staan, maar daar komt 'Make Me A Present Of You' niet terecht. Een fraai nummer, dat wel, maar geen potentie voor de soul-collectie. 'All Of Me' is dat evenmin, maar wel een mooie aanwinst als witte promo.

* Jo Jo Williams- Rock 'N' Roll Boogie (UK, Mr. C., 1959, re: 1982)
Zelf had ik de plaat nooit geïdentificeerd als een Engelse persing maar ik zie dit als ik de plaat zoek op 45cat. Oorspronkelijk van 1959 met 'All Pretty Wimmins' als a-kant, maar voor de Engelse persing uit 1982 zijn de kanten omgedraaid. 'Black rock & roll', is de beschrijving van dit plaatje, De boogie rockt zoals de titel doet vermoeden. 'All Pretty Wimmins' is meer bluesy maar is op zichzelf niets bijzonders. Niet bijzonder genoeg voor de Blauwe Bak.

Singles round-up: april 3

Vanmiddag kijk ik uit het raam van de bus als we Geeuwenbrug passeren. Opeens denk ik terug aan de fietstocht die ik onlangs heb gemaakt. Hoe lang is dat nu geleden? De vakantie van twee weken geleden lijkt soms al een maand geleden en de tocht van deze bewuste maandag wel twee maanden. Dan blijkt dat het net een maand geleden is. Het is de dag dat ik de herberg in Bunnik heb geboekt. Deze maandag is het erg fraai fietsweer. Hoe zou dat vanmiddag zijn geweest? De zon schijnt op zichzelf wel erg fraai maar er staat een ijskoude westenwind. Omdat ik alleen maar in de bus naar Assen hoef en vooral veel binnen ben, denk ik wel een dun jasje te kunnen aantrekken. Dan is het twintig over vier en ben ik wel weer klaar voor de terugreis. De bus zou over tien minuten moeten arriveren, hoewel ik op een erg tochtig hoekje sta. Tot overmaat van ramp heeft de bus heel veel vertraging en is deze niet eerder dan kwart voor vijf bij de halte. Had ik toch maar mijn bomberjack aangetrokken? Als ik later op de fiets naar Havelte moet voor brood trek ik weer de winterjas aan en dat is een verstandig besluit. Morgen belooft het wederom oktober te worden met windkracht vijf en alle mogelijke neerslag. Het gaat nog niet naar wens met de lente. Enfin, ik ga er vanavond nog elf singles tegen aan gooien. Ideaal zou zijn als ik de resterende 22 kon doen, maar eerst maar eens het tweede deel aan het papier toe vertrouwen.

* James Ingram & Michael McDonald- Yah Mo Be There (NL, Qwest, 1983)
In het bericht over Erasure heb ik geschreven dat de jaren tachtig in 2003 een eerste rehabilitatie heeft gehad dankzij 'Suddenly Last Summer' van The Motels. Het is rond dezelfde tijd dat ik ook dit nummer hoor van Ingram en McDonald en ook dit heeft twintig jaar later een fijne associatie. Vanmiddag eindelijk eens het vinyl bemachtigd. Hoewel uiterst dansbaar is deze gewoon voor de Gele Bak.

* Jesus Jones- Bring It On Down (UK, Food, 1989)
Eerst eens opzoeken op 45cat. Het lijkt alsof die hand genummerd is. Het lijkt erop dat het de vijftiende release is uit september 1989 welke door Pyramid Promotions & Publicity aan de man wordt gebracht. Jesus Jones staat in 1991 op het album 'Ein Abend In Wien' dat ik in 1992 helemaal grijs draai. 'Right Here Right Now' is de grootste hit van het gezelschap. 'Bring It Down' is een vroege single en piekt net buiten de Engelse top 40. Hoewel de band niet afkomstig uit Manchester is dit het stijltje dat in 1990 een leven gaat leiden als Madchester. Indierock met een elektronische ondergrond waarbij de dansers en de rockers elkaar kunnen ontmoeten op de dansvloer. Voor een eurootje mag er veel en dit is weer zo'n voorbeeld.

* Elton John- Border Song (NL, DJM, 1970)
De allereerste Top 40-hit van Elton. Omdat 'Holy Moses' veelvuldig terug komt in het nummer is het in de vroege jaren zeventig vaak als semi-gospel gebracht door onder andere Dorothy Morrison en volgens mij heeft Aretha Franklin eveneens een versie opgenomen. Ik moet bekennen dat ik Elton's versie nog niet eerder heb gehoord. Doorgaans ben ik niet kapot van zijn werk maar 'Border Song' is prachtig gearrangeerd.

* Level 42- Something About You (NL, Polydor, 1985)
* Level 42- Take A Look (Duitsland, Polydor, 1988)
Elf met een griffel! 'Something About You' wil ik wel gokken voor een euro en... ik heb hem nog niet! Dat komt dan extra goed uit want ik vind het een heerlijk nummer! 'Take A Look' heb ik in ieder geval niet en dat nummer is nooit ingedaald bij mij of heeft voor een blijvende herinnering gezorgd. Ook deze mag er zijn. Twee keer helemaal raak!

* Mark Lindsay- Arizona (NL, CBS, 1969)
Deze heb ik al wel maar ik geloof niet met de fotohoes. Het vinyl moet in ieder geval in een betere staat zijn dan mijn oude dus een succesvolle upgrade.

* The Matchmakers- Baby Make Me Happy (Duitsland, Vogue, 1969)
De naam van Mark Wirtz springt in het oog en dan ben ik vlug bereid. Wirtz is het brein achter de 'Teenage Opera' van Keith West en maakt 'A Touch Of Velvet, A Sting Of Brass' met Mood Mosaic. The Matchmakers klinkt typisch Engels en aan de andere kant erg bubblegum. Een geslaagde combinatie als je het mij vraagt. Iets minder brallerig dan The Equals en met een spannend orgeltje op de achtergrond. Het is geen hoogvlieger maar dat verwacht ik evenmin van bubblegum.

* Melanie- Brand New Key (Frankrijk, Buddah, 1972)
Maar weer eens in de digitale kaartenbak duiken want volgens mij ontbreekt deze titel nog in de catalogus. Ja, dat klopt! Natuurlijk hoor ik deze liever als 'Combine Harvester' van The Wurzels maar het maakt niet dat deze van Melanie minder welkom is.

* Wayne Newton- Remember When (US, Capitol, 1965)
Meteen even de hoesjes verwisselen. Deze zit in een Warner Bros.-hoesje zoals deze bij Freddie Cannon hoort te zijn. 'Remember When' klinkt erg gedateerd voor 1965 en 'Keep The Lovin' Feelin' is een fraaie knipoog naar Phil Spector. Toch heeft het niets van 'You've Lost That Lovin' Feelin' maar klinkt het vooral als een eerbetoon aan The Ronettes of The Crystals. Zijn 'Better Now Than Later' met The Newton Brothers heb ik altijd een geinig plaatje gevonden en daardoor ben ik erg gevoelig voor dit repertoire. Dit is gewoon leuk voor op een zondagavond maar verder ook niet.

* Helen Reddy- Angie Baby (Duitsland, Capitol, 1974)
Over het algemeen heb ik niet heel veel met Helen Reddy hoewel ik een paar jaar geleden een nestje singles heb gekocht. 'Angie Baby' vind ik persoonlijk één van de leukere singles

* Cliff Richard- The Twelfth Of Never (UK, Columbia, 1964)
Natuurlijk is ome Cliff een beetje 'fout' maar ik kan het nooit weerstaan. Zeker niet als het een Engelse persing is als deze. Het nummer is natuurlijk een dweil maar vanaf de Engelse persing is het best te genieten. Oh, wat hebben we weer veel plezier van een euro...

Singles round-up: april 2

Wat hebben we zoal uitgespookt in de afgelopen dagen? Welnu, de woensdag is een gewone werkdag. Ik heb 's ochtends nog de Buienradar gecheckt en deze verklaart dat het nagenoeg droog zal blijven op de middag. Natuurlijk kun je dan rekening houden met een klein kort buitje maar dat is niet precies hoe ik het zou willen omschrijven. Als ik start met de post schijnt weliswaar de zon maar zie ik ook een gevaarlijke zwarte wolk naderen. Daarvan heb ik het eerste plezier als ik de Dolderweg op fiets. Van Der Laan is open en ik kan twee vliegen in één klap meppen. Schuilen voor de regen en tegelijk weer eens door het aanbod van de singles gaan. Dat levert vier singles. Voor vier euro een flinke aderlating maar vooruit maar. Het is al iets droog geworden als ik buiten kom. In Tuk schijnt de zon even maar hoe dichter ik bij het centrum van Steenwijk kom? Als het nu regen was geweest maar het zijn hagelstenen en ook nog flinke! Even later zie ik dat de grond op bepaalde plekken gewoon wit is. En dat in half april? Vanmiddag hoef ik niet lang te dubben tussen Zwolle of Assen en zit om half drie in de bus naar Assen. Dat levert 29 singles op en dus krijgen jullie nu driemaal een 'Singles round-up'  met elk elf singles.

* American Gypsy- You And I (NL, CBS, 1982)
Waar hoop ik op in Assen? Welnu, ik hoop dat de vaste dealer de Amerikaanse persingen flink heeft aangevuld met oudjes. In welke prijscategorie maakt me in principe niet zoveel uit, zolang het maar leuke blues, rhythm & blues en soul is. Is het tegengevallen? Nee, een tegenvaller zal ik het niet noemen maar hij heeft vooral de Europese 'hits' verder aangevuld. Toch vind ik nog wel een aantal aardige Amerikaanse persingen. En... hij heeft wederom een aanbieding want alle singles zijn een euro ongeacht de oude prijssticker. Er mag dus veel en in dit geval achtentwintig maal. In de laatste aflevering een single die ik bij Van Der Veen heb gekocht. Ik begin vandaag met American Gypsy. Een groepje Amerikanen dat in de vroege jaren zeventig naar Nederland komt en een grote hit heeft met 'Angel Eyes'. De single wordt in Amerika uitgebracht met een andere b-kant, '10,000 Miles', dat inmiddels een favoriet is in de soul-scene en aanwezig in mijn Blauwe Bak. Bij 'You And I' ga ik van het minste uit en ben meteen aangenaam verrast. Okay, het is een commerciële productie maar met een lekker refrein. Het past voor mij in dezelfde hoek van 'In Your Eyes' van Massada en kan dus dit jaar zomaar opeens een hele groot hit worden. 'City Lights' op de flip is een 'klein' maar sfeervol en zeer soulvol liedje met elektrische piano. Toch nog iets gevonden voor de Blauwe Bak? Ik denk het wel!

* Brook Benton- Laura (Duitsland, Reprise, 1967)
De eerste single van de vier van Van Der Laan in Steenwijk. Met Brook Benton weet je het maar nooit en dus altijd goed om te gokken. Beide nummers krijgen het etiket 'slowfox' en dan weet je nog steeds helemaal niets. 'Laura' is een beetje country-achtig. Voor de Gele Bak zeer acceptabel. Op de keerzijde staat 'You're The Reason I'm Living' uit de pen van Bobby Darin. Dat is helaas een pure countryballade.

* Big Bill Broonzy- EP (NL, Mercury, 1963)
Ik heb hem al bijna overgeslagen. De EP's uit de serie 'Blues-Gospel-Spiritual' zijn doorgaans niet heel interessant. Goed als ik het nog eens bekijk want hier heb ik zowaar een EP van Big Bill Broonzy. Ik ben niet 's werelds grootste fan van de blues maar er zijn een paar uitzonderingen. En de countryblues van Broonzy smaakt me altijd. 'Hey Hey' komt van een album uit 1957, een jaar voordat de beste man het leven laat. Ik zit ook ademloos naar het tweede nummer te luisteren en bewaar de andere kant voor een volgende keer. De EP is in een ontzettend goede staat en het bevat vier overheerlijke nummers van Broonzy. Eigenlijk wil ik dit in de Blauwe Bak hebben.

* Buster Brown- Slow Drag (US, Gwenn, 1962)
We blijven nog even in het territorium van de blues. 'Slow Drag' is een live-opname. 'Part 1' werkt zo aanstekelijk dat ik meteen door ga met 'Part 2'. Deze man is vooral bekend vanwege het nummer 'Fannie Mae' dat in 1973 op de soundtrack van 'American Graffiti' verschijnt. Komt Buster in de Blauwe Bak? Nee, ondanks de sfeervolle opname en dat het qua groove tegen rhythm & blues aan zit, reken ik dit wel echt tot de blues. Maar Buster schreeuwt wel lekker en is een monster op de harmonica. Het lijkt erop alsof deze gewoon de Gele Bak in gaat.

* Freddie Cannon- Action (US, Warner Bros., 1965)
Tijd voor flink wat actie met deze fijne hit van Freddie Cannon uit 1965. Eentje die al een tijdje op mijn verlanglijstje staat. De Nederlandse of Engelse persing blijft welkom want ik zal nooit een hele grote fan worden van Amerikaans styreen. Deze klinkt trouwens nog redelijk.

* Nat King Cole- Let There Be Love (NL, Capitol, 1962)
Vervolgens de nummers twee en drie die ik in Steenwijk heb gekocht. De vierde zit pas in de derde aflevering. Deze van Nat King Cole oogt niet heel erg mishandeld maar ik had het kunnen verwachten. Eenmaal op de draaitafel is die iets minder vlak als dat ik gehoopt had en bovendien een paar diepe krassen die de plaat eens laat overtikken. 'Let There Be Love' is natuurlijk een Nat King Cole-klassieker die verder geen introductie nodig heeft. Voor vijftig cent zou ik tevreden zijn geweest, een euro voelt toch wel een beetje als het nagerecht van de chinees in Bunnik.

* Jim Diamond- I Should Have Known Better (NL, A&M, 1984)
Ach vooruit, ik heb hem nog niet. Ongewild zit de plaat de rest van de woensdagmiddag wel in mijn hoofd en op een ene of andere manier past het winterse weer daar goed bij. Dit is een plaat in de categorie van 'Ill Be Over You' van Toto. Ik heb er opeens heel veel zin in en als ik de plaat heb, kan ik me geen leven zonder voorstellen. Niet het allerbeste exemplaar maar ach... Ik red me hier wel even mee.

* Bryan Ferry- Kiss And Tell (Duitsland, Virgin, 1988)
Ik zie allereerst de dame en dan de titel 'Kiss And Tell'. Wat hebben we hier? Dan blijkt het onze grote vriend Bryan Ferry te zijn. Het nummer is niet blijven hangen in mijn geheugen, maar zoals Roxy Music en solo-dingen uit de jaren tachtig is het altijd wel de moeite waard. Het meiske blijkt het Amerikaanse model Denice Lewis te zijn welke ook een rol speelt in de videoclip van het nummer samen met Mandy Smith. De laatste is dan het liefje van de 33 jaar oudere Bill Wyman. Er is niets mis met 'Kiss And Tell' maar heel erg essentieel is het evenmin.

* The Fortunes- Freedom Come Freedom Go (UK, Capitol, 1971)
Het fotohoesje valt op. Ik identificeer het meteen als een Deense persing, alleen is de gele voorkant te flets en de witte achterkant té netjes. Het hoesje blijkt een kleurenkopie te zijn. En dan? De Engelse persing als inhoud! Ik heb de single reeds in de Nederlandse uitdossing en dus is deze erg welkom.

* Gemini- L'Amour Interdit (NL, Omega International, 1978)
Er is net iemand aan de bar geweest van de Mangerie in Sneek met de inhoud van de Club 2000-automaat in de hoek. Ik vraag of hij klaar is en, ja, hij heeft de buit binnen. Ik speel met een paar rijksdaalders in mijn broekzak. Omdat de automaat net grotendeels is leeg getrokken, kan ik eigenlijk niet veel verwachten? Van de Mangerie sta ik opeens in de winkel in Assen. Ik hou in mijn hand een plaatje van Gemini. Ik heb al eens ontdekt dat er naast de Blauwe Bak-favoriet '(You've Got) Something Special' van Gemini een decennium eerder een 'Something Special' van een héle andere Gemini is verschenen. Gemini heeft dus mijn interesse. De winkelcode begint met '123' en dus is de single een euro, maar... de oorspronkelijke vraagprijs is vijf euro. Waarom? Dat is de vraag en maakt me nu juist zo nieuwsgierig. Ik laat de rijksdaalders in de gleuf van de Club 2000 zakken. Het dreigt eerst instrumentaal te worden maar dan een zwoele damesstem. Na een stukje zang volgt er stevig gehijg. Pure cult dit! Nu is alleen de vraag of het de jongedame met het blonde of het bruine haar is. De titel is diagonaal geplaatst over de borsten en zelfs de twee witte konijntjes lijken verliefd te zijn op de lichamen. Op de flip staat 'I Miss You So'. Ook dat is je reinste muzak met een zwoele jongedame. Alleen...? Ik weet nog steeds niet waarom de verkoper hier in eerste instantie vijf euro voor wilde hebben?

* Goldie- Making Up Again (NL, Bronze, 1978)
Ik weet wel dat ik hem heb gekocht afgelopen zomer, maar hoe en wat? Ach, een euro is niet verkeerd. Ik denk dat ik de Duitse heb met een groen fotohoesje. Dit is de Nederlandse met de identieke foto maar met een ander lettertype. De plaat is in ieder geval ook in een iets betere staat. Maar dus wel dubbel...

Week Spot: Thee Heart Tones

Is-ie weer boven water? Ja, ik heb het oppervlak weer opgezocht. Nadat ik Erasure op dinsdag heb gepubliceerd, ben ik al van plan om de Week Spot een dag uit te stellen. Gisteren opnieuw een dag. De reden is namelijk dat ik afgelopen zondag een paar nieuwe releases heb besteld bij Juno's en eentje daarvan een gedoodverfde Week Spot is. Vanmiddag ben ik naar Assen geweest voor een hoop singles en neem me onderweg al voor dat hieruit een potentiële Week Spot moet komen. Nou, eh...? Volgens mij zit er erg weinig Blauwe Bak tussen de aanwinsten in Assen en stiekem hoop ik nog altijd dat het Juno-pakket mooi op tijd arriveert. En dan, tot mijn aangename verrassing, heeft de postbode intussen het trio van Juno bezorgd. Dit is niet zomaar een nieuwe release, deze is spiksplinternieuw. Zó nieuw dat er zondag nog niet eens een video was geüpload van de a-kant op Youtube. Maar ik ben na de 'soundfile' van twintig seconden op de site van Juno ook helemaal overtuigd. De kersverse Week Spot heet 'No Longer Mine' en is van Thee Heart Tones uit april 2024.

Ik krijg een herinnering van Juno als Big Crown een nieuwe single heeft uitgebracht. Ik leer het label kennen in 2016 dankzij Lady Wray en met name het afgelopen jaar is de interesse gegroeid door releases van Les Imprimés en Thee Marloes. Ik moet bekennen dat niet iedere plaat een winnaar is maar in geval van Thee Heart Tones klopt opeens alles weer. Het is een zeer jonge groep van vijf muzikanten en een zangeres. Qua leeftijd zijn ze nét twintig of jonger. Hoewel de groep haar residentie heeft in Hawthorne in Californië, hebben de leden hun roots in de Chicano-beweging. Eigenlijk is Chicano méér dan een beweging en staat het voor Mexicanen die zijn grootgebracht in Amerika. In de Chicano Soul worden beide werelden verenigd. Bovendien zijn de Chicano's in de jaren zestig en zeventig verantwoordelijk voor de 'low rider scene'. Net als bij de hotrods is een oude auto wederom de basis voor een 'lowrider'. Alleen wordt in het laatste geval het voertuig dusdanig verlaagd dat de onderkant van de bumper bijna het asfalt raakt. Hard scheuren is brokken maken en dus toeren de 'lowriders' bij zonsondergang over de boulevard met de linkerhand aan het stuur en de rechter om de hals van een 'chica'. Qua muziek past hierbij de doowop. Een vleugje romantiek, slepende ritmes en, net als bij de surf, wordt de nieuwe 'scene' ook al snel vertolkt in de songs.

De ouders van de leden van Thee Heart Tones moeten nog zindelijk worden als hun ouders over de boulevard cruisen. Toch werkt de doowop door in de 'low rider soul' van de jaren zeventig. Thee Heart Tones heeft niet zoveel met doowop maar volgt wel de rest van de muziekindustrie. De uitkomst van de optelsom geeft 'trage' soul om nog altijd fijn te kunnen 'cruisen'. Geen doowop maar wel de warme soulvolle stem van Jazmine Alvarado. Een plaatje om lekker achterover te leunen en te genieten van de zonneschijn en alle andere pracht van de lente waar we morgen niet op hoeven te rekenen. Thee Heart Tones heeft tot dusver drie singles uitgebracht en het debuutalbum staat voor in het najaar gepland. Ik zal met name de singles in de gaten houden voor jullie!

Honderd achteruit: Erasure

Hoe zit het toch met 1992? Dat is een vraag die me vanmiddag heeft bezig gehouden ter voorbereiding op dit bericht. Volgens mij is de meivakantie een creatie uit de nieuwe eeuw en waarschijnlijk sinds de kroning van Wim? In 1992 hebben we naast de Paasvakantie ook een meivakantie of is dat alleen op mijn school geweest? Later dat jaar ben ik van school gegaan en in 1993 ga ik aan het werk. Waarom moet ik nadenken over een meivakantie? Welnu, de plaat die vandaag centraal staat in de 'Honderd achteruit' herinnert me aan de voorjaarsvakantie van 1990. De datum weet ik niet helemaal zeker maar ik weet wel dat het op maandag de RTV-tip is van de Avro. Desondanks ga ik deze krokusvakantie niet opnieuw beleven want er gaat het ene en het ander mis gedurende deze week. Iets van een slechte eigenschap, iets met opgroeien en uiteindelijk nog een portie straf aan het einde van de week. Dat wil ik niet nog eens beleven en heb het sindsdien ook niet meer gedaan. Overigens vind ik in 1990 ook geen bal aan de plaat maar anno 2022 vind ik het bijzonder genoeg om de 84e plek in te nemen in de Gele Bak Top 100. Het onderwerp is 'Blue Savannah' van Erasure. Volgens het label uit 1989 maar voor mij synoniem aan februari 1990.

Het duurt tot 2003 eer ik weer voorzichtig aan de jaren tachtig durf te denken. Ik heb het een lange tijd 'verstopt' en gedaan alsof ze in 1979 zijn gestopt met het maken van goede muziek. Het is met name 'Suddenly Last Summer' van The Motels dat een hernieuwde interesse voor de jaren tachtig opwekt. Met in het kielzog een aantal 'oorwurmen' waar ik een fijne associatie mee heb. 'Sometimes' van Erasure woont ook al vrij vroeg in mijn verzameling, ook zo'n plaatje waar ik nooit genoeg van heb kunnen krijgen. In Nederland weet de band het succes nooit te evenaren maar in Engeland heeft het een imposante lijst van hitsingles. Het is dan ook dankzij mijn collega's van Wolfman Radio dat ik Erasure herontdek. Al gauw neem ik iedere single mee van de band die ik tegenkom, ook al staat de score nog altijd op drie of vier. De dag van de aanschaf van 'Blue Savannah' is pijnlijk op deze koude 16 april. Het is namelijk in de zomerse week die we in maart 2022 hebben. Op vrijdagmiddag fiets ik van Steenwijk naar Meppel en trek onderweg zelfs het jasje uit. Dat heb ik vandaag in 2024 niet aangedurfd. Sterker nog: Ik heb de winterjas aan gehad.

Hoewel Erasure pas een feit is in 1985 begint het verhaal een jaar of zes eerder. Vincent John Martin, professioneel bekend als Vince Clarke, voelt als tiener al de behoefte om elektronische muziek te maken. Hij wordt in de eerste plaats beïnvloed door Orchestral Manoeuvres In The Dark en in 1980 staat hij aan de wieg van Depeche Mode. Hij schrijft de eerste drie singles voor de band, maar verlaat de groep alweer in 1981. Hij formeert dan het duo Yazoo met Alison Moyet. Dat is ook geen lang leven beschoren maar levert wel enkele grote hits op. Na Yazoo organiseert Clarke The Assembly. De grootste hit van Assembly is 'Never Never' en heeft Feargal Sharkey van The Undertones op de leadzang. Clarke maakt nog een single met Paul Quinn van de Schotse formatie Bourgie Bourgie, maar dat is een flop. Hij plaatst dan een advertentie in een muziekblad waar hij op zoek gaat naar een zanger voor een nieuw elektronisch project. Andy Bell verschijnt op de auditie. Hij volgt de muzikale kunsten van Clarke al vanaf het begin en beschouwt hem als een held. Hij blijkt de juiste persoon te zijn voor de nieuwe band welke de naam Erasure krijgt. De start is moeizaam. De eerste drie singles doen helemaal niets in Engeland en het debuutalbum 'Wonderland' verkoopt slechts mondjesmaat. De derde single is 'Oh L'Amour' dat merkwaardig genoeg de enige Franse hit zal worden van de band. In Engeland wordt een remix pas twintig jaar later alsnog een hit. De vierde single is 'Sometimes' en daarmee is het hek van de dam. Van 1986 tot en met 2007 heeft het duo een reeks van 24 Top 40-hits in Engeland. Het derde album, 'The Innocents', is de eerste van vijf langspelers die de albumlijsten zal aanvoeren. Het duo heeft meer dan 28 miljoen albums wereldwijd verkocht.

'Blue Savannah' is een single van het album 'Wild!'. Het wordt voor het eerst als single uitgebracht in Japan op 25 januari 1990. Een maand later verschijnt de single in Engeland en de rest van de wereld. In Engeland piekt het op nummer drie en in Israël prijkt het zelfs bovenaan de hitparade. Erasure is altijd zeer populair geweest in Duitsland, het enige land waar 'Wonderland' zelfs nog een royale positie verwerft. 'Blue Savannah' is in Duitsland de eerste top 20-single na een aantal minder succesvolle singles. In Nederland piekt het op nummer 14 in de Tipparade en strandt op 48 in de Nationale Hitparade. Kevin Godley van 10cc en Godley & Creme is verantwoordelijk voor de videoclip van het nummer.

Erasure is na bijna veertig jaar onverminderd actief. Het meest recente album dateert van augustus 2022: 'Day-Glo'. Bell is vorig jaar in Engeland onderscheiden met een LGBT-award voor zijn volledige loopbaan. Bell is altijd heel open geweest over zijn relaties met mannen en is daarmee een boegbeeld geworden.

Bij nader inzien is de krokusvakantie van 1990 niet degene met de 'fout', dat zal in 1988 of 1989 zijn geweest. De krokusvakantie van 1989 komt binnenkort voorbij in deze rubriek.