Op Soul-xotica ga ik zeer onregelmatig twintig jaar terug in de tijd. Even lijkt het erop alsof het klad er in is gekomen als ik het onderdeel in augustus weer afstof. Recent heb ik nog geschreven over de herontdekking van de radio in 2003 en heb ik eveneens de stroomstoring van dat jaar genoemd. Er speelt echter nog meer in de laatste maanden van 2003 en vandaar dat ik voor de tweede keer in een zeer korte tijd een retourtje boek naar twintig jaar geleden. Ik ben sinds de terugkeer vanuit de Emmaus op papier werkloos geweest. In de eerste maanden in Tuk doe ik een paar weken werk op afroep via het uitzendbureau en geef dat keurig netjes op bij de sociale dienst. Het gevolg is dat ik tot op de laatste cent wordt gekort. In 2001 ga ik dit anders aanpakken: Ik geef het niet op en investeer het geld snel in fiets en andere materiële zaken. Dat zal pas eind 2004 aan het licht komen en dat verhaal krijgen jullie dus over een jaar. De gemeente heeft al in 2002 gedreigd met de sociale werkvoorziening maar daar weet ik met een lulsmoes onderuit te komen. Eind 2003 lanceert de gemeente een nieuw plan: Verplichte deelname aan re-integratieproject. Ik zal qua werk niet heel veel hebben aan dit traject, maar het zet me qua schrijven wel op een ander spoor. Het zal de geboorte worden van Sideburner.
Het mag wat kosten. Ik geloof dat de organisatie ruim tienduizend euro ontvangt per kandidaat. Als ik vraag of ik een beroepenoriëntatietest mag doen, wordt me aanbevolen om eens door de Gouden Gids te bladeren 'omdat daar alle beroepen zijn vermeld'. Als ik iets interessants zie, moest ik maar een gil geven. Een van mijn lotgenoten is al flink op leeftijd en werkt vanaf zijn zestiende bij een loonbedrijf. Nu is het loonbedrijf failliet gegaan en denkt deze man wel meteen aan de slag te kunnen bij een ander bedrijf. Echter, nu worden bepaalde vakbekwaamheidspapieren verwacht voordat hij weer mag plaatsnemen op een shovel of een kraan. Zijn vraag aan de gemeente is eenvoudig: Investeer zesduizend in een opleiding die ik op mijn boerenfluitjes ga halen waarna ik weer aan het werk kan. In plaats daarvan stuurt de gemeente hem door na een re-integratie met nul resultaat en dubbel zo duur. Hij wordt geacht een cv te maken en een sollicitatiebrief te schrijven. 'Ik loop gewoon ergens binnen en kan meteen aan de slag, zo lang ik de jusite papieren maar heb'. Het is een grote stoere kerel die volgens mij sinds zijn kindertijd nooit meer een traan in zijn ogen heeft gehad. Feit is dat hij huilend het lokaal uit loopt en de rest van de 'cursisten' zijn al even verbolgen. Op het laatst gaat het helemaal nergens meer over. We komen binnen en mogen meteen op de computer naar vacatures kijken. Ik neem het risico en blijf weg na een paar weken. Dit heeft geen consequenties gehad. Ik ben alleen nog terug geweest voor een evaluatie en daarna heb ik met een aantal anderen de zaak bekend gemaakt bij de gemeente. Deze hebben nooit meer gebruik gemaakt van dit bedrijf.
Er is één les die me nog heel goed is bij gebleven. Het gaat over het schrijven van een sollicitatiebrief. Er wordt een papier uitgedeeld en dat is een dolkomische sollicitatiebrief. We beginnen allemaal te lachen. 'Hij is leuk hè?'. Ja, een kleine kwinkslag is wel welkom want dit is natuurlijk het voorbeeld hoe je vooral niet een sollicitatiebrief moet schrijven. 'Het gaat erom dat je je onderscheid van de rest. Het is erg slaapverwekkend voor een bedrijf om standaard sollicitatiebrieven te moeten lezen, met zo'n brief spring je er meteen uit. En dat is de bedoeling'. Euh... betekent dit nu dat we onze sollicitatie in deze stijl moeten doen? Ja, volgens de 'docent' wel. Wij, cursisten, kijken elkaar vol ongeloof aan. Dit ga je toch niet menen? Ik had gewild dat ik de brief had bewaard. Het is vanaf de inleiding al een en al 'ouwe jongens krentenbrood'-gezelligheid en met de meest tenenkrommende mopjes erin verwerkt. Ik zie in gedachten de hoofdredacteur van de Sneeker deze brief lezen en zie hem helemaal rood aanlopen. Nee, dit gaat geen succesvolle sollicitatie worden.
Het begint uiteraard allemaal met een intake. We doorlopen mijn opleidingen en cursussen en de volledige arbeidshistorie. Daarbij komt uiteraard ook de journalistiek aan bod. Als ik in 1996-97 serieus aan de slag wil in de journalistiek is het verval al ingezet. Op lokaal en regionaal niveau, de soort media waarvoor ik de meeste interesse heb, werken drie redacteuren aan vijf kranten. Veel (gekochte) 'human interest'-verhalen met alleen het gemeentenieuws, de lokale voetbal en hooguit de cultuurpagina als 'unieke' gedeeltes van de krant. Als ik terug kom uit Engeland is de zaak alleen maar minder geworden. Bij de intake van de re-integratie laat ik meteen al weten niet meer te willen gokken op de journalistiek. Bij de tweede of de derde ontmoeting neemt de 'docent' me mee naar een computer en laat me Villamedia zien. Dat is sinds jaar en dag hét prikbord van de media en de journalistiek. Hij wil me overtuigen dat er geen droog brood is te verdienen in de journalistiek, hetzelfde als dat ik bij de intake al heb laten weten. Afgestudeerde journalisten bieden aan een maaltijd te koken, de auto te wassen en de ramen te lappen als een redacteur zijn of haar artikel wil plaatsen. Ja, daar ga ik niet aan mee doen. Dan zie ik iets in een ooghoek en zoek dat 's middags nog eens op. Het is onbetaald werk maar ziet er wel heel interessant uit. Iemand is een webmagazine begonnen, ofwel: Een tijdschrift via het internet. De nadruk ligt op de vuige garagerock. Mijn eerste artikel is in het Nederlands. Omdat rockandroll(punt)nl (de domeinnaam is nog altijd beschikbaar?) ook gericht is op de rest van de wereld en ik meen dat ik ook best in het Engels kan schrijven, begin ik kort daarop ook met Engelstalige recensies. Fraaie staaltjes steenkolenengels. Het beestje moet alleen wel een gebruikersnaam hebben.
In de jaren erna zal het steeds een variatie op Solex worden maar daar ben ik in 2003 even helemaal klaar mee. Ik heb dan al gigantische bakkebaarden in de stijl van Mungo Jerry en denk zo aan de naam Fuzzy Sideburns. Toch mag een gebruikersnaam maar één woord zijn en dan kom ik op Sideburner. Het is pas enkele maanden later als ik ontdek dat een 'sideburner' een fornuisje is voor naast de barbecue. In het hele begin van Soul-xotica heb ik een redactie waar Sideburner ook deel van uit maakt. Als gebruikersnaam zal Sideburner echter tot en met 2006 blijven bestaan. In 2004 gaat Sideburner zeer regelmatig op reportage en het zal me niks verbazen dat we deze naam nog geregeld in het volgende jaar gaan tegenkomen. Ik heb de garagerock-periode dus geheel te danken aan de arbeidsre-integratie van de gemeente.
Ik zie nu trouwens dat het bedrijf is opgegaan in een holding en weer werkt vanuit dezelfde locatie in Steenwijk. Ik mag hopen dat de 'docenten' uit 2003-2004 al lang bij het grofvuil zijn gezet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten