Aanvankelijk zou ik zijn begonnen met een ander verhaal, maar dat klopt niet in de volgorde. Dat bericht wordt 'geezer' John fataal. Niet in de zin dat hij ons is ontvallen maar het betekent wel het einde van hem in Mossley. Dat stellen we dus nog even uit. Ik heb maanden geleden beloofd om een email te sturen naar Mossley maar dit is er nog steeds niet van gekomen. Ik heb al eerder gezocht naar een foto van de opening maar die is nergens online te vinden. Ook niet in de archieven van de kranten want ik vermoed dat ook deze wel aanwezig zijn geweest. De Emmaus is al ruim een jaar open maar een officiële opening is er nooit van gekomen. In november 1998 zijn de nieuwe kamers klaar en ook is in de kelder de nieuwe meubelzaak verrezen plus een werkplaats. Het is de hoogste tijd om de boel officieel te openen en uiteraard compleet met een hooggeplaatst iemand. Dat wordt in dit geval Lord Runcie. De Lord staat in de lijn voor de troonopvolging maar hij deelt die plek met vijfentwintig anderen. Er moet natuurlijk wel een 'companion' zijn die fatsoenlijk genoeg is om deze hoogheid te verwelkomen en het is op aansturen van Ann dat ze bij mij uitkomen. Sterker nog: Ik ben de enige 'companion' die tijdens de opening in het pand mag zijn!
De rest van de groep wordt om half tien buiten de deur gezet. Wel met flink wat extra zakgeld om de nodige flessen White Lightning, halve liters pils en andere alcoholische bocht te nuttigen. Ze mogen vóór 13.00 uur niet terug komen. Er hoeft die middag niet meer te worden gewerkt en dus kunnen mijn maten hem flink raken. Met uitzondering van één iemand en dat ben ik dus. Zoete lieve Gerritje is immers de enige die niet een f-woord frequent gebruikt of anderszins loopt te vloeken. Hij is fatsoenlijk naar andere mensen toe en vind het evenmin een bezwaar om een pak aan te trekken. Er is niemand van de 'companions' jaloers. Ben ik het achteraf wel? Nou, de andere mannen hebben flink wat geld mee gekregen om zich te vermaken. Ik ben buiten een flesje frisdrank en een chocoladereep de avond ervoor niet zoveel wijzer ervan geworden. Maar... ik heb wel de hand geschud en een kort praatje gemaakt met Lord Runcie. Dat pakken ze me niet meer af!
Robert Alexander Kennedy Runcie is zijn volledige naam. Hij wordt op 2 oktober 1921 geboren in Birkenhead in Cheshire. Zijn ouders zijn niet bepaald religieus maar de Lord zal 1980 tot en met 1991 de aartsbisschop van Canterbury worden. Gedurende Tweede Wereldoorlog is hij tweede luitenant van de Scots Guards en hij wordt aan het einde van het conflict onderscheiden met de 'Military Cross' voor zijn bewezen diensten. De afkorting MC mag daarna ook achter zijn naam worden geplaatst. Later krijgt hij daar nog een PC bij en dat is één van de hoogste koninklijke onderscheidingen die iemand kan krijgen. Dat maakt ook dat hij, als ik me goed herinner, de negentiende in lijn is voor troonopvolging. In 1981 sluit hij het huwelijk tussen Prince Charles en Diana. Op 11 juli 2000 overlijdt hij aan de gevolgen van kanker en is dan 79 jaar oud. Hij is begraven in St. Albans en als ik dat eerder had geweten? In het Watford-weekend in 2014 zit ik slechts een paar mijl verwijderd van St. Albans.
Zijn Wikipedia-pagina vertelt niets over zijn hobby maar dat schijnt algemeen wel bekend te zijn. John vertelt me dat ik vooral even moet vragen hoe het met de varkens gaat. 'He is a pig farmer'. Des temeer reden om de 'companions' tijdens het bezoek van Lord Runcie naar buiten te sturen. Ik loop naar beneden in mijn 'Sunday best' en wordt meteen door Ann meegenomen. Zij doet mijn stropdas en vouwt de kraag van mijn overhemd terwijl ze wat moederlijk foetert. Ik heb een lapje tekst gekregen waarmee ik de Lord mag verwelkomen. Het plan is als volgt: De Lord knipt een lint bij de deur en loopt vervolgens het meubelmagazijn in. Ik sta dan bij de kassa. Ik mag hem de hand schudden en dan de tekst voordragen die Ann voor me heeft geschreven. Dat gaat allemaal voortreffelijk. De Lord hoort meteen dat ik een Nederlander ben. Waar ik vandaan kom? Friesland? 'I've been to Sloten once'. Kleine wereld. Terwijl ik de hand schud flitst er een camera en ik kan me de foto nog goed voor de geest halen. Ik zie er niet uit met Mungo Jerry-bakkebaarden en een grijs pak van een fiks aantal seizoenen geleden. Ann wringt zichzelf ook nog op de foto en dat maakt het nog meer tot een bont schouwspel. Toch zou ik de foto ontzettend graag willen hebben omdat het de enige foto van Ann en mij. En terwijl ik er vijfentwintig jaar later over schrijf, voel ik nog altijd genegenheid van binnen.
De 'companions' houden zich niet aan de afspraak en komen al om half één het gebouw binnen zeilen. Het officiële gedeelte is al lang afgelopen. Ook John heeft hem flink geraakt. 'Heb je hem nog gevraagd naar de varkens?'. Nee, helaas John. Even later staat de Lord op het punt om weg te gaan en loopt alleen in de buurt van John. 'Hoe gaat het met de vleesprijzen van de varkens, Lord? Het was wel dramatisch laag de afgelopen jaren'. Hij krijgt niet echt antwoord. In een volgende aflevering in deze maand ga ik het over een andere Engelse bekendheid hebben, hoewel ook hij vast een introductie nodig heeft voor de Nederlandse lezers (m/v).
De foto toont Roaches Lock, één van de sluizen in het Huddersfield Narrow Canal dat van Mossley naar Uppermill loopt. In de pub op de hoek hebben we nog eens een pubquiz gespeeld. Even verderop zit de Tollemache Arms, mijn stampub in Mossley. Het is ongeveer twee kilometer bij Longlands Mill vandaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten