Bij de laatste bestelling van LRK Records meen ik even dat de prijs omhoog is gegaan. Naar nu blijkt rekent ook Bandcamp de Europese importkosten. Of dat dit alleen geldt voor LRK? Liam laat me in ieder geval weten dat ik hem de factuur mag sturen als me nog eens een cent in rekening wordt gebracht. Bij Juno werkt het eveneens en dat is slechts eenmaal mis gelopen. Het is inmiddels mijn favoriete winkel geworden want ook qua audio-apparatuur is het bedrijf vaak euro's goedkoper dan de Nederlandse concurrentie. Zo ben ik momenteel aan het dubben of ik toch niet een setje Ortofon Concorde Mix Pro's ga bestellen. De reservenaalden voor de Tonar 'banaantjes' zijn schreeuwend duur geworden in de laatste jaren en de Concordes blijven rond dezelfde prijs hangen. Ook ligt momenteel een single in mijn boodschappenmandje van The KBCS waarvan ik vorig jaar 'The Centre' heb gekocht. Verder is een 'pre-order' onderweg welke aanvankelijk pas beschikbaar zou komen op 4 december. Omdat deze niet 'tracked' is verzonden, verwacht ik dat deze een week gaat nemen voordat die arriveert. Die gaat dus mee voor december. Nu wederom vier nieuwe aanwinsten: Een 12"-single en drie 7"-singles. Eentje klinkt als een jaren zestig-opname maar is werkelijk uit 2023, de overige drie zijn heruitgaven.
* The Kevin Fingier Collective- My Heart Is Burning (UK, Fingier/Acid Jazz, 2023)
In begin 2022 hoor ik 'Why Don't You Go Home' van The Kevin Fingier Collective met zangeres Diane Ward en ben meteen verkocht. Het klinkt als een rhythm & blues-plaat uit de vroege jaren zestig met een zangeres van het kaliber Baby Washington. In werkelijkheid is Diane een Latijns-Amerikaanse zangeres en heeft Fingier de plaat ook aldaar opgenomen. De volgende release van Fingier valt echter tegen. Dan kom ik 'My Heart Is Burning' tegen. Met medewerking van Ward, Jo Ann Hamilton en Josi Dias. Meteen bekruipt hetzelfde gevoel als de eerste keer 'Why Don't You Go Home'. Ditmaal is het meer een 'girl group' uit de midden jaren zestig maar met een onweerstaanbare Latin-groove. Binnen twee minuten is het verhaal verteld. De b-kant is geheel van de hand van Fingier en zijn collectief en heeft spannende melodica en fluit en een dub-achtige productie. Ook zeker een erg leuke kant! Misschien wordt het wel mijn favoriet van de twee?
* Chester Randle's Soul Senders- Soul Brother's Testify (UK, Anla/BGP, 1967, re: 2023)
Het valt me al op bij Kevin Fingier en hier opnieuw. De singles zijn allemaal ietwat krom getrokken. Niet dat dit het geluid heel erg beïnvloed maar het voelt een beetje gek aan. 'Part 1' is een beetje als de Inell Young-single. BGP heeft het reeds in 2007 gebruikt als een b-kant en het Oostenrijkse Record Shack heeft de single in 2014 al uitgebracht. Blijkbaar is de vraag nog altijd heel groot want hier is de laatste release van BGP. Beide kanten zijn lekker groovy en zit een beetje tussen vroege funk en late boogaloo in. Op 'Part 1' roept Chester Randle de nodige teksten, op de b-kant gaat de voorkeur uit naar de muzikanten. Een scheurende sax, grommend Hammondorgel en op het laatst heeft Chester toch weer de microfoon gevonden.
* Leon Thomas- The Creator Has A Master Plan (UK, Flying Dutchman/BGP, 1971, re: 2023)
Opeens staan we met beide voeten in de jazz. Ik heb een stukje geluisterd naar de muziek en het pakt me op ene of andere manier en dus bestel ik de plaat. Leon heeft een heerlijk stemgeluid en muzikaal is het een feestje met fluit, piano en aantrekkelijke percussie. Op de b-kant staat een versie met Louis Armstrong. Het is voor Armstrong de b-kant van zijn uitvoering van 'Give Peace A Chance' en waarschijnlijk de laatste opname van Satch gedurende zijn leven. De zang wordt hier verdeeld tussen Armstrong en Thomas en hoewel het een legendarische opname is, ga ik toch voor de eigen versie van Thomas. Ik heb net even geluisterd naar 'Give Peace A Chance' op Youtube en dat kan niet anders beschrijven dan 'bizar'. Eigenlijk hetzelfde als met 'The Creator Has A Master Plan'.
* Sonja Ryshard- Step Back (UK, Freestyle, 1987, re: 2023)
Okay, hier heb ik dus wel even een probleem. Het zijn niet alleen de singles die een kommetje zijn geworden, maar ook deze heeft een golfbeweging in het vinyl gekregen. Het zal wel niks uithalen maar toch even een kleine klacht indienen bij Juno. Ik ga even de andere draaitafel proberen. De golf tikt net iets tegen de naald waardoor je opeens een mono-geluid hebt. Tja, het moet zo maar. Het is een gelimiteerde oplage en dus niet even gemakkelijk te vervangen. Sonja Ryshard is een redelijk obscure disco-zangeres uit Engeland. Ze maakt alleen deze plaat onder eigen naam in 1987. In de late jaren zeventig noemt ze zich Sonia en die moeten we uiteraard niet verwarren met de Sonia uit de jaren negentig. 'Step Back' is recent op een compilatie uitgebracht met obscure Engelse '2 Step' uit de jaren tachtig en zo heb ik dit leren waarderen. Jammer dat het geluid voortdurend mono wordt door de golf in het vinyl. De b-kant is een 'version' maar heeft hetzelfde manco. Misschien is het ook niet handig dat ik intussen op de computer aan het typen ben. Toch maar even een mailtje sturen naar Londen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten