De afgelopen uren heb ik zitten dubben. Ga ik nog een kleine serie doen naar aanleiding van het 5000e bericht of ga ik op oude voet verder. Ik hoef namelijk nog maar een stuk of tien berichten te publiceren tot de mijlpaal en dan besluit ik toch maar verder te gaan met de 'Honderd achteruit'. Opnieuw terugkijken op een gebeurtenis van de afgelopen dertien jaar kan altijd nog en doe ik ook al genoeg. Vandaag dus weer een plaatje uit de Gele Bak Top 100 van 2022. Ik heb net nog even naar de Gele Bak Top 100 van afgelopen jaar gekeken, maar nee... daar staat die niet in. Dat zou ook niet de bedoeling zijn geweest maar is afgelopen jaar per ongeluk gebeurt met een single van The Troggs. Die komen we over een paar weken of maanden tegen in de 'Honderd achteruit'. Vandaag zet ik echter de schijnwerpers op de nummer 60 en dat is ook een nummer uit '60: 'Walk Don't Run' van The Ventures.
Waar en wanneer? Dat is in een aantal rubrieken uit het verleden vaak de vraag geweest. Waar en wanneer hoor ik voor het eerst een liedje of leer ik een artiest of band kennen. Van The Ventures weet ik meteen het antwoord. Ik heb dat te danken aan wild dansend konijn op een boogie van nagespeelde liedjes uit de jaren vijftig en zestig. Ik heb het dan over de twee grote hits van Jive Bunny & The Mastermixers. Het is met name 'That's What I Like' dat in 1989 mijn interesse heeft. Ik wil graag weten wat het instrumentale thema is dat aan het begin en het einde wordt gebruikt. Ik ontdek dat het 'Hawaii Five-O' is (dat genoteerd staat in de meest recente Gele Bak Top 100) maar ook dat Jive Bunny-versie uiteraard opnieuw is ingespeeld. Ik kijk nieuwsgierig in het 'Hitdossier' en zie dan dat de groep nog nooit een hit heeft gehad in ons land. De daaropvolgende jaren leer ik steeds meer van de 'cult' die in Europa om The Ventures heen hangt. De band heeft ruim 150 elpees op haar naam staan en dus zijn er ook veel verzamelaars die proberen de collectie compleet te krijgen. Op het gebied van de singles vind ik pas in de laatste paar jaar plaatjes van de band en niet zelden zijn het heruitgaven. Mijn uitvoering van 'Walk Don't Run' is in de jaren zeventig door United Artists vervaardigd, maar ik kies voor de afbeelding voor het Amerikaanse origineel.
Met vijfenzestig jaar mag je soms van je pensioen genieten, maar The Ventures is vastberaden om er nog een eeuw aan vast te plakken. De band vindt haar oorsprong in 1958 bij de ontmoeting tussen Don Wilson en Bob Bogle. De vader van Bob heeft een autohandel en Wilson is op zoek naar vierwieler. Hij raakt aan de praat met Bob en al gauw blijkt een gezamenlijke interesse voor de elektrische gitaar. Wilson en Bogle gaan gezamenlijk aan het werk en sparen gitaren bij elkaar. Het duo treedt eerst op als The Versatones en speelt in lokale clubs in Tacoma in Washington. Het duo wil de naam vastleggen en ontdekt dan dat er reeds een band bestaat met deze naam. De moeder van Wilson komt met de naam The Ventures en de rest is geschiedenis.
De mannen zien bassist Nokie Edwards optreden in een lokale club en hij wordt aan The Ventures toegevoegd. Bogle heeft een exemplaar van Chet Atkins' LP 'Hi-Fi In Focus' in zijn persoonlijke verzameling en hij weet de anderen te interesseren voor een track op het album: 'Walk Don't Run'. Bogle speelt de leadgitaar, Wilson de slaggitaar, Edwards de basgitaar en Skip Moore zit achter de ketels. Zo nemen ze zelf het nummer op en sturen de plaatjes rond naar verschillende platenmaatschappijen. Moore kiest er echter voor om het tankstation van zijn familie te runnen en verlaat de muziekbusiness. Moore doet bij de opname al afstand van de royalties en gaat akkoord met een eenmalige betaling van 25 dollar. Later wil hij de groep aanklagen maar vangt bot. Van 'Walk Don't Run' worden meer dan een miljoen exemplaren verkocht. Gedurende de jaren zestig verslijt de band enkele drummers maar de combinatie van Bogle, Wilson en Edwards blijft een constante factor. In 1963 wordt Edwards gepromoveerd tot gitarist doordat Wilson en Bogle de baspartijen van de bestaande nummers hebben geleerd. Hierdoor kunnen ze gemakkelijk van lead switchen tijdens optredens. Edwards is de eerste van het trio die het schip verlaat. Dat is in 1968 maar keert vijf jaar later terug om vervolgens tot 1984 onderdeel van de band te blijven. Nadat de band een respectabel aantal albums heeft opgeleverd en tal van single-hits heeft gehad, raakt de reputatie in Amerika in verval. Dat is niet erg want in Japan gaan de zaken steeds beter.
Herstel: The Ventures heeft niet 150 maar méér dan 250 studio-albums gemaakt. 'Walk Don't Run' is ook niet de eerste single van de groep maar eigenlijk de tweede. De eerste twee singles worden uitgebracht op het Blue Horizon-label, natuurlijk niet te verwarren met het latere Engelse blueslabel van Mike Vernon. 'Walk Don't Run' piekt op twee in de Billboard in 1960 en op drie in de Cash Box. In Engeland piekt het op acht en wordt het later ingehaald door 'Perfidia' dat het tot nummer vier schopt. In Amerika is het alleen 'Walk Don't Run '64', een nieuwe surf-versie en 'Hawaii Five-O' in 1969 dat in de top tien terecht komen. Dit jaar heeft de band nog een hagelnieuw album uitgebracht, de eerste in dertien jaar. Bogle is in 2009 overleden, Edwards in 2018 en Wilson in 2022. Van de huidige bezetting is drummer Leon Taylor sinds 1996 van de partij. The Ventures is dus een verhaal geworden als Fairport Convention. Volgens één van de Fairports maakt niemand bezwaar als een kerkkoor 150 jaar bestaat en er geen originele leden meer bij zitten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten