Deze serie is jaren geleden begonnen als een groot avontuur. Waarover ga ik schrijven bij de jaren zeventig en tachtig die ik niet heel bewust heb meegemaakt of waar ik niet meer sprekende herinneringen over heb? Hoe ga ik me gedragen bij jaren waarover ik een telefoonboek zou kunnen schrijven maar waar ik wellicht ook weer niet alles wil delen met mijn lieve lezers? Nu komt toch langzamerhand het einde in zicht. We zitten al binnen de bijna veertien jaar dat Soul-xotica een feit is. Om te weten wat er allemaal heeft gespeeld in 2015 kun je ook terugbladeren naar de berichten van toen. Of zijn er wellicht dingen onderbelicht gebleven in die tijd? Jazeker! Op Soul-xotica is in 2015 geen woord te vinden over mijn moeder (of het is het weekend in september dat ik bij haar verblijf) en ook de strubbelingen op het werk hou ik buiten het gezichtsveld van Soul-xotica. Daar is Soul-xotica voor mij persoonlijk ook het wereldje waar ik me even kan afzonderen van al deze beslommeringen. Bij het schrijven van het verhaaltje over 2014 merk ik halverwege dat ik helemaal klaar ben met dit jaar, 2015 is echter een kleine parel. Dat wil niet zeggen dat het altijd eenvoudig is geweest maar met name de vakantie laat het jaar met kop en schouders boven 2013 en 2014 uitstijgen. Vanavond mag ik weer even terug naar de warmte van 2015.
Kop en staart van 2015 zijn zorgelijk. Het wordt pas in de laatste dagen van 2014 duidelijk dat het uitzendbureau ons wil overnemen en dat we gewoon op onze werkplek kunnen blijven. Vanuit daar wordt dan wel gekeken naar een manier om uit te stromen. Oudejaarsavond 2015 is ronduit verschrikkelijk maar daarover straks meer. Het groepje dat binnen de sociale werkvoorziening werkt en onder deze regeling valt, krijgt nu op dinsdagmiddag een verplichte samenkomst. Met iemand van de werkvoorziening en iemand van de sociale dienst worden we klaargestoomd om buiten de voorziening aan het werk te kunnen. Ik vind het allemaal onzin want het postbedrijf heeft immers al een jaar geleden aangegeven dat dit me wil overnemen. 'We moeten niet op één paard gaan wedden', houdt de clown van de sociale dienst vol. Wedden? Het postbedrijf wil me gewoon in dienst nemen, daar is niks geen wedden aan! Als ik van plan ben om het vijfjarig jubileum van Soul-xotica te vieren, krijgt mijn moeder een beroerte. Als vlak daarna ook blijkt dat de werkvoorziening nul respons levert om me bij het postbedrijf in dienst te krijgen, knapt er iets bij mij. Ik blijf een paar dagen weg van het werk en laat ook niets van me horen. Wanneer het bedrijf dit doorgeeft aan de sociale dienst en ik word gekort op mijn uitkering ben ik er helemaal klaar mee. Ik zal nu eens met de vuist op tafel moeten slaan en... dat heeft heel langzamerhand een effect. In juni heb ik een loonwaardebepaling en deze is erg gunstig voor het postbedrijf. Er is nu niets meer dat het in de weg kan staan?
De kroegfiets die ik vorig jaar heb gekocht, heeft het inmiddels ook begeven. Het is rond Pasen en ik ben net gekort. Ik beb nauwelijks geld om te eten en te roken, laat staan dat ik een fiets kan kopen. Via Marktplaats vind ik eentje in Hoogeveen en ik spreek met de handelaar af bij het station. Het is een drama! Het is een fiets uit de jaren zestig of misschien wel ouder. Een fors slag in het achterwiel en een baksteen als zadel. De tabak wordt ook net duurder ofwel er gaat minder shag in een zakje zitten. Mijn Engelse radiocollega's hebben me dan al proberen te overtuigen van het dampen en in mei ga ik overstag. Tot de vakantie biets ik één sjekkie van mijn collega en rook zelf nog een keer een peukje met gruis en verder damp ik alleen. Geld blijft lastig gedurende 2015. Ik begin het jaar nog zo goed met een forse teruggaaf van teveel betaalde energiekosten. Daar heb ik onder andere mijn digitale camera aan te danken, iets waar ik nog altijd veel plezier van heb. Ook streep ik dit jaar een paar 'big wants' van mijn Northern Soul-verlanglijstje af. Dat kan dankzij de storting van de energiemaatschappij. De andere ultieme plaat staat anno 2023 te koop op Discogs. Voor 'slechts' 3600 pond. Toch zelf nog maar eens een lathe-plaat laten drukken met dit nummer? De zomer komt dichterbij en ik heb serieus geldzorgen. Een vakantie zoals vorig jaar gaat hem niet worden. Ik kan niet met de fiets in de trein ergens naartoe en moet dus iets in de omgeving zoeken. Overigens gaat de fiets uit Hoogeveen na twee maanden stuk. Een nieuw binnenband kost je de kop niet? Nou, ik heb het geld niet en bovendien ga ik het ook niet in dit krot steken. Zo kom ik in het bezit van de Multicycle die ik hoogstpersoonlijk uit Emmeloord ga halen. De Muticycle zorgt er ook weer voor dat ik plezier krijg in het fietsen.
Een paar weken voor de vakantie krijg ik een brief van de belastingdienst. Iets met té weinig uitgekeerde huursubsidie. Hierdoor krijg ik opeens weer wat lucht tijdens de vakantie. Ik heb mijn zinnen gezet op het Drentse Sleen en uiteindelijk kan ik ook nog met de fiets in de trein er naartoe. Dat is een legendarisch weekend geworden! Ik ben in deze dagen definitief helemaal verliefd geworden op Drenthe en zal de daaropvolgende jaren nog vaak in Sleen komen. Omdat ik kampeer zonder stroom en de elektronische sigaret zo nu en dan wat stroom moet hebben, ben ik tijdelijk weer aan de sigaren begonnen. Buiten een pakje shag in maart 2016 zal ik aan de sigaren blijven. Op de laatste dag van mijn vakantie hebben we een barbecue op de zaak in Zwolle. Daar hoor ik dat mijn contactpersoon een fietsongeluk heeft gehad en wellicht maanden moet revalideren. Deze zou bezig zijn een contract op te stellen maar zijn vervanger wil zich hiermee niet bemoeien. In oktober krijgen we dan het bericht dat de gemeente Meppel besloten heeft om met ingang van 2016 de post naar een concurrerend bedrijf te brengen en daarmee zijn we onze grootste klant kwijt. Opeens wordt mijn contract heel erg onzeker maar mijn contactpersoon belooft om bezig te blijven. Tussen kerst en oud en nieuw heeft hij nog een gesprek bij de sociale dienst en met die onzekerheid ga ik de oudejaarsavond in. Het heeft een happy end, ook al verneem ik dat pas in het nieuwe jaar.
Gedurende 2015 komt de woningbouw ook met de eerste plannen voor de renovatie van onze woningen. Als blijkt dat de houten vloer er óók uit moet, kom ik in opstand. En blijkbaar ben ik niet alleen! In november hebben we een mailing in Nijeveen en dan merk ik dat bij soortgelijke leegstaande huizen in onze buurt een knip op de brievenbus zit. Dat suggereert meestal dat het onbewoonbaar is verklaard of dat er gesloopt gaat worden. In december krijgen we een uitnodiging voor een voorlichtingsbijeenkomst en dan wordt ons verteld dat ze tóch tot sloop overgaan. Met ingang van 2016 hebben we allemaal recht op de verhuispremie. In het hele begin van Nijeveen hadden ze gerust de boel mogen renoveren, maar inmiddels heb ik het wel gehad met de gatenkaas. In 2015 kijkt nog geen huurder naar het energielabel, maar ik wel! Ik wil eens een behaaglijk huis hebben.
In 2015 begin ik ook met 'Tuesday Night Music Club' en vind het een aanvulling om naast vinyl, soul en moderne dance lekker ongegeneerde popmuziek te draaien. 'Hold My Hand' van Jess Glynne is typisch zo'n hit uit die tijd die ik heel veel heb gedraaid. Het nummer neemt me aan de hand door 2015 heen en dus vind ik het een toepasselijk plaatje voor dit bericht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten