In een lang verleden heb ik ooit de rubriek 'Raddraaien' gedaan. Ik heb heel soms nog wel eens het idee om dit terug te halen, maar dan opnieuw... Ik heb nu immers ook de 'Honderd achteruit' en kan met de editie van 2023 in het vooruitzicht en een lijst in 2024 nog wel een paar jaar vooruit. Het is iets minder een verrassingselement dan bij het 'Raddraaien' maar desondanks een erg leuke serie om te doen. Omdat ik 'Het zilveren geheugen' wel een aardige bezigheid vind voor het weekend, trap ik deze maand af met een volgende aflevering van de 'Honderd achteruit'. Vanavond staat de nummer 55 uit de Gele Bak Top 100 van vorig jaar centraal en dit zet een hele kleine trend in omdat de nummer 57 ook iets heeft te maken met verandering van imago. De nummer 56 kan ik overslaan want die heb ik al eerder behandeld bij een andere single van dezelfde groep. Vanavond mag ik de schijnwerpers zetten op een band welke vooral erg beroemd is geworden met een bepaald akkoordenschema dat voor vele jaren in allerhande variaties is gebruikt. Als ze eens iets anders willen doen, kost het de band bijna de kop. Het onderwerp is vandaag de single 'Living On An Island' van Status Quo uit 1979. Terwijl de band in 1968 juist niet iets anders mag doen van de producent en de platenmaatschappij.
Net als Smokie uit de vorige aflevering heeft ook Status Quo een lange staat van dienst als de band eind 1979 met 'Living On An Island' op de proppen komt. In geval van Status Quo is het een groep muzikanten dat nauwlettend de muzikale trends in de gaten houdt en verschillende platen onder verschillende namen maakt. The Status Quo, zoals de band officieel wordt genoemd, is een feit als de mannen kennis nemen van de Amerikaanse acid rock-bands die hun elektrische gitaren laten klinken als een sitar. 'Pictures Of Matchstick Men' is meteen een grote hit en natuurlijk moet de opvolger in hetzelfde stramien passen. 'Black Veils Of Melancholy' is dan ook een 'Pictures Part Two'. Dan hebben de heren Status Quo wel genoeg van het mopje en willen iets anders, maar... dan dreigt de manager en producent met alle mogelijke onheil als de groep niet doorgaat op de vertrouwde voet. In 1970 mag de band eindelijk het plan uitvoeren dat het al enige tijd in het achterhoofd heeft: Het gaat het Amerikaanse Canned Heat achterna met snelle boogie-nummers gebouwd rondom een eenvoudig akkoordenschema uit de blues. Ik denk dat in de eind jaren zeventig niemand hun vertelt welke muziek ze moeten maken. Het is alleen afwachten of de fans het gaan pikken. Ik wil niet op de zaken vooruit lopen maar het antwoord op de laatste vraag luidt 'neen'.
De groep begint het leven in 1962 als The Paladins. Daarvan maken dan Francis Rossi en Alan Lancaster deel uit. Drummer John Coghlan voegt zich in 1963 bij The Paladins en de groep gaat nu The Spectres heten. Roy Lynes komt in 1965 de groep versterken als toetsenist en Rick Parfitt treedt in 1966 toe. The Spectres tekent een contract voor vijf jaar bij Piccadilly Records en maakt gedurende 1966 drie singles die stuk voor stuk voor floppen. In 1967 raakt de band beïnvloed door de psychedelische muziek uit Amerika en wil zichzelf Traffic noemen. Omdat Steve Winwood net een band heeft opgezet met die naam kiest de voormalige Spectres voor de naam Traffic Jam. Dat maakt een single in juni 1967 dat nog minder doet dan de drie Spectres-singles bij elkaar en Parfitt, tot dan toe een 'uitzendkracht', wordt officieel aan de bezetting toegevoegd. Dan gaat de band The Status Quo heten.
Ik vergeet in de tweede alinea te vermelden dat 'Black Veils' al geen hit meer is geweest in Engeland en dat 'Ice In The Sun' daar in de top tien heeft gestaan. Feit is echter wel dat de groep bewust in de hoek wordt gehouden van zweverige quasi-psychedlica met wah wah-pedalen en meer van deze studiograpjes. In 1969 gaat de band Canned Heat achteraan en ontwikkelt het tot een hybride van boogie en hardrock in de midden jaren zeventig. Net zoals je James Brown-producties eindeloos in elkaar over kan laten lopen en uren lang in dezelfde 'groove' blijven, kun je onderhand een etmaal vullen met de '12-bar blues' van Status Quo. Totdat de jaren zeventig op zijn eind loopt en de band moet concluderen dat ze eigenlijk al tien jaar hetzelfde liedje spelen. Dan komt de ambitie om even iets heel anders te doen.
Parfitt verblijft een jaar op het eiland Jersey. Het heeft iets met de Engelse belastingen te maken, maar het hoe en waarom van een 'tax year' kan ik niet ontdekken. Feit is wel dat er in het nummer verschillende referenties zijn aan drugsgebruik maar dat dit niet is opgevallen bij de ballotage van de BBC. De melodieuze single ontbeert de kenmerkende boogie-stijl. Hoewel het erg fraai aantoont dat de heren Status Quo méér kunnen dan alleen 'Roll Over Lay Down' in twaalf variaties is de grote schare fans minder enthousiast over de plaat. Gelukkig staat 'Runaway' op de keerzijde en doet Vertigo snel een wisselactie waarbij 'Runaway' de 'lead track' wordt. Dit brengt de single nog tot een zestiende plek in Engeland maar het is beduidend minder succesvol van de meeste voorgangers (alleen 'Accident Prone' heeft in 1978 nóg minder gepresteerd). In Nederland wordt 'Runaway' de a-kant en strandt de single in de Tipparade.
Status Quo is nog altijd actief. Francis Rossi is inmiddels 61 jaar bij de band en toetsenist Andy Bown sinds 1981 (of sinds 1976 als losvast bandlid) en John 'Rhino' Edwards sinds 1985. Rick Parfitt is in 2016 overleden en Alan Lancaster in 2021. Het meest recente studioalbum is 'Backbone' uit 2019.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten