Sinds vanmiddag heb ik opeens inspiratie voor een nieuw verhaaltje voor 'Het zilveren geheugen' en 'Het zilveren goud'. Omdat ik echter vorige week al bijgaande foto heb uitgezocht, moet dat verhaaltje een week wachten en dat is helemaal geen bezwaar. De volgende herinnering hoort immers bij november terwijl de andere als een rode draad loopt tussen oktober 1998 en de zomer van 1999. Hoewel het mij erg goed bevalt in de Emmaus en ik geen moeite heb om aan de paar regels te houden, is dit niet bij iedereen het geval. Alleen Fransman Benoit blijft langer plakken dan ondergetekende. Voor veel 'companions' is de Emmaus een stijl van leven geworden. Drie maanden op een plek, een week lang feest vieren met grote hoeveelheden drank en je dan weer melden bij een volgende vestiging om daar weer drie maanden te verblijven. In het anderhalf jaar zijn er enkele gezichten die blijven terug komen. Onze huiskunstenaar Vince is daar eentje van en ik heb een paar maanden geleden een bericht aan hem opgedragen. Ik denk ook aan de altijd bescheiden Rob maar ook voor 'The Doc' is het een immer voortdurende rondrit langs de Engelse vestigingen van de Emmaus. Voor 'geezer' John eindigt de residentie in Mossley met het nu volgende verhaal.
Voordat ik jullie ga voorstellen aan bekende Engelsman, eerst even de stand van zaken. Welnu, we hebben inmiddels allemaal intrek genomen in onze nieuwe kamers op de begane grond. De winkel boven is al geruime tijd dicht en de spulletjes zijn verhuisd naar de begane grond. Dat is de begane grond vanaf de voordeur gerekend want we hebben nog een lagere verdieping. Het is té groot om het af te doen als een kelder. Dat is voorlopig nog een rommeltje maar het is de bedoeling dat de winkel hier binnenkort zal openen. Aan de andere kant van de schuifdeur komt een werkplaats om de elektrische apparaten te testen en ook zijn er plannen om meubels opnieuw te stofferen en zelfs nieuwe ledikanten te fabriceren voor de handel. Het moet achteraf gezien in oktober zijn geweest want bij de opening door Lord Runcie is de winkel al op de nieuwe locatie. Het is een zondagmorgen en opeens klinkt er harde muziek vanuit de kelder. Coördinator Bob heeft opeens zin om een muur te sauzen en natuurlijk moet dat met de radio op tien. Hij is goed en lekker bezig als hij opeens de hand moet schudden van een gast. En dat is niet zomaar een gast want het is niemand minder dan de president van de Engelse Emmaus.
Sir Terence Hardy Waite is tegenwoordig zijn volledige naam en hij heeft twee hoge onderscheidingen: Een KCMG en een CBE. Hij is beter bekend als zijnde Terry Waite. Hij wordt op 31 mei 1939 geboren in Cheshire en is de zoon van een gewone wijkagent. Hoewel zijn ouders niet overlopen van religie heeft de jonge Terry al gauw een interesse hiervoor. Hij zal aanvankelijk een loopbaan starten in het leger maar hij blijkt allergisch voor een verfstof welke wordt gebruikt in de uniformen. In plaats daarvan meldt hij zich aan voor de 'Church Army', een sociaalmaatschappelijke beweging gemodelleerd aan het Leger Des Heils maar dan vanuit de Anglicaanse kerk. Vanaf 1969 verblijft hij enige tijd in Uganda waar hij ooggetuige is van de coup van Idi Amin. Gedurende het decennium werkt hij op verschillende posten en op uiteenlopende plekken op de wereld. In 1980 wordt hij de assistent van Lord Runcie. Dit heb ik overigens nooit geweten, maar verklaart alles voor de keuze bij de officiële opening.
Waite vervult in de jaren tachtig steeds vaker de rol van bemiddelaar in lastige politieke kwesties. In 1985 onderhandelt hij succesvol met Libanon over de vrijlating van Engelse gijzelaars. In 1987 doet hij een tweede poging om de laatste gijzelaars vrij te krijgen. Hij arriveert op 12 januari 1987 in Beiroet en wordt tot ieders' verbazing zélf gegijzeld. Het zal 1763 dagen duren tot zijn vrijlating op 18 november 1991. Na zijn vrijlating schrijft hij het autobiografische 'Taken On Trust' dat een bestseller zal worden in Engelstalige gebieden. Rond dezelfde tijd stelt hij zichzelf beschikbaar als president van de nieuwe Engelse tak van de Franse Emmaus. In deze hoedanigheid komt hij ons met een bezoek verrassen.
Normaal gesproken moeten we ons maar redden op zondag maar ditmaal gaat Carol langs de deuren om ons uit te nodigen voor een diner in de keuken. Sommige 'companions' zijn niet thuis of hebben geen zin de kamer uit te komen. Het is dan ook geen volle tafel. 'Geezer' John is één van de tafelgasten en het is even stil. 'Blijft u vanavond hier slapen?', vraagt John 'out-of-the-blue'. Waite antwoordt dat dit het plan is en dat hij morgen terug naar Cambridge gaat. 'U gaat vorstelijk slapen', zegt John vervolgens. 'We hebben uw bed naast de radiator gezet'. Ik begin te lachen maar merk dan dat er iets niet goed voelt. Ik zie Bob helemaal rood weg trekken en ook Waite lijkt plots niet meer te genieten van zijn maaltijd. Bob stuurt ons weg en ik weet nog steeds niet wat er aan de hand is. John legt het me uit op de gang. Tijdens zijn tijd als gijzelaar zit hij vastgeketend aan de radiator.
Terry is nog dezelfde avond terug gereden naar Cambridge en John moet zich de volgende dag verantwoorden op kantoor. Dit is de druppel geweest en kan meteen vertrekken. Ik zal hem begin 2000 opnieuw treffen als ik in De Bilt woon.
Tenslotte de foto. Als je iets afwijkt van de route langs het Huddersfield Canal dan kom je vlak voor Stalybridge langs een ietwat rommelige locatie. Een oud vervallen gebouw dat ik identificeer als een vroegere katoenmolen. Het terrein wordt benut door de lokale jeugd om te crossen met oude auto's. Er staan ook enkele wrakken geparkeerd en iemand heeft geprobeerd een Opel Corsa (of Vauxhall Nova, zoals die hier heet) te verdrinken in het kanaal. Een week geleden ga ik zoeken naar het gebouw op Google Maps en ontdek dan dat dit een oud station is geweest. Het is het station van Staley en Millbrook en het is al geruime tijd dicht. Opeens zie ik ook de boogbrug en die was ik even vergeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten