Eigenlijk is het nog een week té vroeg voor deze foto maar ik lig nog altijd een bericht achterop schema. Als er dan toch een plaatje uit het archief moet komen dan kies ik meteen voor deze. Het is dus komend weekend een jaar geleden. De herfst is dan al een tijdje langer bezig dan in 2023. Het is twee weken nadat moeder is overleden dat ik het plein voor de eerste keer opruim. De eerste vangst zijn vooral eikels en zonder flauw te doen over dat onderwerp moet worden gezegd dat die in 2023 extra groot zijn. Gewone eikels trap je gemakkelijk plat maar in 2022 is het uitkijken geblazen want het kan je de enkels kosten. Momenteel heb ik het té druk met werk of het is regenachtig, maar ik moet hoognodig aan de slag op het plein. De buurman is een goede kerel die het eventueel ook wel wil doen, maar het initiatief komt niet van hem. Ik denk dat ik donderdagmiddag maar even aan de bak moet. Op zondag 13 november van het vorige jaar ben ik ietwat in een melancholieke bui. Ik wil even een eindje wandelen maar niet het gebruikelijke stuk. Nee, laten we weer eens terug gaan naar het Uffelter Binnenveld. De laatste keer dat ik daar ben geweest zal ongetwijfeld in 2019 zijn geweest?
Het is bijna een maand geleden dat mijn broer uit Denemarken over is met zijn vrouw. Het is traditie dat we elkaar dan ontmoeten en de laatste paar jaar hebben we de hunebedden van Darp als uitgangspunt genomen. Dat lijkt het nu in eerste instantie ook te worden. De zaterdagmiddag voor onze ontmoeting fiets ik vanuit Havelte en bedenk me opeens dat het wel eens aardig kan zijn om hier af te spreken. Dat is erg goed bevallen! Ik heb de familie beloofd dat ik het komende jaar iets meer wegwijs zal worden zodat we volgend jaar naar het Brandeveen kunnen gaan. Dat kost me nu nog teveel pogingen om daar uit te komen. Dankzij broer ontdek ik nu in het Uffelter Binnenveld enkele restanten van de barakken waar ik normaal gesproken aan voorbij loop. De barakken dienen in de vroege jaren veertig als bewaking voor het in aanleg zijnde vliegveld en de gebouwen worden door de Duitsers zélf opgeblazen als blijkt dat het er niet van gaat komen. De kraters lopen vol met water en vormen nu de talrijke vennetjes met unieke flora en fauna. In november 2022 verdwaal ik bijna terwijl dat onmogelijk is. Ik ga snel weer eens terug!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten