Het gebeurt praktisch twee keer per jaar dat ik de kans heb om de Northern Soul-show van mijn collega Lee te doen. Vaste prik is de maandag na The Big One als hij onderweg is van Dorset naar huis. Nu wil ik vanavond de show doen en kijk om tien uur (een uur voor de start) even of mijn Duitse collega haar show doet. Wat denk je? Doodse stilte. De server is weer eens offline gegaan. Ik heb nog even geprobeerd om de stream te pakken maar ook dat is niet mogelijk. Omdat 'Do The 45' komende zaterdag elf jaar bestaat, ga ik het vieren met een aflevering van 'From The Catacombs'. Ofwel: Weer eens een goede reden om de Northern Soul-stampers af te stoffen. De Week Spot is vorige week al uitgezocht en past helemaal binnen dat concept. Ik verwacht later deze week enkele nieuwe releases en tot die tijd ga ik de tijd en ruimte een beetje vullen met 'Honderd achteruit'. We zijn aangekomen bij de nummer 58 en daar vinden we 'Little Red Rooster' van The Rolling Stones uit 1964.
Vorige week ben ik getuige geweest van één van de eerste draaibeurten van de hagelnieuwe Beatles-single. Ik begin steeds beter te begrijpen waarom John Lennon niet automatisch iedere demo heeft uitgebracht want het is, mijns inziens, erg minimaal vergeleken bij zijn eerdere werk. Maar goed, met The Beatles ben ik dus up to date. Hoe zit dat dan met The Rolling Stones? Dat heeft net een nieuw album afgeleverd en, nee, ik heb nog geen noot gehoord. Ik geloof het eigenlijk ook wel. Ik heb vaker gezegd dat The Stones er in de midden jaren zeventig mee hadden moeten nokken. Volgens Bill Wyman ligt het hem vooral aan het feit dat Mick Jagger en Keith Richards geen hobby's hebben dat The Stones onverdroten doorgaat met toeren en het opnemen van platen. Sinds 'Goat's Head Soup' en 'Exile On Mainstreet' heb ik de groep niet meer kunnen betrappen op een goed album. Dat is uiteraard mijn mening en daar heeft iedereen recht op... op mijn mening.
In het kader van de Northern Soul-hobby is de naam Dave Godin regelmatig langs gekomen. Ik heb de man zelfs een standbeeld gegeven in de 'Beeldenroute'. Hij zal in de jaren zeventig de termen Northern Soul en Deep Soul 'uitvinden' en speelt in de jaren zestig een cruciale rol in de promotie van het Tamla Motown-label in Engeland. Dankzij Godin realiseert EMI zich dat zij een distributiedeal hebben en het verlost het label van het zeer wisselvallige Oriole-label dat tot 1964 de platen uitbrengt in Engeland. Godin is een klasgenoot van Mick Jagger en weet hem te interesseren voor de zwarte bluesmuziek. Godin is zelfs aspirant-lid van de groep rond Jagger en zal decennia later zeggen dat dit het stomste is geweest dat hij in zijn leven heeft gedaan. Tot zijn grote afgrijzen verlaat The Rolling Stones al snel het pad van de traditionele zwarte blues en maakt er een rock & roll-feestje van. Toch is er één uitzondering in het repertoire en deze single staat vanavond centraal. Evenals Godin is Brian Jones het meeste trouw aan de traditionele blues en 'Little Red Rooster' is vooral zijn feestje.
Willie Dixon wordt de componist genoemd van het nummer. Toch is er van zijn kant sprake van jatwerk. Charlie Patton neemt in 1929 zijn 'Banty Rooster Blues' op dat ook weer voor een gedeelte is geleend van iemand anders. Verder maakt Memphis Minnie 'If You See My Rooster (Run Him Home)' in 1936 en beide nummers liggen aan de basis van 'The Red Rooster' of 'Little Red Rooster'. Volgens het plattelandsgeloof uit deze tijd brengt een haan vrede op het boerenerf en dat is ook de reden waarom verschillende dieren de revue passeren in het nummer. Sommige performers duiden ieder dier met een imitatie. Memphis Minnie doet zelfs een opzienbarende imitatie van een haan.
Margie Day en The Griffin Brothers zetten een jumpblues-versie op de plaat in 1951 als 'Little Red Rooster'. Toch komt het verhaal pas op stoom als Howlin' Wolf in 1961 het nummer op de plaat zet als 'The Red Rooster'. Sam Cooke trekt het nummer uit de blues vandaan en gebruikt het in 1963 voor een novelty-soul-versie. Even daarvoor trekken verschillende bluesmuzikanten uit Chicago door Engeland als onderdeel van het American Folk Blues Festival. De mannen van The Stones hebben nog geen plaat opgenomen of Andrew Oldham regelt een ontmoeting met Howlin' Wolf en Dixon. Sonny Boy Williamson (de tweede) is ook van de partij. Dixon zegt dat hij toendertijd bewust heel veel nummers heeft laten rondslingeren in Londen in de hoop dat een Engelse bluesgroep het naar een ander niveau kan brengen. Hoewel de platenmaatschappij fel tegen is op het idee, wordt de single op 13 november 1964 uitgebracht in Engeland. In Amerika zou de single in de ban zijn gedaan vanwege de seksuele verwijzingen in de tekst, maar Sam Cooke heeft met praktisch dezelfde tekst een grote hit gehad. Waarschijnlijker is dat de Amerikaanse tak van Decca het evenmin ziet zitten als de Engelse. 'Little Red Rooster' zal echter de enige blues-single worden die in Engeland op de eerste plek heeft gestaan.
In Nederland bereikt de single een vierde plek in de kersverse Top 40.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten