Sinds anderhalve week ben ik officieel ziek. Ik heb zelf aangegeven dat het best een tijdje kan duren voordat ik weer 'de oude' ben en heb hiervoor ruim baan gekregen van mijn werkgever. Het is niet lichamelijk en dus hoef ik niet beslist thuis te blijven. Ik heb de afgelopen week een paar dagen achtereen de neiging gehad om een eind te lopen. Het begint met een zeer ambitieus plan, maar het komt er maar niet van. Vandaag is de uitgelezen dag voor een wandeling. Een wandeling door 'de achtertuin'. Daarmee bedoel ik uiteraard niet het strookje gras met de plataan, maar zo noem ik het heide- en bosgebied tussen Wittelte, Wapserveen en Havelte. Buiten een kleine en korte hagelbui aan het begin van het bos is het wonderwel droog gebleven en heb ik er zelfs een zeer fraai zonnetje bij. De kilometers verdwijnen als sneeuw voor de zon onder mijn schoenzolen. Het is precies zoveel als dat ik zelf had uitgerekend: Elf kilometer. Ik doe het ervoor!
Er zijn, denk ik, maar weinig plekken in dit bos- en heidegebied waar ik nog nooit eerder ben geweest en het verbaast dus evenmin dat ik bepaalde stukken al eens heb gelopen. Daarbij gaat de herinnering vooral uit naar de laatste zaterdag van de vakantie in 2019. Op de fiets gaan de herinneringen zelfs terug naar de eerste keer NAP van Havelte naar Nieuweschans en weer terug. Ik moet ook een stuk hebben gefietst op 20 september 2009. Het begint meteen al alternatief als ik de Dorpsstraat oversteek en de Dwarsweg in ga naar De Woerthe. Vervolgens de Postweg helemaal uitlopen tot aan het bos. Ik volg het fietspad naar De Broeken. Ik vraag me ook af waar de zandweg naartoe leidt en dat zie ik nu op het kaartje. Dat kunnen we een volgende keer nog altijd eens doen? Hoewel ik het zandpad volg, ga ik parallel aan het fietspad het bos in. Het is nog even een verrassing waar ik ga uitkomen als het me opeens begint te dagen. Maar natuurlijk! Het fietspad tussen Wapserveen en de Weg Achter De Es. Eveneens het eerste stuk NAP vanaf Uffelte gerekend. Hier is het doodstil op de laatste zaterdag van de vakantie in 2019 als ik bliksemschichten aan de horizon zie. Ik moet rennen om het bos uit te komen en als ik achterom kijk, zie ik dat de onweersbui al boven het bos hangt. Vandaag hoef ik daarover geen zorgen te maken. De zon doet vroeg op de avond nog even enorm haar best. De Schotse hooglanders eten ongestoord van het gras. De Westeresweg ben ik vrijdagavond nog langs gefietst. Nu maak ik nog het knikje van de Smeenholtenweg en de Hofweg om dichterbij huis uit te komen. Ik ben een goede twee uren onderweg geweest en heb niet veel om gelummeld. Ik heb bij het vennetje even op een bankje gezeten, maar een toiletbehoefte maakt dat ik weer snel verder ga.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten