Vijftien singles in de Blauwe Bak Veteranen? Ja, normaal gesproken kies ik voor negen of zestien, maar de volgende twee afleveringen hebben vijftien platen elk. Er zijn nog dertig singles die ik in 2016 heb gekocht en de eerste vijftien sluit het mooi af. Het restant voor de volgende keer zijn de singles die ik bij Mark heb besteld en de laatste 'losse' singles van het jaar. In de aflevering van vanavond fietsen we door september en oktober in 2016. En niet alleen maar achteroverliggend met de benen vooruit, maar ook een fiks aantal kilometers met de kont op het zadel. Het begint allemaal op een woensdagmiddag in september. Er wordt een nieuw record gevestigd door Moeder Natuur. Nimmer bereikte het kwik deze hoogte in een septembermaand. Ik word rond de middag gebeld met de mededeling dat mijn hulp op het werk niet nodig is en daar ben ik allerminst rouwig om. Ik wil fietsen maar hik tegelijk er tegenop om met de Pioneer te gaan. De zitting van de ligfiets wordt erg heet op deze dagen en doet het t-shirt aan de rug plakken. Zo besluit ik de hulp in te schakelen van de Multicycle en het wordt de laatste lange rit voor deze tweewieler. We starten op 15 september en eindigen op 9 oktober 2016.
De fietstocht gaat eerst naar Dieverbrug. Bij de kringloop koop ik wel een paar singles, maar deze zullen vanavond niet aan bod komen. In Diever haal ik een paar kleine boodschapjes en een ijsje en een paar kilometer in het Drents-Friese Wold vind ik een prachtig plekje in de schaduw. De fietstocht wordt nog een eind uitgebouwd over het Doldersummerveld en uiteindelijk eindig ik in Vledder. Daar doe ik opnieuw boodschappen en heb een kleine picknick buiten het dorp. Dan weer richting Wapserveen en door de bossen naar Uffelte. De Multicycle komt dan in de schuur te staan en buiten een enkel klein boodschapje in Havelte om, blijft die daar staan te verstoffen. In het begin zijn het alleen het ketting en de tandwielen, maar ik denk dat er nu zoveel onderhoud gepleegd moet worden dat hij het niet meer waard is.
Het is de tijd dat de jeugd in Uffelte een nieuwe hobby heeft gevonden: Het ontvreemden en vernielen van groene brievenbussen. Als postbode verbaas ik me dikwijls over het nut van de brievenbussen aan de weg. Ik ken plekken waar ik verder moet lopen naar een brievenbus. Maar goed... in onze situatie staan drie groene brievenbussen op speciale PTT-palen aan de weg. Vreemd genoeg wordt de brievenbus van mijn buurvrouw meerdere malen vernield en laten ze de mijne ongemoeid. Het enige wat ze nog wel eens willen doen is hem van de paal schuiven en een flinke worp te doen naar het weiland. Daar ligt op een zeker moment mijn brievenbus met de post in het gras omdat ik een paar dagen was vergeten om de bus te legen. Op 9 oktober is het andermaal raak geweest. Als ik 's middags de deur uit stap, wijst een buurman naar de greppel verderop. Daar lagen onze brievenbussen. Ik stap deze middag op de Pioneer met een vast plan: Ik wil naar de platenbeurs in De Singel in Zwolle. Hoe er naartoe te fietsen is iets dat ik nog niet heb gepland. Niet tweemaal saai door Rouveen en langs Lichtmis. De heenweg ga ik een stuk door het Staphorster bos. Afgelopen augustus op de heenweg van de vakantie heb ik een déjà vu. Even nadenken en dan weet ik het: Hier ben ik op de negende oktober in 2016 op de heenweg geweest. Op een gegeven ogenblik heb ik eigenlijk geen andere keus en moet wel richting Lichtmis om het 'saaie' stuk langs de snelweg naar Zwolle te fietsen. In Zwolle regent het een paar maal en ik ben niet helemaal content met de parkeerplek van de Pioneer. Even later ga ik naar huis met flink wat singles in de tas en de wind in de rug. Op het stuk naar Lichtmis ontdek ik de zware versnelling en dat is ideaal op dit stukje! De teller schiet al snel voorbij de veertig bij minimale inspanning. Het is op den duur funest voor je knieschijven, maar dat is een ander verhaal.
Het is tevens de laatste keer dat ik in De Singel ben geweest. Een jaar later is er in oktober reeds een andere platenbeurs in Zwolle en wordt die van De Singel verschoven naar december. Dan ben ik een beetje platzak en sla een jaar over. Bij mijn weten is daarna geen beurs meer geweest in het café en zie ik ook geen mogelijkheid om er eens anders naartoe te gaan. De lockdowns heeft het café uiteindelijk de strop om gedaan.
892. Remember Me-The Trinikas (US, Pearce/Numero, 1970, re: 2016)
893. Free To Be Me-C.J. & Co. (NL, Atlantic, 1977)
The Trinikas speelt in mijn hoofd op de woensdagmiddag door het Doldersummerveld. Ik weet dat de single uit de 'Omnibus: Eccentric Soul'-box de hoofdprijs moet opbrengen, maar kijk desondanks op de pagina van Numero. Dan zie ik dat ze de single apart hebben geperst. Ik bestel deze rechtstreeks vanuit Amerika, iets dat tegenwoordig niet meer mogelijk is bij Numero. Mark biedt op een zeker moment C.J. & Co. aan voor de b-kant van 'Devil's Gun' en ik ben meteen onder de indruk. Met alle respect voor Mark, maar deze moet ik wel voor een euro kunnen vinden. Dat klopt. Ik haal deze bij een handelaar uit Friesland en Albert heeft me enige tijd voorzien van een 'upgrade'. Trinikas betaal ik op 15 september en C.J. & Co. een week later. Op 25 september bestel ik een nestje gospel bij Recordshack in Oostenrijk.
894. There's Gonna Be A Showdown-The Rance Allen Group (US, Gospel Truth, 1972)
895. The Wheel Of Life-The Rance Allen Group (US, Stax, 1978)
896. God's Humble Servant-Inez Andrews (US, ABC Songbird, 1975)
897. Where Is The Love-The Anointed (US, Galilee, 198?)
898. He's On His Way-The Imperials (US, Impact, 1974)
899. Sunshine-Jackson Southernairs (US, Malaco, 1980)
900. Message To My Friends-Violinaires (US, Jewel, 1975)
The Anointed staat op Discogs met een fotohoesje en ik ben een beetje sip als de single in een neutrale hoes arriveert. Het fotohoesje zou de aankoop rechtvaardigen. 'Where Is The Love' begint als een zoete ballad en wordt tegen het einde opeens heel erg leuk. Ik zou geen bezwaar hebben gehad als het zo een paar minuten zou doorgaan, maar helaas... het is de grootse finale van het nummer. 'Message To My Friends' by Violinaires is nog altijd een mysterie. In het nummer neemt de groep afscheid en geeft het stokje door aan vele soul- en gospel-artiesten die bij naam worden genoemd. Toch zal het niet het afscheid van The Violinaires zijn, hooguit het afscheid van één bezetting. Dat laatste is niet iets om heel dramatisch over te doen in geval van The Violinaires: De groep bestaat enkele decennia en wisselt iedere drie jaar van leden.
901. Strung Out-Chi-Lites featuring Gene Recor (NL, 20th Century Fox, 1981)
902. Don't Tell Your Mama-Eddie Floyd (NL, Stax, 1968, re: 1972)
903. Love Or Let Me Be Lonely-The Friends Of Distinction (Duitsland, RCA Victor, 1970)
904. It's All Right-The Impressions (NL, ABC-Paramount, 1963)
905. Ain't No Stoppin' Us Now-McFadden & Whitehead (UK, Philadelphia, 1979)
906. What's Left To Give-The Whatnauts (US, Stang, 1970)
Op de a-kant van de Chi-Lites-single staat een slappe versie van 'Have You Seen Her', maar de b-kant is stukken interessanter. The Whatnauts is een erg gekke vondst. De single staat in de bak voor vijfentwintig cent en optisch ziet het er niet uit. Ik neem het mee uit pure nieuwsgierigheid. Waarom zou iemand dit aanbieden voor vijfentwintig cent en niet met een boog in de Kliko gooien? Welnu, het is een zwaar geterroriseerd exemplaar van een erg gewilde single. Voor mijn hobby kies ik voor 'What's Left To Give' dat eveneens als demo is uitgebracht (en stukken goedkoper). Welnu, het is de 'issue' met 'Just Can't Leave My Baby' op de keerzijde. En dat nummer is zéér populair bij de Northern Soul-verzamelaars. 'What's Left To Give' is echter een stevige opname en weet enigszins boven de krasjes van de plaat uit te komen. De Northern-kant is wat dat betreft maar matig en bovendien hoor ik The Whatnauts liever in midtempo of daar beneden. De beste vijfentwintig cent die ik heb kunnen besteden!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten