Al mijn vier radioshows zijn me even dierbaar. Ik heb wel eens erover nagedacht welke show ik als eerste zou schrappen als ik een keuze moest maken. Ik heb het idee maar snel uit mijn hoofd gezet want het wordt té pijnlijk. In geval van 'Afterglow' stel ik lange tijd mijn werk af op de uitzending. Ik ben lange tijd niet voor de vrijdagochtend beschikbaar en probeer dat nog altijd vol te houden, ook al moet ik soms een concessie doen. Een show overslaan doe ik niet zomaar, maar vanavond is zo'n unieke avond. Ditmaal heeft het echter niets met werk te maken maar alles met de reden waarom ik thuis zit. De inspiratie is ver te zoeken en al helemaal voor een radioshow. De eerste schets voor vanavond lijkt teveel een 'sentimental journey' te worden en dat doe ik liever niet. Ik heb de show dus gecanceld en dat maakt dat ik vanavond kan uitpakken op Soul-xotica. Ik doe dat met de veertiende jaren zeventig-bak in een aflevering van de 'Verzamelwoede'. Omdat ik ook hierbij niet teveel hoef na te denken en het wel lekker weg schrijft.
In september 2020 begint deze jaren zeventig-bak met 'gewoon' de Nederlandse persing van 'How Do You Do' van Mouth & MacNeal. De Engelse demo uit 1974 staat vooraan bij Mouth & MacNeal, maar deze verblijft in september nog in de dertiende jaren zeventig-bak. De 'gewone' Nederlandse Decca staat inmiddels op plek 20 in de veertiende jaren zeventig-bak en nu trapt die af met Giorgio Moroder. De laatste is in september de Zweedse persing van 'Are You Ready' van Pacific, Gas & Electric en inmiddels staat 'I Wish I Could Cry' van Gilbert O'Sullivan op deze plek. Ozark Mountain Daredevils uit de top twaalf staat inmiddels dus in de vijftiende jaren zeventig-bak. Ik ga door de bak zoals die in september 2020 erbij staat en dan heb ik van de volgende artiesten en groepen drie singles of meer: Mr. Bloe (4), Mud (6), Mungo Jerry (3), Nazareth (3), Olivia Newton-John (3), Paul Nicholas (3), Billy Ocean (3), O'Jays (5), Osibisa (4), Donny Osmond (4 + 2 met Marie), Little Jimmy Osmond (4), Osmonds (6) en Gilbert O'Sullivan (14). Een top twaalf is aanvankelijk lastig maar uiteindelijk ook met een verrassende uitkomst.
1. Joanne - Michael Nesmith & The First National Band (Duitsland, RCA Victor 74-0368, 1971)
2. Nothing Rhymed - Gilbert O'Sullivan (NL, MAM 6101 651, 1970)
3. Tonight - The Move (NL, Harvest 5C 006-04819, 1971)
4. A Little More Love - Olivia Newton-John (NL, EMI 5C 006-62024, 1978)
5. Crazy Horses - The Osmonds (NL, MGM 2996 142, 1972)
6. Mr. Bojangles - The Nitty Gritty Dirt Band (NL, Liberty 5C 006-92018, 1971)
7. Romeo - Mr. Big (UK, EMI EMI 2567, 1977)
8. Ubawaretaino - Mayumi Nagisa (Japan, CBS Sony SOLB 33, 1974)
9. Chicago - Graham Nash (NL, Atlantic 2091 099, 1971)
10. Tears On My Pillow - Johnny Nash (NL, CBS 3220, 1975)
11. Snowbird - Anne Murray (NL, Capitol 5C 006-80517 M, 1970)
12. Jackie Blue - Ozark Mountain Daredevils (Duitsland, A&M 13865 AT, 1974)
'You can't judge a book by looking at the cover', maar je kan wel een plaat inschatten aan de hand van de hoes. Als je kijkt naar de foto van Ozark Mountain Daredevils weet je op voorhand wel dat ze weinig op hebben met symfonische rock. Dit straalt Southern Rock uit en dus waag ik in 1991 het gokje. Het blijkt wel meteen het meest poppy te zijn dat Ozark Mountain Daredevils aan het vinyl heeft toevertrouwd met als resultaat haar enige hit van formaat. Tot mijn grote vreugde staat het omstreeks 2001 ook op de jukebox van Arrow Classic Rock en het nummer is misschien toen nóg meer voor me gaan betekenen! Ik presenteer Anne Murray met het schaamrood op mijn kaken. Ik koop eerst een exemplaar in Leeuwarden in augustus 2004 en deze komt terecht op een minidisc dat een grote rol zal spelen bij mijn uitstapjes naar België van dat jaar en 2005. Het plaatje klinkt dan al beroerd en in 2016 vind ik een fraaie 'upgrade' bij de plaatselijke kringloopwinkel. Het brengt me altijd even terug naar de donderdagmiddag van de week België in maart 2005. Ik heb sjans met een meisje in de trein tussen Gent en Lokeren en ik blijf zitten tot Sint Niklaas en zie haar even snel mijn leven uit wandelen als dat ze is binnengekomen. Zo'n top twaalf is een momentopname en zo is 'Stir It Up' van Names & Faces buiten de boot gevallen. Een plaatje dat ik nog eens moet 'exporteren' naar de Blauwe Bak omdat het Suri-soul is. Van Johnny Nash zélf heb ik het Nederlandse hoesje van 'Stir It Up' in de bak staan in afwachting van het vinyl dat op dat moment niet voor handen is. Omdat ik toch iets van Johnny Nash in de lijst wil hebben, blijft 'Tears On My Pillow' over. Niet het beste dat de man heeft voortgebracht.
Graham Nash neemt me mee terug naar de begintijd dat ik nét ben gestopt met drinken. Ik zit op dat moment even ergens 'binnen' en mag deze middag voor het eerst alleen erop uit. Dat wordt een rondje langs kringloopwinkels in Meppel om 's avonds fijne deuntjes te kunnen draaien op de Numark met hoofdtelefoon en ook vind ik een exemplaar van het allereerste 'Hitdossier' uit 1978. Graham Nash is één van de singles die ik deze middag koop. Achteraf gezien 'past' het helemaal want ik wil een 'nieuw begin' maken en vang dat aan met het 'ontdekken' van Joni Mitchell. Dezelfde zangeres die aan de wieg zal staan van de samenwerking tussen Nash en David Crosby en Stephen Stills. En Neil Young als hij er trek in heeft. Ik zie nu trouwens pas dat 'Chicago' feitelijk de b-kant is van 'Simple Man'. Je leert iedere dag weer iets nieuws. Mayumi Nagisa stamt uit de tijd dat de kringloopwinkel van Steenwijk nog in het centrum zit. Natuurlijk ben ik geïnteresseerd in dit rare Japanse plaatje met een foto van de zangeres. De plaat blijkt niet tegen te vallen. Sterker nog: Het is een bereleuk nummer! Mr. Big is één van de singles welke op mij ligt te wachten als ik mijn intrek neem in Mossley. De plaat passeert eerst nog het cassettedeck van chauffeur Paul en naast hem in de bus leer ik het nummer beter waarderen. Als Paul even later de gemeenschap wordt uit getrapt, neem ik de plaat mee naar mijn kamer. Volgens mij ligt het plaatje van oktober 1999 tot en met maart 2001 in de winkel in Mossley en neem ik het pas mee naar Nederland bij de fietstocht. Mijn collega draait dit nog wel eens in zijn sportprogramma op zaterdagmiddag en ik fluit het uren later nog altijd.
The Nitty Gritty Dirt Band heeft oorspronkelijk een fotohoesje. Eerst verdwijnt de achterkant op mysterieuze wijze en de voorkant van het hoesje heb ik ook al tijden niet meer gezien. Om een vreemde reden komt het uiteindelijk in het hoesje terecht van 'Listen To Me' van Buddy Holly. 'Mr. Bojangles' heeft een vroege herinnering voor mij aan 'T Pantoffeltje. Een café waar ik in augustus 1992 voor het eerst binnenstap voor een concert (Woody & The Sidemen met onder andere Jan De Hont) en dat in de daaropvolgende jaren regelmatig van eigenaar zal verwisselen. Ik associeer Nitty Gritty Dirt Band met Gerard, de uitbater van de kroeg in 1992 en 1993. De plaat zélf koop ik op Hardzeildag in 1993. Hardzeildag is het slotspektakel van de Sneekweek. The Osmonds mag niet ontbreken in dit overzicht. Hoewel de heren de ideale schoonzoons horen te zijn, zijn ze in werkelijkheid grote fans van Led Zeppelin. Sterker nog: Ze willen graag zélf een nummer opnemen in de stijl van Led Zeppelin, maar de muzikaliteit van de heren laat te wensen over. De platenmaatschappij huurt daarop de beste studiomuzikanten in en 'Crazy Horses' is het eerbetoon van The Osmonds aan Led Zeppelin. Ik kan me herinneren dat ik de single ook in Mossley heb en dat ik hem vaak op 'repeat' zet tijdens de middagpauze. Ik hoor het dan viermaal achtereen en dat is iets dat ik nog altijd kan doen bij de plaat zonder dat het me gaat vervelen. Olivia Newton-John heb ik eveneens bij mijn verblijf in Mossley. Deze single blijft echter in Engeland liggen. Eerst tref ik dit exemplaar met fotohoes bij de kringloop in Dieverbrug. Nauwelijks een jaar later vind ik de Engelse persing bij de kringloop in Dwingeloo. Voor de foto kies ik degene met fotohoes maar om te draaien gaat de voorkeur uit naar de Engelse.
Deze top twaalf begint aarzelend, maar hoe dichter bij de top hoe lastiger het wordt! 'Tonight' van The Move is zo'n plaatje waar ik nooit genoeg van krijg en dat ik zeer regelmatig aan het begin van een show draai. Het maakt niet uit of het een digitale show is of van vinyl. Gilbert O'Sullivan is de gedoodverfde nummer 1 in deze top 12 totdat ik nog eens beter kijk naar de nummer 2. Het is het moment waarop ik een lichte voorkeur geef aan deze nummer 2 waardoor Gilbert nu op de tweede plek staat. Gaat er iets boven 'Nothing Rhymed'? Blijkbaar wél. Ik hoor het nummer voor het eerst op de radio in 1989 en weet een exemplaar te liggen bij Twister. Ik moet bekennen dat ik dan nog niet zo bezig ben met teksten en het is de droefheid welke mij meteen 'pakt'. Het is pas omstreeks 2011 dat ik de tekst leer kennen en dan vallen de stukjes op hun plek. Ik heb Gilbert vaak de meest ondergewaardeerde singer-songwriter genoemd. Dat klinkt vreemd als je naar de verkoopcijfers van zijn hits kijkt, maar deze man verdient alleen al een monument vanwege het schrijven van 'Nothing Rhymed'. Met pijn in mijn hart staat het vandaag op twee.
Wie meent dan beter te zijn dan Gilbert O'Sullivan? Dat is Michael Nesmith in dit geval. Mike is in de jaren zestig één van The Monkees en veruit de meest muzikale van het stel. Evenals Alex Chilton bij The Box Tops mag ook Nesmith lange tijd niets betekenen voor The Monkees omdat het niet commercieel genoeg zou zijn. Als The Monkees de eerste maal uiteenvallen verrast hij vriend en vijand met The First National Band. 'Silver Moon' is ook niet te versmaden, maar 'Joanne' is wat mij betreft de overtreffende trap. Ik dank deze single overigens aan Albert.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten