Er zou geen plaat meer komen na Colin Blunstone? Ach vooruit, laten we ook nog maar een aflevering van de jaren tachtig achteraan gooien. Deze 'Verzamelwoede' is erg eenvoudig samen te stellen, want er zitten veel Engelse persingen in de laatste jaren tachtig-bak. En deze platen heb ik momenteel rechts van me staan voor 'The Vinyl Countdown' op de zondagavonden. Als ik naar 'Chequered Love' van Kim Wilde kijk, gaat mijn hand naar de bak aan de rechterkant. Ik kijk ook in het documentje dat ik heb opgezet om de bakken samen te stellen. Ja.... 'Chequered Love' staat volgens de computer in de bak aan de rechterkant. In de praktijk blijkt de single nog op zolder te staan. Na afloop mag die dus hier beneden blijven. De jaren tachtig-bakken bevatten alle singles vanaf 1980 en dat loopt door tot in de nieuwe eeuw, hoewel het in de jaren negentig al begint te stokken. De top twaalf is echter een mooie dwarsdoorsnee geworden. Ook heeft deze bak in september 109 singles en heb ik dus 26 minder om te kiezen, maar dat blijkt allerminst een bezwaar te zijn. Ook hier had weer een top vijfentwintig kunnen staan.
De laatste plaat zal in beide gevallen dezelfde zijn. Alleen de positie is veranderd. In september begint deze bak met 'Geitenwollensokkenrockers' van Vandale en is de EP met Da Zombi Squad nummer 109 en de laatste in de bak. De laatste is een maxi-single met drie tracks. Het is een uitgave van de stichting Friesland Pop om de Friese hiphop een 'boost' te geven in 1991. Sinds maart is de jaren tachtig-bak ongewijzigd en dan is de laatste de nummer 120 geworden. De bak trapt nu af met 'Habadaba Riwikidi' van Urban Heroes. Dat is in de eerste alinea meteen drie bands van eigen bodem. Dat ontbreekt er namelijk aan in de top twaalf. Kim Wilde (4), Steve Winwood (6) en Stevie Wonder (5) zijn de winnaars in de bak. Er is geen één groep of artiest met drie singles. Degene met twee singles noem ik wel even: Vanity 6, Suzanne Vega, Vitesse, Dionne Warwick, Wax, Max Werner, Whispers, Snowy White, Whitesnake, Who, Wildpower, Womack & Womack, Robert Wyatt, Yazoo, Yazz, Yello en Sydney Youngblood. De top twaalf moest er als volgt uit zien.
1. While You See A Chance - Steve Winwood (UK, Island WIP 6655, 1980)
2. The Drugs Don't Work - The Verve (UK, Hut HUTLH 88, 1997)
3. You Better You Bet - The Who (UK, Polydor WHO 4, 1981)
4. I Lie And I Cheat - Won Ton Ton (Duitsland, WEA 248 088 7, 1987)
5. Gypsy Woman - Crystal Waters (België, Mercury 868 396-7, 1991)
6. Teardrops - Womack & Womack (UK, 4th+Broadway BRW 101, 1988)
7. Chequered Love - Kim Wilde (UK, RAK RAK 330, 1981)
8. The Only Way Is Up - Yazz & The Plastic Population (België, Big Life CCUT 28, 1991)
9. Way Down Now - World Party (EEG, Chrysalis 113 381, 1990)
10. Even If You Don't - Ween (UK, Mushroom MUSH 73S, 2000)
11. Senses Working Overtime - XTC (Duitsland, Virgin 103.998, 1982)
12. Lady - Wayne Wade (NL, Dance 104.780, 1982)
Ben ik toe aan vakantie? Ik ga wederom met vakantie in deze aflevering van 'Verzamelwoede' en opnieuw is Sleen de bestemming. De reis begint dicht bij huis. Het is de zomer van 2019 en, achteraf gezien, mijn laatste vakantie in Sleen. Het buskaartje is nog de hele dag geldig en dus ga ik later op de middag naar Emmen voor de bekende winkel waar ik in 2015 en 2017 ook al ben geweest. In 2017 speelt Barry Biggs voor mij tijdens de vakantie en bij mijn bezoek in 2019 heb ik opeens zin in 'Lady' van Wayne Wade. Hoewel Sleen weinig heeft van een tropisch eiland is het opmerkelijk dat ik beide keren val voor lome reggae en dat dit de passende soundtrack zal leveren. Vervolgens vinden we op elf een plaatje dat beslist hoger had gemogen. Het nadeel van de single is dat de geluidskwaliteit summier is. Net zoals bijvoorbeeld 'Groovy' van P.P. Arnold zijn de coupletten heel zacht opgenomen. Zelfs met de gain op tien schiet het nog niet op. Als het refrein komt, wil je heel snel de gain naar beneden draaien want dat knalt eruit. Ik zou eens moeten nagaan of dit ook het geval is bij de Engelse persing? Anders die maar eens opzoeken! In de zomer van 2004 doe ik helemaal niets met vakantie. Ik ga in dit jaar zelfs niet eens naar het Woodstock-festival! Wel koop ik een batterij-pickup en heel veel singles en ga op een zondag naar een sixties-beurs in Alkmaar. Daar zal de batterij-pickup me enkele biertjes opleveren. Ween heb ik in hetzelfde weekend gekocht.
In eerste instantie heb ik ook 'What's A Woman' van Vaya Con Dios in het lijstje voor de top twaalf. Toch is een Belgische invasie ook niet iets waar ik op zit te wachten, hoe gezellig ik het volk ook vind! Het is vooral de periode die de plaat in de top twaalf brengt en wat dat betreft volstaat 'Way Down Now' van World Party ook wel. Het is juni 1990. De motivatie om iets te leren is bij mij gedaald tot onder het vriespunt. Ik ga met hakken over de sloot (en een goed woordje van mijn klassenleraar) van de derde naar de vierde klas LEAO en ik zak voor mijn muziekdiploma. Ik bak er helemaal niks van! De muziek uit die periode kan me dan weinig bekoren, maar geeft achteraf gezien wel het gevoel weer van die tijd. Het is hemels mooi weer in mijn herinnering en het is veel té warm om op mijn kamer huiswerk te maken of een verplicht werk in te studeren voor het muziekexamen. Het is bijna een kwart eeuw geleden dat ik het advies mee krijg van iemand... 'The only way is up'. Het zal ook mijn motto worden, ook al kan ik op dit moment (april 2021) de weg omhoog even niet vinden. Ik leer overigens pas in 2015 dat het nummer al eerder op de plaat is gezet door Otis Clay. Het advies ontvang ik trouwens van mijn broer. Dezelfde broer die onlangs op Facebook een clipje plaatste van Kim Wilde, waarbij ik meteen moest denken aan 'Chequered Love'. In de zomer van 1981 is het hele gezin nog present bij de vakantie in Nunspeet. Op een regenachtige dag mogen we iets uitzoeken in Nunspeet. Mijn broer koopt dan 'deze single van Kim Wilde en ik ga nog voor de speelgoedautootjes. Toch hoef ik maar even naar het hoesje te kijken van Kim Wilde en ik ben weer terug in Nunspeet. De geur van het huisje, de plastic wieltjes van de auto's over de plavuizen en, niet te vergeten, de buurman die met harde stem declameert uit de bijbel. We zijn overigens ook veel te heidens om op deze camping te verblijven. Wij gaan op zondag naar het strand in plaats van de kerk...
We gaan nog een keer op vakantie. Nu is het 2015 en ga ik de eerste keer naar Sleen. Omdat ik op vrijdag heel wat kilometers heb gemaakt, wil ik het zaterdagmiddag rustig aan doen. Even op en neer naar Emmen? Ach, waarom niet? Daar koop ik plaatjes waaronder deze van Womack & Womack en besluit een bochtje om te fietsen. Dat wordt een enorme bocht en ik zit uiteindelijk slechts een paar kilometer onder het totaal van vrijdag. Desondanks een vakantie om nooit te vergeten! Kort door de bocht háát ik in 1991 alles met een elektronische beat. Crystal Waters is geen uitzondering. De zomer van 1991 is echter wel de zomer dat ik zestien ben en zo'n periode is voor iedereen belangrijk? Ik ben in de afgelopen jaren aan een inhaalslag begonnen voor wat betreft de bewuste zomer en nu kan ik Crystal Waters wel op waarde schatten. Met Won Ton Ton ga ik terug naar een tijd waar ik niet al te vaak aan terug denk. Het zijn de eerste maanden van 1988. 'Voel je je wel eens eenzaam?', krijg ik wel eens te horen als mensen vernemen dat ik nog vrijgezellig ben. Nee, als ik het vergelijk met de eerste maanden van 1988 dan ben ik nu niet eenzaam. De muziek werkt in die tijd als een zachte warme deken en daar is ook Bea Van Der Maat met haar Won Ton Ton verantwoordelijk voor. Nog altijd een prachtplaat!
Buiten Madness en The Moody Blues om heb ik mezelf nooit 'fan' genoemd van iets of iemand. Ik volg wel bepaalde artiesten en groepen op de voet, soms letterlijk, en heb wel bepaalde voorkeuren. De rest vergeten en heel mijn leven opdragen aan één band of artiest is voor mij niet aan de orde. Ik ben teveel een alleseter. Ik zou mezelf gerust een 'fan' kunnen noemen van The Who. Ik lust het meeste van wat de band heeft uitgebracht, maar vind het niet strikt noodzakelijk om alles in huis te halen. 'You Better You Bet' staat al sinds 1998 in mijn verzameling en dat heb ik voornamelijk aan mijn oudste broer te danken. Ik kan me nog wel herinneren dat ik de plaat vanaf de zolder in Jutrijp hoor schallen. De nummer twee komt maar liefst uit 1997. In de jaren negentig is het opeens weer hip om een ouderwetse jukebox in de zaak te hebben, met name in Engeland en Amerika. De platenmaatschappijen vinden het echter belangrijk dat de jeugd ook op deze plekken op de hoogte blijft van de nieuwste releases. Zo ontstaan de 'black labels'. Ze zijn alleen voor uitbaters van jukeboxen bestemd en mogen niet afzonderlijk worden verkocht. Er bestaat echter een bloeiende handel in deze exclusieve singles en ik herinner me nog de advertenties uit New Musical Express. Een Londense dealer biedt de platen van The Verve aan voor 75 pond per stuk. Op dat moment vind ik 'The Drugs Don't Work' voor een pond in Ashton. Wat zou zoiets nu waard zijn? Zeventien pond, volgens 45cat. Een absolute 'Minter' gaat voor dertig euro op Discogs. Enfin, de mijne zou nog steeds een tientje waard zijn ondanks de krasjes?
Op nummer 1 kan geen andere plaat staan dan 'While You See A Chance' van Steve Winwood. Als ik de kans zie (...) de plaat op de radio te draaien, dan grijp ik deze met beide handen aan. Het is typisch zo'n plaatje waarvan ik niet kan uitleggen wat ik zo zeer waardeer, maar wel dat ik er nimmer en nooit genoeg van krijg. Ik kan hem zelfs moeiteloos twee tot drie keer achter elkaar draaien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten